Heb je ooit wel eens uitgehaald naar je hond?

Ik ben er niet trots op, al jaren niet, maar ik heb mijn vorige hond een keer een schop verkocht. Wat ik me ervan herinner is dat ik niet vol aan ging met de teen, maar met de wreef en dan geschampt tegen spieren, niet tegen bot.

Nu moet ik zeggen dat hier bij mij pure schrik aan ten grondslag lag. Chico was overgestoken, en ik had zoiets van "ik ga even oversteken en hem ophalen". Op dat moment komt er een auto aan, en Chico besluit terug over te steken. Ik dacht dat ik erin bleef, maar gelukkig rende Chico "alleen maar" tegen de zijkant van die auto aan. Dat was echt bonk en hij veerde toen terug en is dus niet onder de wielen terecht gekomen.

Ik was toen zo geschrokken dat ik dus naar hem uithaalde. Achteraf bedenk ik me dat dat waarschijnlijk de adrenaline van de schrik was, want mijn hart ging tekeer en ik heb daarna nog een potje staan janken als een gek.

Hebben jullie ook wel eens zoiets gehad? Dat je iets doet waar je het als je rationeel kan zijn helemaal niet mee eens bent, maar dat je door een acute situatie toch doet?

Poeh nee, uitgehaald niet... Wel eens boos geworden... Als hij niet luisterde bijvoorbeeld.

Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik Rowan een keer een klap op zijn kont heb gegeven. Hij was me zo aan het treiteren toen en ik wilde dus op een stoelleuning naast me slaan en voor ik het in de gaten had stond Rowan naast me en kreeg hij dus een klap op zijn kont. Gelukkig niet hard en vatte hij het als spelen op ... dat is ook de eerste en laatste keer geweest dat ik zo uit onmacht heb gereageerd. Naderhand heb ik me altijd even omgedraaid en tot 10 geteld als hij me weer het bloed onder mijn nagels vandaan haalde. Nu gebeurt dat gelukkig niet meer doordat we elkaar veel en veel beter zijn gaan begrijpen. Niet in de laatste plaats doordat ik daar ontzettend veel moeite voor heb gedaan. Maar nu weet hij donders goed als ik het meen en dat hij moet stoppen ... en dat gaat nu ook goed. Daardoor kan ik nu weer veel meer van hem hebben en weet ik dat als het er op aankomt dat hij heus wel weet wat ik bedoel.

De adrenaline die je in je bloed krijgt bij grote schrik, kan je echt laten reageren op een manier die je normaal gesproken niet in je hoofd haalt!
Het is dus helemaal niets om je schuldig over te voelen, maar ik kan mij voorstellen dat je je er niet goed bij voelde.

Ik heb ook wel eens zo'n adrenaline-shot gehad, van grote schrik bij eerste mijn hond. Ze was bij vrieskou (dun laagje ijs op het water) in een sloot gesprongen, dacht waarschijnlijk dat ze op het ijs kon lopen. Onmiddellijk zakte ze door het ijs, maar... kon er niet meer uitkomen vanwege de te hoge kant!
Ik knielde direct bij de waterkant, greep naar beneden -de kant was ± 80 cm. hoog- pakte haar bij d'r nekvel en tilde mijn totaal doordrenkte hond moeiteloos met één hand op de kant!

Pas toen ze op de kant stond realiseerde ik mij dat dit wel een héél "krachtig staaltje" was! De hond woog in droge toestand ongeveer 30 kilo en ze was werkelijk lóódzwaar door haar doorweekte langharige vacht.
Dit had ik nooit "zomaar" (met één hand) voor elkaar gekregen als de dosis adrenaline in mijn bloed mij geen extra kracht had gegeven...

ik heb mijn stafford een x terug gebeten toen hij mij beet om duidelijk te maken dat ik dat ook kan natuurlijk nioet keihard door gebeten hij heeft me nooit meer gebeten geen een mens eigenlijk
ik ben meer een schreeuwer ook heel verschrikkelijk sorry schaam ik me ook voor maar dat ben ik mezelf aan t af leren en t lukt soms wel aardig maar ik heb 2 meiden die de boel wel helemaal over hoop halen nu zit dus weer het bed het ledikant en de muren onder de pen dus mag na t weekend weer gaan verfen als de pup er is wil ik mijzelf helemaal in de hand hebben want ik irriteer me aan mezelf en mijn kinderen lachen me gwoon uit maar de pup zal er denk ik wel bang van worden dus dat ga ik voorkomen
ik doe al mn best in stilte straf geven vertellen waarom en hoelang en rustig weglopen
hahaha heel moeilijk wel hoor

ik heb reza een tik gegeven toen ze kei hard in mn kont beet

vind het heerlijk deze verhalen.

