Irritatie naar hond bobby en kattemens

 Ik vind jullie situatie niet vergelijkbaar. 

Jij hebt overduidelijk een veel sterkere band met dribbel, maar dribbel staat jouw partner niet tegen. Hij zegt zelfs nog 'als er een 2e hond komt', dus dat klinkt niet alsof hij er niks leuks aan ziet. 

 

Ik heb bijvoorbeeld niet echt een band met onze kat,  mijn vriend wel. En ondanks dat ik het verharen irritant vind erger ik me absoluut niet aan de kat en zorg met liefde voor haar, want ik heb ervoor gekozen een kat te nemen. 

En kat is uiteraard geen hond,  maar ik vind dat er een groot verschil zit tussen geen band hebben of je rot ergeren. 

 

Ts ergert zich echt aan de hond, zelfs de kleine dingetjes.

Dat zit dus vrij diep. 

Daarbij heb ik het idee (kan ernaast zitten) dat ts regelmatig alleen met bobby is en hij dus ook erg afhankelijk van haar is. 

 

Voor mijn gevoel kan het niet anders dan dat bobby hier last van heeft een daarom denk ik nog steeds dat herplaatsen de beste optie is. 

Maar zolang deze situatie zo blijft is er geen andere mogelijkheid dan er gewoon mee dealen.

En dan zal ze voor bobby en haar gezin de knop toch echt om moeten zetten. 

 

@ts, ik vroeg het al eerder,  maar is een dagopvang geen idee voor de dagen dat je thuis bent? 

Dat lijkt mij een win win situatie voor jullie beiden. 

En op de momenten na school/werk zullen je man en zoon alle tijd aan bobby moeten besteden, dat lijkt me wel zo eerlijk naar jou toe.

Of gebeurt dat nu ook al? 

 

 

Ho es effe, lezen jullie mijn reactie wel? Ik ben het helemaal met jullie eens dat het natuurlijk goed kan dat je niets (meer) met honden hebt, of dat je niets met déze hond hebt, en dat dat ook wel eens gewoon zo kan blijven.

Maarrrr. De afkeer die de TS beschrijft, is naar mijn mening, op basis van haar beschrijvingen (die misschien in een geërgerd moment zijn geschreven en daardoor heftiger overkomen dan ze zijn), heel heftig voor een gewoon 'niets mee hebben'.

Ik heb bijvoorbeeld ook helemaal niets met roken. Sterker nog, ik heb een pesthekel aan de geur van sigaretten en het geprik en gekriebel in mijn luchtwegen. Maar als de rook van de buren voor de zoveelste keer mijn slaapkamer inwaait, dan nog heb ik niet zulke afkeer-reacties als de TS hier beschrijft.

Dát was mijn punt. Volgens mij gaat die reactie verder dan gewoon niet leuk vinden, en daarvoor zóu het misschien eens handig kunnen zijn om er met iemand over te praten die verstand heeft van emotie etc. Met een psych praten is niks ergs aan, hoor... dat mag altijd, over alles waar je last van hebt, of dat nu een praktisch probleem is of in je hoofd zit. Het is altijd fijn met iemand te praten die compleet buiten een situatie staat en veel objectiever kan kijken dan je eigen familie, of vrienden, of erger nog, een stelletje caninofielen op een hondenforum

Los daarvan denk ik eigenlijk dat herplaatsen op de lange termijn ook wel eens beter kan zijn voor zowel hond als gezin, en dat TS maar eens goed in gesprek moet met haar man (niet met haar zoon, die immers een kind is en hier uiteindelijk geen stem in kan hebben, want zoals gezegd heeft hij niet de verantwoordelijkheid over het dier). Want op deze manier is het inderdaad geen doen, en ik kan me niet voorstellen dat mijn man mij zoiets 'aan zou doen'. Zelfs al zit het in mijn koppie.

Vind het trouwens heel dapper dat de TS dit toe durft te geven, júist weer op zo'n manisch hondenforum

 

 

Ik heb een hele sterke band met Dribbel, maar mijn vriend had in het begin echt niets met ze. Ja, dat bolletje wol (pup) was schattig, maar 'het' plaste in huis en het stonk naar de fokker en het kon geen commando's en.. en..

 

Juist doordat ik hem de positieve kanten heb laten inzien, is hij haar meer gaan waarderen en vooral begrijpen. Dat was absoluut niet vanzelfsprekend en ook zeker niet iets dat hij in zijn upsie had kunnen doen...

