Oudjes klets topic

Maar dat bedoel ik met iedere baas is anders. Shep at en dronk ook nog goed en liep op haar tempo nog 3 kwartier mee door het bos. 

Wat bedoel je met niet zo dement als mijn hond? Shep stond af en toe wat afwezig voor zich uit te staren maar ze wist verder alles nog goed. Maar ze genoot alleen nog van eten en van snuffelen in het bos. In huis was ze heel onrustig.

Jack is in huis af en toe onrustig als hij wakker wordt in de ochtend en het nog donker is buiten of als hij een dutje doet tijdens de dag en dan wakker wordt wanneer het donker is geworden of de gordijnen dicht zijn (donker in huis).

Hij ziet zo goed als niets meer in het donker en als hij dan wakker wordt werken zijn hersenen ook wat minder goed. Hij heeft dan moeite om zich te oriënteren en dan jankt hij, is hij zeer onrustig tot het terug licht wordt (of ik de gordijnen opentrek). Dan ziet hij terug waar hij is, zijn zijn hersenen ook meer wakker en dan is hij terug normaal. (uitgezonderd dagen zoals vrijdag maar dat was door ziekte, dan is hij soms heel de dag onrustig maar anders duurt het tot het licht wordt en is het daarna terug in orde)

Het is dus een combinatie van wat 'lichte' dementie en/of het afnemen van zijn zintuigen en moeite hebben met oriëntatie.

Ik vergis mij dan. In feite waren Jaak en Shep dan een beetje identiek qua gedrag.

T'is zowiezo moeilijk om te zeggen of Jaak echt dement is (al zegt de dierenarts het nu wel en denk ik van wel, maar 100% zeker ben je in dit stadium nooit). Dat ga ik pas zeker weten als de toestand verergert. Stel je voor dat jijzelf wakker wordt, je bent nachtblind en je bent al stokoud, sla je dan zowiezo niet in paniek omdat het donker is en je pas wakker bent? Ik denk dat ik zelf ook in paniek zou zijn dan.

Maar natuurlijk is het niet zo leuk om Jaak zo paniekerig te zien. Ik moet hem dan troosten, knuffelen en op hem inpraten. Ouderdom komt zowiezo met gebreken.

Was ze in huis altijd onrustig? Bij Jaak is het bij momenten. Eigenlijk moet je altijd de afweging maken: Is je hond nog grotendeels gelukkig? Wegen de voordelen op tov de nadelen. Kan je hond nog doen wat hij/zij wil doen?

Ik ben er van overtuigd dat je de correcte beslissing genomen zal hebben. Ik heb een tijdje geleden iemand hier zien passeren die raad vroeg. Haar hondje was 2x zo erg als Jaak / Shep. Maar ze heeft haar ignore mode dan aangeschakeld en na een tijdje niet meer gereageert. Dat wil ik dus vermijden. Als het zover is, dan is het voor mij zover .. 

Bij Shep begon het met alleen s nachts. Dat was opgelost doordat ik beneden op de bank ben gaan slapen. Dan was ze rustig. Maar het werd steeds erger. Vaak al vroeg op de avond. Soms overdag. Als ik weg ging was helemaal erg. Dan stond ze constant naar de deur te kijken zag ik op de camera. Ging niet meer liggen. En dat voor een hond die altijd heel goed alleen kon zijn en heel zelfstandig was. Bij haar ook meer onrust door heel slecht horen en stuk slechter zien. Ze wilde nog graag achter bal aan rennen en als dat niet goed lukte keek ze me zo aan van er is niks meer aan zo. 

Ik twijfel nog steeds soms of ik niet te vroeg ben geweest. Maar was laatst wandelen met een vriendin met een tervuerense die inmiddels paar maanden ouder is dan Shep en die komt nog aan rennen en doet nog een spelboog naar andere hond enzo. Dan zie ik wel het verschil. Shep hobbelde 3 kwartier met ons mee ipv naar ons toe draven.

Caroline, het is nooit te vroeg eerder veels te laat, we kijken veel meer naar ons zelf en zeggen hel vaak, het kan nog wel.....Peter jij geeft aan dat Jack 20 uur onrustig is en rondloopt, voor die eens rustig ergens gaat liggen slapen, en vaak beschrijf je hoe het Jack vergaat dat ik ook wel eens denk, denk aan Jack en niet aan wat kan die nog.

