Postnatale pup depressie

Hallo allemaal,

Alvast sorry voor de negativiteit, maar ik moet even mijn ei kwijt. Ik heb sinds een week een pup van ruim 8 weken. Het is een scheet en ze doet het erg goed, maar er zijn een aantal dingen die niet helemaal goed gaan (logisch want ze is nog jong en ik heb haar natuurlijk pas net). Ik vind het ook heel erg om te moeten zeggen, maar ik heb eigenlijk een beetje spijt van het aanschaffen van de pup. Ik weet echt niet zo goed wat ik moet doen.

Even wat achtergrond informatie: Ik ben student en heb een huisgenoot, waarmee ik, voordat ik de pup heb geschaft, goede afspraken heb gemaakt. Vorig jaar ben ik tijdelijk gestopt wegens overspannenheid, ben toen op reis gegaan en voelde me veel beter. Ik wilde al jaren een hond, dus het leek me erg leuk, omdat ik er nieuwe energie van zou krijgen, het helpt met routine en het helpt tegen stress en eenzaamheid. Mijn huisgenoot wilde er ook graag een. Ik heb zelf nog nooit een hond gehad maar zij wel, dus ze zou ook helpen met de opvoeding. Voor nu heb ik de ruimte om colleges niet te volgen en thuis aan mijn studie te zitten. In de weekende moet ik een paar uur werken, maar mijn huisgenoot is dan thuis, dus dan hoeft de pup niet alleen te zitten. Ook hebben we afgesproken dat we minimaal nog een jaar samen zouden blijven wonen. Voordat ik de pup in huis heb gehaald, heb ik me goed ingelezen, dus ik wist wat ik moest verwachten. 

Helaas valt het me allemaal toch vies tegen. Ik moet letterlijk alles alleen doen, terwijl ik van te voren had verwacht dat mijn huisgenoot ook zou helpen. Ik krijg elke nacht erg weinig slaap. Ze piept en jankt namelijk ongelofelijk veel. Ze slaapt in de bench naast mijn bed, maar 's nachts huilt ze er op los. Eerst probeerde ik haar te sussen, maar dat werkte niet. Op advies probeer ik het nu te negeren en dat lijkt wel wat beter te gaan. Maar zelfs als ze overdag ligt te slapen en ik even de kamer uitloop (om een glas water te pakken of even mijn tanden te poetsen), begint het gejank opnieuw. Het is heel frustrerend en ik weet niet zo goed hoe ik het aan moet pakken. Het zindelijk maken is natuurlijk ook nog een dingetje, dus ze heeft ook een aantal keer in huis geplast (hoort erbij, weet ik), vooral op de moment dat ik bijvoorbeeld even ga koken en haar dus niet goed in de gaten kan houden. Als ik haar dan in de bench doe (juist als ze moe is), gaat ze slapen, maar als ik dan wegloop, begint ze weer met het gepiep en gejank. Ik merk dat ik hierdoor vergeet te eten en de vermoeidheid helpt natuurlijk ook niet mee. Ook het huishouden rust volledig op mij omdat mijn huisgenoot zich niet aan de afspraken houdt. Ik heb meerdere keren op de dag huilbuien en ik voel me zo verdrietig en moedeloos. Ik kan nauwelijks van haar genieten en ik vind het echt heel erg om dat te moeten zeggen. Misschien dat de overspannenheid nu weer omhoog komt?

Nu heeft mijn huisgenoot een paar dagen geleden aangegeven dat ze van plan is om te gaan verhuizen. Dat er ook nog bij... Nu moet ik opzoek naar een nieuwe huisgenoot die ook met een pup in huis wilt wonen, thuis is wanneer ik moet werken en wilt helpen met de opvoeding. En daarnaast moet ik me natuurlijk weer mentaal gaan investeren in de nieuwe huisgenoot. Ik denk niet dat ik dat er ook nog bij kan hebben. Het is me allemaal echt veel te veel op dit moment.

Ze heeft nu bijvoorbeeld ook allemaal dingen gepland in het weekend, terwijl ik dus aan het werk moet. Dit zou betekenen dat de pup gelijk 5 uur alleen is! Ik heb nu even een vriendin kunnen regelen, maar dat kan natuurlijk ook niet elke week.