 

Als ik destijds aan mijn vriend had gevraagd of ik haar de deur uit zou doen, zou hij volmondig ja gezegd hebben.. Nu zou hij volmondig nee zeggen ;)

 

En hij zei volmondig ja met de aanschaf van Dribbel en ik heb hem er toen op gewezen dat een pup in huis plast, sloopt etc etc. Maar hij had nog nooit een hond gehad, laat staan een pup.. Hij wist gewoon niet wat hem te wachten stond, ondanks mijn heldere uitleg die bewust niet rooskleurig was..

 

Ik ben van mening dat waar een wil is, ook een weg is. Maar sommige dingen gaan niet zo vanzelfsprekend. En.. een hond kan je een geweldige spiegel voorhouden van jezelf, wat voor sommige mensen best confronterend kan zijn..

@roosje,

Mooi dat dat zo omgeschakeld is bij jullie 

Misschien moet ts haar man meelezen op t forum,  want er is werk aan de winkel voor hem haha! 

 

Ik kan alleen maar voor mijzelf praten, natuurlijk, maar voor MIJ zou dit absoluut geen reden zijn om naar een psycholoog te gaan. De gevoelens van TS vind ik echt niet zo gek. TS blijft de hond uit moeten laten, schoonmaken, haren van de bank afhalen, poep opruimen. Allemaal dingen die bij nou eenmaal erbij horen als je een hond hebt. Maar ik ken genoeg mensen met honden en zij staan zelf ook niet altijd te springen om die klusjes te doen, ook gaan wandelen met de hond  gebeurt weleens met tegenzin. Kun je nagaan als de liefde tussen hond en baas ook nog eens ontbreekt. Daarnaast de factor dat dit al heel lang aan de gang is, dus de gevoelens zich opstapelen. Als je uit een huisdier die zoveel aandacht en verzorging vraagt (vergeleken andere huisdieren) geen enkel plezier haalt, dat breekt je gewoon op. Ik begrijp TS volkomen, knap dat ze het al zo lang blijft proberen. 

 

Haha, ja :) Maar daar is een relatie toch ook voor? Sterker worden door elkaar te helpen..

 Ik kan de gevoelens van ts best begrijpen,  maar daar komt geen oplossing mee. 

Aangezien herplaatsen geen optie is en alle andere opties al geprobeerd zijn wordt het erg lastig. 

Dus ik snap best dat een psycholoog opgenoemd wordt,  al is t alleen om erachter te komen of er niet meer achter zit of om beter met haar gevoelens om te gaan. 

Je continu lopen ergeren aan iets waar je me moet leren leven kan knap lastig zijn en misschien is een psycholoog wel de juiste persoon om daarbij te helpen. 

Zelf zou ik er ook niet voor naar een psycholoog gaan, maar begrijp wel dat het geopperd wordt.

 

Ik val echt van de ene verbazing in de andere in dit topic.

 

Dit hondje is volgens vanaf zo'n beetje de eerste week "ongewenst" geweest.

Veel adviezen zijn gegeven hier op HP, en wat lees ik dan nu ...... ik heb hekel aan de hond, ik moet hem niet, ik mag hem niet, ik heb er geen band mee, hij stinkt, hij geeft overlast, en ik wil hem het huis uit hebben.

 

Arme hond, is er iets ergers in een honden leven dan afgewezen worden door 1 van de mensen die verantwoordelijk voor je is, mentaal en fysiek "naar buiten worden gestuurd'??

Ik denk het niet.

Ik heb een hond die ook was buiten gesloten, zeer opzettelijk, het heeft maanden geduurd voor dat hij maar iets van vertrouwen nog aan een man durfde te geven, hij moest er niets meer van hebben, geloofde er niet in.

Hij had mazzel, want ik heb een heel rustige echtgenoot, die ondanks dat deze hond niet zijn 1e keuze was maar de mijne, er toch vol voor is gegaan en dat ook vanaf dag 1. En geloof me, wij hebben nachten buiten gelopen, vele training moeten doen, maar dan moet er in de basis een commitment zijn, toch een stuk liefde al naar het dier, niet alleen afwijzing.

 

Voor mij is er maar 1 optie die in het belang van de hond is: en dat is herplaatsen

Dit is diep triest, ook voor TS zelf !!

Als het werkelijk zo erg is als zij omschrijft, dat moeten haar man en kind inzien dat dit zo niet gaat, dat dit een steeds groter probleem wordt en TS steeds ongelukkiger.

 

Ik kan er werkelijk niks anders van maken.