" Caroline, het is nooit te vroeg eerder veels te laat, we kijken veel meer naar ons zelf en zeggen hel vaak, het kan nog wel.....Peter jij geeft aan dat Jack 20 uur onrustig is en rondloopt, voor die eens rustig ergens gaat liggen slapen, en vaak beschrijf je hoe het Jack vergaat dat ik ook wel eens denk, denk aan Jack en niet aan wat kan die nog. "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

Ja ik heb juist helemaal niet naar mezelf gekeken want als ik dat had gedaan had ik nooit eerlijk kunnen kiezen omdat ik nog steeds veel moeite heb met het leven zonder haar.

Ik was bang dat het niet lang meer zou duren dat ze niet meer zonder hulp op zou kunnen staan en de paniek die ze daardoor zou kunnen gaan hebben die wilde ik haar zo graag besparen. En ik weet liefde is ook loslaten. Maar ja je moet zelf die beslissing nemen en als ik dan hier soms verhalen lees van honden die naar mijn idee even slecht als slechter eraan toe zijn als Shep en mensen gaan daar nog wel mee door. Tja dan ga ik extra twijfelen.

Niet doen Caroline, juist als je gaat twijfelen heb je het heel goed gedaan, een goede beslissing genomen hoor, ook ik mis Bams nog steeds en dat zal niet over gaan, en ook ik had twijfels maar, onze honden hebben een fijn en waardig leven gehad , ze verdienen het om waardig te gaan, ook al is de beslissing moeilijk ga niet aan jezelf twijfelen hoor, ik heb toendertijd jouw topic gevolgd, en juiste beslissing heb je genomen.

Ja Willemijn iedereen om mij heen zegt dat ook hoor. Het komt ook door het gemis denk. Dat ik denk dan had ik haar nog paar maanden langer kunnen knuffelen maar ja het moment zou toch gekomen zijn. Ben er nu extra mee bezig want ben een midweek weg en na 15 jaar al mijn vakanties samen met Shep en nu alleen. Dat is ook weer wennen en moeilijk. Dank voor je woorden.

Ik begrijp je zo goed Caroline.....    en Shep wordt door jou niet vergeten....

Het is ook verschrikkelijk moeilijk, ik snap je goed hoor. Als Kim die onrust zou hebben, zou ik het ook snel klaar vinden. Dan zie je gewoon hoe ongelukkig ze is.

Zit ook weer een verschil tussen 'onrust' en 'onrust'. Wat ik van Jack begrijp is dat deze vooral lekker scharrelt (op sommige dagen na waarop hij wel echt de weg kwijt lijkt). Moet zijn energie kwijt, doet het in kleine rondjes door de tuin.

Van Shep klonk het alsof ze niet weet wat ze met zichzelf aan moet en in wanhoop rondloopt. Dat heb ik bijv. ook gezien bij een hond van familie van ons die epilepsie had gekregen (ws. hersentumor maar is niet meer onderzocht omdat ze té snel aftakelde). Die liep en liep en liep en liep en was gewoon in paniek vaak, heel erg zielig. Dat is echt een groot verschil met een andere oude hond die zij hadden, die ook lekker rondkeutelde in de tuin gedurende de dag en haar gangetje ging. Ik denk dat je als baas dat verschil ook wel ziet.

Kim is grappig genoeg juist minder onrustig geworden sinds ze ouder is. Wat zelfverzekerder ook. Waar ze vroeger echt nonstop aan ons hing, ook bijv. op wandelingen ons nooit uit het oog zou verliezen, steeds vlakbij ons bleef, heeft ze sinds haar 13e ofzo een aantal jaren gehad waarin ze echt haar eigen gang ging, niet meer zo bang was ons kwijt te raken, meer vertrouwen dat wij wel bij háár zouden blijven. Alleen nu ze echt slecht ziet, vindt ze het uiteraard weer spannender om ons kwijt te raken.

