Kinderen bang voor pup

Goedemorgen,

Vorige week woensdag hebben wij onze pup gekregen. Een mooie zwarte labrador pup. Ze doet het 's nachts heel erg goed. Slaapt van half elf tot zeven uur zonder wakker te worden. Keurig dus.

Overdag gaat het nog erg vaak fout. Veel plassen in huis. Ze is buiten te veel afgeleid en neemt niet de tijd om uit te plassen volgens mij.

Maar nu komt het "probleem". Onze jongste dochter (5 jaar) is heel gek met Bo. Ze wil altijd mee uitlaten en voer geven. Maar onze andere twee kinderen (zoon van 10 en dochter van 7) willen er niets van weten. Ze geven de pup geen aandacht en ze zijn echt bang voor haar. Ik moet ook zeggen dat ze wel erg veel bijt en gromt. Soms is ze echt zo wild dat ik er ook niets mee kan.

Iemand tips? Komt het nog goed met de relatie tussen Bo en mijn andere kinderen?

Geen tip, wel een vraag... Wisten jullie van te voren niet dat de kinderen bang waren? Neem aan dat jullie een keer of twee/drie bij het betreffende nest zijn wezen kijken samen met de kinderen. Dan had toen toch al duidelijk zijn geweest dat de kinderen bang waren?

Denk toch ook dat jullie van tevoren wisten dat die kinderen niet dol waren op honden.

(en dan nog een zwarte Labrador, niet echt de kalmste honden jong zijnde)

Overdag plassen in huis, dan ben je te laat met naar buiten gaan. Laat je pup op een en dezelfde plaats plassen en poepen. Dan raakt de pup vertrouwd met de plek en zal alles wat beter gaan.

Bijten is normaal voor pups, ze hebben immers alleen maar hun bek om te ontdekken wat alle voorwerpen zijn. Als de pup in jullie bijt of ergens anders wat niet mag, dan geef je iets waar de pup wel in mag bijten. Bijvoorbeeld een runderoor of konijnenoor of een speeltje van de pup zelf.

Waarom moeten de kinderen de pup aandacht geven? Zij hebben er niet voor gekozen, jullie als ouders zijnde hebben gekozen voor de pup en zullen dus de tijd en energie in moeten steken, niet de kinderen. 

Als de kinderen er wel tijd en energie insteken is dat hartstikke leuk, maar verwacht niet van hen dat ze die verantwoordelijkheid kunnen en willen nemen.

Als de pup zo wild doet, ga er dan eens mee naar buiten, misschien moet ie plassen of poepen? Misschien is ie overprikkeld door teveel aan activiteiten of geluid en beweging? 

Misschien wel onderprikkeld omdat niet datgene wordt ondernomen wat de pup nodig heeft?

 Wat een vooroordeel. Bij het kijken zijn de pups meestal met elkaar aan het spelen en dan zijn die ineens heel anders wanneer die scherpe tandjes aan hun handen hangen.. 

@Ts tuurlijk zal het goedkomen, zo snel de pup het bijten afleert. 

Zijn je kinderen wel bekend met honden? Is het niet meer het drukke van een pup wat ze nu tegenstaat. Je kunt wel uitleggen dat de hond snel volwassen wordt en het compleet anders is. Pups hebben vlijmscherpe puppytandjes, ik kan me voorstellen dat kindjes wanneer ze dat voelen bang worden.


Of is er eerder een hond overleden en kwam toen de pup, als "vervanger"?
In dat laatste geval kan ik me in de ogen van je kids voorstellen dat de nieuwe pup nog niet populair is.

Een voorbeeld kan ik geven over een kleinkind van 5 en 10 jaar.

Onze dochter heeft een hond van 8 en een pup van 5 mnd.chodsky pez niet echt een kleintje.

Het jongste kind is niet bang van de pup maar lacht overal hard om wat de pup bij hem doet en beweegt er veel bij.Broek bijten in handen in shirt.

Heel leuk wat het hondje blijft daardoor door gaan.

Zijn ouders en ik proberen het kind dat af te leren.Dat hij ons noet roepen en weing geluid moet maken.

Veel herrie bouwt spanning op bij een jong hondje.

Of het zo gaat bij jullie,hoeft niet,ik wilde het als voorbeeld vertellen.

