Hebben jullie dat nu ook?

Dat mensen in je omgeving niet snappen hoe belangrijk de honden voor je zijn?

Onze drie (eigenlijk vier, we hebben vorig jaar afscheid moeten nemen van de oudste) honden zijn als kinderen voor ons die we zelf (om een bepaalde reden) niet hebben.

Familie brengt bijvoorbeeld met sinterklaas of kerst ook een cadeautje voor de honden mee terwijl andere familie dat niet snapt en zegt 'een cadeautje voor de honden? Het zijn toch maar honden?'

Herkennen jullie dit? 

Zeker! En net als bij jullie ook drie (vorig jaar een kwijtgeraakt) trouwens. Ik koester de mensen die het wel snappen. De rest, och, ik maak me er eindelijk niet meer druk om

Eerlijk gezegd , voordat ik een huisdier had begreep ik het ook niet bij anderen.
Dus in die zin begrijp ik mensen wel die bepaalde dingen rondom je huisdieren niet snappen.
Alleen iets niet begrijpen is iets anders dan er geen begrip voor hebben of veroordelen.
Zo begon op mijn vorige werk iemand heel hard te lachen toen ik in tranen vertelde dat mijn konijn dood was gegaan.
Dat vind ik onaardig, je bent niet verplicht mij te begrijpen maar een beetje fatsoenlijk reageren is dan wel zo fijn.
Verder interesseert het me eigenlijk niet zoveel wat een ander wel of niet begrijpt.
Als ik en de mensen die er toe doen het maar snappen.

Ik heb op het moment geen hondje,hij is 8 maanden geleden overleden en inderdaad zoveel mensen die het niet snappen,dat je zoveel verdriet kunt hebben om een "hond".Ik heb nog steeds verdriet en mis hem enorm,maar er is niemand van de familie die nog ooit over hem praat of vraagt hoe het gaat,tja het was nu eenmaal geen mens.Alleen hier op het forum vragen bep. mensen nog naar Bobby.Voor mij was hij wel alles ,ondanks dat ik ook 2 kinderen heb.Ik hield met heel mijn hart van hem.

Yup, bepaalde familieleden zijn verbaasd als de honden niet mee zijn en andere zijn weer verbaasd als we ze wel mee nemen of op tijd naar huis gaan voor de honden.

jazeker.... maar zijn toch vaak mensen die afstandelijk staan van de hond.. meestal hebben ze zelf geen honden. ze zien een hond niet als het liefste maatje dat de hond voor jou is.

en nee honden zijn niet als kinderen , zeker niet in de ogen van geen hondenbezitters, maar toch vaak het liefste wat er in je nabijheid is.

familie leden , de een heeft begrip voor jouw hond, de ander niet... okee ik respecteer dat, maar ga toch liever voor mensen die toch wat meer begrip hebben voor mij , dat mijn hond belangrijk is voor me.

zal ik ook een voorbeeld geven ? vanochtend ben ik wezen spinnen op de sportschool, het had in de ochtend flink geregend, er was iemand die aan me vroeg, als het regent dan stinkt die hond zeker, ja Bams is natuurlijk een dikke behaarde hond, en ik... nee hoor, even droog blazen en ze heeft weer een eigen geurtje...

dan nog haar vraag, neem je de hond wel eens mee in een restaurant ? ik, ja best wel, en zeker als het mag en kan.

haar antwoord.... vind ik toch zo smerig he, zit ik in een restaurant te eten en dan komt er iemand binnen met een stinkhond, dat ruik ik al van verre....

ja dat is nou echt iemand die geen hond heeft die zien ons mensen toch van een andere planeet komen met een ..stinkhond..het restaurant binnen gaan... en zij zit daar dan te eten en vind het verschrikkelijk dat daar een hond zit, al zit tie onder tafel dan nog.

niet mee in discussie gaan, heb ik ook niet gedaan verder, het heeft geen enkele zin om ze een ander standpunt in te laten nemen.

ik blijf aan de gang... wat Joan daar beschrijft, is heel erg , niet begrijpen is wat anders dan geen begrip tonen.

Mijn tweelingzusje moest niets van Bams weten, mocht ook niet bij haar komen met Bams, als ze bij mij was moest Bams uit haar nabijheid, ze houdt niet van honden, vind ze vies , verharen, worden loops en kwijlen, okee..

maar steeds de zelfde oordelen die ze had deed toch de bom barsten... en ik in tranen, en ooo dat vond mijn zusje toch wel heel erg... huilen omdat zij zo deed en dat om een hond.

nu gaan we na de pasen een midweek met zijn drietjes, naar Ameland, dat heeft ze zelf voorgesteld..... kijk zo kan het ook, en nee Bams zal nimmer bij haar in huis komen, niet erg, maar er moet wel begrip zijn dat ze bij mij  in huis woont.

