puppies , zijn ze echt zo erg?

Ik heb echt het doomscenario als het gaat om puppies. 

Ik vind ze heel erg schattig en lief. 

Maar ik heb het idee dat als je een pup neemt je er de hele dag en nacht achteraan moet lopen om te zorgen dat ze niet je meubels stuk bijten en met een zwabber er achteraan lopen.

Nogal logisch dat een pup poept en plast binnen en de tandjes zet in waar je ze liever niet hebt. 

Maar is het echt zo erg als ik me voorstel?

Aan de andere kant de roze wolk gedachte van mijn vriend. 

Ik heb al diverse blazers geprobeerd om die roze wolk weg te blazen maar tot nu toe niet gelukt

Ik ben zeer benieuwd naar hoe jullie je puppietijd hebben ervaren!

Dus als jullie je puppieverhaal kwijt willen graag.

Geen pup ervaring, maar als ik hier weleens lees, denk ik, de volgende wordt weer een herplaatser met gedragsproblemen 

Haha ik volg even...

Ik wilde al nooit een pup. Ik weet van mezelf dat ik er echt het geduld niet voor heb een daarbij kan je een bom afschieten snachts, maar ik word niet wakker. Dus ook niet van een piepende pup of van een wekker voor een plasje. En daarbij moet je er ook echt helemaal uit want ik heb geen tuin.

Maar sinds ik hier sommige pup verhalen lees weet ik het zeker! Voor mij geen pup!

Maar ach als je vriend enorme roze wolk heeft dan mag hij er toch lekker uit midden in de nacht en in de ochtend heel vroeg? En alle ongelukjes zijn ook voor hem dan 

" Geen pup ervaring, maar als ik hier weleens lees, denk ik, de volgende wordt weer een herplaatser met gedragsproblemen 
  "

s@nt@

 haha sluit ik me bij aan 

Pups zijn leuk bij een ander hihi

De hele dag.... En nacht. Maar ik zou het zo weer doen  (al kon ik toen wel janken)

Ach, wat zijn nu die paar weken op een heel hondenleven 

Herplaatsers hebben vaak onhebbelijkheden die een hond die je van pup af aan hebt meestal niet heeft.

Is mijn ervaring dan.

Ik vind pups heerlijk, zalig om mee te knuffelen, ze dingen te leren, en ja, de eerste weken is het veel naar buiten ermee.

Maar hier waren alle hondjes relatief snel zindelijk.

Van de 5 border collie pups die we hier grootgebracht hebben zat er maar een sloper bij. Maar zelfs die is tegenwoordig braaf 

toevallig heb ik nu de makkelijkste hond ooit.
ik heb al 35jaar honden,maar nog nooit zo'n makkelijke pup gehad.
maar ik vond het altijd wel mee vallen.
in het begin heb je er veel werk aan,zindelijk maken en opvoeden kost tijd.
bij mij zijn ze altijd wel met 2 weken zindelijk.
s'nachts kan het iets langer duren,maar dat ging bij mij ook snel.
ik heb ze altijd naast mijn bed in een doos.
dan voelen ze zich veilig,als ze in het begin piepen even aaien en ze slapen weer verder.
in het begin moet je er s'nachts nog uit om te laten plassen,maar dat duurt bij mij ook maar 1a2weken.
verder zijn ze blanco en moeten alles nog leren.
maar dat gaat hier ook spelende wijs.
ik vind de eerste 4 maanden intensief maar dan wordt het wat rustiger.
ze blijven nog wel een tijdje jong en hebben nog veel begeleiding nodig,maar ik vind dat wel leuk.
na een tijdje willen ze hier ook niet meer mee naar boven en blijven ze beneden slapen.
dat gaat dan altijd goed.
ik gebruik geen bech.

Nee maar even serieus. Pups zijn super schattig, maar vooral de eerste weken zijn erg zwaar. Je loopt de hele dag achter de pup aan om te voorkomen dat ze iets vinden waar ze in kunnen stikken en om ze op een vriendelijke manier te corrigeren als ze iets doen wat niet mag (wat continu is, want honden hebben nou eenmaal niet de zelfde normen en waarden als mensen). Je switcht de hele tijd van emoties, want je moet continu een vrolijk stemmetje & boos stemmetje opzetten en je emoties gaan ook de hele tijd van blij naar ik wil janken. Na een paar dagen/weken zit je er doorheen (tenminste, 90% van de mensen dan) en dan wil je een dag alleen maar huilen, omdat je denkt dat alles fout gaat.....

en vanaf dan gaat het vaak wat beter en ga je steeds meer de positieve dingen zien. Je kan de pup beter inschatten en de pup begint wat beter te luisteren. Je begint meer samen dingen te doen: met een eerste hond/pup ben je samen alles aan het leren  en bouw je echt een band op; het word je echte maatje

En als je denkt dat je bijna de ideale hond hebt komt de puberfase 

Hier nu voor de 2e keer in een jaar tijd een pup in huis. Het is echt een hele bijzondere tijd om mee te maken, het karakter van zo'n hummeltje te zien groeien. Ik zou het niet willen missen, ondanks de gebroken nachten.....