Ik weet dat het beter gaat worden, het normaal is en ik hier doorheen moet, maar ik heb er stiekem toch wel spijt van. Ik voel me zo verloren!

Nogmaals sorry, maar misschien hebben jullie tips voor het piepen en janken of de zindelijkheid. (Ik hoor namelijk van sommigen dat ze er 's nachts maar 1x uit hoeven om de pup te laten plassen. Ik moet dat zeker wel 4x en daarna begint dat gehuil weer...)

Alvast bedankt!

Je was depressief, kon je jaar niet afmaken en als therapie kies  je een oplossing die veel moeite en werk zal kosten. Je plaats het zaad voor een nieuwe depressie, het wordt een selffullfilling prophecy.

Bij ons moesten we nul maal 's nachts opstaan, mijn vrouw plande beredeneerd een programma uit dat perfect werkte

Misschien toch niet zn goed moment voor een pup. Hopelijk krijg je nu een huis genoot die je kan helpen. Heb je niemand in de buurt wonen?

Dat gejank met alleen laten wordt vanzelf beter. Je moet dit opbouwen. Ik heb zelf nu een pup van 11 weken. Je moet bij alles de deur achter je dicht doen, naar de wc gaan, douchen, bij alle kleine dingen. Dit heeft echter wel tijd nodig. Zindelijkheid komt ook vanzelf goed! Heb je een tuin? Anders eerst krant zindelijk maken. 

Het zit nu allemaal tegen. Weinig slaap, school, nog niet zindelijk, janken enz. Ik had precies het zelfde. Was helemaal niet blij met mn pup. Ben er nu dol gelukkig mee!! Je moet er door heen. 

Die van mij wilde ook niet in de bench. Heb haar nooit laten janken toen ze zo klein was. Moet ze perse in de bench? Anders een ren een optie? Die van mij is een sloperd dus ze moet wel, ik heb een ren gekocht en het probleem was opgelost. En anders gewoon lekker los laten. 

ik vind het eigenlijk wel goed dat je een hond hebt voor jou omstandigheden
Het is een goede steun
pups kunnen lastig zijn
Maar ke moet t ook deels positief bekijken er is iemand die niet zonder je kan en nu all t fijn vind om je te kennen

Overspannen, depressie.. De dingen die dit veroorzaken moet je zelf oplossen. Je kan niet verwachten dat het over is wanneer er een hond is. Je zal dus jouw verantwoordelijkheid moeten nemen en de pup moeten bieden wat die nodig heeft. Ik vind niet dat een dier daaronder moet lijden. 

Je hebt inderdaad geduld nodig om de hond zindelijk te krijgen en leren alleen te zijn. Richt je op het positieve en werk aan jullie band, want die puppytijd is ook zo weer voorbij. Geniet er dus van!

Je kan natuurlijk ook niet alles van jouw huisgenoot laten afhangen. Jij hebt de hond aangeschaft voor jezelf, het is jouw hond. Iemand die helpt is natuurlijk handig, maar het kan niet zo zijn dat degene zijn leven niet meer kan inrichten, omdat jij zograag een hond wilt. Als ik jouw huisgenoot was zou ik best hier en daar willen helpen, maar als ik eigen afspraken heb dan laat ik die toch voor. Het is niet mijn hond, dus waarom dingen ervoor opgeven? Blijkbaar is het voor haar voordeliger om dus te verhuizen, maar ik begrijp jouw teleurstelling ook goed. Maargoed, het is niet zo gek dat de meeste/alle taken op jou komt te vallen als jij de keuze hebt gemaakt om een hond aan te schaffen.

Het is goed van je dat je hier aanklopt. Wij leden kunnen je er vast wel doorheen slepen en de advies geven die je nodig hebt, zodat alles goed verloopt.

Vermoeidheid doet veel met een mens en een pup kan inderdaad erg vermoeiend zijn. Hoe leuk en schattig pups ook zijn, geef mij maar de volwassen versie die zindelijk is en uitslaapt.

Heb nu een pup van 5 maanden. Ben dol op haar, het opvoeden en trainen is echt leuk. Maar toch, ben sommige dagen echt versleten. Maar wanneer het monster lekker tegen me aan komt liggen is het weer helemaal goed.

samengevat: een pup is vermoeiend, maar dat gaat voorbij en daarna heb je voor 10 jaar een beste vriend voor wie jij het allerbelangrijkste van de hele wereld bent.