All the time.

Mijn familie snapt het sowieso niet.

Maar vriendinnen hebben soms ook onbegrip. "Waarom ga je nu al weg? We gaan nog uit!" Ja, uhm, mijn honden. 

"Ga je mee op vakantie?!" Uhm, nee, mijn honden..

"Waarom gaan we dan niet even spontaan lekker een dagje weg?" Uhm, mijn honden... 

Soms frustrerend, maar ik weet wat mijn honden voor mij betekenen en daar leef ik ook naar.

Toen ik Diesel had gekocht had ik geen idee dat zij, en later Bumper, zo belangrijk voor ons zouden worden.
Maar ik begrijp mensen wel die dit raar vinden.

Ja dat soort mensen heb ik ook wel eens geloof ik

Tegenwoordig is het hier, heeft gijs nog genoeg brokken? Ipv hebnen we zelf nog brood? Haha 

Hij staat met mn ouders en zus op een gedeelde eerste plaats 

Iedereen die mij kent weet dat mijn hond het belangrijkste voor mij is. Op mijn werk is het altijd ''je bent toch het meisje dat rent met die bruine hond'' en mijn vrienden vragen meestal ''hoe is het met Shadow'' voor ze vragen hoe het met mij is.. Maar Shadow gaat dan ook vaak mee als ik met vrienden weg ga. Zelfs op mijn werk is het normaal dat ik soms niet langer werk omdat mijn hond dan te lang alleen zit.

Het is maar net met welke mensen jezelf omgeeft. Iemand die niet met mijn hond kan, kan ik missen uit me leven.

Zeker weten! ik krijg steeds weer te horen dat ik haar veel te veel verwen als ik alleen maar het beste voer voor haar probeer uit te zoeken. En als ik daar dan iets over vertel (omdat ik hier natuurlijk veel mee bezig ben) krijg ik weer te horen dat mijn hondje een verwend prinsesje is. En dat wij vaak partypoopers zijn als we niet mee gaan naar feesten en mee stappen vanwege het hondje. Achja ik laat ze lekker en inderdaad koester de mensen die het wel berijpen !!

Ja, zo is dat hier eigenlijk ook gegaan. Familie, vrienden, kinderen die we nu nog om ons heen hebben zijn allemaal grote dierenvrienden en gek op de meiden

Hm nee, ik herken het eigenlijk niet zo.

In mijn omgeving en in eigenlijk mijn hele familie (met uitzondering van één nichtje en mijn schoonzusje) heeft niemand honden of andere huisdieren. Toch is de eerste vraag die gesteld wordt nadat ze hebben gevraagd hoe het met ons gaat: 'en hoe is het met de honden?'.

Ook liggen er met kerst altijd cadeautjes onder de kerstboom voor de honden en wordt er vaak wat lekkers of leuks voor ze meegenomen wanneer er iemand op bezoek komt.

Ze weten dat de honden bij ons horen en vinden dat helemaal niet vreemd, ook al hebben ze zelf geen huisdieren.

Hier gaat het ook zo, ik had ooit een huilbui tussen de middag op het werk omdat mijn poes die morgen overleden was, kwam er iemand naar me toe en vroeg heel meelevend wat er was.  Toen ik zei dat mijn poes was overleden, reageerde ze met "oh, is het dat maar"...

De familie van mijn man vind het ook nogal belachelijk hoe wij met onze honden omgaan, omdat het "toch maar honden zijn".

In het begin maakte ik me daar druk over, ze lachten me soms gewoon uit, nu zijn ze neutraler geworden en hoor ik die opmerkingen niet meer, ik zie ze het echter wel denken.  Nu ja als ze bij mij op bezoek komen, nemen ze mijn honden erbij, ik denk er niet over ze apart te zetten als familie langskomt en ze vinden de haren maar niks, ik waarschuw ze altijd dat ze best gewoon een jeans aantrekken ipv een zwarte broek, maar mijn honden zijn in hun eigen huis en daarmee uit.

En stinken?  Dat is een kwestie van opvatting zeg ik maar :)

Ze kunnen een sterke geur hebben als ze nat zijn, maar ik ben allergisch voor allerlei geuren, ik vind hun geurkaarsen stinken en hun potpourri, dat beneemt me soms de adem, anderen ruiken dit graag.  Soms hun parfum, ik heb ze nog nooit gevraagd om zich te gaan wassen of om in een andere kamer te gaan zitten hoor, een beetje water bij de wijn lukt ook en als het te veel wordt, ga ik gewoon naar huis.