We wisten dat onze oudste kinderen niet dol zijn op honden. Daarom hebben we juist gekozen voor een pup. Zo groeien ze ermee en op en hopen we dat de angst op den duur zal verdwijnen. En natuurlijk zijn we een aantal keer wezen kijken bij het nest. Maar inderdaad. Toen waren ze vooral met elkaar aan het spelen. Dat is wat anders dan dat ze in jouw eigen huis lopen.

We gaan heel vaak met de pup naar buiten. Ook altijd naar dezelfde plek. We hebben in de tuin een plek afgezet waar ze mag plassen en poepen maar ze is vaak zo afgeleid door alles dat ze geen tijd neemt om goed uit te plassen.

Ze krijgt aandacht genoeg. Ze slaapt natuurlijk ook nog heel veel. We vragen niet van de kinderen dat ze verantwoordelijkheden willen nemen maar een aai af en toe is wel zo fijn voor de pup toch?

Ik zou je kinderen niet dwingen. Forceer t niet en wacht tot je pup uit de bijtperiode is. 

Persoonlijk had ik dan niet gekozen voor een hond als je weet dat je kinderen er niet dol op zijn. Ze moeten zich veilig voelen in hun eigen huis en niet op hun tenen moeten lopen omdat die pup misschien nog wel eens kan happen. 

Natuurlijk is het fijn voor de pup dat die wordt aangehaald en geaaid wordt, maar dan niet door bange kinderen maar door jullie, de volwassenen.

Het kind van 5 onder toezicht van een volwassene. Net zolang tot het kind de lichaamstaal van de hond kent en herkent en verantwoord kan handelen in die situaties. Datzelfde geld voor de andere twee kinderen. 

Gefeliciteerd met jullie hondje!

Dat een pup druk is en bijt en gromt etc is normaal, maar ik kan me voorstellen dat de kinderen misschien een andere voorstelling hadden bij een pup. Die dachten misschien een lief schattig pluizenbolletje dat op schoot springt en je gezicht af lebbert. Dan zijn vlijmscherpe puppytandjes in je enkels wel even schrikken natuurlijk 

Wat ik zou aanraden is om je goed in te lezen in het gedrag en de lichaamstaal van pups (als je dit nog niet gedaan hebt),en dit vervolgens aan je kinderen uit te leggen. 

Hij bijt en gromt niet omdat hij gemeen is maar omdat hij enthousiast is en de wereld ontdekt met z'n bek.

Een rustige omgeving is heel belangrijk voor een pup. Er komt zoveel nieuwe informatie op zo'n klein beestje af dat ze echt de tijd nodig hebben om dit alles te verwerken. Je geeft al aan dat een simpel wandelingetje al voor zoveel prikkels zorgt dat ze gewoonweg vergeet te plassen.

Let er dus op dat de kinderen niet te wild zijn. Het is fijn dat je jongste dochter de pup wel leuk vindt maar zorg dat ze ook rekening houdt met de rustmomenten van Bo. Die heeft namelijk ook een plekje nodig waar ze in alle rust kan bekomen. Want een overprikkelde pup gaat inderdaad klieren en bijten.

Mijn dochter heeft twee kleine kinderen en een pup van zestien weken. De kinderen zijn niet bang voor de pup maar een pup die bijt en het speelgoed afpakt en stuk maakt is al snel niet leuk meer voor een peuter. Mijn dochter heeft nu een hekje in de kamer waardoor de pup niet meer bij de kinderen kan komen als die aan het spelen zijn en de pup niet hoeft worden opgesloten.

Veel geluk met de pup, het gaat allemaal vast goed komen.

 Dacht het al, maar wou het zelf niet aanhalen.

Persoonlijk vind ik dit niet echt een juiste motivatie om een hond in huis te halen,

Veel geduld. 

Zowel met de pup als de kids.

Als de pup in een happerige bui is. Kauwmateriaal aanbieden.

Word er in handen gehapt. Speeltje van de pup zelf aanbieden (daar mag je in happen)

En misschien daarnaast de kids uitleggen (als je dat niet al hebt gedaan) dat een pup in de eerste fase heel veel ontdekt met de tandjes. 

Dat word wel steeds minder en rond het wisselen van de tandjes zal dat weer toenemen. Bied geschikt kauwmateriaal aan.

Verder kan een pup ook happerig worden wanneer deze vermoeid is of te veel prikkels heeft op gedaan. Kauwmateriaal helpt ontspannen en sommige pups nemen na kauwen zelf hun rust.