Wel balen dat je huisgenote het laat afweten na alle afspraken die gemaakt zijn.

Maar dat is ook een mooi moment om te beseffen dat een mens heel veel kracht in zich heeft en meer kan dan hij denkt en je uit situaties sterker kan komen dan je was. Niet in paniek raken nu maar een plan maken,

Ook belangrijk is goed voor jezelf blijven zorgen goede maaltijden, genoeg rust, beweging, zodat je er alles aan doet om aan die gevoelens van depressiviteit te werken.

Het is ook echt wennen natuurlijk voor jou zowel als voor de pup, je kent elkaar nog niet maar dat komt wel.

Wel heb je nu een maatje waartegen je lekker kunt kletsen over van alles wat er in je omgaat.

Hier nog wat leuke links over pups/honden om door te lezen

http://kynoblog.com/artikelen/de-puppy-en-de-jonge-hond-over-opgroeien

http://upsidedown.homestead.com/Kalmerende_signalen__de_kunst_van_het_overleven.pdf

Moeilijk hoor, zo’n situatie. Ik zou niet gaan zoeken naar een huisgenoot die mee kan helpen. Je ziet het, je staat er zo weer alleen voor ondanks gemaakte afspraken. Investeer je tijd en energie in jezelf en een goed vangnet waar je van op aan kunt, daar ben je nu veel meer bij gebaat. En daarmee je puppy ook.

wellicht zijn er hier mensen die kunnen bijspringen. 

wat voor pup heb je trouwens? 

Tip die ik je kan geven is : maak een plan! Maak voor jezelf een schema en hou je eraan. Daarmee bouw je voor je pup ook aan vastigheid en weet hij waar hij aan toe is. Pups leren super snel. ‘S nachts 4 keer eruit lijkt me echt niet nodig. Ik sluit het niet uit, maar stel dat je vanaf de laatste wandeling om 23:00 uur nou eens de waterbak weghaalt? En dan even een paar slokjes bij de nachtwandeling en de rest weer weg. Dan zou je toch met 2 hooguit 3 wandelingen toe moeten kunnen. Weer zoveel mogelijk op vaste tijden.

En verder: accepteer het als het even niet lukt. Een plasje binnen? So be it! Ruim het op, klaar! Je komt anders in een negatieve spiraal.

En investeer in een leuke puppy cursus. Je bouwt daar aan je band met je pup. Het is niet alleen nuttige dingen aanleren, het is echt je pup leren lezen en mee omgaan. Klinkt alsof je dat plezier, maar ook de zekerheid die het je kan brengen hard kan gebruiken. Als je met wat tips je hond goed kan begeleiden, geeft dat zelfvertrouwen.

En tot slot, begin zo snel mogelijk met aanleren om alleen te zijn. Je kan wel steeds oplossingen zoeken voor de momenten dat je moet werken, maar je pup is meer gebaat bij goede training om alleen thuis te blijven. Begon heel klein, met minuutjes. En dan goed opbouwen.  Het kost nu tijd, maar straks geeft het je veel meer ruimte en daardoor rust. steeds regelen dat er iemand thuis is, kost ook veel energie en is in principe niet nodig.

heel veel sterkte en succes!

Ik zou snel gaan zoeken naar een oppas buitenshuis. Wil je nieuwe huisgenoot straks wel wat doen dan is dat mooi meegenomen.

Suc6 hoor.

Bedankt voor alle reacties! Ik zit nog steeds wel erg met mezelf in de knoop.

Puck in een springer spaniel en ze is echt een leuke hond! Het janken gaat al beter en ben gisteren naar de eerste puppycursusles geweest. Ik vond het erg leuk en heb gezien dat het ook geweldig is om te zien hoe snel een puppy leert. 

