Het verlies van een hond doet elke dierenliefhebber veel pijn. Honden zijn de trouwste vrienden van de mens, en geven altijd onvoorwaardelijke liefde. Wij hopen dat deze wijze woorden u, uw naasten en vrienden kunnen helpen. Indien u dit artikel interessant vindt, deel dit artikel. De onderstaande tekst is geschreven door Ernest Montague, en gepubliceerd op DogHeirs.

Ernest Montague: ik heb dit stuk enkele jaren geleden geschreven ter nagedachtenis aan een zwart-witte pitbull "Bolo" die altijd wilde wandelen, tot op de dag dat hij stierf. Soms kon hij maar 5 meter lopen, dan stopte hij en keek achterom met de blik: "Ik kan echt niet verder lopen. Maar denk maar niet dat ik klaar ben met wandelen."

Waarom honden niet echt dood gaan." Sommigen van jullie, vooral diegenen die denken kortgeleden hun huisdier verloren te hebben aan "de dood", snappen dit niet helemaal. Ik heb op zich niet de behoefte om het uit te leggen, maar omdat ik niet voor altijd hier zal zijn, doe ik het toch. 

Honden gaan nooit dood. Ze weten niet hoe dat moet. Ze worden moe, en erg oud, en hun botten doen pijn. Maar ze gaan niet dood. Als ze dood zouden gaan, dan zouden ze niet altijd een wandeling willen maken, ze willen zelfs nog wandelen wanneer hun oude botten zeggen: "Nee, nee. Geen goed idee. Laten we niet gaan wandelen." Nee hoor, honden willen altijd een wandeling maken. Zelfs tot aan de dag dat hun verouderde pezen er voor zorgen dat ze als een hoopje op de vloer vallen. Zo zijn honden. Honden wandelen. 

Het is niet zo dat ze je gezelschap niet willen. In tegendeel, een wandeling met jou is het einde. Hun baas en de symfonie van geuren die de wereld vormen. Kattenpoep, een markering van een andere hond, een rottend kippenbotje, en jij. Dat maakt hun wereld perfect, en in een perfecte wereld is er geen ruimte voor de dood. 

Honden kunnen wel erg slaperig worden. Dat is het, snap je. Dat leren ze je niet op de luxe universiteiten, waar ze van alles uitleggen over economie. Ze weten zo veel dat ze vergeten dat honden nooit dood gaan. Dat is eigenlijk erg jammer. Honden hebben zo veel te bieden en mensen praten te veel. 

Als je denkt dat je hond overleden is, is het eigenlijk in slaap gevallen in je hart. En tijdens het in slaap vallen, kwispelt hij heel hard met zijn staart, snap je, en daarom doet je borst zo'n pijn en moet je de hele tijd huilen. Wie zou niet huilen met een gelukkige hond in zijn borst die zijn staart heen en weer kwispelt. Au! Bam, bam, bam, bam, bam, dat doet pijn. Maar ze kwispelen alleen als ze wakker worden. Dat is het moment waarop ze zeggen: "Bedankt baas! Bedankt voor de warme plek om te slapen en altijd in je hart, de beste plek. "Als ze net in slaap zijn gevallen, worden ze de hele tijd wakker, en dat is waarom je altijd moet huilen. Kwispel, kwispel, kwispel. Na een tijdje slapen ze meer. (Besef dat een hond moment niet hetzelfde is als een mens moment. Je neemt je hond mee voor een wandeling, het is voor hem een dag vol avontuur in een uur. Dan kom je thuis en duurt het een week, voor jou een dag, maar voor de hond een week voordat er weer een wandeling is. Daarom houden honden zo van wandelen.) 

Oké, zoals ik al zei, ze vallen in slaap in je hart, en als ze wakker worden dan kwispelen ze met hun staart. Na een aantal honden jaren, dan slapen ze langer achter elkaar, net als jij. Ze zijn hun hele leven goede honden geweest, dat weten jullie beiden. Het is best vermoeiend om altijd een goede hond te zijn, vooral als je oud wordt en je botten pijn doen en je op je gezicht valt en je niet naar buiten wilt om te plassen als het regent maar je het toch doet, omdat je nu eenmaal een goede hond bent. Dus besef, nadat ze in je hart zijn gaan slapen, ze steeds langer en langer slapen. Maar laat je niet voor de gek houden. 

Ze zijn niet "dood". Dat bestaat niet, echt niet. Ze slapen in je hart, en ze worden wakker, meestal op momenten dat je het niet verwacht. Want zo zijn ze nu eenmaal. Ik vind het erg voor mensen die geen slapende hond in hun hart hebben. Jullie hebben zo veel gemist. 

Sorry, nu moet ik huilen."