Hier in de familie en vriendenkring snapt ook niet iedereen het evengoed.

M'n schoonouders vinden het bv vies dat Sam in de woonkamer mag met al dat haar enzo. Zij zouden hem in de garage houden en af en toe eruit halen als het hun uitkomt. Het is tenslotte en "beest".

Maar dat is net zo met onze kinderen. Wij hebben 2 kleuters (4 en 2,5jaar) en bv in de supermarkt als ze beide met een klein karretje rijden en ze worden een beetje uitbundig merkt je zo dat er mensen zijn die niet begrijpen waarom je ooit kinderen zou nemen. Afkeurende blikken, gemompel,...

Iemand heeft me ooit gezegd dat er twee soorten mensen zijn:

- je hebt mensen die leven: die voelen, hebben pijn en verdriet en vreugde en plezier, genieten, ...

- en je hebt mensen die gewoon bestaan.

Dus als ik mensen tegenkom die het moeilijk hebben met mijn keuzes dan denk ik bij mezelf: wat jij doet dat kies je maar zelf maar ik LEEF met kindjes, poezen en een hond...

Herken het deels, meeste naaste familie snapt het wel.

Onbekenden vinden het vaak raar dat ik zo veel train op het gedrag van mijn hond en hem niet gewoon een slipketting en muilkorft omdoe.. Die discussie ga ik niet eens aan.. (Zo was er eens een vrouw die bijna de slipketting van haar hond om de nek van Bo gooide! ik kon hem net op tijd naar achter trekken en heb haar 'vriendelijk' bedankt voor het meedenken).

Mensen lijken het vooral raar te vinden dat je eerder naar huis gaat voor je hond... Vorige week zij iemand (Om 22.00 uur 's avonds) oh die van mij zitten al vanaf 08.00 uur alleen houden ze prima op hoor! Alsof dat een goede prestatie is?

Hier net zo.

Heb zelden of nooit rare of nare opmerkingen gehad over onze 'gezinssamenstelling'.

Uiteraard zijn er kennissen die amper of nooit naar mijn kereltjes vragen maar familie en vrienden altijd, zelfs degenen die niks met honden hebben. Een van mijn schoonzussen vraagt eerst naar hun alvorens ze vraagt hoe het met ons gaat...hahaha...Mijn kereltjes krijgen veel vaker een leuke attentie als ik zelfs. Waar ik uiteraard dubbel van geniet!

Hier dus zeer tevreden met hoe iedereen er mee omgaat.

Ik ga door het vuur voor mijn honden, maar het zijn en blijven wel gewoon honden.

Ik verwacht niet dat anderen mijn honden gaan zien zoals ik ze zie.

Bij bepaalde familieleden gaat de jongste standaard mee als ik op bezoek ga, maar bij de rest blijven ze gewoon thuis.

Die hebben niets met dieren.

OP familieweekend in de ardennen gaan ze wel mee, maar goed, dan ben ik een ganse dag op stap in mijn eentje met de honden, dus dan hebben ze er geen last van ;)

cadeautjes meebrengen... het moet niet te gek gaan worden, daar hebben ze niets aan. 

bij mijn ouders hadden we altijd dieren katten honden kippen konijnen en zelfs ooit een big die toen ze te groot werd haar leven mocht slijten bij mijn oom in zeeland 15jaar is ze geworden, nu heeft in mijn familie haast niemand huisdieren ,en doen ze moeilijk . nou dan blijven ze toch weg . mijn huis is voor mijn dieren niet omze buiten te zetten voor de visite, gelukkig zijn er geen kleine kinderen meer in de familie ,om die reden zou ik Lodewijk nog wel samen met Lobke en kat Vlaai op sluiten in de voorkamer achter een hekje mijn honden zijn geen peuters gewend en beide zouden bijten als zo,n peuter een vinger in het oor steekt.voor hun eigen veiligheid en voor de kinderen, maar voor volwassenen niet , verder vierr ik wel hun verjaardagen met iets extra,s  maar het zijn en blijven mijn dieren niet mijn kinderen.Hein.

Nou mijn kerels zijn anders dik tevreden met hun 'bonus' ballen, touwen, kluiven en de hele mikmak. 

De gulle gever blij, honden blij, ik blij....genieten van het genot daar hebben wij wel plezier van.

ik kan en wil mijn tweelingzusje echt niet missen, doe ik wel wat water bij dr wijn, en ook vaak zegt ze, nu al weg ? de hond kent geen tijd, nou die van mij wel is dan mijn antwoord. hahaha

deze kreeg ik zomaar thuis bezorgd, en heb ik heel subtiel in de gang opgehangen, als iemand binnen komt is het eerste blikveld wat ze krijgen te zien, heeeeel subtiel.

