angst voor de dierenarst - update

Ook ik ben tegen de 'dwang' aanpak. Mijn honden geven zelf wel aan tot hoever ze wel/niet iets leuk of fijn vinden. Voor mij is dit de grens die belangrijk is en zover als mogelijk gehanteerd wordt.
Gelukkig denken de meeste DA er net zo over en zo niet, dan heeft zij/hij wellicht meer interesse in geld dan in dieren.

Cloe was een ontzettend bange hond. Mijn dierenarts een liefde- en begrip volle man.

Als Cloe bij hem kwam, verstijfde ze helemaal. Hij kijkt naar haar signalen, praat met een rustige stem, en tilt haar liefde vol op, en draagt haar van uit de wachtkamer, de spreekkamer in, al zacht en vriendelijk toesprekend.

Ik ben het met Cabasja eens, de hond mag bang zijn.
En niet alle angst bij een hond kan je weg krijgen, is mijn ervaring.

Ja ik vind ook dat een hond bang mag zijn, maar hysterisch bang vind ik niet nodig. En mijn dierenarts is echt geen slechte dierenarts. Misschien iemand met een iets andere mening, maar het is niet per se mijn bedoeling om een ander te zoeken maar om iets te vinden waardoor het in ieder geval niet erger wordt. Als het minder zou worden zou natuurlijk nog beter zijn
En de 'dwang' maakt het niet beter.

Maar dankzij al jullie berichtjes heb ik al veel dingen gehoord die ik kan oefenen en doen en proberen om het allemaal iets beter te maken en heb ik ook meer vertrouwen in mijn eigen gevoel.

Vanmiddag heb ik vrij en dan ga ik eens bellen om te kijken of ik voor ergens volgende week eens een afspraak kan maken om 'gewoon' langs te komen. Niet op de tafel, alleen de ruimte in. Misschien willen ze Mikey even aaien of zo, alleen als het gaat, maar niets angstigs verder. Gewoon om te kijken hoe dat gaat en dan kunnen we misschien zonder tijdsdruk van een behandeling overleggen hoe nu verder.
Ik heb in ieder geval goede moed om er mee aan de slag te gaan en te ontdekken wat het beste gaat werken.

Gr. Alexandra

Ik kan begrijpen dat jouw hond bang heeft als ie op de tafel moet, maar meestal is zo'n angst na 5 min. minder tot weg. Zeker als ie vertrouwen heeft in zijn baas en het bevel blijf van je krijgt.
 Is het echt wel angst of wil ie gewoon zijn zin hebben? Een dierenarts ziet echt wel het verschil tussen een panische hond of een koppige hond.

Er zal best een klein beetje koppigheid bij zitten, vast wel Maar het is overduidelijk dat z het echt niet leuk vindt. Als er bijvoorbeeld buiten of in een andere situatie is 'raars' gebeurt wat ze niet leuk vindt is haar reactie heel anders. Dan wordt er een beetje binnensmonds geromd/geblaft tot luid geblaf en dan is er ook communicatie naar mij toe in de vorm van kijken wat ik doe.
In die geval doe ik ook ze neutraal mogelijk, soms zelfs een beetje streng van 'kom op' en dan werkt het zeker wel. Dan is het heel snel over en lopen we langs het enge of ze laat hetgene voor wat het is.

Maar ik krijg ook gewoon geen contact als we daar zijn. In de wachtkamer ben ik nog enigsinds in beeld, maar verder is ze alleen maar bezig met 'ontsnappen'.

Gr. Alexandra

was het voorstel van mijn da bij Luca, wat ik een erg fijn voorstel vond. voor een prikje knielde hij naast de hond.

Er zijn ook da's die uit zichzelf al op de grond gaan behandelen zodra ze zien dat de hond te angstig is

Ja hoor, hier ook niks hoeven vragen of afdwingen hoor. Geheel eigen initiatief, heerlijk zo'n DA. En als je door de hurken gaat hoef je ook niet krom te staan he.