Toch weet ik niet of ik het eerlijk is voor mijn pup om haar te houden als ik NU AL geen tijd heb om volledig voor haar te zorgen. Het zijn namelijk verschillende omstandigheden bij elkaar die ervoor zorgen dat ik nu toch het herplaatsen van Puck overweeg;

- Ik zou dus oppas moeten gaan regelen ivm studie en werk omdat mijn huisgenoot zich niet aan de afspraken houdt (anders had ik sowieso al geen puppy aangeschaft)

- Ik moet zelf gaan verhuizen of een nieuwe huisgenoot vinden die het niet erg vindt om met een pup in huis te wonen 

- De kat is er ook niet heel gelukkig mee en wilt eigenlijk alleen nog maar naar buiten (hoewel dit bij kan trekken natuurlijk)

- Ik voel me zelf dood ongelukkig

- Er is vast een baasje die veel beter voor haar kan zorgen en haar kan bieden wat ze nodig heeft

Ik vind het zo erg om na anderhalve week al te moeten zeggen dat ik overweeg haar weg te doen. Ik ben namelijk iemand die vind dat je een dier pas aan moet schaffen als je het alles kan bieden wat het nodig heeft en dat de keuze bindend en levenslang is. Maar in sommige gevallen is het misschien toch beter voor alle partijen (hond, kat en mens) om ervoor te kiezen het beestje te herplaatsen. Ze is nu nog erg jong, dus ik denk dat ze zich nu nog aan iemand anders zou kunnen binden. Ze verdient namelijk gewoon het beste en ik vraag me af of ik het haar nu nog kan bieden. Hoe kijken jullie hier tegenaan?

Eerlijk?

Je geeft te snel op als ik je teksten zo lees. Een hond hebben is een hele verantwoordelijkheid. Je kan niet van jouw huisgenoot verwachten dat ze haar leven op hold gaat zetten omdat JIJ een hond hebt aangeschaft. 

Tuurlijk die pup hecht zichzelf wel weer aan een nieuw baasje maar is dat wat je moet willen? Wat zegt de fokker hierover? Kan ze misschien terug daarheen als je haar echt van de hand wil doen?

Blijf me er stiekem wel over verbazen hoe makkelijk een hond eigenlijk wordt weg gedaan omdat het allemaal even te veel is. Een kind herplaats je toch ook niet omdat het je eigenlijk niet zo goed uitkomt....?

Als ik heel eerlijk moet zijn, vind ik je een opgever.

Een hond kan je nu (helaas) heel makkelijk opgeven, maar wat ga je doen als je in een situatie verzeilt waaruit je niet kan ontsnappen en je wel moet volhouden?

Als je ooit kinderen krijgt, en je kind vereist zorg voor zijn hele leven (handicap of zo, wat ik je niet toewens) wat ga je dan doen?  Natuurlijk is een hond niet te vergelijken met een kind (alhoewel, het is een levend wezen, en daar sol je niet mee), maar het lijkt me een goede oefening om je even hoog boven jezelf te verheffen en er een succes van te maken...

Een dier nemen en daar goed voor zorgen en het liefhebben, dat noem ik verantwoordelijkheid hebben.

Ik vind het fijn dat jullie gewoon jullie eerlijke mening delen. Maar ik heb het idee dat niet helemaal duidelijk is dat mijn huisgenoot ook heel graag een hond wilde en het enige verschil was dat Puck op mijn naam zou worden gezet en ik de kosten zou gaan dragen. Ik heb ook allemaal voorwaarden gegeven en daar dus afspraken over gemaakt, anders zou er namelijk geen hond komen. Ik had dus wel meer commitment verwacht en al helemaal niet dat ze compleet van zich zou laten afweten. Ik vind de vergelijking met een kind daarom ook niet helemaal juist. Ja, daar moet je ook verantwoordelijkheid voor dragen, opvoeden etc. Maar ik zou ook nooit aan een kind beginnen als ik zou weten dat ik er alleen voor zou staan. En ja, dat kan je niet altijd allemaal plannen, maar dit is me dus wel vies tegen gevallen. 

Ik weet dat dit een heel gevoelig onderwerp is en dat dit veel emoties opwekt. Ik ben normaal dus ook iemand die vind dat je een dier niet zomaar kan dumpen, maar ik vind ook dat er gekeken moet worden naar wat het beste is voor het dier. En ik weet dus niet of ik dat haar in deze omstandigheden kan bieden

 Dat is het hem nu juist, dat kan je niet voorspellen en als het er is moet je er voor zorgen.

"Als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat", zeg maar.

Je doet je uiterste best, dat is je plicht.