@ HEB MIJN HOND EEN KLAP OP ZIJN KONT GEGEVEN
@ MIJN EEN HOND EEN TIK GEGEVEN, GEBETEN IN MIJNKONT.
@ EEN SCHOP GEGEVEN OMDAT TIE DE STRAAT OVERLIEP.

dat zijn hele normale dingen hoor, mijn bamse heeft een dikke kont, en een hele dikke jas, nee ik heb bamse nog nooit een TIK of SCHOP of KLAP, gegeven, en wat dan nog ?

als het terecht is heeft een hond heus geen rancune daar over, mits het geen mishandeling wordt, en het een verdiende TIK is. niemand hier op het forum zal zijn hond of kat mishandelen, en in de situatie dat de hond een tik ,klap krijgt en het daarblij blijft, niets ergs hoor.

en wat ik van jou lees Wilma, je bent netjes gebleven, de situatie waar je in verkeerde, de angst dat je hond dood op de weg ligt, was terecht. en dan je een hond een schop verkopen, dat zal ook wel losgelopen hebben, hoop dat de hond zich de volgende keer bedenkt om de straat over te lopen,

niets ergs hoor. de adrenaline is inderdaad aanwezig op dat moment, de hond heeft het waarschijnlijk niet eens gevoeld, ook jouw hond heeft zich rot geschrokken, en ook jouw hond had op dat moment adrenaline die hoog opspeelde, de klap van de auto was genoeg. jouw schop heeft hem niets gedaan hoor.

willemijn

Ja, tegen Darcey de eerste dag dat we hem hadden. We hebben hem bij mensen opgehaald, hij was toen 7 maanden. We komen thuis en het eerste wat hij deed was de kamer inlopen en languit op de bank gaan liggen.Gewoon zeggen kom er vanaf, hielp niet.
We hoefde helemaal niet te proberen om kort bij te komen, hij gromde en blafte en zijn lippen opgetrokken en de tanden helemaal bloot. Had zoiets van wat heb ik me nu op de hals gehaald, maar werd ook tegelijkertijd wel zo kwaad op Darcey dat ik naar hem toegelopen ben en hem in zijn nekvel van de bank heb getrokken en een flinke klap op zijn kont heb gegeven. Hij is toen achter in de kamer op de mat gaan liggen en na een half uur kwam hij heel voorzichtig eens kijken. Dat was de eerste en de laatste keer dat Darcey dat gedaan heeft , van mij trouwens ook. Nu is het zo, overal waar ik ben is hij ook in de buurt en als er tijdens het wandelen een vreemde op mij afkomt gaat hij voor mij staan.

Dus we zijn nu heel dikke maatjes!!!

GR. Annelies

Ik ben allang blij met deze verhalen. Ik heb me echt jaren druk gemaakt over die ene schop. En dan bedacht ik me wel dat er vroeger met hardere hand opgevoed werd en men toen niet beter wist (ook mijn ouders niet met onze eerste hond). Ik weigerde in 1998 al met de slipketting te werken, vond het maar een onding. Ik heb Chico dus alles bijgebracht met "goedzo!" en "nee"... en hem dus een keer geschopt.

Ik ben allang blij voor de honden dat de norm voor gedrag over het algemeen is bijgesteld, het nadeel is alleen dat je je dan zooo in en in slecht voelt over een tik/ schop in buitengewone situaties.

En ja, ik besef me nu pas dankzij Willemijn dat ik me niet druk zou maken als ik niet van dieren hield en het voor mij normaal gedrag zou zijn. Hè wat ben ik toch weer blij met jullie!

o ja hoor wat Willemijn zeg..

als het gegrond is.

Diesel en Lime krijgen ook weleens een tik op de kont als ze echt te ver gaan.

pakken in de nek heb ik gelukkig wel afgeleerd.

Als ik met Luck ging wandelen was ze altijd ZO druk..Dan sprong en deed ze..normaal als ik zei ZIT..deed ze dat ook..Nou op een gegeven zit ze netjes en ik buk om haar de halsband om te doen en ze springt zo omhoog..vol tegen mijn neus aan..
Dat deed ongelofelijjk pijn dat ik haar een tik op de kont heb gegeven...Ze schrok hier zo erg van dat ze echt overdonderd was..
Maar ik had wel fijn een bloedneus, en het deed vast meer pijn dan die tik op haar kont..