Ik weet niet hoe ontspannen jezelf bent bij de DA.
Als jezelf gespannen op dat moment bent breng je dit over op je hond.
Wat ik vaak zie nl is dat eigenaren de hond toe spreken dat het allemaal niet zo eng is bij de DA.
In plaats van dat de honden hierdoor rustiger worden zie je de honden steeds meer onrustiger worden.
Soms denk ik dat de baasjes er meer moeite mee hebben dan de honden zelf.
Ik geef ze zelf bijna of geen aandacht als we in de wachtruimte zitten te wachten.
Gewoon commando zit of ga plat en lees om de tijd te doden een tijdschrift.
Ook bij op de weegschaal gewoon erop laten gaan en niet te veel nadruk erop leggen dat het mogelijk eng zou kunnen zijn.
Ze gaan alle vijf kwispelend mee naar binnen.
Ook de herplaatsers die angst zouden hebben voor de DA.
Na een paar bezoeken hebben ze geen angst meer.

Met dieren van een ander ben ik alotijd heel relaxed. Maar idd ben ik met Mikey altijd meer bezorgd, dat wel.
Ik geef dr ook zo min mogelijk aandacht en probeer zo normaal mogelijk te doen. En tot op zekere hoogte lukt dit aardig.. totdat we echt aan de beurt zijn.

Gr. Alxandra

Bruce is ook een stresskip. "Een gevoelig hondje " noemde een dierenarts hem een keer. Een grote schijterd van 40 kilo noemen wij hem. Hij doet niks, maar hij blijft grommen bij de dierenarts. Hart luisteren lukt dan ook niet echt. Mijn man tilt hem alleen op tafel. Mij lukt dat echt niet, dus wordt hij op de grond behandeld. Stuk minder stress. Als de behandeling klaar is, gaat Bruce keihard blaffen, ff ontladen en hij stopt er niet mee tot hij de behandelkamer uit is. 

Wij zijn er niet zeikerig mee, wat moet dat moet. Ik loop wel resoluut die kamer in, wil geen gezeur dat hij niet mee wil, hup, meelopen. Maar zo'n gladde tafel, waar hij opgetild moet worden, dat is stressvol. Hij wordt al niet veel opgetild, een hond van 40 kilo til je niet ff voor de lol. En dan ook nog op een gladde hoge tafel door een vreemde laten voelen, nee, dat gaat wat ver en als het anders kan, dan doen we dat.

Dat probleem met tillen heb ik dus ook. Mikey weegt dan wel geen veertig kilo, maar voor mij is 28 ook eigenlijk al net te zwaar.
Ik heb het gister geprobeerd en ik kreeg dr vanaf de grond in mijn armen terwijl ik gehurkt zat. Eerst stribbelde ze een beetje tegen, ja ik doe dat dus ook nooit eigenlijk, maar 1x het commando wachten was voldoende om dr stil te laten 'hangen'. Na enkele seconden stil hangen heb ik dr weer neergezet en gezegt dat het een braaf kind is. Haha, nu zelf nog zover raken dat ik dr ook daadwerkelijk omhoog krijg

Gr. Alexandra

De hond van mij ouders is ook super bang bij de DA, wij zijn overgestapt naar een andere DA, ik merk dat hun iets meer geduld hebben en proberen (in hoevere voor hem mogelijk) het leuk te maken. Als hij binnenkomt gaan ze even met hem spelen, knuffelen, laten hem rond snuffelen terwijl wij bespreken hoe het met hem gaat.
Hij is en blijft dan nog erg wantrouwend maar het gaat allemaal niet zo snel in zijn hoofdje.
Op de behandel tafel til ik hem en geef ik hem wat lekkers, leggen dit ook voor hem neer.
Ze beginnen met 'knuffelen' en ondertussen het lichamelijk onderzoek.
Bij een enting ook snoepjes op tafel (eet hij niet) na afloop wel.
Na afloop gaan ze vaak nog kort met hem spelen en krijgt hij iets mee naar huis 9 van de 10x waar hij dan trots mee naar huis loopt.

Vrienden worden met de DA gaat hij nooit doen, maar ik vind wel dat ze echt hun best doen voor hem en het al stukje beter gaat.

Wat hebben we hier dan lieve dierenartsen.

Ik kom bij 3 dierenartsen, één is vlak achter ons huis, heel handig voor de entingen en kleine kwaaltjes. Helaas is dat maar een heel klein praktijkje, dus voor bloedonderzoek en dergelijke moet ik naar een ander.
En dan komen we nog bij een gespecialiseerde praktijk voor paarden.