Met pups kan het alle kanten uit, en ik heb twee compleet tegengestelden gehad: 1 draak recht uit de hel en 1 engeltje uit de hemel. Hahaha! 

Dus ja: de horrorverhalen kloppen, maar ook de roze wolk bestaat! 

Met een goeie portie humor, relativeringszin en een gezonde go-with-the-flow kom je erg ver. En als je daarbij nog zorgt voor backup (hulp van vrienden, buren of familie in geval dat je op je tandvlees zit) kan de puppy-tijd niet meer stuk!

Hier ook mn eerste hondje ooit.. ik kreeg een puppy 8 weken oud.. had me hier onder andere goed in gelezen hoe zwaar het zou zijn en dat het echt vaak geen roze wolk is dus dat hield ik in gedachten.

En ook zeker geen lieverdje was hij.. een dondersteen die lekker beet en hyperactief was kon absoluut zelf geen rust nemen raasde gewoon de hele dag door als het aan hem lag!

Ik vond het niet tegenvallen wel zwaar, wanneer de pup wakker is ben je er echt de hele tijd mee bezig na de wc gaan dat is eigenlijk al te veel. Ook was ik bang om fouten te maken, dat ik hem niet genoeg gaf wat hij nodig had..

De eerste weken mezelf wel afgevraagd of het wel goed zou komen dat hij wel op zou groeien als een goed opgevoede sociale hond.. maar zo ineens begon ik steeds meer terug te zien wat ik hem probeerde mee te geven hij begon te luisteren gedroeg zich steeds beter en dat was zo fijn en dat maakt ook alles goed! Zou het ook zeker zo weer doen even hard werken en echt niet allemaal leuk maar dat word zo beloond!!

Mijn eerste eigen hond kreeg ik als negen weken oude pup. Ik was vanaf het begin enorm verliefd, en kreeg er heel veel energie van. Ik had het gevoel dat niets te veel was.

Zo spannend elkaar leren kennen en de ontwikkelingen meemaken,

kon ik het nog maar een keertje overdoen.

Leuk al die verschillende ervaringen 

Een bench of hok komt er zo wie zo niet hoor ongeacht of we ooit een pup zouden kopen of weer voor een asiel hond gaan. 

Ik ben echt puppy verliefd .

Ik heb er 3 van pup af aan opgevoed. En ik zou er zo weer 1 nemen, maar heb er nu nog 2 en dat vind vriendlief genoeg 

Met iedere pup zal het anders zijn maar shadow was een voorbeeldige pup. Ze is mijn eerste hond en en had het wel erger verwacht maar niks bleek minder waar. Zo had ze na 3 dagen nooit meer iets binnen gedaan. Heeft alleen een poepie binnen gedaan toen we net terug kwamen van haar ophalen. Daarna nooit meer. Wel in het begin 2x er uit snachts en zo af gebouwd. Nog nooit gepiept snachts. Ze sliep wel vanaf de eerste nacht bij me.

Slopen heeft ze nog nooit gedaan. Tewijl dat toch vaak gezegt word dar puppies/pubers dat doen. Maar nimmer iets kapot gemaakt. Bench was al heel snel overbodig want ze paste als ze even alleen was heel netjes op het huis. Nog nooit een rommeltje is het geweest. Alles altijd op zijn plek nog. Zelf het kattenvoer wat op de grond stond heeft ze nooit aangeraakt.

Bananen in haar oren heeft ze ook nog nooit gehad en ook dat had ik wel verwacht bij een pup/puber. Altijd komt ze netjes na me toe. Ze verloor me geen sec  uit het oog. Nog steeds niet. Kon haar altijd zo weer aanlijnen waar het nodig was. Nooit andere mensen wandelaars of hardlopers of fietsers lastig gevallen.

Maar ook nooit eten van tafel gejat als ik even weg was en blaffen doet ze helemaal niet binnen. 

