Heb je weleens een ras gehad waar je nu nooit meer aan zou beginnen?

Wij wisten van de hoed noch de rand toen we aan Dobber 'begonnen' maar ik heb inmiddels wel erg veel liefde voor het ras gekregen. Ondanks de problemen die we hadden (en tot op zekere hoogte nog wel hebben) moet ik er niet aan denken een al te volgzaam en onzeker hondje te hebben. Dobber past precies bij me maar soms zou ik wel eens gewoon een hond willen hebben die niet altijd uit wil testen . Maar dan realiseer ik me ook dat zo'n hond niet geschikt zou zijn voor me, ik moet een bepaald type hond hebben. Zoals Dobber is zeg maar . Dus ja, ik denk dat er over een tijd zeker een rasechte, hopelijk fokgeschikte Appenzeller teef in huis komt. Maar, ik heb nog meer rassen die ik graag zie en waar het karakter me van aanspreekt dus er zal vast wel een ras bij komen. Welk ras ben ik nog niet uit, eerst al het andere maar even op de rails hebben .

Mijn eerste hondje was een Maltezer. Ik was 8 en wilde een Stafford maar dat mocht niet van mijn ouders.
Ik heb niks tegen het ras maar het past totaal niet bij me. Ik heb gewoon niks met kleine lanhgarige gezelschapshondjes.

Toen ik op mezelf ging wonen heb ik samen met mijn ex een Pitbull en Am.staffs gehad. Ondanks dat ik altijd een zwak voor ze heb zou ik er nu geen meer willen. Wat me voornamelijk tegenstond aan het ras was de hondagressie. Daarbij heeft mijn huidige vriend helemaal niks met Staffords.

Bonny is een kruising Cavalier, Jack Russel. Ze is rustig en graag in gezelschap van de bazin'
Ze heeft het uiterlijk van een Jack en het karakter van een Cavalier. Wij wilden eerst graag een Cavalier maar toen we ons erin verdiepten hebben we er van af gezien. Toen zag mijn man Bonny op de site van de dierenbescherming en hebben we haar opgehaald uit het asiel. Nooit spijt van gehad. 
Eerst hebben we een teckel gehad, ook erg leuk.

Vroeger liet ik elke dag de golden retriever van mijn oma uit.
Het was een hele lieve hond hoor!
Maar ze zijn erg bedellerig, vraagt veel om snoepjes.
Ook erg neurotisch.
En loslopem kon hij niet, hij nam 1 sprint en hij was weg, en kwam ook niet terug.
Ze zijn niet echt baas gericht, hij ging met iedereen wel mee.
Het is niet echt mijn hond.

Ik ben nu blij met me herder, en ik zou niks anders willen.
Hij is heel erg op mij gericht, hij is rustig en vriendelijk.
En hij vind het leuk om iets te doen met de baas

Voor mij nooit meer een cavalier (spijtig) wegens voorgenoemde redenen...Ook een amerikaanse cocker wil ik niet meer...slechte ervaringen mee...Nu alleen nog kortharige bulldog Wel eentje die getest is op allerlei gezondheidsproblemen want dit ras is ook al behoorlijk naar de ### geholpen... Vorige week een wandeling gedaan met allemaal Franse Bulldogs en ik heb er hele vreemde gezien Spijtig...

Ooit hebben wij tijdelijk een Ierse Setter in huis gehad. De hond kwam tijdelijk bij ons omdat zijn baasjes een kindje uit Haïti hadden geadopteerd die doodziek bleek te zijn en ontzettend bang was voor de hond. Shelby werd continue weggestuurd, en zodoende kwam hij bij ons zodat iedereen even een adempauze kon nemen. Het was een prachtige hond, lief, maar ohhh ik kan niets met het karakter van jachthonden. Voor mij dus ook nooit een jachthond. Voor de juiste baas zijn het vast en zeker fantastische honden, daar twijfel ik niet aan, maar ik word er alleen maar doodzenuwachtig van en daar doe je beide partijen dan zeker geen plezier mee.

Niet elk ras heeft mijn voorkeur, maar zal me er niet over uitspreken omdat mocht ik ooit weer voor een herplaatser kiezen, het uiterlijk voor mij niet uitmaakt, dan vind ik het vooral belangrijk dat ik de hond kan bieden wat hij/zij nodig heeft.
Zo heb ik jarenlang geroepen dat je mij nooit met een chihuahua zal zien lopen omdat ik gek ben op hele grote honden. En zie mij nu haha, heb er zelfs 2. Groot van binnen, dat zijn ze wel haha

Leuk om van iedereen de verhalen en redenen te lezen! 

