dilemma

Pffftttt ik heb een vreselijk dilemma. Mijn lieve hond Lua heeft al heel vaak met één pootje in haar graf gestaan. Toch kwam ze er iedere keer weer sterk uit, het is ook zo'n taaie. Al zou ze superveel pijn hebben, ik denk niet dat ze het zou laten merken. Heeft ze een enorme doorn in haar poot dan mankt ze hooguit wat zonder een kermpje van pijn.

Wat begin met een klein bultje is het afgelopen jaar doorgegroeid naar een enorm gezwel, onderaan haar buik. Omdat ze ouder is (ze komt uit het asiel, en toen werd ze al tien jaar geschat, dat is bijna 4 jaar geleden...) hebben we in het beginstadium besloten niet te opereren. Na de sterilisatie had ze het al zo zwaar en ze kwam behoorlijk verzwakt bij ons, dus we wilden haar niet nog een narcose aan doen en haar gewoon een fantastische tijd geven. Het omgekeerde is gebeurd, ik heb een fantastische tijd met haar :-) en ben ongelooflijk veel van haar gaan houden.

Vorige zomer was ze, na een nieuw medicijn wat haar had moeten helpen bij stramme spiertjes, enorm ziek geworden, zo ziek dat ik had besloten om haar te laten inslapen. We zouden het weekend gebruiken om afscheid te nemen (ik heb ook 2 kleine kinderen) maar wonder boven wonder sprintte ze die maandag weer door de tuin.

Alles ging goed maar die bult ging dus enorm groeien, en groeien, en groeien... Nu is deze zo vreselijk groot, en ik schat zeker 1,5 tot 2 kilo zwaar. Het lijkt de laatste 2 maanden nog meer gegroeid te zijn. Momenteel zit er zelfs een tepel bij. Op straat stoppen mensen om ernaar te vragen, zo groot...

Mijn dierenarts geeft steeds medicijnen, een spuitje hier een pilletje daar en ik ga er steeds in mee, maar binnen in mij twijfelt al heel lang, hoe lang moet ik hiermee doorgaan...?

Nu was ik er weer geweest en ze wilde Lua prednison gaan geven, nu heb ik daar geen goede ervaring mee met mijn vorige hond (ook kanker), want dan kunnen ze vaak hun urine niet meer ophouden (oudere honden zeker niet) en mijn vorige hond werd daar nog zieker van dus ik heb de prednison geweigerd. Ik vraag me nl af: waarom en waarvoor dan nog?

Situatie: ze is een oude(re) hond, met flink gezwel hangend onderaan haar buik, haar achterpoot is ooit gezet (denken we je voelt schroefjes en een plaat) en dus niet heel sterk (ze kan bijv ook niet zitten). Ze is in 1 jaar tijd van gewicht 29,6 naar 25,7 gegaan terwijl de bult juist gegroeid is. Eigenlijk is het dus duidelijk dat ik haar moet laten gaan, want nu zitten we eigenlijk te wachten op het moment dat de bult knapt (?) en of ze vreselijk ziek wordt...??Maar anderzijds eet ze wel, de ene dag meer dan de andere en liever lekkere dingen :-), ze drinkt, ze staat 's ochtends blij op, ze loopt nog een rondje wijk mee, ze knabbelt op haar botje. Ze slaapt ook veel en de wandeling hoeft vaak ook zeker niet te lang. Als je de bult wegdenkt, is het een lieve oude dame die over het algemeen zeker tevreden oogt.

Wat moet ik doen!!?? Ik voel me al een jaar schuldig en twijfel al een jaar of ik haar niet beter moet laten inslapen, maar ik viond dat zo vreselijk moeilijk. Ten eerste ben ik natuurlijk gek op mijn hond en wil ik haar niet missen, ten tweede heb ik veel moeite met te beslissen over leven en dood, het voelt voor mij ook als het verraden van vriendschap, en ik weet dat dat zwak klinkt want ook dit hoort bij een huisdier hebben... ):

Ik verneem heel graag jullie mening!

Wat een vreselijk verhaal Lola. Niemand kan natuurlijk in jouw plaats beslissen, maar ik heb toch al wat honden/dieren gehad in mijn leven en als ze echt 'op' zijn en niet meer verder willen dan merk je dat. Ze kruipen weg, staan niet meer op, eten en drinken niet meer, doen hun behoefte waar ze liggen, ... en in de ogen zie je dat ze klaar zijn.