Daarnaast reageren dieren op energie. Als jou kids druk zijn steekt dat de pup aan. Wellicht kun je ze vragen wat rustiger te zijn wanneer ze in dezelfde als de pup zijn.

Tja pups en kinderen, niet altijd een hele fijne combinatie  

Onze lab kwam toen hij 4,5 maand was, de kids waren toen 5&6 jaar. 

Toen we Willem gingen ophalen (herplaatser, dus was bij zijn eerste baasjes) hing hij met zijn vlijmscherpe puppytandjes in de broek van mijn jongste zoontje, broek kapot en been kapot 

labradors zijn natuurlijk niet de meest rustige hondjes, zeker tot een jaar of 3 heel onstuimig. 

Ik heb nooit een bench oid gebruikt, ik heb wel de kids vanaf dag 1 geleerd niet te rennen en te gillen in huis. Dan werd het voor Willem (lab) alleen maar leuker om erachteraan te gaan! 

Nu hadden wij natuurlijk het geluk dat hij al bijna ging wisselen en dat die vreselijk scherpe tandjes snel zouden verdwijnen. 

Mijn beide kinderen zijn wel gek op de honden (inmiddels hebben we er ook een Berner bij), vanaf dat Willem bij ons was was het echt match made in heaven, zeker met de jongste. Ook al beet Willem hem, ze bleven de beste vrienden! Ik liet de kinderen ook wel eens lekker op de grond zitten en een botje vasthouden, pup lekker kluiven en positieve associatie met de kids. Misschien is dat voor jouw dochter van 5 ook wel leuk? Pup wordt er lekker rustig van. 

De kids die de pup niet zo leuk vinden, zou ik gewoon even laten. Je kan het namelijk niet afdwingen. Misschien dat zodra de pup geen pup meer is de band vanzelf groeit. 

Ik ben ook geen 'puppenmens', ik vind het heerlijk hoor, maar wel bij een ander!  

Laat het allemaal een beetje op zijn beloop, de keuze voor een pup hebben jullie als ouders gemaakt en de kids 'moeten' er niks mee. 

Labradors zijn heerlijke honden, maar geen vloerkleedjes als je ze niks aanbied. Doen jullie cursus? 

Als laatste, heel veel geluk met jullie pup! 

Ik denk niet dat het echt een probleem hoeft te zijn. 

Misschien zelfs wel net zo makkelijk. Een pup, en zeker een Labrador, zijn zo onstuimig en ondeugend dat het wel net zo fijn is dat er niet 3 kinderen gewaarschuwd hoeven worden om de pup even met rust te laten .

Eenmaal volwassen heb je er een geweldige hond aan. Dan is hij/zij een stuk rustiger en zullen de kinderen heus wel wat ontdooid zijn.

Zo niet, dan heeft jullie pup altijd nog jou, je dochter en je man om te knuffelen.... 

Veel succes met opvoeden, maar vooral veel plezier. (ondanks de ook mindere kanten van een pup) 

 Als ze niet meer van die vlijmscherpe tandjes heeft gaat het misschien al beter? Ik groeide op met een hond, maar zij was al bejaard toen de pup kwam, ik was 8, mijn zusjes jonger. In het begin vonden we er niks aan  Het eerste wat we deden als we 's morgens uit bed kwamen was een sprintje naar de bank waar we dan met z'n allen op gingen staan zodat ze niet in onze pyjama hing. Niet rennen had waarschijnlijk ook goed geholpen, maar we waren te bang voor de tanden.

Uiteindelijk kwam het 'goed', ze werd rustiger, al heeft ze kinderen nooit fijn gevonden, en is ze om die reden ook naar het asiel gegaan. Een van de redenen dat ze nerveus was en kinderen niet fijn vond, was denk ik dat mijn ouders toen nog dachten dat je een hond met z'n neus in de plas/poep moest duwen in huis bij een ongelukje, en een tik op de neus als straf, en wij werden 'aangemoedigd' dit ook te doen omdat we 'boven de hond in de roedel moesten staan'. Tip dus; zorg er iig dat de kinderen met iets leuks geassocieerd worden! Of anders in ieder geval niet met iets negatiefs.