Schoppen en slaan, met kracht is uit den boze, maar een tik wordt hier heus wel eens uitgedeeld hoor.
Dan is ie ook verdiend, neem dat maar van mij aan.

Nee, ik heb nooit geschopt, geslagen o.i.d. Gelukkig maar, want ik geloof er ook niet in, ook niet als het opvoedkundig bedoeld is. Al kan ik me best voorstellen dat je zó kunt schrikken dat het je eerste reactie is. Ik denk dat als er sprake is van een stevige vertrouwensband tussen hond en baas, en je een stabiele hond hebt, dat je dan als baas heus niet zo gauw je krediet bij de hond verspeelt. Maar beter van niet natuurlijk...

Groetjes, Mischa

ik heb tommy ook wel eens een schop verkocht omdat ie de straat over liep

Hieronder een column die ik voor de Hondenleven geschreven heb. Het was de moeilijkste column die ik ooit geschreven heb, omdat ik hiermee wel met de billen bloot moest. Ik had ook nog een vrolijke column geschreven (dat kan ik in een kwartier, dat is niet moeilijk), maar de redactie besloot unaniem dat deze het worden moest. Waarom? Omdat het ze allemaal wel eens overkomen was. En zo konden we laten zien dat ook deskundigen het wel eens niet meer weten.
Dus hieronder:

Don’t try this at home

Nuka is altijd een bijzondere hond geweest. Zo gemakkelijk als haar moeder Bamse is, zo schuw en wantrouwend is Nuka. Aan haar gedrag en houding is duidelijk te zien dat er nog wolvenbloed door haar aderen loopt. En zoals gedragskenner Konrad Lorenz vroeger al schreef; een hond met wolvenbloed heeft maar één baas…

Toen mijn man nog voer en lang van huis was, was Nuka’s gedrag nog acceptabel. Tijdens zijn afwezigheid werd ik weer roedelleider. Maar toen mijn man een walbaan kreeg vond Nuka dat zij voortaan overdag waken moest over mij en de rest van de roedel. ’s Ochtends posteerde Nuka zich in de vensterbank. Achterpoten op de bank, voorpoten in de vensterbank en zo stond ze uren op wacht. Eerst blafte ze alleen als er honden voorbij kwamen, daarna ook tegen mensen en het duurde niet lang of ze beschouwde alles als potentieel gevaar voor de roedel. En hoewel ik zelf vind dat ik uitstekend op mezelf kan passen, had Nuka daar een geheel eigen mening over. Pas als de baas thuis kwam en de wacht over kon nemen kon Nuka zich ontspannen.

Voor mij was het ook steeds moeilijk om te ontspannen met zo’n blaffende, grommende hond. Met een flinke portie kynologische kennis op zak had ik alles geprobeerd om Nuka’s gedrag te doorbreken. Soms met een resultaat van een paar dagen, soms een paar uur, maar altijd kwam het probleem weer sterker terug. Wat ik bij Nuka het meeste nodig had, was natuurlijk overwicht en juist daar ontbreekt het me aan.
Nadat Nuka op een ochtend weer tegen alles en iedereen tekeer was gegaan brak er iets in me. En zoals Nuka boos was op de hele wereld, werd ik opeens verschrikkelijk boos op Nuka. Afgelopen moest het zijn! Ik stond op, pakte Nuka letterlijk bij kop en kont en slingerde haar zo de vensterbank uit, de kamer door. In mijn woede gaf ik haar ook nog een volstrekt niet-kynologisch verantwoorde trap onder haar samojedenkont. En terwijl Nuka totaal verbijsterd door deze uitval in een hoekje zat, schoot ik in tranen. Ik wou dit niet, maar terugdraaien kon ik het niet meer. Het was gebeurd en ik schaamde me dood dat juist ik, die zo van mijn honden houd, me zo had laten gaan.

We zijn nu een paar maanden verder. Een enkele keer zit Nuka nog in de vensterbank, maar als ze dreigt te gaan blaffen is één blik van mij voldoende om haar op de grond te krijgen. Ook buiten is haar gedrag veranderd, ze luistert beter en heeft niet meer het idee dat ze me tegen alles beschermen moet. ’s Avonds ligt ze graag de hele avond bij me op de bank en zo kunnen Nuka en ik beiden weer ontspannen. Ik schaam me nog steeds dat ik mezelf even niet in de hand had en ik raad ook niemand deze “methode” aan. Maar Nuka en ik zijn vrienden en daar komt niets of niemand meer tussen!