Zelfs de puberteit heb ik niks van gemerkt bij haar. Ik blijf het altijd vreemd vinden dat het kan zo als bij haar.

Dus echt een droomhondje en zo kan ik nog wel even Door gaan. Mijn eerste hond dus ik heb nooit anders meegemaakt maar ik Denk wel dat ik nooit meer zo'n hond als haar zal treffen. Nooit meer zo'n gemakkelijke hond krijg. Geen idee of het aan de opvoeding ligt of dat zij zo makkelijk is. Wel een hele goede hondenschool gehad waar ik veel van geleerd heb en toegepast heb in de opvoeding en het bleek bij haar allemaal zo goed te werken en zo makkelijk.

Dus ja ik kan alleen maar heel positief zijn. 

" Met pups kan het alle kanten uit, en ik heb twee compleet tegengestelden gehad: 1 draak recht uit de hel en 1 engeltje uit de hemel. Hahaha! 
Dus ja: de horrorverhalen kloppen, maar ook de roze wolk bestaat! 
 
Met een goeie portie humor, relativeringszin en een gezonde go-with-the-flow kom je erg ver. En als je daarbij nog zorgt voor backup (hulp van vrienden, buren of familie in geval dat je op je tandvlees zit) kan de puppy-tijd niet meer stuk!
 
 
 
  "

Alaska's Finest!

 Tja precies dit eigenlijk. Bob mijn eerste hond was helemaal niet moeilijk als pup, die is eigenlijk vanzelf volwassen geworden. Daarna kwam Kim en wauw wat een verschil, als ik een lijst moet maken van alles wat die uitgevreten heeft ben ik voorlopig nog niet klaar daarbij kwam Aygo een herplaatser met een flinke rugzak ook dat brengt de nodige zorg en aanpassingen met zich mee. Daarna toch weer voor een  pup gekozen en absoluut geen spijt van vandaag is hij 6 maanden geworden en wat een onwijs fijn beest is het toch

je moet het dus gewoon treffen en daarbij denk ik dat je er vooraf bij stil moet staan dat het niet altijd helemaal vanzelf zal gaan. Toen Kim kwam had ik 3 weken vakantie en daarna moest ze een paar dagen in de week naar de oppas (die alleen maar over haar klaagde omdat ze verschrikkelijk was) toen Elvis kwam heb ik vooraf afgesproken 3 maanden thuis te werken en daarna te kijken wat mogelijk was. Na 2 maanden ben ik alweer gaan werken, en gaat hij zonder gedoe naar de  oppas of mee naar m'n werk. Ik denk dat het veel verschil maakt als alles van te voren geregeld is en je gewoon kunt genieten van je puppymonster. 

De eerste pup die ik mocht opvoeden, dat was doerak. Een regelrechte hel. Agressief naar iedereen. maar werken, dat wou die! Iets van 2 jaar over gedaan om de keuze te maken of die weg moest Ja of nee. Uiteindelijk gekozen om hem toch weg te doen.

Nu heb ik Puck, als pup/puber vreselijk lief, nooit wat kapot gemaakt en binnen 2 weken zindelijk. Lief naar alles en iedereen. Helaas laat dat op t moment iets te wensen over. Maar daar wordt aan gewerkt. 

Ik ga na puck zeker weten opnieuw voor een pup. Vind het veel te leuk die puppy tijd. 

Het is wel voor mij een interessante vraag, en serieus...

De omstandigheden vind ik nu niet geschikt,  maar ik zou niet kunnen zeggen of ik een pup of herplaatser zou willen in de toekomst. 

Santa heeft een flinke gebruiksaanwijzing,  maar bv alleen thuis zijn en zindelijkheid zijn nooiteen probleem geweest. 

Maar qua gedrag zou ik een pup geweldig vinden om zo vanaf de basis het goed te begeleiden. 

Hahahaha. Ja, het is echt erg. Maar wel erg leuk.
Afraden zou ik het niet, maar het is inderdaad waar dat het erg zwaar is.
Ik heb Beer vanaf dat hij bij ons is zo goed als alleen opgevoed (ouders werken veel op dit moment, ik ben nu veel thuis ivm beëindiging opleiding) en er zijn echt momenten geweest waarop ik dacht: "wáárom?!". Nu hielp het ook niet echt mee dat Bink zo makkelijk was en Beer dat ab-so-luut niet is. Het enige wat je de eerste tijd hoorde in dit huis (en nu nog steeds) was: "nee. af. foei. Nee. Nee beer. Beer, nee. neeeeeee!! NIET IN MIJN SCHOEN!"
Dus ja, het is inderdaad wel wennen na 9 jaar een volwassen hond in huis hebben.
Alles moeten ze kapot maken, opeten, onder plassen of meeslepen.

