Dag meiden en sterkte Kaatje

Ingrid en Thib: het voelt inderdaad goed dat de spulletjes een mooie bestemming krijgen, dat troost ons.

Roedel van het noorderlicht: het lopen gaat goed! Gisteren in het ziekenhuis zelf naar de poli's gelopen ipv in de rolstoel. Wel aan de stevige hand van baas kluif hoor!!

Rianne: ja, onze meisjes zijn nog in de buurt. Soms kan ik ze bijna rond zien lopen in huis. Heel troostend om ze dichtbij te voelen.

Suzan: ik voel me fysiek een stuk beter, emotioneel schommelt het nogal. De ene keer voel ik me sterk en de andere keer huil ik heel veel. Er komt ook steeds meer informatie los over alles wat gebeurd is en dat moet je echt verwerken.

Gisteren hoorden baas kluif en ik hoelang het duurde tot mijn hart weer een beetje op gang kwam. Eerst heeft baas kluif een poosje gereanimeerd, daarna de brandweer met AED 15 minuten, toen nog in de ambulance en later ook nog bij aankomst in het ziekenhuis. In totaal heb ik 6 schokken van de defribillator gehad, dat is behoorlijk veel. Het is goed om te horen wat mijn lijf allemaal heeft moeten verduren, maar ik word er ook heel verdrietig van.

Ik schijn ventrikelfibrilleren te hebben gehad, dat is een toestand waarbij de spiervezels van de hartkamers wel samentrekken, maar niet gecoördineerd, zodat er geen pompfunctie bestaat Hierdoor verlies je binnen ca. 10 seconden na het ontstaan van het ventrikelfibrilleren het bewustzijn en zal, als er niet wordt ingegrepen, binnen ca. 5 minuten onherstelbare hersenbeschadiging optreden, en na meer dan 10 minuten vrijwel zeker de biologische dood intreden.

Heftig hoor, wat heb ik een geluk gehad!!!!!

Hey Nadine.. even een tip voor jou!

1x klikken is genoeg.

Ookal lijkt het alsof er niets gebeurd... na 1x klikken is je bericht al onderweg. Het neemt soms alleen wel enkele seconden in beslag.

Blijf je achter elkaar aanklikken gaat het absoluut niet sneller, en krijg je enkel je reactie in twintigfout als resultaat.

Ik zag het in andere topics ook al van je.. dus dacht ik.. ik zeg het toch maar even tegen je.

1x aanklikken dus

Dank je suzan ik leer nog wat ben niet meer van de jongste en heb myn tablet nog maar van begin van t.jaar Dank je 

 Daar moet je nu niet meer aan denken... Of teveel bij stilstaan.. Lijkt me zo raar en eng. Het leven gaat vooruit. Je hebt het gehaald niet zonder reden, maar omdat jij (en baas kluif) zulke vechters zijn. Dat niet vergeten hoor. Niet iedereen doet jou dit na. En ik denk dat Speedy en Tessa je gewoon met een strenge blik terug gestuurd hebben haha. Doe het rustig aan nu en op je gemakje herstellen. En je niet gek laten maken maken, door niemand hoor! Zeker niet door de beter-weters die dan weer oorzaken menen te kunnen aanwijzen. Je weet hoe mensen kunnen zijn... Je hebt ook zo'n zware tijd achter de rug...

 Als je zoiets ingrijpends meemaakt dan kun je niet gelijk verder gaan met het leven en kun je nog niet echt vooruit. Sowieso voelt dit leven nog raar en onwerkelijk, hoe dankbaar ik ook ben dat ik leef. Het voelt compleet anders dan mijn eerdere leven. Ik heb tijd nodig om te wennen aan dit nieuwe leven en ik ben zoekende naar een nieuw ritme wat hierbij past.

Daarbij is de oorzaak nog niet gevonden waarom de kransslagader van mijn hart zomaar kon scheuren en zit het stolseltje nog in mijn hart, wat behoorlijk beangstigend is. Ik zoek veel afleiding, anders schiet ik echt in de paniek.

Als ik wil gaan slapen zie ik mezelf op de grond voor ons bed liggen en zie ik grote beesten (vooral spinnen) die er niet zijn. Dat komt ook deels door de medicijnen. Ik voel ook geregeld of mijn hart nog goed klopt. Niets in het leven is zeker, dat heb ik aan den lijve ondervonden. Zowel fysiek als mentaal heb ik nog een lange weg naar herstel te gaan.

Een nieuwe mijlpaal is wel dat ik afgelopen vrijdag voor het eerst onze dochter met de fiets naar school heb gebracht.

Dan besef ik eens te meer: ik leef nog en kan nog steeds mama zijn voor onze kinderen. Hopelijk nog heel lang!