Ik vind het ook wel erg jammer voor het hondje. Ook omdat ik de indruk krijg dat het hondje meteen al lang alleen moet blijven. Zeker de eerste weken zou ik zo veel mogelijk tijd met je nieuwe aanwinst doorbrengen en deze ook meteen zoveel mogelijk kennis te laten maken met de wereld om hem heen (socialiseren).

Gaat dit je niet lukken of heb je hier toch geen zin in. Breng het hondje dan terug naar de fokker of zoek zelf een geschikt baasje. 

Het kan allemaal wel maar als jij de hond op jouw naam zet en de kosten draagt dan is het gewoon jouw hond.

Je hebt ook mensen die een hond hebben en hun partner wegvalt door scheiding of wat dan ook....

Afschuiven is makkelijker dan zelf de verantwoording nemen,een mooie reactie van je op dierendag.

https://youtu.be/V-ZJRLyUKew

 Ook als je het volledige bedrag hebt betaald voor de pup, dan is die officieel van jou. Toch begrijp ik je probleem echt wel, zeker na al doe voorwaarden die zijn gesteld. Helaas is de situatie zoals het is en moet je nu een andere oplossing bedenken. Het is verloren tijd om je nu druk te maken over iets wat niet zal veranderen.


Dan zou je moeten denken wat je wilt... Een hond moet in een stabiele omgeving opgroeien en het moet niet zo zijn dat je weer van voor af aan moet beginnen en een heel stressperiode tegemoet komt. Een hond is er voor het plezier, je maatje, het moet geen obstakel zijn in het leven. Je kan er ook voor kiezen om je schouders eronder te zetten en de puppy- en pubertijd door te komen, oplossingen te bedenken zodat de pup genoeg aandacht en verzorging krijgt. Achteraf gaat de tijd heel snel, je bouwt ondertussen een band op en dan kan je meer genieten van de positieve kanten van het leven met een hond.

Sorry Angie, en ik begrijp je heus wel op jouw jonge leeftijd. Maar het probleem zit volgens mij niet bij de hond maar bij jou.

Het zijn mss woorden van iemand die ouder is (en hé ik ben heus nog niet oud hoor, maar ouder dan jij en MET kinderen). De dag waarop je jezelf niet meer als het middelpunt van de wereld gaat zien, zal alles veel eenvoudiger gaan. Ook het opvoeden van een pup. Dat betekent niet dat je geen fouten mag maken. We blijven mensen.
En geloof maar niet dat het met kinderen gemakkelijker is. Echt niet. Dus... ofwel vind je jezelf het belangrijkste op deze aarde ofwel probeer je het samen met anderen. Dat houdt inherent in dat je afstand gaat doen van het kinderlijke 'ikke'... Ik kan dat niet, ik wil dit en dat of ik wil dit of dat niet. Het was jouw keuze initieel, toch? Ik weet dat ik het misschien hard verwoord en mijn excuses daarvoor.

Hoi Angie

Dat het nu zwaar is echt normaal. Weinig slaap, opeens je leven compleet aanpassen aan een ander, pup moet nog van alles leren, je kent elkaar nog niet dus leeft nog met een vreemde in huis. Dit is misschien wel de lastigste periode. Je voelt je misschien kwetsbaarder omdat je vorig jaar een depressie hebt gehad maar het gevoel van willen opgeven hebben denk ik talloze nieuwe pup eigenaren. Sta jezelf dat ook toe om te voelen, dat mag en is echt niet zo raar.  

Laat je niet verleiden om te denken dat je pup het niet goed bij jou zou hebben! Niemand kan het perfect, dat hoeft ook helemaal niet. Ik heb geen advies, alleen dat deze gevoelens erbij horen. Iets is nooit alleen het een of het ander. Straks is het weer anders, niet raar want een pup is in het begin vooral heel vermoeiend, zeker als je puppy liefde nog moet groeien. 

Begrijp me goed, en lees alsjeblieft alles. Het klinkt misschien hard maar het is oprecht goed bedoeld om je te helpen en ogen te openen.

Ik vind ook dat je het op deze manier niet echt een kans geeft. Je schreef dat je voorlopig nog veel thuis bent, dus alle ruimte om je pup te leren een paar uur alleen thuis te zijn. Dat vergt alleen veel t8jd en energie ja, dat klopt.

