Wat is de grens?

Kath,

precies mijn punt: Wat is tevéél pijn? Waar ligt de grens?

 Ik denk dat je dat gaat merken aan je hond als het teveel is. Het is inderdaad moeilijk om de grens te bepalen...

De meeste mensen zien het niet aan hun eigen hond als hij echt aan't lijden is, doordat ze er dagdagelijks bij samen leven.

Je went aan een hond die vb veel minder beweegt of wat mankt.

Ik schrik soms echt als ik zie hoe slecht sommige oude honden nog kunnen lopen, terwijl de eigenaar weinig ziet aan zijn hond. Dikwijls zelfs nog trots is omdat zijn oude hond nog stapt.

Dikwijls helpt het om de mening van hondeneigenaren te vragen en hopelijk antwoorden zij dan eerlijk wat ze ervan vinden.

 Dat is met een BC inderdaad erg moeilijk in te schatten. Ze zijn er opgefokt om door te gaan tegen vermoeidheid en pijn in. Een herder  kan het tenslotte niet gebruiken dat zijn hond er op een cruciaal moment het bijltje erbij neergooit omdat hij moe is of pijn heeft.

Bij Momo kijk ik dus inderdaad niet naar wat zij wil maar naar hoe ze loopt en beweegt. We kennen elkaar van haver tot gort dus meestal spot ik het wel als het niet gaat zoals normaal, bijvoorbeeld een licht zwalkende achterhand of een ritme dat niet helemaal zuiver is. En dan inderdaad ook naar hoe ze na die inspanning is. Loopt ze dan moeilijk? Komt ze dan na haar slaapje moeizaam overeind? Dan heb ik toch de signalen gemist.

Een BC geeft het pas aan als je veel te ver bent gegaan dus jij zal inderdaad voor haar moeten bepalen.

 Dat is niet alleen bij jouw ras.

Elk werk-hondenras doet dat.

Inderdaad Suzanne even je hart luchten en praten dat lucht soms ook al een beetje op.

Niet alleen werk-hondenrassen laten nauwelijks wat zien, bijna alle rassen doen dat. Een hond laat nu eenmaal weinig merken wat betreft pijn, en als er dan iets te merken is, dan is het dus ook vaak echt al ernstig/pijnlijk.

Taika laat ook niks merken (haar staart heeft wel eens tussen de deur gezeten en dan gaf ze geen kik, ze keek je hooguit even aan...), maar als baas zie je toch vaak de kleine dingen. Dan moet je natuurlijk wel weten wat je kunt zien, maar toch merk je het vaak wel. Die ging trouwens als pup al door en door, daar zat geen rem op. Dat doet ze nu nog steeds en dat soort dingen maken het eigenlijk alleen maar moeilijker voor ons als mensen, omdat we dan maar moeten gokken hoe ze zich eigenlijk (fysiek) voelen.

Vandaar dat ik denk ik toch ook vrij snel zo'n beslissing maak en zoals ik eerder aangaf niks voor pijnstillers voel; als het te merken is, is het voor mij al genoeg.

 Wat zou je dan doen bij een hond met hernia,die regelmatig op de prednison zal moeten zoals Vigo(10)?

Dan weer goed dan weer te wild en hup de hernia speelt weer op.

Weer medicatie.

Werkt de prednison dan is hij een blij ei totdat het weer verkeerd gaat.

Levenslang op prednison en zien waar het schip strand.?

Of vind je dat ook niks?

Je mag ongezouten je mening geven,daar heb ik het meeste aan.

Ik geef zowiezo pijnstilling. Als mijn hond een nog leuk leven kan hebben met pijnstilling (dus ook niet te ziek van de evt. bijwerkingen), waarom dan niet? Het punt is, wanneer is het nog wel leuk en fijn?

 Zijn er niet van die typische dingen waarvan je denkt,dat is een teken dat hij nog geniet?

Bij Vigo staat eten op nr 1.wbt levensvreugde. Op het 2e een uur aan hetzelfde blaadje ruiken.

Zou hij vb.niet meer blij zijn als de kindjes komen dan weet ik genoeg.