Hier zien we dus eigenlijk helemaal geen veranderingen in haar karakter, ze doet/wil nog steeds dezelfde dingen op dezelfde tijden. Alleen dat lijf dat steeds minder werkt erbij... als ze echt ziek is, met zo'n blaasontsteking voor de antibiotica werkt, dan merken we wél goed dat haar gedrag verandert. Dan wil ze niks meer, alleen maar liggen. (Omgekeerde uitingsvorm van de onrust van Shep, maar zelfde idee. Je weet dat het niet past bij hoe ze normaal is en wat ze normaal fijn vindt.)

Probleem is alleen dat een blaasontsteking een te verhelpen probleem is. Dus geef je daarvoor een hond een spuitje, of nog een keer antibiotica? Onze dierenarts wil dat op een gegeven moment ook niet meer, maar ik vind ook niet dat ze nog van ons kan verwachten dat we Kim de medische malle molen doorjagen om te kijken of er iets anders mis is dan een 'houdingsprobleem' bij het plassen...

Ja eigenlijk heb je het zo wel goed samengevat. Natuurlijk zal dit ook langzaam of snel verergeren en als ik voel dat Jaak te veel van die dagen begint te krijgen dat hij zijn weg echt kwijt is, dan weet ik wat te doen hé.

Maar tot dan, bekijk ik het even vanop een afstand en laat ik hem nog lekker genieten van de gezonde buitenlucht.

Ik denk dat het voor Kim binnenkort (komende weken) klaar is. Haar rug en lopen lijkt niet meer te verbeteren. Als we uiterlijk deze vrijdag geen effect van de behandeling zien, dan zou het niet helpen. Uiteraard nog even bellen met orthomanueel dierenarts die dag om te overleggen, maar zoals het nu gaat qua lopen is echt niet leuk voor haar. Ze wil op het moment ondanks pijnstilling ook niet goed eten, ook een teken aan de wand.

:(

Ach Kim. Ze is ook echt superoud he. Aan de ene kant zo fijn dat je je hond zo ontzettend lang bij je mag hebben. Aan de andere kant vind ik hoe langer je samen bent geweest hoe zwaarder het afscheid. Ik zal nog duimen dat het hopelijk toch weer even verbetert. Maar klinkt niet goed nee. Knuffel

Even de week overlopen

Vrijdag = Heel onrustig, de weg kwijt en helemaal niet weten waar hij is. Janken, 20 uur lang wakker en heel de tijd rondlopen.

Zaterdag & zondag = Goed, mentaal weer plots volledig terug in orde.

Maandag = Onrustig, maar niet zo erg als vrijdag. Hij wist duidelijk wel waar hij was en was wel alert.

Dinsdag tem donderdag = Heel goed, niks op aan te merken (alleen dat hij stokoud is)

Dus gaat het goed met Jaak? 5 dagen ja, 1 dag wat minder, 1 dag eerlijkheidshalve ging het echt slecht.

Je kan niet verwachten dat het elke dag super gaat met je oudje. Maar de goede dagen moeten toch blijven overheersen. Vrijdag dacht ik toch weer: Is het zover? Maar dan is het toch weer goed gekomen. En ja even getwijfeld maar hij was er nog niet klaar mee. Het zal vanaf nu echt week per week bekijken worden.

Ik hoop dat het met Kim dus ook terug goed komt. Maar we weten allebei: Vroeg of laat is dat herstel er niet meer. Dus hopelijk komt ze er door. We duimen ervoor! 

Jaak heeft ook een tijdje minder gegeten maar dat was door tandproblemen. Hij eet terug heel goed. Hopelijk betert het weer snel met Kim.  Je wil gewoon het beste voor je hondje. Dat het even slechter gaat, ... OK .. maar dat mag niet lang blijven duren.

Tjaaa weer typisch Kim; nu gaat het dus weer een stuk beter met haar, wil ze weer alles, helemaal fanatiek als altijd.

Eigenlijk maakt dit alles gewoon weer moeilijker :(

Jaak is ook zo hoor, hij staat ook weer elke keer opnieuw op uit de doden. 

Vanaf maandag is Jaak dichter bij de 18 jaar dan bij de 17 jaar. 

Echt crazy gewoon, hij is nu al ruim 3 jaar ouder dan de tweede oudste hond ooit van de hele familie, in een tijdspanne van ruim 40 jaar. 