Enfin, nog nooit heeft 1 van de dierenartsen mijn honden ergens toe gedwongen.
Vooral de dierenarts in Lingen heeft verstand van zaken en hondengedrag.
Toen ons Lo een ooronsteking had mocht ik alleen het oor aanwijzen, niet aanraken (om zo min mogelijk negatieve prikkels te geven)en het eerste dat ze deed was Lo los van de riem klikken zodat ze in de praktijkruimte kon rondsnuffelen om stress te reduceren.

Het kleine praktijkje ga ik altijd mijn wormkuren etc halen. Dan gaan de honden gewoon gezellig mee. Krijgen ze een koekje enzovoorts.

Hahaha die van mij springen het liefst zelf op de tafel, want dat is het trucje voor het lekkers.

Ik bel altijd even van te voren of ze tijd heeft voor een oefenmomentje. Ik koop wat ik nodig heb, mijn honden gaan even de behandelruimte in, krijgen iets lekkers en dan gaan we weer.
Ze komen er dus vaker voor iets leuks dan voor iets negatiefs.

Het mes snijdt aan twee kanten. De dierenarts krijgt honden op de tafel die makkelijk te behandelen zijn en de honden en eigenaar voelen zich prettig.

Ali heeft zijn eerste oefensessie ook al gehad, hij vond het erg spannend maar nam het lekkers wel van me aan. Van de week gaan we nog een keer want ik moet wormkuren voor de paarden hebben.
Eens kijken of ie het al wat minder eng vindt.

UPDATE:
Mikey was eergister echt ziek. Om het half uur/ 3 kwartier spugen . Natuurlijk 's nachts dus de nood-dierenarst maar gebeld. Alles uitgelegd, maar omdat ze wel gewone ontlasting had, nog had geplast en nog wel dronk kregen we het advies om naar onze eigen dierenarts te gaan in de morgen.
Dus daar stonden we gisterochtend als eerste voor de deur na een lange nacht..

En in tegenstelling tot vorige keer was Mikey zoooo braaf!. Ja, oke ze was echt beroerd dat wel, maar toch..
Eerst een hoop getrek van we gaan echt niet naar binnen. Maar goed, rustig maar vastberaden meegetrokken en verder genegeerd. Toen kwamen we in de wachtkamer en ik riep Mikey richting weegschaal. Ik had geen koekjes ivm het spugen, maar ze ontspande toch zo van 'oh dit ken ik wel, dit is niet zo erg'. Ze liep in 1 beweging de weeschaal op, ging ontspannen zitten en pas toen ik zei 'kom maar' kwam ze er weer af. (haha, daarna wel weer een poging trekken richting buitendeur..)
Weer genegeerd en rustig meegetrokken naar de bank, waar we ff moesten wachten. Ze piepte iets, maar ging toch gewoon netjes naast zitten en daarna liggen. Er kwamen 2 honden binnen (hard blaffend en nerveus!) en ook een miauwende kat in een mandje. Ze keek wel, maar reageerde absoluut niet (ik ook niet trouwens) en bleef braaf liggen.  

Toen naar binnen. Was wat trekwerk, maar ik was voorbereid en had haar aan de halsband én het tuigje om, dus het ging vrij soepel. Ze was wel wat angstig, maar de dierenarts was super lief (ook zonder assistentes dit keer) en ze bleef redelijk lief staan op de tafel. (wel met vasthouden) Ze kreeg zelfs nog een complimentje dat ze zo lief was.
Alleen na de thermometer wilde ze echt wel graag van de tafel af, maar dat was geen probleem. De laatste prikjes kreeg ze op de grond en naar mijn idee voelde ze ze niet eens.
Ze werd nog even gekriebeld door de da en er was gewoon zo weinig stress in vergelijking met de vorige keer! Dus ik hoop echt dat deze ervaring positief bijdraagt aan haar angst voor de da.

Nu 1 dag later is ze gelukkig al weer 90% beter. En wat het geweest is blijft onduidelijk. (De dierenarts zei dat het heerst, maar dat het ook kan zijn dat ze iets schadelijks heeft gegeten buiten bijvoorbeeld waardoor dr maag van slag is geraakt.)

Ik was echt super trots en hoop dat ze straks met dr inenting een wat positievere ervaring heeft om aan terug te denken en dat het dan net zo goed gaat.

