Hoe nu verder zonder mijn maatje, mijn lieve Sarah

Een prachtig levensverhaal over jullie Sarah heb je geschreven Jolanda.

Hieruit blijkt zoveel liefde die jullie haar hebben gegeven.

Ik denk zelf als ik alles zo lees dat je de juiste beslissing hebt genomen en dat Sarah niet zo verder kon gaan.

Je hebt de vreselijke beslissing genomen uit liefde voor Sarah.

Ik wens je heel veel sterkte om haar verlies.

Ze heeft een heel fijn leven bij jullie gehad.

Denk aan de mooie tijd en ze heeft een mooie leeftijd bereikt.

Wat een prachtig gedicht! Dankjewel!!

 Graag gedaan. Weet hoe erg het is als je afscheid hebt moeten nemen van je hondenvriend(in). Iedere steun en begrip die je dan krijgt doet je goed.

 Mee eens hoor... en dan waarschijnlijk nog een dag of 2 of zelfs een maand met nog meer afzien.

Dat maakt het gemis voor jullie niet minder maar behoudt je gemoedsrust hoor. 

Sterkte!

 dit...dit zo hard! Mensen die het nog nooit hebben gedaan weten niet hoe hartverscheurend het is om een hond in te laten slapen. Ze zijn snel met hun verwijten "wacht toch nog, misschien wordt het beter,...." Een hond laten inslapen is geen keuze die je maakt, het is iets dat je MOET doen voor hem. Het is soms de enige weg vooruit als je met je rug tegen de muur wordt gedrukt... neen niet gedrukt....geplet, crushed...

En toch...en toch voelen we altijd schuld. Ook al weet je dat je niets anders kon doen...schuld.

Maar 1 tip, laat die schuld jouw verlies niet overstijgen. je moet niet bekomen van je schuld, je moet bekomen van een vreselijk verlies.

All dogs go to heaven: weet dat jouw schat nu heerlijk brokjes aan't eten is met een gouden lepeltje en geen pijn meer voelt!

Ik wens je veel sterkte!

Dank jullie wel lieve mensen! Het doet me echt zoveel goed alle steun die ik hier krijg! En zo fijn dat iedereen zegt dat ze net zo gehandeld zouden hebben. 

Hoi Jolanda, hoe gaat het inmiddels allemaal bij jullie thuis? Ik denk nog vaak aan jullie en Sarah. Hoop dat jullie gezin een beetje bekomen is..

 Wat lief van je om naar ons te vragen! Dankjewel! 

Het is ons niet meegevallen, maar inmiddels voelt het allemaal wat rustiger. Aan de ene kant begint het te wennen, maar aan de andere kant kan ik bijvoorbeeld thuiskomen en verwachten dat ze op haar kleedje ligt. Heel dubbel soms... terwijl ik naar de voordeur loop en denk bij mezelf dat ze er niet meer zal zijn, kijk ik toch als eerste naar haar plekje om haar te begroeten. Vreemd hé? 

Waarschijnlijk zit dat na 14 jaar zó in je systeem dat dat niet zomaar 1, 2, 3 verdwenen is.

En soms lijken we haar 's nachts te horen beneden. Waarschijnlijk zijn dat blaadjes buiten die ritselen o.i.d., maar het lijkt dat net alsof ze zich omdraait op haar kleedje.

Waar ik wel heel blij mee ben, is hoe we het allemaal aangepakt hebben. Ten eerste de dierenarts thuis laten komen om haar te laten inslapen, dan haar nog de nacht bij ons thuis te houden zodat we rustig afscheid konden nemen én dat we gekozen hebben voor crematie. Op deze manier waren we toch nog met haar bezig en hebben we allemaal het gevoel dat we haar hebben gegeven wat ze verdiende.

Wanneer mensen de middelen ervoor hebben, zou ik ook zeker iedereen aanraden om het op deze manier te doen want volgens mij helpt dat met het verwerken van het verlies.

Inmiddels heb ik zelf een kettinkje met wat as van Sarah en dat vind ik ook fijn. De jongens hebben alledrie een klein steentje met een hondenpootje en wat as erin want dat wilden zij graag.

Maar het is wel heel erg stil in huis hoor! Dus over een poosje gaan we denk ik toch maar eens kijken voor een nieuwe pup! 

Wat fijn om te horen. Dit hebben wij ook nog, dat we denken Sita te horen en/of zien. Maar bij ons loopt er nu een andere viervoeter rond.. die overigens ook voor wat problemen zorgt. Helaas toch bij een 'broodfokker' gekocht :( 

Ik ga morgen mijn askettinkje ophalen! En sta daar bijna om te springen na drie weken.. dat is toch iets waar ik naar verlang. Om haar bij me te dragen. 

en als je een pup hebt, stuur me dan een foto! vind ik leuk :)