Max naar de dierenarts

Een tijdje geleden heb ik iets geschreven op mijn laptop. Een aantal dagen geleden is Max naar de dierenarts geweest. Het verbaasde me echt dat ik het zo moeilijk vond. Ik wilde het graag met jullie delen! Liefs.

Vandaag ging Max naar de dierenarts. Het was de maand van de gebitsverzorging en tja... we kunnen er niet omheen. Max heeft problemen met zijn tanden. Dat wisten we toen we hem op gingen halen in het asiel. Maar die eerste maanden, we wilden zoveel met hem doen. Aan de tanden hebben we toen nauwelijks gedacht. Maar ja, na een half jaar werd het nu toch wel echt tijd. 

Vandaag mocht hij niets eten... Hij was helemaal van slag zijn Wolfsblutbrokken aan het zoeken. Een koekje dan? Ik kon het bijna niet weerstaan om hem een lekker ontbijtje te maken. Maar nee is nee, de dierenarts was duidelijk geweest. Max moet nuchter zijn voor zijn gebitsreiniging!

Samen mat mijn vriend en hem nog even naar buiten, een plasje en een poepje doen. Het leek wel afscheid nemen... Hoe moeilijk moet zoiets zijn? Voor alles is een eerste keer bij je eerste hond... Maar zelfs dit gevoel was als intens! 

Zo. Klaar om te gaan. Binnen bij de dierenarts is Max al snel aan de beurt. Het is acht uur. Een stagaire komt Max ophalen om hem naar de dierenarts te brengen. Het moment om hem af te geven. Max vond het helemaal niet leuk! Hij kraste met zijn pootjes over de vloer en wilde steeds naar ons rennen. Hij piepte, hij blafte. Hij wilde niet mee. De stagaire zei dat we maar door moesten lopen, hij ging wel mee. Een stap buiten draaide ik me nog om. Max keek me aan. Die blik... Buiten ben ik in huilen uitgebarsten. 

Die blik in zijn ogen. Alsof hij me vertelde dat hij het niet kon om weer verlaten te worden. Het leek wel alsof hij een flashback had. Een flashback over de dag dat hij achtergelaten werd in het asiel. Alleen. Afgedankt. 'Geen tijd meer'. Klaar. 

Thuis kroop de tijd voorbij. Tussen 12 en 1 mocht ik pas bellen, maar om 10 uur vond ik het wel welletjes. Bijna belde ik de dierenarts op. Gelukkig kon mijn vriend me nog tegenhouden. Vijf voor twaalf kon ik het dan toch echt niet laten. Gelukkig was alles goed gegaan! Om half vier mocht ik hem dan komen halen. Om 3 uur zat ik al bij de dierenarts. En daar was hij dan. Zoveel liefde als hij je dan ziet. Alsof hij denkt: je bent teruggekomen!! Maar toch, hij was ook een beetje duf. Hij had me al in een seconde vergeven. 

Ik studeer nog. Het lukt goed zelf, dus veel naar school ga ik niet. Ik haal het ook goed. Maar stel dat ik het niet zou kunnen en dat Max te veel alleen zou zijn. Dat ik op een dag zou denken ik breng hem naar het asiel, het lukt niet zo. Nee, die dag zou er voor mij echt niet komen. Ik zou eerder stoppen met mijn studie.

Ik vraag me af wat zijn vorige eigenaren hebben gevoeld. Max zou niet anders hebben gereageerd als bij mij. Hoe kun je dan je hond achterlaten, hoe? Zonder te weten waar hij terecht komt. Zonder te weten of er goed voor hem gezorgd wordt. Zonder te weten of er ooit iemand komt die hem zo goed aanvoelt als jou. En toch ben ik ze dankbaar dat ze dat toen gedaan hebben. Max is de liefde van mijn leven! En met hem gaat het ook erg goed. Ware liefde, echte ware liefde.

Ik snap het wel hoor.

Onze is op straat gevonden. 

Dan denk ik, hij is ooit als bolletje wol uitgekozen, geknuffeld en met zorg spulletjes uitgezocht.

Wat ben je voor mens dat je die hond dan na een jaar vermagerd en niet opgevoed op straat dumpt? 

In Nederland hè?

Wat zeg je tegen de buren, familie? 

Moest Max onder narcose?  

Mijn dierenarts wil graag dat ik erbij ben, ze nemen m pas mee als ie onder zeil is.

Niet leuk om te zien hoor, maar wel minder stress. 

Is t verder allemaal goed gegaan? 

Wat erg!! Kan me dat niet voorstellen. Sommige mensen zijn zo verliefd op puppys. Die liefde groeit bij mij juist als ze ouder worden en langer in je leven zijn.. Max kreeg alleen een roesje, hij was niet compleet weg. De dag erna was hij alweer springlevend. Maar toch hij is mn alles dan maak je je snel zorgen...

En daarom kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om Moh naar een pension te brengen tijdens een vakantie. Terwijl ik zelf jaren in het asiel met pension gewerkt heb. Mijn vorige hondje liet ik daar wel achter want zij ging al elke dag mee naar mijn werk dus ze was gewent aan de mensen en het gebouw. Ze vond het niet leuk,  maar was wel bekend daar.

Maar Moh daar zo uit het niets in een wildvreemd pension achterlaten... Nee denk niet dat dat ooit gaat gebeuren, wij gaan wel samen op vakantie!

Bij de dierenarts heb ik haar nog niet achter hoeven laten, maar ik geloof dat ik dan toch zal gaan zoeken naar een dierenarts wat ik bij het in slaap brengen mag blijven. 

Wel fijn dat alles bij jullie hondje goed is gegaan en nu weer mooie schone tanden heeft.

Wat een verdriet moet dat voor je geweest zijn, zo volbegrip heb ik voor je, ik ga altijd mee met Bams als ze bij de arts moet zijn, ook als ze geopereerd moet worden, en bij het bijkomen ben ik bij d'r, jammer dat het zo moest gaan bij jou.....voor een volgende keer , een roesje en er bij blijven, voor nu, uit alles blijkt jouw liefde voor je max.....hij boft met jou, en jij met hem.

Soms zie je van die verhalen. .... verschrikkelijk. Geen tijd meer, geen geld meer en dan zo'n arm trouw hondje weg doen. Ik kan er niet over oordelen maar ik zou het echt nooit kunnen. Een keer zelf voor het dilemma gestaan. Ik werkte fulltime en mijn moeder paste altijd op. Ze was 5 dagen 4 uur per dag bij mij. En toen werd mijn moeder getroffen door een herseninfarct en kwam in een rolstoel terecht. Ik ben direct part time gaan werken en uiteindelijk heeft het mijn baan gekost. Maar ik heb er nooit spijt van gehad. Ik heb nog een paar jaar van mijn cockertje kunnen genieten en dat was me alles waard.

En haar achterlaten bij de da was ook een drama.... Gelukkig is het niet vaak nodig geweest maar hoe ze me aankeek. Verschrikkelijk, toen ze echt heel ziek werd moesten we haar langsbrengen en zou ze voor onderzoeken daar een dagdeel blijven. Mijn volwassen zoon was mee, en wat heeft hij gehuild bij de deur. Dat koppie van haar. Dat zou ik nooit vergeten. En toen we terugkwamen..... zo ziek en zo blij.....

Dikke knuffel voor max

enne, nu lekker tanden poetsen enzo, dan hoeft het hopelijk niet meer ;)

Ik kan het me heel goed voorstellen.

Dan loop je met loodzware benen.

En dan de hond zijn reactie...... pffff. Daarom doe ik het niet, ik kan het niet . Ik blijf er bij