Ah ja dat maakt het ook steeds weer zo moeilijk. Hoe vaak ik op het laatst met Shep wel niet heb gedacht van stortte ze maar helemaal in. Niet dat ik haar dat toe wenste maar dan had ik geen beslissing hoeven maken. Soms zeiden mensen tegen mij misschien houdt haar hart er snel mee op en overlijdt ze in haar slaap. Maar ik wist dat dat nooit zou gebeuren want haar hart was juist super sterk. Maar ja al haar organen waren nog in goede staat maar haar spiertjes verdwenen helaas.

Ja zelfde hier hoor! Ik hoop nog steeds dat ze gewoon 's nachts een keer in haar slaap overlijdt, maar ook Kims hart houdt daar denk ik niet vanzelf mee op. Het zou het veel makkelijker maken...

Vandaag telefonisch overleg met orthomanueel dierenarts en die gaf ook aan: als ze nu heel snel weer last van haar rug krijgt, dan is haar rug te versleten en kun je het opgeven. Maar bekijk het met de dag, zo lang het goed gaat, gaat het goed. Het zou best nu maanden goed kunnen gaan met haar rug.

Dit vind ik eigenlijk wel fijn om te horen: We weten dan ook als ze snel weer verslechterd, dat het wel klaar is. Maar vandaag staat ze dus gewoon weer zelf op, ze heeft weer 2 km gelopen, is weer helemaal fanatiek. Ze komt weer de hele tijd naar de bank dat ze meer wil doen! Dat is een beetje jammer voor haar want dat mag dus niet, ze moet echt rustig opbouwen haha. Maar we gaan straks een ijsje eten met z'n allen ;) Dus hopelijk houdt haar dat een beetje bezig. Nu doet ze een Jack; de hele tijd de tuin in en uit lopen!

Dus toch weer terug naar: het bekijken per dag, en dan laten afhangen van haar conditie. In ieder geval heeft de behandeling dus wél geholpen, uiteindelijk, dat is echt fijn. Zelfs als het na een paar weken weer erin schiet, dan weten we iig dat we alles hebben geprobeerd.

Nou rugproblemen wel redelijk verbeterd dus, maar de antibiotica slaat niet goed meer aan... straks nog overleg met dierenarts, maar gezien dit al breed spectrum antibiotica is, denk ik dat we weinig andere mogelijkheden nog hebben. Ze voelt zich vandaag ook duidelijk weer minder lekker door de blaasontsteking, dus tja, wat moet je dan.

Is toch wat... ben je zo fit, en dan genekt door een blaasontsteking :(

In overleg met dierenarts nog een verlenging van de kuur, maar zowel dierenarts als wij verwachten daar niet veel van. Dus we zullen zien volgende week.... :(

Nou ze heeft in ieder geval eigenlijk geen ongelukjes meer gehad sinds de aanvulling van de antibiotica.. hij werkt nu dus wel wat beter dan hij deed, al zal het niet lang wegblijven. Maar nu lijkt haar rug weer te klungelen :( Het één of het ander nu blijkbaar. Dus waarschijnlijk plannen we het einde volgende week...  (Jaja ik hou de geïnteresseerden op de hoogte).

Het blijft zo moeilijk, hoe oud ze ook is... ik zie enorm tegen het verlies van haar op. Gaat zo verdrietig zijn. Maar ben nu uiteraard al veel verdrietig in de aanloop er naartoe.

Het doet er ook niet toe hoe oud ze is. Hoe ouder je hond hoe dieper je band en dan is het gemis juist zwaarder. Zo zie en voel ik het in ieder geval. Natuurlijk zie je tegen het afscheid en verdriet op. Ik leef met je mee. Ik had op maandag de afspraak gemaakt voor vrijdag. Heb al die dagen nog getwijfeld. Mensen zeiden geniet extra. Nou ik vond dat lastig door mijn twijfels en doordat ik bij zoveel dingen dacht Dit is de laatste keer. Heb wel soort van naar afscheid toe gewerkt door haar graf alvast klaar te maken en liedjes uit te zoeken en klaar te zetten voor tijdens het moment. Vriendinnen die langs kwamen om afscheid te nemen. Getver krijg het weer benauwd nu ik eraan terug denk. Wilde eigenlijk gewoon laten weten dat ik je begrijp. Denk aan jullie.