Mellow is onze eerste hond, geen ras (maar dat maakt niet uit) én met vol rugzakje. 
En dat laatste was, als eerste hond, waarschijnlijk niet zo'n goed plan.
Op dit moment gaat het best weer redelijk, maar oei oei, wat is het soms lastig!

En hoe moeilijk ook: ik zou haar nooit meer willen missen
Maar als ik dit van tevoren had geweten...

Dat betekent echter niet dat ik nooit meer een asielhond of een hond uit het buitenland zou willen.

Voor mij nooit geen jack russel meer. Niet omdat hij "tegenvalt" absoluut niet, maar met dit hondje heb ik zo'n speciale band, dat het tegenover een andere jr niet eerlijk zou zijn, ik weet gewoon dat ik ze zal gaan vergelijken. heb met al mijn honden een goede band (gehad) maar niet het gevoel dat ik ze zou gaan vergelijken ( 3 mechelaars) , maar met deze hond heb ik dat heel sterk. En daarbij komt, ik heb altijd meerdere honden gehad, en wil straks nog maar 1 hond en dat moet dan wel een (middel) grote zijn.

Ik koop geen kleine rassen niet meer, gewoon omdat ik van grote honden hou. Kleintjes zijn schattig en lief maar niks voor mij ik heb een hond nodig die bijna even groot is als mij hahaha PS ik ben niet zo groot
Ik zal denk ik zolang ik nog kan in clubeke van poolhonden blijven

Wij hadden vroeger een labrador. Schat van een beest maar met buit-nijd. Enorm vervelend voor mij als 10 jarige. Daarbij heb ik verder niks met het ras. Het jachtinstinct is niks voor mij en ook het allermans vriend-karakter wil ik liever niet. Gewoon omdat ik terughouden ben, en het karakter dus nogal botst met de mijne. 
En ik ben gewoon dol op de herder groep  

Maar don't get me wrong, wanneer ik een mooie lab zie lopen zal ik dat zeker tegen de eigenaar zeggen

Mijn eerste hondje was een Kooiker. Een scheet van een beest, maar voor mij een ramp! Een slecht gesocialiseerd hondje, en een echte angstbijter. Hypernerveus, druk..pfff...ik heb er de handen aan vol gehad. Onervaren als ik was heb ik er veel te lang mee aangemodderd. Gelukkig heeft ze een goed thuis gevonden bij een kennis die zeer bedreven was met zulke angsthaasjes,en hondje en ik kwamen eindelijk tot rust! Maar toen wist ik wel: nooit meer een Kooikerhondje voor mij...dat ras past echt niet bij mijn karakter!
Ik hou het mooi bij m'n Berners!! ( en als die eenmaal in je hart zitten...tja... )

Met alles wat ik met Gucci heb meegemaakt wil ik momenteel geen herplaatser ..
Ookal wil ik zelf wel graag een hond een 2e kans geven maar op dit moment kan ik dat gewoon niet aan .. en wil niet weer het zelfde mee maken .. 

is ook geen ras .. maar Gucci is ook mijn eerste hond    en echt wil hem voor geen goud kwijt ..

Nee nog nooit mee gemaakt.

Hier hond 2 en 3 in huis. Alleen de derde is een rashond en ik zou ze zo alle drie nog minstens 10 keer willen hebben!!!! Zal hoogstwaarschijnlijk ook zo lang ik het aankan hier zo'n combi hebben lopen van een mengelmoes en rashond.

Ik vind het echter wel leuk om jullie ervaringen te lezen dus volg bij deze.

Ben echt dol op de Shiba, prachtig uiterlijk en een heerlijk karakter maar zou nooit meer een pup (van dit ras) willen. Heb echt zeer hard mijn best gedaan om hem zo goed mogelijk te socialiseren en dan is het tijdens zijn jonge maanden door enkele traumatiserende ervaringen in onzekerheid omgeslagen waardoor ik Koji niet overal mee naartoe kan nemen, zoals gepland was. 

Heb over het algemeen niets met kinderen en met puppy's ook niet, dus dat zal er sowieso niet van komen. Dan rest natuurlijk de optie om een herplaatser in huis te nemen, maar de kans dat ik in de toekomst opnieuw een hond zal nemen is, zoals het er nu naar uitziet, vrij klein. 

Ik ben opgegroeid met allerlei soorten honden,
maar de hond die ik nu heb, heb ik erg veel spijt van!
Wou een pomeriaan, maar kwam uit op een kruising dwergkees,
zonder medeweten in dan,.. Werd ineens verliefd op dwergkeesjes !