Kaatje het vertrouwen ben je kwijt in je lijf,is normaal.

Dat lukt ook niet onmiddellijk je lijf heeft je zo in de steek gelaten.

Je zit nog volop in je revalidatie en daar hoort ook bij, weer vertrouwen in je eigen lijf krijgen,het heeft tijd nodig.

Maar je leeft ,je bent er nog,je staat onder toezicht,je hebt goede medicatie die stolselvorming voorkomt,het bloed wordt verdund....

Wel fijn te lezen dat je met kleine stapjes voor uit gaat en weer gefietst heb.

 Dit begrijp ik wel hoor en ook je angst begrijp ik.....het is niet niks geweest zeg. Alles wat je nu meegemaakt hebt moet slijten en dat is op zich al een heel lang proces, zal me ook niet verbazen als je angst voelt wanneer je alleen bent. Maar Kaatje troost jezelf met de gedachte dat je er nog bent en dat je geholpen kon worden. Geef alles de tijd sterke vrouw

Dankjullie wel!

Ik brand vaak een kaarsje voor onze meiden en ook een beetje voor mezelf. De lichtjes geven troost.

Wat waren onze meiden toch mooi en speciaal en altijd lief en opgewekt. We missen onze teamgenoten!!

Gisteren vond ik bij het opruimen nog een voorgeknipt luiertje, het geeft een steek in je hart. Onze meiden verzorgen was zo vertrouwd, het voelt vreemd en leeg dat ik niets meer voor ze hoef te doen.

Ja, dat begrijp ik Kaatje.

Ik brand ook elke dag nog een kaarsje voor Vera.

Maar ik heb mijn drie andere meiden nog, dat scheelt, dat weet ik.

Koester je mooie herinneringen aan ze, meis, je hebt ze een prachtig lang leven gegeven

Sterkte kaatje weet hoe het voelt 

Het is ook vreemd en leeg ook ik weet wat je bedoeld.

En daardoor mis je ze ook.

Het getroetel het gezorg.

Mooi plekje heb je er voor uitgekozen zijn ze toch dicht bij jullie.

Hoi Kaatje,ik begrijp hoe je je voelt,over jezelf,de angst die er nog een tijdje zal zijn,maar je bent er gelukkig nog,om voor je gezin te zorgen,het zal niet altijd makkelijk zijn,blijf rustig aan doen.Maar ik begrijp ook het gevoel,over tessa en Speedy,de leegte en inderdaad het missen,van het zorgen voor ze.Maar vergeet nooit wat je(jullie)allemaal gedaan hebt,zoveel liefde gegeven aan de meisjes.Ik mis mijn bobby ook nog elke dag,maar dat komt,omdat onze hondjes zoveel voor ons betekend hebben.Groetjes rianne.

Het is leeg en stil zonder onze meiden. We missen ze enorm!

Het liefst zou ik weer aan een hond willen beginnen, maar het is nog te vroeg. Ik moet eerst verder revalideren. Hopelijk is het ons uiteindelijk wel gegeven om weer een hond in huis te krijgen. Ik zou dan graag een hondje uit het asiel willen halen om een kans te geven.

Dat is mijn wens voor 2016. Want als we een hondje in huis kunnen halen betekent dit dat ik me een stuk beter voel en weer toekomstperspectief heb.

Nu zit ik nog middenin de onderzoeken. Bij reumatologie kwam er niets aan het licht tav een bindweefselziekte. Mijn problemen begonnen met het aneurysma aan de kransslagader, het gevolg was een hartinfarct en hartstilstand. De onderliggende oorzaak kan een bindweefselziekte zijn. Klinische genetica hoopt tussen december en februari uitsluitsel te geven.

Ondertussen slaan de bloedverdunners niet aan. Mijn bloed wordt alleen maar dikker en dat terwijl het dunner moet worden om het stolseltje in mijn hart op te kunnen ruimen. Gisteren moest ik daarom overstappen op andere bloedverdunners. Het werd te gevaarlijk, we konden het medicijn niet langer de tijd geven om zijn werk te gaan doen. Hopelijk gaat het nu wel goed.

Binnenkort hoop ik terug te gaan om te kijken op de ic, ik denk dat het me zal helpen. Ik wil alles weten en alles zien. Goed onder ogen zien wat gebeurd is om uiteindelijk los te kunnen laten en mijn andere nieuwe leven wat meer ontspannen te kunnen leiden.

Midden in de onderzoeken, midden in het verwerkingsproces. Revalideren en verwerken gaan hand in hand. Hopelijk slaan de nieuwe bloedverdunners wel aan. 

Jullie hebben een mooi doel voor ogen voor 2016: een hondje die het leven weer wat mooier kan maken. 

Heel veel sterkte met het verder herstel, Kaatje, fijn dat je ons van tijd tot tijd even op de hoogte houdt! 