Lief <3 Ja we leven er hier ook naartoe maar tegelijkertijd blijft idd die twijfel of de hoop dat ze toch weer opknapt. Het gaat zo verschrikkelijk leeg zijn... Ik snap het ook heel goed dat jij het er nog zo moeilijk mee hebt hoor. Het is inderdaad al zó lang je maatje.

(Op termijn willen we heus wel weer een andere hond maar dat zal wel een tijdje duren, sowieso om het verdriet te verwerken en ook omdat we over een paar maanden een baby verwachten. Dus die leegte zal wel een tijd blijven...).

Blegh.

Hoe gaat het nu met Kim?

Blaasontsteking redelijk onder controle, maar het lopen gaat weer beroerd :( Wel ontdekt dat natvoer nu toch wel heeeel erg gewaardeerd wordt, dus eten gaat weer wat beter. Maar tja, het einde komt in zicht :(

Kan ze in ieder geval nog even genieten van natvoer.

Het lopen is zo belangrijk voor een enthousiaste hond. Maar op een gegeven moment houdt het lijf er echt mee op. Moeilijk.

Ja heel moeilijk... maar inderdaad, als het lopen niet weer verbetert (en daar lijkt het nu niet meer op helaas, na een korte opleving van de behandeling), dan mist ze wel echt een te groot deel van de dingen waar ze van geniet.

Nu dan nog de knoop doorhakken van wanneer dóe je het dan...

Mijn DA (ik had alleen met mijzelf en mijn hond rekening te houden en niet met andere huisgenoten toen) zij gaf me aan dat ik het zou weten als de tijd daar was. Zij gaf me dat stukje vertrouwen dat hij het me zou zeggen als het klaar zou zijn. Heb met Finn ook nog nodige geprobeerd, zijn kop was nog helder en hij wilde nog zo graag. Ook iets waardoor de DA mij aangaf dat het nog te vroeg was om hem te laten gaan toen ik kwam en dacht dat het voorbij zou zijn.

En gut wat heb ik de laatste 2 weken gehoopt dat hij rustig in de nacht naast mijn bed zou inslapen zelf. Dan had ik niet hoeven beslissen.

Maar hij zei het me inderdaad. 1x hem moeten tillen van hoek naar huis omdat hij niet verder kon. Dag erna stond hij weer te dartelen en zijn we toch weer op pad gegaan, kort bij huis, maar toch vrij op het veld en toen kon hij wel weer helemaal naar huis terug lopen.

IN de avond, keek hij me aan en was hij te moe om op te staan om zelf naar de waterbak te lopen. Was meer dat ik snapte dat hij dorst had en ik heb de bak naar hem toe gebracht. En daarna keken we elkaar wel weer aan, en was het voor me duidelijk. Direct gebeld en afspraak gemaakt. Nog steeds niet acute drama, en het was weekend maar afspraak stond. Mensen die nog wilden konden langs komen. Hij kon nog lekker in de tuin wat dollen en grollen en speelde in huis nog met zijn maatje en genoot zichtbaar van alle mensen die speciaal voor hem waren en voor hem nog waren gekomen.

Toen de da kwam vond hij dat ook prima. Het ging rustig waren een paar mensen bij, mijn andere hond en de katten waren volgens mij ook in de buurt maar die hadden het ook al gevoeld denk ik.

Finn mijn hond was er zelf wel heel helder in denk ik. Hij kon die ene zaterdag niet meer zelfstandig opstaan om naar de waterbak te lopen die op korte afstand was. Huis lag al vol met antislipmatten zodat hij goede grip kon hebben maar ook dat werkte die dag niet meer. Dus het was genoeg, zijn eerste levensbehoefte water kon hij voor het eerst niet zelf bij komen en had hij mij nodig. Hij had al veel concessies gedaan trouwens, was een trotse hond en bij God's gratie mocht ik hem de laatste weken ondersteunen bij trap op en af.. Dat hij met wandelen soms omviel nam hij voor lief, tot hij op vrijdag niet op kon staan om naar huis te lopen, toen heb ik hem gedragen. En dan dus dat hij in huis niet op kon staan.

We verstonden elkaar altijd al zonder woorden, en ineens sprak hij het voor mijn gevoel dus zelf uit. Wie ben ik dan om het nog verder uit te stellen.