Als ik goed lees heeft ze nog niet zo'n ondraaglijke last; ze loopt nog mee, eet en drinkt, ... .

Als het gezwel knapt en ze wordt vreselijk ziek kan je de keuze om te laten inslapen nog altijd maken. Maar op dit moment zou ik haar nog vertroetelen en een zo aangenaam mogelijke tijd bezorgen. Het is welliswaar 'rekken' van haar leven, maar als ze nog goed en blij is, waarom ook niet?

Veel sterkte gewenst.

Bij een ziekte als kanker beslis je uiteindelijk zelf niet echt over leven en dood. Het is eerder het tijdstip waarover je beslist.

De reden waarom de DA prednison wil geven is om te vermijden dat het gezwel gaat ontsteken en bijkomstig dat het mogelijk wat kan kleiner worden. Wanneer een dier cortisone krijgt is één van de nadelen dat ze daardoor meer gaan drinken en moeten ze uiteraard ook meer plassen. 

Nu het wil niet zeggen omdat een vorige hond daar slecht op reageerde dat ook zij daar slecht van gaat zijn.

Bij een ziekte gaat het (in mijn ogen toch) dat een kwalitatief leven te kunnen leiden boven de levensduur. En dus niet zozeer wat jij er van vindt, maar wat het voor de hond doet.

Dus in dit geval is het afwegen, als de prednison aan de kwaliteit van haar leven kan helpen. Dit wel opweegt tegen een plas te moeten opkuisen of de hond meer te moeten uitlaten (dat hoeven daarom niet elke keer echte wandelingen te zijn. 

Spreek ook duidelijk af met de DA dat wanneer het gezwel springt, je hen ook onmiddellijk kan contacteren om te laten inslapen. Aangezien dit pijnlijk is en de hond niet een heel weekend moet wachten tot het maandag is.

Dank voor jullie reacties Flurk en Eliane.

Ik ben vrijdag naar een andere dierenarts gegaan voor een andere mening. Deze dierenarts heb ik hoog zitten omdat ze superveel voor mijn vorige hond heeft gedaan, ze is dus alleen een aantal jaren geleden verhuist naar een eigen praktijk een paar dorpjes verderop. Zij bevestigde wat ik allang weet en voel: Lua is op. Het is niet alleen de mega-bult (inmiddels groter dan haar hoofd), maar ze heeft ook een chronische kaak-ontsteking, haar poot (die ooit gebroken is geweest) begint op te spelen, volgens haar moet ze pijn hebben, ze is er alleen het ras niet naar om dat te laten merken. Dit soort honden gaan door tot op hun tandvlees.

Ik heb Lua mee naar huis genomen en dit weekend super verwend met heerlijk eten, een laatste (kleine) boswandeling, nog een keer naar het park om konijntjes te zoeken en vooral heel veel geknuffeld. Straks laat ik haar inslapen. En het is goed zo, net kwam ze (tuurlijk ook door het 'drukke' weekend) niet eens meer overeind. Ik zal haar alleen vreselijk gaan missen )-:

Veel sterkte !

Het doet pijn verschrikkelijkveel pijn. Maar als leven lijden word hoeft het niet meer. 

Ze laten zulke diepe sporen na in ons hart! 

Heel veel sterkte lila weet wat het is maar je hébt ze zeer lief je laat ze niet afzien dát is liefde voor je lieverdje véél sterkte hóór sorry lola

Heel veel sterkte, de beslissing nemen wanneer het genoeg is is heel moeilijk, ik zelf heb vorige week op dit punt gestaan, en toen de knoop doorgehakt, en mijn meisje vrijdag in laten slapen.

Ik weet dus op dit moment heel goed hoe je je voelt, mijn hond kwam je in de ochtend nog vrolijk begroeten, liep nog 1X per dag de grote wandeling mee, de rest van de wandelingen gingen we altijd wat korter lopen en naar haar favoriete plekje.

Mijn hond had tumoren in de milt en lever, en 1 van deze tumoren was al groot en kon op een gegeven moment gaan knappen, dit hebben wij de hond willen besparen, ze was gewoon op.

Ik vindt het heel moedig dat ondanks dat het jou pijn doet, je toch deze beslissing heb gemaakt en dat je er vrede mee heb, dat overtuigd ervan dat je een super baasje bent, met heel veel liefde voor je hond ( houden van is ook het loslaten van )

Veel sterkte vandaag en komende tijd.. Ook ik weet hoe het is om een moeilijke beslissing te moeten nemen.