Kaatje fijn om weer iets van je gehoord te hebben,jammer van die bloedverdunners maar je staat gelukkig goed onder controle,hopelijk slaan de nieuwe bloedverdunners beter aan.

Veel sterkte nog met je verder herstel en 2016 moet zeker jullie jaar worden.

Fijn Kaatje om terug iets te horen,ik duim dat de nieuwe bloedverdunners zullen aanslaan.Jullie hebben inderdaad een mooi doel voor ogen voor 2016 ,een hondje uit het asiel halen super is dat wat ben jij een lief en goed mens.Veel sterkte met het verder herstel.

Ook ik hoop dat alles positiever word voor jou,jullie.

Je bent er nog niet,andere bloedverdunners duimen dat die zijn werk gaan doen.

Je wilt terug kijken in de i.c.

Best kans dat dat heel goed werkt voor je om alles nog beter te kunnen verwerken.

Fijn dat je weer aan een hondje denkt,je ,meisjes vergeet je nooit maar een nieuw vriendje of vriendinnetje kan heel fijn zijn.

Wie weet komt die wens wel uit volgend jaar

Dan kan ik dus alleen maar heel hard duimen dat er volgend jaar weer een nieuw hondje zijn of haar billen bij jullie in huis kan installeren..., want dat betekent dat het veel beter gaat met jou 

Het blijft heftig hé..., en helaas duurt revalideren en juist instellen vaak veel langer als dat je wenst, maar alles heeft zijn tijd nodig.

Stoer van je dat je de IC wil gaan bezoeken, hopelijk gaat het een stuk helpen bij het verwerken en het een plaats geven.

Nu eerst duimpjes draaien voor een beter resultaat met de nieuwe medicatie 

Ik hoop dat je snel de juiste medicijnen hebt, lieve Kaatje.

En dan verder opknappen, je komt er wel.

Sterkte met alles, ook met het verwerken.

Gedenk je meisjes maar, die blijven altijd een deel van je.

En als je weer helemaal op de been bent, krijgt een lief hondje bij jullie een o zo gouden mand!

Ik hoop dat het snel beter met je mag gaan, dat de nieuwe bloedverdunners gaan werken. En ja, dat je ons volgend jaar kan voorstellen aan een nieuw, vierpotig, vriendje.

Ik vind dat je alles in het juiste perspectief ziet...

Alles op z'n tijd nu.

Het afscheid van je hondjes zal zeker een trigger geweest kunnen zijn... Maar zo gaat het zo vaak... "Men"... "we"... gaan door en geven ons helemaal en dan als de zorg... de grote druk er plots afgaat slaan de stoppen door....

Nu maar eerst helemaal weer jezelf worden en er p vertrouwen dat je geen eirkte van bindweefsel of wat dan ook hebt... Herstellen en de draad terug oppakken. Natuurlijk met weer een hondje in huis dat het geluk mag kennen bij jullie te zijn...

Maar voor nu... elke dag beter gewenst, medicijnen die aanslaan en vervelende dingen die door onderzoeken uitgesloten mogen worden.

Goede moed Kaatje, en sterkte voor je gezin ook nog. 't Zullen nu even de zogenaamde, spreekwoordelijke, magere jaren zijn... Ik wens je heel spoedig de zeven "vette" jaren toe.. Ze komen nog hoor.

Groetjes.

Lieve stoere sterke Kaatje wat ben jij een sterke maar vooral ook realistische vrouw. Weet zeker dat het goed komt met jou ....je bent een vechter en wat voor 1.

Kijk er naar uit dat je je lieve nieuwe viervoeter straks aan ons voor stelt.

Dan weten wij dat het echt goed gaat met je........

Lieve mensen, bedankt allemaal weer voor de hartverwarmende reacties. Ik warm me hieraan en lees ze vaak terug, ik vind het zo bijzonder en speciaal om deze reacties van jullie te mogen krijgen.

In mijn omgeving maak ik niet veel mededogen mee. Nu ben ik ook niet zo'n op de voorgrond tredend persoon, maar om genegeert te worden als je zoiets ernstigs hebt meegemaakt doet pijn. Alles voelt zo anders dat ik niet goed weet hoe ik de wereld tegemoet kan treden.

Moeders van school informeerden bij baas kluif destijds wat er aan de hand was omdat ze hem onze dochter naar school zagen brengen, terwijl ik er normaal gesproken altijd ben. Baas kluif voelde toen al aan dat daar voor het merendeel alleen nieuwsgierigheid bij zat. Hij bleek gelijk te hebben, als die moeders mij voor het eerst weer zien negeren ze me.

Als ik gebroken op het bankje op het schoolplein ga zitten, moe van het fietsen naar school, zal niemand vragen hoe het met me gaat. En dat terwijl ik er op dat moment echt slecht uitzie. 