Nja .. een cadeautje voor de honden vind ik inderdaad ook wat ver gaan (komt denk ik omdat ik zelf totaal niet van de cadeautjes ben).

Maar ik wijs wel vaak verjaardagen of een koffie middag/avond af als ik de hele dag heb gewerkt. Ik wil er dan voor de hond zijn. Dit wordt met name door mijn familie nog wel eens ervaren als teveel verantwoordelijkheid nemen voor m'n hond.

Ik heb hier 2 verjaardagskaarten staan. Eén voor Obi van vorig jaar en één voor dit jaar meneertjes verjaardag. Die van vorig jaar was eindelijk een min of meer een geintje maar heb er dit jaar gewoon weer één gemaakt hahaha. En die komt met netjes met de post met postzegel erop en al haha.

Vond het ook gewoon leuk om te hebben als ik er zo één van elk jaar heb uiteindelijk. 

Obi heeft een doos vol cadeautjes gekregen op z'n verjaardag en het zelf uitgepakt en het leukste botje uitgezocht voor die dag, de rest ging nog even de kast in. Ach ik vond het wel schattig.. waarom zou ik het niet doen. Tuurlijk weet Obi niet dat hij jarig is maar hij is toch om geliefd te worden anders neem je geen huisdier. Mensen die zich op die manier niet in een ander kunnen verplaatsen tja...

Een doos vol cadeautjes is ook overdreven, maar stiekem is dat als eigenaar toch ook gewoon leuk om die hond daarmee bezig te zien haha. En hij kan ALTIJD wel botjes gebruiken en wat extra speelgoed. 

Herken ik. voor mijn eigen hond hebben we 15 jaar lang een lieve gezinshond gehad.. Was super hoor, maar ik lachte de mensen uit die zó gek waren met hun hond. Ik hield van onze Bo, wandelde haar, speelde met haar, maar kon niet begrijpen dat mensen zo veel met hun hond deden. 

Nu ik mijn eigen meisje heb snap ik dit heel goed. Ik heb heimwee naar haar als ze niet mee kan, ze gaat ook overal mee heen waar kan. Op school denk ik aan haar, vooral als het heerlijk weer is en ik net zo goed met Kahlúa kan wandelen ipv op school te zitten. 
Ze is echt mijn maatje. 
En eerlijk, soms schaam ik me er best wel voor hoor, als mensen zeggen: ga je écht samen met je hond naar Zandvoort? Ga je echt alleen met je hond naar Maastricht.. Ja, dat doe ik. En ik heb ook zat vrienden hoor, maar ik geniet er steeds vaker van om een avondje thuis bij mijn hond te zijn dan op stap te gaan. 

het is en blijft wel een hond, maar wel een hond die voor mij door het vuur gaat, ze weet dat ik haar baasje ben maar wordt ook behandeld als een hond.. Al krijgt ze met kerst, sinterklaas en haar verjaardag wél een cadeautje :) 

" Herken ik. voor mijn eigen hond hebben we 15 jaar lang een lieve gezinshond gehad.. Was super hoor, maar ik lachte de mensen uit die zó gek waren met hun hond. Ik hield van onze Bo, wandelde haar, speelde met haar, maar kon niet begrijpen dat mensen zo veel met hun hond deden. Nu ik mijn eigen meisje heb snap ik dit heel goed. Ik heb heimwee naar haar als ze niet mee kan, ze gaat ook overal mee heen waar kan. Op school denk ik aan haar, vooral als het heerlijk weer is en ik net zo goed met Kahlúa kan wandelen ipv op school te zitten. Ze is echt mijn maatje. En eerlijk, soms schaam ik me er best wel voor hoor, als mensen zeggen: ga je écht samen met je hond naar Zandvoort? Ga je echt alleen met je hond naar Maastricht.. Ja, dat doe ik. En ik heb ook zat vrienden hoor, maar ik geniet er steeds vaker van om een avondje thuis bij mijn hond te zijn dan op stap te gaan. 
 
het is en blijft wel een hond, maar wel een hond die voor mij door het vuur gaat, ze weet dat ik haar baasje ben maar wordt ook behandeld als een hond.. Al krijgt ze met kerst, sinterklaas en haar verjaardag wél een cadeautje   "

Pascale&Kahlúa

Obi had ook z'n schoentje gezet! Z'n runderhuid schoentje dan wel... 

Haha, zo lief! :)