Ik ken het hoor...
Mexx was 5 maand en mijn moeder was bijna over der angst heen (vorige hond een traumahond, kon uit het 'niets' grijpen), en leerde Mexx vertrouwen (zo durfde ze hem bv niet zo maar te aaien als hij naast de bank lag..).
Die ochtend was Mexx naar boven geslopen terwijl moeders boven met de bedden bezig was.
Ik stond op de douche.

Ineens hoor ik dus moeders die Mexx op der slaapkamer vindt, op hun bed.
Dus ik loop erheen.
Moeders geeft Mexx het commando dat hij eraf moet en een handgebaar en Mexx gaat staan en gromt naar der..

Op dat moment zag ik dus de blik in mijn moeders ogen en wist dat als ik nu niet ingreep ze ook bang voor onze Mexx zou worden.
Dus in een vlaag greep ik Mexx bij kop en kont en smeet hem van bed tegen de muur/deur ernaast.
Al foeterend heb ik hem de trap afgejaagd en toen hij beneden uit de hal verdween schrok ik natuurlijk enorm van mezelf..

Maar ik heb me rustig gehouden, moeders gekalmeerd en samen zijn we naar beneden gegaan en hebben we Mexx genegeerd.

Hij had er niks aan over gehouden alleen een deuk in zijn ego en een bevestigde rangorde..

Toen Donna een keer ongenadig op haar kop gegeven toen ze mijn zoontje beet in zijn arm, Ze was een half jaar oud. Voelde me schuldig, maar ze heeft het daarna nooit meer gedaan.
Verder, van de week heeft mijn man het zelfde gedaan, toen Donna mijn bril te pakken had. van de kast gepikt en er op gaan kauwen, er zitten nu scherpe kantej aan de poten. Het is mijn laatste bril, ging dus ffe niet helemaal goed.
erug balen, maar ik denk dat ze het nooit meer doet.
Nu ligt ze heerlijk op schoot te genieten, terwijl ik it te tiepen....................

wel ja, we zijn toch maar mensen en geen engelen. gelukkig blijven onze honden van ons houden! tana.

ik weet alleen dat als je je kat durft slaan dat er groot kans is dat ze weg lopen en niet terug komen

Het vervelende eraan is, als je hond er allang niet meer aan denkt, zit je dan zelf nog met een rotgevoel...
Bovendien, en daar ben ik van overtuigd, er zijn er die sneller op zouden knappen, van een keer stevig aanpakken.

Ik ben blij met al deze eerlijke "zwakke" momenten en dat we het toe durven geven. Zelfs op een honden forum waar we vóór de positieve methode zijn!

@Willemijn:
hahaha!!
Ja daar ben ik het helemaal mee eens...
Mijn honden hebben allebei flink wat vet op die dikke billen van ze zitten, en ook op de flanken missen ze niks...

Ik heb ze wel is een tik op de neus gegeven, op de kont en hun in hun iele kippenekkie beetgepakt, waar ze zo te zien, weinig van meekrijgen, want daarna gaan ze koppig gewoon weer lekker verder, maar "üithalen" zou ik het niet willen noemen...

@ Wilma:
Maak je maar niet druk hoor om zo'n schop.
Er zit namelijk een verschil tussen schoppen en SCHOPPEN, en aan dat laatste waagt volgens mij niemand zich...
Maar een schopje en een tikje dat is heel wat anders, op die fronten hebben de honden het allemaal wel is nodig
Stelletje eigenwijze donders!!!

Achilles is ook wel is zomaar de straat opgerend, nou reken maar dat hij de wind van voren kreeg toen we hem te pakken kreeg (en nee, niet op de erge manier), maar hij heeft het nooit meer gedaan..

wil toch ook nog wel even reageren op deze eerlijke antwoorden.

nee het gaat niet over bamse die heeft geen tik of schop nodig.

mijn verhaal heeft in het newfoundlander blad gestaan.

mijn Vorige hond Femme, was acht maanden, daar ging ik iedere dag mee wandelen, en iedere dag kwam ik met een smerige hond wel drie maal daags mee thuis. was het zo zat. iedere keer dat ik thuis kwam kon ik mijn hond schoonboenen omdat ze weer eens in de moddersloot had gezeten.