Haha, eten op nr.1! Ik moet zeggen dat dat bij Tess de laatste tijd ook erg hoog staat. Te hoog eigenlijk. Balletje gooien, dat vindt ze nog leuk. Maar dat wordt steeds lastiger omdat ze de bal niet meer goed ziet en hoort. Dan heb ik de bal al een paar keer gegooid, maar dan begint ze te blaffen omdat ze dat niet door heeft. Zo van 'gooi nou!!'. 

 Als ik dat lees is het toch een kranige dame en Vigo vindt het ook zalig als we op zijn buik kriebelen,dan geniet hij.

Nu maar even denken aan de dingen die ze wel leuk vinden,is een andere leukere invalshoek.

Eerlijk gezegd,ik heb het altijd geweten wanneer het tijd was.

Ik denk dat jij het ook wel zal weten,voelen en zien wanneer het zover is.

 Mijn hond had soms pijn en op een bepaald moment ben ik in overleg met de da continue pijnstilling gaan geven. Hij knapte zichtbaar op. Bekijk of de dosis pijnstilling die je nu geeft genoeg is of ga in overleg met de da wélke pijnstilling het best zou kunnen werken. Ik had vloeibare die ik over zijn voer deed. Maar we hebben verschillende soorten pijnstilling besproken.

Daarna kreeg mijn hond een andere aandoening, hij raakte langzaam aan verlamd. De da verzekerde mij dat hij geen pijn had, en dat zag ik ook. Aan zijn kop zag ik dat het nog geen tijd was. En ook de da was het daar mee eens.

Wanneer is het nog wel leuk en fijn, op die vraag kun jij alleen zelf een antwoord geven omdat jij jouw hond het best kent. Als ik afga van mijn eigen ervaring, heb ik staan janken als ik mijn hond weer zag wankelen, zag vallen, en eigenlijk niet meer kon doen wat hij zo graag deed. En omstanders hadden daar uiteraard ook hun mening over. Maar als hij dan weer opstond, al dan niet met hulp van mij, dan keek hij mij recht in de ogen aan, en daar was die sprankel, die wil om door te gaan en ondanks ongemak te genieten van de momenten.

Dat ging een tijdje zo, tot de dag kwam dat ik hem écht moest tillen naar huis. Een dag later een opleving, en weer een dag later keek hij me aan en zei de blik in zijn ogen mij genoeg. Het was tijd om afscheid van elkaar te nemen.

Ik heb de beslissing moeten nemen, maar vertrouwde op mijn hond daarin. En hij liet het me weten. Nadat ik dus wel extra pijnstilling heb gegeven, en later wat stimulatie om die verlamming wat af te remmen. Maar op een bepaald moment is het genoeg. Ik hoop dat jij ook dat seintje krijgt van je hond, want dan weet je het, klinkt raar, maar in sommige gevallen zie je het aan een blik van je hond dat het goed is geweest.

Sterkte in ieder geval, het zijn hele moeilijke dingen om te moeten beslissen.

Wat sta je voor een erg moeilijke keuze. 

Mijn moeder heeft een DH van 12 en die heeft al jaren ED en HD sinds 2 jaar heeft hij ook artrose. Hij krijgt dagelijks adventage fort en een ontstekingsremmer en pijnstilling injectie's. Met de dagelijkse injectie's die hij nu 2 maanden krijgt is hij weer actiever. Wandelen doet hij wel niet meer maar hij kan veel beter recht komen en speelt weer een beetje met haar andere oudje van 14.

 Jij kent je hond het beste, hij zal het je wel aantonen wanneer hij het genoeg vind.

Mijn vorige hond had artrose en een hernia en zat ook een klein jaar aan de pijnstilling. En ineens ging het niet meer. Het hurken om te poepen... hij kukelde om. En hij kreeg ineens veel meer pijn. En dat was het teken van "leven is niet leuk meer". Maar... zelfs toen stond meneer nog te popelen om mee te gaan in de auto, dus zelfs op het moment dat het niet meer gaat kunnen ze nog blije momenten hebben. Heel verwarrend en niet goed voor je geweten, helaas.

Wij hebben kortgeleden onze hond in laten slapen. Zij ademde met een piepje, kon nergens meer lekker liggen, wilde niks... 

Als je merkt dat ze zelf zoiets hebben van "het hoeft allemaal niet meer", dan is het echt klaar.