Gekocht bij een ¨broodfokker¨ (hoe blind kan een mens zijn, zo blind als ik dus blijkbaar).
Kwam er dus na een paar maand achter dat ze groter viel dan een dwergkees hoort te zijn.
Je denkt dat je A hebt, maar dan is het B he? Erg vervelend dus!
Door alle medische en geestelijke problemen die ik met haar heb in haar korte leven (nu al ja! en ze is nog maar 4),
zal ik absoluut niet meer een keeshond willen hebben.
Ze heeft haar voordelen, maar veel meer nadelen,
en dit zorgt allemaal wel dat mijn liefde in de ras over is.

Ik hou het wel bij klein of middelmaat honden.
Ik ben alleen maar opgegroeid met grote honden, en vind ze prachtig!
Maar toch past het niet geheel bij mij.

Ja dat heb ik idd gehad een Jack Russell zou ik nooit meer aanschaffen leuke hondjes maar voor mij te energiek!

Als ik eerlijk ben wil ik geen rottweiler meer. Bowie is 10 en hartstikke lief, thuis, maar als ik met haar buiten ben moet ik continu op mijn hoede zijn. Ze kan ontzettend fel zijn op andere honden. Als ze geprovoceerd wordt is dat nog wel te begrijpen, maar vaak begint ze zelf.

En dat dit ook heel anders kan bewijst onze buldog Iggy, die is vaak ook niet te houden als hij andere honden tegen komt, maar dat is omdat hij wil spelen. Ik heb hem nog nooit agressief zien doen.

Nyx is mijn eerste hond, dus geen ervaring met dat ras neem ik nooit meer.
Maar de border collie stond wel eerst op mijn lijstje van ''leuke hond, mogelijk als volgende hond'', maar daar ben ik van terug gekomen na de borders te hebben gezien van mijn behendigheid-instructeurs. De eerste keer vond ik die snelheid, dat racen, contact zoeken echt geweldig, maar nadat ik het een paar keer heb gezien kreeg ik er gewoon de kriebels van. Ze lijken een beetje obsessief, hyper als ze werken, continue contact zoeken met de baas en de toestellen en ik weet verder niet, maar het voelde zo raar. Op dat moment was ik zo blij met mijn niet-baasgerichte en zelfstandige hond.

Hallo allemaal, leuk onderwerp dit!

Voor mij nooit meer een Jack Russel.
Het was een samenloop van omstandigheden waardoor wij plots een Jacky in ons bezit hadden, maar een 2e keer zal ik er echt voor bedanken!

Heel wat hebben we te stellen gehad met deze reu. 

Onlangs kwam ik op het strand een zelfde soort Jacky tegen, ik stond een tijdje te kijken naar het beestje... zijn voorkomen, zijn gedrag.... en ik wist het meteen weer: 'nooit meer zo een hond voor mij!'

Het enorme ego, de jachtdrift, nooit eens conflict mijdend, het grommerige blafje boven alles uit...

We hielden veel van Mick... maar het zal daar bij blijven, geen volgelingen van dit ras in ons huis!

Vele jaren terug een jack russel gehad en daar was niks mee aan te vangen. Had zo'n eigenzinnig karakter. Ik vind het ook te klein. Ben een grote hond liefhebber. Vanaf dan enkel labrador en ben ik super blij mee.

Hier totaal anders. Ik dacht altijd: Voor mij nooit een chihuahua! En nu, nu hebben we een chihuahua . Ben er dol op!

een herplaatser met giga bagage, maar dat is geen ras zeker 

Het eerste half jaar dat ik Mik had dacht ik; "Mijn hemel, NOOIT meer een Podenco!". Maar nu ze hier inmiddels ruim 10 maanden is begin ik haar steeds leuker te vinden en denk ik zelfs regelmatig; ja, een tweede Podenco zou leuk zijn. Dus ik zou hierna zeker weer een Podenco nemen. Alleen zou ik wel heel erg goed opletten op bepaalde karaktereigenschappen, angst, jachtinstinct, etc.

Onze mix bevalt prima, maar ik heb ooit een mix  jack russel en hollandse herder in huis gehad als oppas. Dan heb je een jr in herder formaat.... Beest had vele trainingen gehad maar .... Het was net of je met een kangoeroe aan het wandelen was, en druk.... Jr is iets waar ik dus niet voor ga daarnaast ook  een half jaar  tijdelijk een echte poolvospuppy gehad uit een pelsfokkerij, anders werd hij na faillissement alsnog afgemaakt. Geweldige ervaring, maar wat een stank. Super slim ook. Is naar een dierentuin gegaan

Mijn vader heeft een cano corso gehad. 
Nee dat is niks voor mij.. Was er bang van. 
Doe mij maar chihuahua's, eens een chi altijd een chi.