En die heb je nu niet, dat blijkt ook wel.

Toch vind ik dat je op zijn minst moet proberen die erin te stoppen. En na anderhalve week kan je dat nog niet zeggen, want die heeft de pup alleen al nodig om te beseffen dat alles nu anders is. Je begint pas met iets opbouwen als je pup de eerste shock van het verlaten van het nest te boven is.

Je kan je verantwoordelijkheid niet afschuiven op je huisgenoot. Je vindt dat hij/zij haar verantwoordelijkheid niet pakt, maar zelf doe je het nu ook niet. Omdat je huisgenoot niet meewerkt, moet de pup weg. Dat kan niet de bedoeling zijn, je zou je nooit afhankelijk moeten maken van een ander. 

Investeer komende periode in jezelf en in je pup. Ga leuke dingen doen, neem hem mee, socialiseer hem, en bouw een netwerk op voor opvang in noodgevallen. Voor het moment dat je straks weer aan de slag gaat, zijn er talloze opties, van hondenoppas tot uitlaatservice.

Kijk eens op buurhondje.nl of oopoeh. Daar vind je particulieren die wel graag voor een hond zorgen, maar zelf geen hond willen hebben. Vaak kan je voor heel kleine prijsjes een leuk maatje voor je hond vinden. Mits jij er een leuke hond van maakt nu! 

Dus pak die kleine frutsel op, lekker kroelen en zie hoe dol hij nu al op jou is. Jij bent zijn allesie nu, dus maak daar gebruik van. Hoe gaaf is dat. En zoals ik eerder al schreef, werk een schema uit. Die eerste weken zijn echt pittig, dat zal niemand ontkennen. Maar voor je het weet is de pup een half jaar, zindelijk en slaapt de nachten door. Ben je precies op tijd fit voor de puberteit 

Er is al genoeg gezegd over dat de eerste tijd héél vermoeiend kan zijn, dus om niet in herhaling te vallen sla ik dat stukje even over

In welke regio woon je? Misschien heeft iemand van het forum dan nog een idee waar je heen kan voor opvang, of kan je misschien helpen. 

 @ Vixen : mooi verwoord!

En misschien is TS ook vatbaar voor je woorden... ik hoop het.

Veel geluk kleine pup.

 Er zitten 2 dingen op. Of je gaat er voor 1000% voor en doet er alles aan om het te laten slagen en de tegenslagen neem je voor lief. Of je kiest voor de makkelijke weg en herplaatst de pup.

Een andere optie is er niet.

Daarbij vind ik het een raar idee om met een huisgenoot een hond aan te schaffen, maar goed dat is mijn bescheiden mening. Zelf woon ik al 11 jaar samen met mijn vriend en die helpt alleen indien het echt nodig is, voor de rest mag ik het allemaal zelf uitzoeken met de honden. Dat wist ik van te voren overigens en hij doet al meer dan ik van te voren bedacht had. Daarmee wil ik zeggen dat je er NOOIT vanuit moet gaan dat een huisgenoot of partner ook de volle zorg voor een hond zou dragen. 

Hey Angie,

Ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Ik heb sinds bijna een maand ook een puppy rond lopen. Ze is mijn eerste hond, en ik heb haar gekregen om mij door wat persoonlijke omstandigheden te krijgen.

Wat had ik een spijt de eerste week. 23 jaar had ik gezeurd om een hond bij mijn ouders, en nu was ze er eindelijk en ik kon er helemaal niet van genieten. Mijn hele dag- nacht ritme werd omgegooid, en ik moest constant op haar letten. 

Ik had mij zo goed ingelezen, maar een pup doet natuurlijk niet altijd alles volgens de gebruiksaanwijzing. Ik wilde het zo graag perfect doen, dat ik de heletijd gestresst was. Tot het moment kwam dat ik naar de puppycursus ging en daar zag dat alle andere pups ook trokken aan de lijn en ook niet altijd perfect luisteren.  Langzamerhand voelde ik me steeds meer relaxt, en liet haar een beetje gaan. Daar werd  Layla ook een stuk rustiger van. 

Ik zou het zonde vinden als je Puck nu al weg zou doen. Want je krijgt er zo veel plezier van. Ik zou Layla  nu echt niet meer kwijt willen. Ookal wil ik haar soms ook achter het behang plakken .