Ik heb een Duitse herder van 13 jaar. Ze is al heel wat ouder geworden dan men dacht. Ze komt bij een iemand vandaan die het niet zo nauw nam met waar de honden vandaan kwamen en hun gezondheid. De arts dacht dat ze max 5 jaar zou worden gezien haar gezondheid toender tijd.

Nu is ze geheel incontinent. Krabt zich kapot, wiebelt op haar achterpoten en als ze ligt zie je een soort stuiptrekkingen bij haar achterkant. Pijn aan haar achterpoten. Er is nog wel meer met haar aan de hand. 

Ben vorige week bij de dierenarts geweest, omdat ik en mijn gezin vinden dat het voor haar geen leven meer is. Ze zonderd zich ook af. Nu zegt de dierenarts ik doe geen euthanasie bij haar want IK vind haar nog te goed! Ja tuurlijk is ze daar wat actiever, want ze wil daar weg. Ze is echt doodsbang daar. De adrenaline giert dan door haar lijf! 

We moesten haar maar filmen hoe ze thuis is. Maar ja zijn niet 24/7 bij haar. Wij weten dat het niet goed gaat met haar. We weten nu ook niet meer wat te doen. Moeten we haar laten lijden, omdat de dierenarts er anders over denkt? Of moeten we naar een andere dierenarts gaan? 

Zien wij het nu zo verkeerd... Is de grens er dan nog niet...

 Dan zou ik naar een andere dierenarts gaan. Het kan niet de bedoeling zijn dat leven lijden wordt vind ik. Ik zou een andere dierenarts zijn mening vragen. 

Ik zou ook naar een andere dierenarts gaan,ik had vroeger ook zo een dierenarts,die koste wat het kost wilde rekken.

Mijn portemonnee liep er op leeg en op het einde van het liedje moest de hond toch ingeslapen worden.

Ga alsjeblieft naar een andere dierenarts en verlos je hond uit zijn lijden. Je hond heeft deze lijdensweg niet verdiend.

Hoe ziek een hond ook is; hij/zij zal altijd oplevingen vertonen. Als je hond ook nog kwispelt met zijn staart, is dat bij ernstig zieke honden geen teken van vrolijkheid, maar puur het reageren op de aandacht van bijv. zijn baasje.

Heel veel sterkte.

Inderdaad, andere dierenarts. Probeer je gevoel te volgen. 

Dit kan toch niet.... :(

Echt heel jammer zo'n reactie van een dierenarts.
Heb je zelf die moeilijke beslissing genomen om afscheid te nemen van je trouwe viervoeter en wil je deze een langere lijdensweg besparen, krijg je zo'n botte afwijzing.

Deze dierenarts zou ik de verdere zorg van mijn huisdieren niet meer toevertrouwen.

Sterkte. 

 De regels die je bij een jonge pup aanhoudt? Je weet wel, die voor de gewrichten. Geen traplopen (hier moet dat wel helaas), niet springen, geen mulzand of oneffen ondergrond met takken, bosjes, stenen e.d., geen wild gedoe op een gladde vloer, geen bal spelletjes, geen lange afstanden, niet fietsen/hardlopen, geen stoeipartijen, snelle wendingen/tempowisselingen voorkomen, geen trekspelletjes, geen balletjes..

Ik zou bijna vragen wat kan er dan nog wel??

Dit is heel veel niet.. Zelf heb ik in februari de knop doorgehakt. de hond had LPC en de pijnstillers die hij had hielpen niet voldoende meer.

Onze andere hond is pas 2 en als ze buiten waren en er kwam een 3e hond bij. Dan ging onze andere hond met de 3e hond achter hem aan, hij moest dan het onderspit delven. Dat is in de natuur ook zo de zwakste is de pineut.

Ik wilde een vrolijke hond om aan terug te denken en geen zielig hoopje dat in zijn eigen poep en plas ligt.

Hij is door mij lekker uitgelaten en we hebben hem het laatste weekend schandalig verwent en op maandag is hij hier thuis ingeslapen. Hij liet zelfs de dierenarts vrolijk binnen en was eigenlijk gepikeerd dat ze geen snoepje bij zich had..

Ik kijk (hoe gek misschien ook voor andere) hier met een enorm goed gevoel op terug.  Natuurlijk mis ik hem, maar het voelt goed zo!