en steeds dacht ik, ze leert het wel, gewoon rustig benaderen. tot op een dag, wat nienke zei, bij mij kwam er een rood waas voor mijn ogen.

weer aan de wandel, en Femme weer in de baggersloot. zag de modder er weer uitstijgen. was het zo zat he.

ze stond me aan te kijken, en het kwam naar boven geborreld bij dr door de modder, nananananananana na.

ben er ingesprongen heb haar beetgepakt, en wel vijf keer onder water gestopt, acht maanden was ze, als de dierenbescherming mij bezig had gezien hadden ze mijn hond in beslag genomen, heb haar eruit gehaald, en op de kant gegooid, acht maanden oud. mee genomen aan de lijn, en thuis geboend, was zeker wel drie kwartier met de bezig. daarna ze was nog beduusd en zeiknat, weer naar de zelfde plek gegaan, los gelaten, en alleen maar gezegd.

durf eens, met een blik van . nee doe het echt niet. ging ze keurig de moddersloot voorbij.

en echt ze is nooit meer in wat voor sloot ook gegaan, nooit weer, alleen op mijn commando mocht ze zwemmen, uit zich zelf is ze ernooit meer ingegaan. !!

hard ja, dat wist ik na het incident zeker wel, en heb het ook geplaatst in het newfoundlander blad, en goeie en minder goeie reacties op gehad.

acht maanden was femme, en ten einde raad op een gegeven moment. het heeft geholpen, en nee ik raad het niemand aan.

willemijn.

en voor iedereen nu boos reageer.

ik heb aan femme een moord hond gehad, het was echt een maatje voor het leven, en heus ik propangeer echt niets. niemand mag zijn hond wat aan doen, het had ook verkeerd af kunnen lopen. dat besefte ik later pas. maar af en toe kan een hond best tot het uiterste gaan. en newfoundlanders zijn zwemmers. maar er is een grens.

en de band die al had met Femme is alleen maar versterkt, en niet door het pak slaag hoor, o jee nee, maar ze besefte zelf dat ze te ver was gegaan.

en bamse gaat van nature niet uit zich zelf in het water, nee alleen op commando mag ze zwemmen, twee newfoundlanders en allebei zo anders reageren op water, ja zo zie je maar geen een hond is het zelfde, al is het het zelfde ras.

en bij femme was het , voor de verder leven aan de lijn of eens goed aanpakken, gelukkig heeft het in mijn en haar voordeel gewerkt, achteraf besefte ik dat het ook anders kan geweest zijn.

nee, wat er ook gebeurt heb mijn hond nog nooit geslagen of geschopt en ook nooit geslagen heb het meeste geduld met mijn beesten.

Nee ik heb nooit een hond gescopt of echt geslagen.
Heb wel eens ze in hun kippennekje moeten pakken.
Maar schoppen en slaan dat vind ik weerloos.
Een dier is afhankelijk van ons.
En schoppen en slaan vind ik laag.

Ach het is inderdaad als de adrenaline begint te stromen....maar is het zo erg????
Tuurlijk niet,als het maar zo is dat de hond er iets van geleerd heeft en het niet meer doet.
En heeft Femme en Nuka er verder iets aan over gehouden,nee toch??
Tuurlijk moet het niet de normaalste zaak van de wereld worden.
En tuurlijk is ieder hond verschillend maar als je al veel geprobeert hebt en niets helpt,tja dan kunnen ze zo'n uitbrander vast wel hebben

Hhmmm Nienke....ik zou willen dat die schnauzers van mij ook zo zouden reageren,hihih,en op zouden houden met blaffen....ooit!!! zou ik ze wel achter het behang kunnen plakken,maar tja dat is nu eenmaal een schnauzer (heerlijk)

ik heb timo wel een aantal keer een tikje verkocht. Na 100 x nee timo, hier timo kijk eens timo en gewoon genegeerd worden. Tuurlijk niet hard! geen piepende hond, maar wel eens enigszins geschrokken hond die in iede rgeval weer reageerde op mijn stem geluid. Maar ik zou ze nooit hard slaan of schoppen dus moedwillig pijn doen hoor! Ik denk dat niemand dat doet hier.

Nee nooit gedaan (bij geen 1 huisdier)

Maar kan me wel indenken dat je door de schrik , angst
dat gedaan hebt
En dat je er nu na jaren nog aan denkt geeft al genoeg aan hoeveel je van je hond houdt !!!!