Gr. Alexandra

Gelukkig dan Mikey al weer voor het grootste deel is opgeknapt. Hier ook een angsthaasje voor de dierenarts. Gelukkig heb ik een ontzettend lieve en geduldige dierenarts en wordt ze eigenlijk altijd op de grond behandeld. Uiteraard is dit niet altijd mogelijk, denk aan foto's, echo's etc. Maar verder hoeft ze nooit op de tafel. Wat betreft dat strenge aanpakken, daar ben ik ook niet voor en mijn dierenarts ook niet. Verleden jaar was ik met haar in Utrecht in de dierenkliniek voor een inwendig onderzoek, daar stond ze echt te janken (de boel was ontstoken van binnen) Dus ik rustig tegen haar aanpraten, dat ze het goed deed en rustig maar. Kreeg ik toch een sneer van de specialist in kwestie, dat ik dus niet zo op haar moest reageren, want ze deed het helemaal niet goed, en moest haar voor dit gedrag al helemaal niet belonen met "lieve woordjes"Godzijdank is mijn eigen dierenarts uit heel ander hout gesneden. Maar goed, nogmaals dat het weer beter gaat met jouw hondje!

Ben nu met Gaya aan het oefenen. Elke woensdag ga ik met Gaya even langs de DA, we zijn nu al zover tot de wachtkamer, en de weegschaal. { ze is keurig op gewicht..ruim 23 kilo. liefst niet meer i.v.m. de operatie}

Ze heeft kennis gemaakt met de ass. en de dierenarts.
Volgende week, is de deur en ruimte voor de praktijk ruimte aan de beurt..en zo verder, tot aan de verzorging ruimte voor het uitslapen.

Dit ter voorbereiding op haar sterilisatie.

{ Gaya is slecht ziend}

@ bulleke
Ja, ik heb ook echt moeite met dat 'strenge' gedoe. Kijk dat je niet overdreven moet doen van 'oh ben je zo zielig..' dat snap ik ook nog wel, maar gewoon rustig en kalmerend toespreken doe ik ook. En misschien dat de ene hond wel goed reageert op strengheid en dwang, maar ik weet van mijn eigen hond dat dit niet zo is. Fijn dat jouw eigen dieren arts ook niet zo is

@ Hanna
Goed dat je zo aan het oefenen bent! (Ik had dat idee ook, maar eigenlijk is dat er nooit van gekomen). Maar het lijkt me dat dat echt wel een heel stuk stress wegneemt. Ook fijn dat je dierenarts daar aan meewerkt en daar even de tijd voor neemt. Succes straks met de sterlisatie en ik hoop dat het meevalt allemaal voor Gaya. Bij Mikey mocht ik erbij blijven tot ze sliep, dit scheelde wel, ook voor mijn eigen gevoel.

Gr. Alexandra

Dwight was ook vreselijk bang bij de dierenarts. Dat kwam ten eerste omdat bij de vorige dierenarts de assistente hem totaal niet leuk vond en zij liet dat de laatste keer dat ik daar was duidelijk merken, en ten tweede omdat ik zelf heel erg nerveus ben. Op gegeven moment moesten we hem zelfs met zijn vieren op tafel houden.
Nu heb ik een andere dierenarts en hij en zijn assistentes gaan heel ontspannen met hem om. Hij noemde hem zelfs een "lieve hond"
Ik moet ook zeggen, ik til hem niet zelf op tafel nu want ik breng al mijn spanningen over maar blijf op afstand. Gelukkig is mijn vader een stuk rustiger dus die tilt hem dan op en kan de dierenarts hem rustig nakijken.

We moesten Mikey ook de vorige keer met 4 man op de tafel houden, wat echt nog maar net lukte. Ikzelf ben niet zo nerveus maar mijn partner is ook zo en blijft ook op afstand Maar toch werkt dat inderdaad ook wel een beetje tegen.
Bij Mikey waren er nu ook geen assistentes bij dus dat was ook al een stuk minder stress (minder mensen).

Het is echt zo fijn als je dierenarts gewoon vriendelijk is tegen je hond. Ze hoeven Mikey niet leuk te vinden, maar gewoon een beetje respectvol moeten ze wel zijn vind ik. Dat scheelt al in ieder geval in je eigen stress (bij mij dan tenminste). Want de vorige keer was ik ook geirriteerd door het hele gebeuren en daar help je je hond zeker ook niet mee.

In februari ergens moet MIkey voor dr enting dus ik hoop dat dat net zo redelijk gaat als het nu ging.