 Dit gaat dus over Momo die met dat beleid geen pijn toont. En dat zonder pijnstillers want daar blijft ze van braken.

Wat kan er nog wel? Poep en plas rondjes, snuffel/denk spelletjes, commando's geven (vindt ze erg leuk) zoals zit, lig, af. Knuffelen. E natuurlijk autorijden; daar is ze gek op.

 Ach wat sneu, ik zou naar een andere dierenarts gaan. Mijn hond was niet incontinent, maar dat wilde ik zeker ook niet zover laten komen. Hij keek me aan, had dorst maar opstaan kostte op dat moment te veel moeite. Dat hij niet zelf naar de waterbak kon, in combinatie met zijn blik maakte dat ik vond dat het klaar was. Kwaliteit, lol in het leven en dingen zelfstandig kunnen doen die noodzakelijk zijn vind ik belangrijker dan met hangen en wurgen de duur van het leven te verlengen terwijl de hond zichzelf niet meer in de basisbehoeften kan voorzien (en daarbij vinden de meeste honden het vreselijk het nest of zichzelf te bevuilen), laat staan nog lol te beleven aan dingen die ze graag deden maar ineens niet meer kunnen.

Ik had ook een Dh die op zijn 12e jaar HD artrose had en moeilijk nog zelf kon opstaan, lopen ging echter nog goed , en het was ook zo een moedig dier. Nooit pijn aangeven zelf. Nooit triest....

Nu heb ik Lance  en bij t minste prikje of krampje is die doodongelukkig en zit te trillen , dus ben ik ook direct ongerust en ongelukkig.

Nochtans eens bij de DA op tafel, geeft die nooit een kik, bij geen enkele injectie ...pijnlijk of niet.  

Zou het kunnen dat kleine schoothondjes toch meer..hm...lage pijngrens hebben of misschien wat komedie spelen thuis ? 

" Ik had ook een Dh die op zijn 12e jaar HD artrose had en moeilijk nog zelf kon opstaan, lopen ging echter nog goed , en het was ook zo een moedig dier. Nooit pijn aangeven zelf. Nooit triest....
 
Nu heb ik Lance  en bij t minste prikje of krampje is die doodongelukkig en zit te trillen , dus ben ik ook direct ongerust en ongelukkig.
 
Nochtans eens bij de DA op tafel, geeft die nooit een kik, bij geen enkele injectie ...pijnlijk of niet.  
 
Zou het kunnen dat kleine schoothondjes toch meer..hm...lage pijngrens hebben of misschien wat komedie spelen thuis ?  "

Anny en Lance

 Nee hoor. Aedon doet dat ook.

Bij het kleinste stootje of wat dan ook stelt hij zich zo aan en blijft hij dat ook doen to dat je de plek hebt bekenen en er een aai of kus overheen hebt gegeven

Wat betreft een grens trekken voor je hond, zou ik de grens trekken als je ziet dat de hond gewoon te veel  ongemak ervaart qua pijn bij opstaan, spelen etc.

Natuurlijk blijfzo'n keuze altijd verschrikkelijk om te maken en wil je je hond het liefst zo lang mogelijk bij je houden, maar je moet wel altijd blijven kijken  aar de hond zelf. Bijvoorbeeld alleen afgaan op wat een dierenarts zegt zou ik niet kunnen. Als e3n dierenarts zegt dat ik mijn hond wel/niet moet laten inslapen en ik zie dat mijn hond nog iets anders aangeeft ga ik hier niet mee akkoord. Dan zou ik waarschijnlijk meteen een andere dierenarts zoeken.

Wat is de grens?

De grens zal uiteindelijk voor elke hondeneigenaar en zijn/haar hond anders liggen.

Honden van groot tot klein zijn bikkels. Als een hond al pijn toont, dan is het ernstig. Honden weten niet wat aanstellen is, dat komt niet in hun brein voor. Uiteraard verdragen kleine honden minder dan grote.