Maar het is ook wel weer leuk. Je ziet ze groeien, zowel fysiek als in wat ze leren en kunnen. Tijdens de puppencursus zag je elke week vooruitgang en dat was super mooi om te zien.

Maar echt het is wennen.

Ja en idd de pubertijd haha. Oooh wat ben ik blij met mijn volwassen herplaatsertje.

En natuurlijk hebben ze een verleden, maar er zitten ook honden tussen die niet een enorme rugzak hebben hoor.

Wow wat een hoop reakties zeg

Santa bedoel je dat je  er nog een pup of herplaatser bij zou willen bij Santa?

Wij hebben nu in totaal 5 pups gehad, van die 5 heeft er maar 1 echt gesloopt, en zij deed dit alleen maar in de nacht, mijn ouders hebben toen een bench aangeschaft, en het slopen was over, en de hond vondt de bench absoluut niet vervelend, overdag hoefde ze er niet in en stond het deurtje altijd open, maar toch ging ze er altijd in liggen.

Mijn eigen honden ( 2 van de 5 ), hebben alle 2 alleen de eerste week 's nachts gepiept, bij mijn flatcoat ging het zindelijk maken iets lastiger dan bij mijn aussie, duurde langer en zij plaste toch nog regelmatig in huis overdag, maar was echt niet zo dat je er 24 uur achter aan liep, mijn australian shepherd heeft in totaal maar 2 of 3 keer in huis geplast, zij liet al snel duidelijk merken wanneer ze naar buiten moest ( zij sliep 's nachts in de bench, en ging ook de bench in als ik even weg moest, maar dit was echt voor haar veiligheid, mijn bijna 8 jaar oude flatcoat vond haar in het begin echt niet leuk, en snauwde naar haar ).

Ik zou zeker weer een pup nemen, ben zelfs al aan het kijken voor een aussie erbij.

Ojee de puberteit. Beer is lekker bezuggg!
Hij heeft ontdekt dat als hij iets echt kapot wíl krijgen, dat het ook kán.
Even een minuutje naar het toilet kan niet. Of ja, kan wel, maar dan moet je er wel rekening mee houden dat de afstandsbediening kapot gaat of zo.

Vorige week had hij een plantenbak uit de vensterbank gegooid en alle aarde door de huiskamer en keuken gesmeten.

Nee hoor het ergste wat Diva als puppy heeft gedaan was dat ze midden in het park waar mensen zaten te picknikken mijn broek als speeltje zag en daar aan trok en zo mijn broek uit trok 

Een tijdje geleden was ik er wat serieuzer over aan het denken. 

Maar ik blijf Santa niet geschikt vinden voor een hond erbij,  en dat is het belangrijkste. 

Bovendien, hij gaat in t weekend naar zijn baasje en dan lijkt het me te verwarrend dat er eentje hier achterblijft. 

Dus de tijd zal het uitwijzen. 

 Haha herkenbaar dit was Kim dus gewoon als pup/puber  mis je ook al een gedeelte van de trap en heb je al planten terug gevonden in je bed?

de bekleding van de achterbank aanvreten is ook een leuke! En ik maar denken dat ze zo braaf op haar kluif lag te kauwen

1 voordeel Kim is inmiddels 5 jaar en zal altijd een beetje maf blijven maar die dingen doet ze al een jaar of 3 niet meer

Ik heb nog nooit een pup gehad. Onze eerste hond (Tiara, Dwergschnauzer) kwam bij ons toen ze zes was, we namen haar over van een collega van mijn vader wiens moeder, van wie het hondje was, overleden was. Daarna kwam Punk (Mechelse Herder mix), uit het dierenasiel, ook zij was zes jaar toen we elkaar leerden kennen. Daarna Cosmic, die was twee toen ik haar adopteerde. Wispa, vijf, en ten slotte Luuk, die was net twee.

Ik vond pups als kind al niet leuk. Er woonde een fokker (Soft Coated Wheaten Terriërs) tegenover ons, en de buurtkinderen gingen vaak knuffelen en spelen met de pups. Ik vond dat vreselijk. Ze krabden en beten en trokken aan mijn veters. Ik vond er niets aan, ik was er zelfs een beetje bang voor. Ook toen ik vrijwilligerswerk ging doen op het asiel, iedereen liep weg met pups, ik vond het maar niks, vond het vreselijk als er een nestje was en ik die dag "puppy-dienst" had. Ugh..

