Praten honden met elkaar als ze blaffen

Of misschien is het wèl aangeboren, maar gebruiken zij het alleen in noodsituaties.

Dat ze bij ons mensen veel gebruik maken van hun blaffen komt misschien wel omdat wij mensen soms "èèn grote noodsituatie" zijn.

Dan zijn ze zèker alerter op gevaar, maar wat ook kan is dat ze reageren op wat een persoon uitstraalt.
In mijn verhaal dat Sisa boos was op die persoon bleek later dat die behoorlijk crimineel was.

Taal is bij mensen ook geen aangeboren eigenschap, wel de mogelijkheid tot het kunnen leren van een taal en het gebruiken van de stembanden om deze taal te spreken.

"Feral Children" kinderen die in het wild zijn opgevoed door bijvoorbeeld wolven (en die bestaan echt, niet alleen in Mowgli) hebben op latere leeftijd enorme moeite met het spreken van een taal. Ze kunnen het mondjesmaat, maar de basis voor gepaste grammatica ligt dus beduidend jonger, en is die leeftijdsfase voorbij...dan is ze ook echt voorbij. Eenmaal een taal geleerd echter, kan een normaal mens gebruik maken van deze kennis om gelijke talen te leren (bijvoorbeeld Engels, of Duits) maar wij Nederlanders hebben dus bijvoorbeeld veeeeeeeeeeel meer moeite met Japans e.d. omdat daarin taalregels gehanteerd worden die wij van thuis uit totaal niet kennen.

Een taal is altijd aangeleerd, nooit aangeboren. Als 100 mensen "vogel" zeggen en ik zie een hijskraan, dan is hijskraan "vogel" Zo leren we langzaam een taal aan.

Dus in die zin lijkt het mij best mogelijk als honden in staat zijn concepten te begrijpen "vogel" "kat" "omhoog" "hond" "vreemd" en daarnaast klanken herkennen bij deze concepten (dus de andere hond blaft steeds op dezelfde manier als hij "vogel" ziet) de hond een taal leert.

Maar inderdaad, een heel interessant onderwerp.

Helemaal mee eens. Dit was ook een bijzonder onguur type, was ik in mijn eentje geweest had ik me subiet omgedraaid.

Er zijn ook kinderen die in kasten ofzo opgroeiden zonder verder menselijk kontakt. Die konden later ook nauwelijks nog leren praten, zelfs lopen leren was bijna onmogelijk.
Zelf heb ik geprobeerd chinees te leren. Ik ben afgehaakt omdat ik het niet voor elkaar kreeg een zin eerst omlaag te laten gaan en dan weer omhoog. Geen idee hoe dat moest, hoe vaak het ook voorgedaan werd.

Ik heb dacht ok ooit iets op tv gezien van honden die symbolen konden lezen. Een beetje zoals dat met apen gaat, hebben ze ook met honden geprobeerd, die konden er ook aardig wat 'lezen'.

Ik denk ook zeker dat een hond begrippen kan leren zoals kast, vogel en boom, en daar een klank aan kan koppelen, maar of het omgekeerd ook zo werkt, dat denk ik niet. Daar is weer abstractie voor nodig. Het is wel een leuk idee als het zou kunnen..

Zou Lassie dan echt blaffen " Timmie is in de put gevallen!"?

Sorry...kon het niet laten..

Voor mij zijn er meerdere manieren van praten als je het over mensen hebt,3 daarvan zijn; "met" mij praten, "tegen" mij praten en "aan" mij praten.

Met "met" bedoel ik, ideeën, problemen of nieuws met elkaar delen.
Met "Tegen" mij bedoel ik, iets mededelen, verbieden of gebieden, vertellen zonder antwoord te verwachten.
Met "Aan" mij bedoel ik, aandacht opeisen dmv praten, zuigende manier van geprek hebben. Heeft iets dwingends.

Naar mijn idee blaffen honden dan "tegen" elkaar.
Misschien soms "aan" elkaar?
Misschien wel alle drie?

Dit is intussen mijn derde hond en honden hebben zeker verschillende blaffen in hun arsenaal.

Een keer hoorde ik een hele vreemde aarzelende woef uit de keuken komen. Een beetje langgerekt, maar geen huil. Echt nog nooit zoiets gehoord. Ik spoedde me naar de keuken, waar onze vorige Golden op zijn kont voor de koelkast zat, treurig naar beneden kijkend. Een halve meter voor zijn voeten lag een stervende muis (11 maanden lang muizenplaag, niets werkte en uiteindelijk gif gebruikt). Dit was duidelijk een "er is hier iets vreemds aan de hand, baas"-blaf.

Verder natuurlijk de "pak het eens" blaf, of omdat iets ergens onder ligt, of juist ergens op. Of tussen dingen waarvan de hond inschat dat ze naar beneden kunnen kletteren als hij niet voorzichtig is. Veel leuker nog, éérst gaat hij erbij staan en naar me kijken. De blaf heeft hij vaak niet eens nodig, tenzij ik niet op zit te letten. En ballen belanden nou eenmaal vaker op rare plekken als we samen bezig zijn en ik naar hem kijk.

De alerte "er staat iemand stil voor het raam" blaf. En dan weer niet blaffen als de bel gaat.

De waakse "wat was dat?" blaf. Of een aarzelende "hoorde ik nou wat?" blaf.

Een "speel met me" blaf, al eindigt dat in een huilende jodel.

Eigenlijk denk ik dat zowel hond als baas een periode doormaken waarin ze maar wat proberen en kijken of er reactie komt, en daardoor het leren versterken. Uiteindelijk heb je dan een arsenaal aan blaf-varianten voor verschillende situaties. En dan heb ik het niet over een duidelijke woedende blaf als er iets mis is in huis ofzo, of andere blaffen die aan een bepaalde emotie gelinkt zijn en daarom altijd een bepaalde herkenbare klank meekrijgen.

O ja, vergeten, vanaf da 1 dat Zibby hier is (nu ruim 1 maand) reageert ze op 'n manier van blaffen. Zibby is bang voor andere honden en als Sisa en Alice (vriendjes)honden zien gaan ze enthousiast blaffen. Ook al heeft Zibby die hond nog niet gezien, ze kruipt meteen achter me.