Mijn Kooikerhondje kon op het eind van zijn leven moeilijk plassen door een gezwel bij de uitgang van zijn blaas. Dit was niet operabel. Op het laatst zag je duidelijk, dat hij hoe langer hoe meer pijn had bij het plassen en dat de urine nauwelijks eruit kwam. Ik moest de grote beslissing vooral niet te laat nemen, anders zou mijn hond zichzelf vergiftigen. Ik zag dat hij leed ondanks pijnstillende medicatie. Hij kon nog wel lopen. Op een avond gaf hij kort het geluid van een huilende wolf. Toen was het voor mij duidelijk en heb ik de volgende dag bij mijn dierenarts een afspraak gemaakt voor euthanasie. Mijn super sportieve kanjer en trouwe kameraad werd bijna 15 jaar.

Mijn Cavaliertje begon net voor dat zij 2 jaar werd met haar poten over de grond te slepen. Volgens de dierenarts zou dat door groeipijnen kunnen komen. Pijnmedicatie hielp wel wat, maar ik geloofde niet in de diagnose. Heb 2 weken later een doorverwijzing gevraagd voor een MRI in Best. De uitslag was een ramp; Chiari-achtige Malformatie en Syringomyelie in de hoogste gradatie. Ook was op de MRI PSOM (glue ear) te zien

Ik heb een paar dagen later een doggyride mini aangeschaft. Vaak stond mijn hondje op slot en kon niet meer verder lopen. De volgende 2 jaar waren een constante zoektocht naar de juiste medicatie. Voor elke hond met CM/SM is dit nl. verschillend. De symptomen zijn zeer grillig. Zo denk je dat het allemaal weer aardig gaat of de volgende dip in de gezondheid van mijn Cavalier meldde zich al. Ik had mijn dierenarts een kopie van het medicatie protocol voor CM/SM gegeven. Op mijn initiatief werd er regelmatig van medicatie gewisseld. Ook Pea Pure gaf goede hoop, maar slechts voor enkele maanden. Alles was symptoombestrijding. Het zwaard van Damocles hing boven het hoofd van mijn lieve hondje. Syringomyelie symptomen en pijnen zijn progressief. 

Ik had mijn dierenarts gevraagd om een euthanasie verklaring voor mijn hondje voor het geval zij ernstige aanvallen met gillen van de pijn in het weekend zou krijgen en ik bij een andere dienstdoende dierenarts terecht zou komen. Mijn dierenarts vond dat een wijs besluit.

Na 2 jaar continue achteruitgang heb ik mijn hondje verlost van deze ellende veroorzaakt door CM/SM. Zij was bijna 4 jaar. Dit was geen hondwaardig bestaan meer. Ondanks alle zware medicatie met o.a. de humane neurotransmitter Gabapentine, zag ik de pijn in de ogen van mijn hondje. Het was genoeg geweest. Ik moest haar laten gaan. Ik had mij voorgenomen om haar niet langer met pijn en ongemak te laten leven, omdat ik eigenlijk geen afscheid van mijn lieve hondje kon nemen.

Het is voor elke hond belangrijk dat zijn/haar leven hondwaardig blijft. Lage rug, lage staart en oren naar achteren getrokken duiden ook op pijn. Bij hevige pijnen en tegen het einde zal een hond zich ook terugtrekken. Een eigenaar, die zijn hond goed kent, kan veel in de ogen van zijn hond zien; pijn en ongemak zijn daarin te lezen.

Iedereen die voor deze moeilijke keuze staat, wens ik veel kracht om de juiste beslissing op de juiste tijd te nemen.

Ontzettend moeilijke keuze, zo herkenbaar. Waar ligt de grens? Hierop het dorp een flatcoat waar de baasjes bleven opereren en injecties etc etc om de hond maar op de been en bij hun te houden. Ik zag alleen maar een heel depressieve hond, die het gedrag dat in zijn genen zat, al jarenlang niet meer kon hebben. Ik heb daarbij altijd gezegd: dat nooit!

toch sukkel je vaak langer door dan voor je huisdier goed is. Ik spreek uit ervaring, helaas. 

Mijn tip zou zijn om goed de gemoedstoestand in de gaten te houden. Wegen de goede momenten nog op tegen de slechte, en maakt je hond over het algemeen een rustige, tevreden indruk? Eetlust in orde? Dan is er nog voldoende kwaliteit van leven.

Pijn alleen is geen graadmeter, vind ik. Bij mensen zit daar ook verschil in. De een kan met chronische pijn toch het beste ervan maken. De ander wordt depressief en wil niets meer.

Sterkte voor je mupke!