Tot op de dag van vandaag heb ik echt niets met pups. Ik heb een aantal keer op pups van vrienden gepast, dat was dan iedere keer een uurtje, maar dat vond ik dusdanig vreselijk dat ik het tegenwoordig ook gewoon niet meer doe. Ik wil op iedere hond passen, maar NIET meer op pups. Ik word echt gek van het drukke, ongecontroleerde gedrag. Het knagen op kabels, schoenen, veters, het lomp tegen je aanspringen, ik heb er echt, écht niks mee. Ik schaam me bijna om dit te zeggen, maar tijdens het oppassen op een pup heb ik mezelf zelfs eens opgesloten in de badkamer omdat ik er niet meer tegen kon. Ik was compleet overprikkeld.

Ik durf met enige zekerheid te zeggen dat er hier nooit een pup zal wonen.. :P Als mijn drie Pods er niet meer zijn, over een jaar of tien, twaalf, en ik wil een nieuwe hond, dan komt er weer gezellig een volwassen herplaatser! :)

Daya, als pup, viel ontzettend mee (als ik het soms zo hoor).

Op een hordeur (ja, een hordeur, ze was aan de diarree toen en wou naar buiten), wat plantjes en papier na, heeft ze niets gesloopt. Oh ja, ze heeft een keer de kleurdoos van mijn neefjes gepakt. Hoe ze erbij kon is me nog steeds een raadsel...

Overal kleurpotloden en papier op de banken en in haar mand. Dit gebeurde dan 's nachts. 

Ze was erg snel zindelijk en ging al gauw bij de tuindeur staan voor een plas. In het begin, als ze een speelse bui had, dan waren we soms te laat. Dan kwam er een heel golfslagbad uit. 

Ze had meestal 's avonds, rond een uur of 7, een "vervelende puppie bui".  Dan stond ze op 2 poten om in je tenen te bijten die over de bank hingen. Onze oren waren ook fijn kauwmateriaal trouwens. 

Ook was Daya totaal niet te bereiken op straat als pup/puber zijnde. Wat dat betreft ben ik wel blij dat ze nu volwassen is. 

In tegenstelling tot haar zusje, was Daya verder een hele makkelijke pup. Haar zusje was meer een kanonskogel en Daya meer het sulletje.  

Die verzon ook altijd wel iets om te slopen (afvoer van de vaatwasser bijvoorbeeld) waar je bij stond. Die heeft zelfs een keer haar bench naar het aanrecht geschoven (om erop te klimmen) om van het aanrecht 2 plastic bekers eraf te meppen en te slopen. 

Moet wel zeggen dat wij het erg luxe hadden, omdat er hier altijd iemand thuis is en we er constant bovenop zaten. 

Ik weet niet of ik zelf ooit nog voor een puppie ga of toch voor een herplaatser. 

Ah ja, pups... superschattig om te zien, maar dat heeft een reden! Als ze er namelijk niet zo schattig uit zouden zien, zou echt niemand ze willen 

Toen onze Leonberger een pup was wilden we zelfs zwart op wit zetten dat we hierna echt nóóit meer een pup zouden nemen. Als we het in de komende jaren dan ooit nog eens zouden overwegen, zouden we dat papiertje erbij pakken en denken: oh ja, dat zouden we niet meer doen, dat willen we nooit meer meemaken. Je wil dat namelijk nog wel eens vergeten als je een schattige pup ziet.

Onze tweede hond is dan ook een herplaatser die met 1,5 jaar bij ons kwam 

Nu moet ik wel eerlijk zeggen dat onze hond echt een terrorpup from hell was (tenminste, als ik het vergelijk met wat ik hier op het forum de afgelopen jaren heb gelezen en wat ik hoor en zie bij anderen), en als je nu ziet wat voor 'n leuke hond het is dan hebben we het toch wel goed gedaan (al zeg ik het zelf ) en kunnen we nu eigenlijk alles wel aan; alles vergeleken met haar wordt echt een eitje, dat kan niet anders, haha.

Als er ooit nog eens een pup komt die ik echt zou willen, uit een combinatie die uniek en perfect is, dan zou ik het nog wel overwegen... maar naar de puppentijd kijk ik dan echt niet uit, die zou ik echt het liefst overslaan.