Het hebben van een pup zorgt er niet perse voor dat kinderen een hond leuker vinden. Ja, ze zien er schattiger uit, maar het hebben van een pup is als kind moeilijk, aangezien je je moet inleven en de pup goed moet 'lezen' aangezien ze niet kunnen praten, dat is voor het ene kind moeilijker dan de ander. 

Zolang de hond alles krijgt wat hij nodig heeft van jullie, hoeft niet perse iedereen in het gezin dezelfde liefde te voelen/geven. Mijn ouders hebben ondertussen twee andere honden, mijn broertje doet nooit iets met ze, misschien een aaitje hier of daar, mijn zusjes geven misschien iets meer affectie, maar laten ze niet uit ofzo, en mijn ouders zijn de eigenaren en geven hen ook de meeste aandacht. Honden blij, wij blij

Leuk een labrador pup!

Mijn kids waren wel gek op honden,12 en 15 jaar toen ze kwam.

Toen kwam Kayla...ook heel wild,heeeeeel veel bijten,een moeilijke pup...toen was het niet meer leuk...

Nu hebben mijn kinderen een leeftijd waar ik wel bepaalde dingen kan "afdwingen",ze wilden tenslotte zelf een hond en we maakten duidelijke afspraken die ze naderhand niet nakwamen omdat dat bijtende monster toch niet zo leuk was

Maar het is helemaal goed gekomen,nu ze 11 maanden is is ze rustiger en ze bijt niet meer,nu kunnen ze haar aaien zonder dat hun handen stukgebeten worden.

Ik zou gewoon even geduld hebben,het komt wel goed en als je kinderen de hond echt niet leuk blijven vinden zul je dat moeten accepteren denk ik.

Ik herken wel veel in je verhaal.

Wij wilden ook een hond en wisten dat onze kinderen (nu 6 en 8 jaar) wat bangig waren voor honden.

Deze angst kwam niet voort uit een nare ervaring.

Veel met ze gesproken over het nemen van een hond en ze waren enthousiast maar gaven ook aan het spannend te vinden.

Na wat tijd uitzoeken wat we wilden en wat bij ons past, bezoeken van een club,atch etc kwamen we bij een fokker die een pup had voor ons.

Alleen bij het bezoek aan dit nest reageerden onze kinderen wat panisch waardoor de fokker haar twijfels had.

terwijl we hierover spraken met haar stonden onze kinderen buiten met drie volwassen honden balletjes te gooien alsof er niets aan de hand was en ze vertoonden geen enkele angst.

Het was een teleurstelling dat die pup niet doorging maar wij als ouders hadden er nog steeds alle vertrouwen in dat het goed zou komen als er een hond in onze familie zou komen.

We kennen onze kinderen goed genoeg om te weten dat met een juiste begeleiding het goed zou komen.

En toen 3 kwart jaar later was er bij een andere fokker weer een nest waaruit we een pup konden krijgen.

We hebben er bewust voor gekozen om de kinderen niet mee te nemen.

En toen kwam onze Moos thuis.

De rustigste zwarte labrador uit het nest.

Maar al snel was er van het rustige puppie niets over.

Je kon hem niet aaien of hij begon te bijten zoals een pup doet.

De kinderen vonden het niet leuk en stonden op de bank te gillen.

We hebben een tijdje een plank gezet tussen keuken en woonkamer zodat ieder zijn plek had.

Moos sliep natuurlijk nog erg veel en we konden het zo redelijk goed begeleiden.

Hij was heel snel overprikkeld en die signalen moesten we leren kennen want dan was hij niet houden. 

Ook voor ons was dat niet leuk, ik zat onder de krassen en blauwe plekken.

Maar dan ging hij de bench in om even 2 uur te slapen en dan was het weer redelijk te doen.

Toen Moos met een week of 15 begon met wisselen werd ook zijn gedrag een stuk rustiger, het bijten werd minder.

Hij is nu 5 maanden en wat een verschil!

De hond is rustiger en de kinderen zijn echt een band aan het opbouwen.

Er is geen sprake meer van angst.

Ze spelen met hem, aaien hem, knuffelen hem en "duwen" hem ook aan de kant als hij te opdringerig wordt.

Ze zijn echt gek met de hond.

Het begin van mijn verhaal was nogal negatief maar echt het kan (net als bij ons) goed komen!

Ik ben zo blij dat we toch hebben doorgezet en vertrouwen zijn blijven houden in onze beslissing.