Begrijp me goed: ik hoef geen hordes mensen om me heen of medelijden, maar een beetje medemenselijkheid van één mens.....

Daarom mis ik Speedy en Tessa des te erger: voor hun was ik goed zoals ik ben. Hun onvoorwaardelijke trouw, liefde en vertrouwen in mij: ik mis het allemaal. Hun lieve troostende lijfjes, het intense zorgen voor hen, de pure liefde die overbleef. 

Ach lieve kaatje, mensen zijn het meest verschrikkelijk soort. Ze weten niet wat ze moeten doen dus negeren ze al snel. Zulke mensen zijn jou helemaal niet waard, trek je er niks van alles. Het is hun probleem, gebrek, tekortkoming, leer moment, sta daar boven. Als ik 1ding van jou wil zeggen (als meelezer van je topic) je bent een sterke vrouw!

Het gemis zal niet minder worden, maar ze blijven voor altijd in jou hart. Uiteindelijk maakt het je een mooier mens en zullen ze altijd bij je aanwezig zijn. Moeilijke momenten zul je blijven houden. Geef jezelf de tijd! Je bent een topper en steek je energie in mensen die het de moeite waard zijn! Je bent een topper!

Sterkte kaatje ik weet hoe het voelt zoals velen hier op het forum ik heb het ook zo moeilijk met het verlies van myn lieve queenie en ik kan het moeilijk vergeten hoe ze in myn armen ingeslapen is ze was altyd by my daarom dat ik veel over haar wil praten en schrijven en by jou zyn er 2 tegelijkertijd sommige mensen weten dat niet gewoon mensen die het meemaken veel liefs nadine

Kaatje soms durven mensen zomaar niet op iemand af te stappen.

Ik weet nog goed een vrouw hier in de straat had borstkanker,eigenlijk praten wij nooit met elkaar.

Heb lang in dubio gestaanof ik eens zou informeren of niet,je wilt niet nieuwsgierig overkomen maar belangstellend. Ik heb even ingeinformeerd en haar het beste gewenst maar of ze het op prijs heeft gesteld geen idee.

Het zal ongetwijfeld een deel nieuwschierig zijn , maar sommige mensen durven idd niet te vragen hoe het nu gaat.

Ik  kan me voorstellen dat je je er je twijfels bij krijgt. 

Dikke knuffel 

Zo werkt dat helaas. Als er spanning is zijn de mensen er als de kippen bij. Zoniet hoor je niemand meer.

Dit is een openbaar forum dus ik vertel niks hier maar weet dat we het op vergelijkbare manier ook hebben gehad .Met name schoonfamilie hier.

Heb je mensen of familie om he heen? Geef om de mensen die om jou jullie geven.

Heb er lak aan hoe moeilijk het ook is.

Probeer je het niet teveel aan te trekken.

Voor mezelf heb ik een soort spreuk..je geluk moet niet van de ander afhangen.

En wie weet komt een nieuw vriendje op jullie pad waar je mee naar buiten kan al zijn het maar kleine stukjes voorlopig.

Hou je koppie recht en probeer de leuke dingen vooral te zien!

Ja, toen ik werd opgehaald door de ambulance stond de hele straat vol. Allemaal sensatie zoekers. Als er hier een ambulance in de straat staat doe ik de luxaflex dicht uit respect en ga er absoluut niet heen. Ik heb altijd gezegd: "als je daar zelf ligt wil je ook niet bekeken worden". Maar mensen tonen geen respect en zelf kreeg ik de volle laag qua glurende blikken. Ik vind dat heel erg en heb er veel verdriet om gehad.

Op school gaat het juist om moeders waar ik geregeld mee gepraat heb, zij negeren mij nu. De moeders waar ik nooit contact mee had, daar verwacht ik ook niets van. Inmiddels verwacht ik van niemand meer iets en stel ik mijn verwachtingen bij.

Op school kom ik puur voor onze dochter, het gaat daar om haar en niet om mij. Ik zal me neerleggen bij de houding van mensen.

Gelukkig is er daar mijn gezin, waar ik zielsveel van hou en waar ik zo hard voor heb geknokt om bij ze terug te kunnen komen. En mijn ouders, zussen en dierbare vriendinnen. Zij zijn er voor me en houden van me, zijn blij en dankbaar dat ik nog leef.

Durf je zelf het gesprek met ze aan te gaan? Niet op een verwijtende manier, maar gewoon, iets van, ik mis het contact met jullie? Vaak weten mensen geen ingang te vinden, en zeggen dan maar liever niks.

En anders zou je de juf of meester van je kinderen kunnen vragen of er op een ouderavond tijd aan kan worden besteed.

Sterkte hoor.