Soms gaat je hond sneller achteruit dan gedacht

Ik wens je heel veel sterkte.

Hier op Hp heel wat mensen die weten wat het betekend, inhoudt en welke pijn en leegte het veroorzaakt.

Als je nood hebt aan iets van je af te schrijven, doe gerust.

Heel veel sterkte.

wat een treurig verhaal, maar je liefde voor Lua spat ervan af.

Heel veel sterkte ook van mij

Heel veel sterkte! Wat een moedige beslissing. 

Een dappere beslissing; houden van is ook op tijd kunnen loslaten om Lua verder lijden te besparen. Het is goed zo.

Ik wens je veel sterkte om met het verdriet om het verlies en gemis van Lua om te gaan.

Heel veel sterkte, mijn lieve Gunno had botkanker en ook een gezwel aan zijn voorpoot en hij had een gezwel in zijn milt. Hij heeft er ook maanden mee rond gelopen. Vorige week maandag heb ik de beslissing genomen hem te laten gaan, wat je doormaakt nu, is vreselijk ik leef met je mee en hoop dat je veel kracht en steun krijgt. De mooie tijd die hebt met Lua is zo speciaal en dierbaar en ik weet loslaten is ook houden van maar is o zo moeilijk. Jammer genoeg weten wij allemaal op HP hoe vreselijk het is en hoeveel pijn het doet. Heel veel sterkte en een warme groet.

Dank voor alle lieve ondersteunende reacties!

Ik had eerder nog geen moed om te reageren, ik ben zo vreselijk verdrietig en ik mis haar ontzettend. Al die lege plekken in huis en al die vreemde rusteloze momenten op een dag die eigenlijk ingepland stonden voor wandelingetjes. Geen kwispelende begroeting 's ochtends, geen lief grijs snoetje in mijn nek, geen vragende blik als ik de appeltjes voor de kinderen maak, geen zacht hoofdje en heerlijke lange oren om eindeloos te kroelen.

Ik weet dat het goed is maar blegh wat is het afschuwelijk.. )-:

Margo en Danielle en iedereen die z'n trouwe vriend(in) moet missen, ook heel veel sterkte!!

Nog een laatste foto van de laatste boswandeling:

Wat vreselijk heel veel sterkte..

wat een lief grijs snoetje

zo mooi dat ze in haar leven toch nog zoveel liefde mocht krijgen en ook dat ze gemist wordt ook al is het nog zo pijnlijk en verdrietig.

Heel veel sterkte nogmaals.

Wat een mooie foto, haar blik daar zie ik de blik van mijn Gunno in ik wed dat ze net zo lief en aanhankelijk was als mijn Gunno.Ik weet het de pijn is ondragelijk en het gemis is vreselijk. Ik herken je gevoel zo goed, iedere keer hoor op de achtergrond zijn geluidje als hij me nodig had dan ga kijken maar hij is er niet. Dat lege gevoel en onrust ben ik ook nog steeds niet kwijt. Maar schrijf het van je af soms helpt het helemaal niet maar af en toe wel.
Weet dat ik aan je denk en met je meeleef en zelfs met je mee huil om het verlies van onze lieverds. Warme groet Margo

Ach wat verdrietig en wat een prachtig grijs koppie. Vind je het gek dat je haar mist.... ik heb het helaas ook meegemaakt 29 juli 2 jaar geleden en dat hakt er in. Het gemis is zo intens. De hele dag je beestje om je heen en veel liefde. Opeens is dat weg.... geen wandelingen meer en het ergste een leeg huis. Dan zie je pas wat je huis is zonder hond. Gewoon een paar  muren. Heel veel sterkte gewenst in deze moeilijke tijd...

Helemaal mee eens Anneke, maar wat hebben we een steun aan elkaar. Ik had het zonder jullie niet gered en het doet me zo goed dat ik dit met jullie kan delen. Ik hoop dat Lola hier ook steun vindt om het verdriet om Lua een beetje aan te kunnen. En ja wat is het moeilijk zonder onze lieverds en wat hebben we het nodig om iedereen te laten weten hoeveel we van ze houden ik schiet weer helemaal vol ik voel het verdriet van Lola, het is zo tastbaar.

Warme groet Margo