We genieten nu allemaal van onze lieve Moos

wat ben ik blij om

jouw verhaal te lezen. Het is zo herkenbaar. Hoop dat het bij ons uiteindelijk ook zo goed uitpakt. Eerst Bo maar eens zindelijk zien te krijgen, kijken we dan verder

dat zindelijk worden komt echt goed.

Veel naar buiten met haar.

Er is een labrador forum, niet echt actief maar er is veel te lezen en te leren.

Ik heb er veel aan gehad

Hier kwam onze Puk afgelopen december. De kinderen waren 5 en 8 jaar. De oudste vond het meteen heel leuk, de jongste vond het spannend (en zijn vriendjes ook!). Dan rende hij door de kamer er wilde Puk in zijn tenen bijten. Sowieso had hij een flinke bijterige eerste paar maanden, ik had echt wondjes op mijn armen. En nu is Puk 10 maanden en ligt dat al een tijd achter ons, wat een fantastische hond. Een vriend voor onze kinderen, echt samen opgroeien: knuffelen, mee logeren bij opa & oma, samen pootje baden tijdens vakanties, samen achterin de auto, voetballen met de jongste, in de winter op de slee met de jongste, elke week trouw met papa en de oudste naar hondencursus. De oudste wil zelfs een hondenfeestje voor haar verjaardag! 

Puk is hier niet meer weg te denken.

Het komt echt goed!!

Bijt en gromt?? En dan neem je je kids niet in bescherming? Vraag je eerst even af waarom de pup bijt en gromt: beiden zijn namelijk signalen van stress. Slaapt de pup wel genoeg? Pups kunnen tot wel 20 uur per dag slapen.. Als ze zo jong zijn hoef je nog niet erg met hersenwerk bezig te zijn, maar een labrador melt als hij ouder word HEEL VEEL fysieke en mentale stimulatie hebben. Als de pup na dat je dit gecontroleerd hebt blijft bijten en grommen, moet je duidelijkere grenzen stellen. Zodra het spel te wild word, afkappen en de pup uit de situatie halen. Niet meer bij de kids laten tot hij of zij rustiger is. Leer dit ook aan de kids. Verder hebben pups natuurlijk wel spel nodig, dus leer de kids ook spelen met de pup. Balletje gooien, trekspelletje.. etc. 

Laat de kids de pup een koekje geven, of voeren, of aaien als ze heel rustig is. 

Verder kunnen kinderen ook opgroeien met een volwassen hond, hoor. Vind je keuze niet echt doordacht als het daarom ging eerlijk gezegd.. 

ach ja, de keuze is gemaakt dus je zult erachter moeten staan, of een andere oplossing vinden. Ik hoop dat je hier wat aan hebt.

Ik heb niet alle reacties gelezen, maar deel mijn ervaring hier ook maar. Wij hadden drie kinderen, de jongste was 2 jaar toen we onze flatcoat  kozen. Alle bezoeken naar de fokker heeft de middelste op de rugleuning van de bank gezeten, panisch voor de twee volwassen honden en de pups wilde ze ook alleen op afstand bekijken.

mijn oudste vond alles best, kroop zowel bij de groten als de puppies, mijn jongste wist het allemaal nog niet zo goed.

het is uiteindelijk de middelste die altijd klaar staat om mee te wandelen, en dat zelfs jarenlang met grote overtuiging heeft gedaan dat onze nieuwkomer "haar" hond is. Natuurlijk draag ik er de verantwoordelijkheid voor, en ook de meeste zorg. Maar zij helpt daar waar ze kan, gaat elke training mee en oefent thuis alles met hem. 

Dus ja, angst kan omslaan in grote liefde. 

Maar forceer echt niets! Laat het natuurlijk gebeuren. Verwacht niet van ze dat ze het leuk vinden, en dring ze vooral niet aan elkaar op. Geef ze de kans om iets voor de hond te doen (eten klaar zetten, hersenwerkje bedenken en klaar zetten, balletje gooien, en laat ze een  speelgoedje of kluifje uitzoeken die ze zelf mogen geven).

Die wilde puppy fratsen, zeker met die vlijmscherpe tandjes, zijn voor een kind echt best eng. Neem die zelf voor je rekening, en laat ze daarnaast de leuke dingen ervaren. 

En accepteer het ook als het gevoel echt niet komt. niet iedereen heeft het in zijn genen.