 

Weet je, ik heb een collega waar een Labradoodle in huis kwam. Zo'n schattig pupje om te zien, maar mijn collega was bang voor honden. Had er ondanks dat toch mee ingestemd. Voor man en zoon. En oh wat had ze het moeilijk in het begin, zat letterlijk huilend op mijn kamer. Hij beet, plaste. poepte, sprong op tegen haar, ze dat onder de krassen, ze zat echt diep in de put. Maar met wat coaching en steun van trainer en man heeft ze zich er overheen gezet. 

 

Ik weet nog dat ik daar kwam en dat dotje van een pup zag en echt NIKS snapte van haar. Zo'n leuk hondje! Maar hij kreeg geen respons van haar en ging dus ging steeds drukker doen. We gingen samen een paar keer wandelen en ik wees haar op sommige kleine dingen ("kijk eens hoe goed hij luistert als jij een vrolijke stem op zet, zie je hoe leuk hij dit of dat vindt") en ik vertelde hoe leuk ik haar "draakje" vond. Ze heeft vol gehouden, is stug door gegaan en ineens ging ze foto's laten zien. Ze was om! Daar heeft ze ook heel hard voor gewerkt. Ze heeft zich daar echt overheen gezet en is de positieve dingen gaan zien. Haar hond is nu bijna twee en ze heeft elke week wel een verhaal over hem (bijvoorbeeld hoe vies hij zich weer eens gemaakt had in de modderpoel, ahum... ).

Laatst zag ik haar, samen met hond en man door de stad lopen. Zo mooi, zoals ze daar liepen te genieten. Daarnaast is ze nu dus ook niet meer bang van andere honden. Kortom, gewoon winst. Je kunt in mijn ogen dus wel degelijk leren om van een hond te houden, zelfs al vind je het in het begin een "monster"..... 

 

 

 

Daar heb je helemaal gelijk in. Alleen.. als ik een hond zou hebben en mijn vriend naar de psycholoog zou gaan omdat het gevoel tegen de hond in huis zo diep zit, zou ik er als  vriendin zijnde toch voor kiezen de hond te herplaatsen, indien dat de oplossing is die mijn vriend het liefste zou zien. Uiteraard in geval van TS, waar zij echt al heel veel moeite heeft gestopt om de band op te bouwen, en het gewoon niet lukt.

Misschien is het wijselijk om eerst weer eens een reactie van de ts af te wachten.

Er opent zich nu een stortvloed van speculaties en emoties… de een bovenop de ander.

Dit topic vergaloppeerd zichzelf een beetje.

Ik kan slechts hopen dat de ts knopen gaat doorhakken.

Hoe dan ook, iemand overspoelen heeft sowieso geen zin,,,

Hey Mira,

Wat lastig voor je zeg! Eerlijk gezegd snap ik je wel, mijn hond heeft ook wel dingen die mij irriteren soms, maar wat ik lees van wat jou stoort, is dit allemaal opvoedkundig .... Tuurlijk zijn labs enthousiast en gefocust op eten en die laatste zul je er wellicht niet helemaal uitkrijgen ... Maar je kunt nog wel een hoop proberen.

Ik heb eerlijk gezegd ook het idee dat er meer speelt waardoor je je zo stoort aan Bobby, zit je zelf wel lekker in je vel? (Als ik vragen mag).. Ik merk aan mijzelf dat ik sneller geïrriteerd raak door de honden als ik zelf niet lekker in mijn vel zit.

Ik denk dat je in de opvoeding van Bobby moet gaan duiken voor het overenthousiaste, het springen en het gedrag naar honden. Je hebt wel getraind met hem, maar dat is wat anders dan opvoeden. Heb het ook gezien bij een hond van de moeder van een vriendin van me, op de cursus allemaal hoge cijfers en lof maar in huis was/is het een ramp van een hond... Gebrek aan opvoeding dus, geen gebrek aan training... Ik denk echt dat je het daar in moet gaan zoeken hoor.
Heb je dat er niet meer voor over? Dan herplaatsen. Dit is namelijk niet eerlijk naar Bobby, hij snapt niet wat hij verkeerd doet, maar wel dat je hem niet meer kan luchten, dat is hartstikke zielig! En je zoon, ja hij is dol op hem, maar ja, moet je dan om die reden de hond maar houden?
Kies voor het dier z'n bestwil. Neem aan dat je zelf ook vind dat Bobby dat wel verdient.

Ik wil je nog wel zeggen dat ik het wel moedig vind dat je hier dit topic hebt geopend en open en bloot zegt wat je dwars zit. Echt heel goed van je!

 Ben ik ook t helemaal mee eens hoor.

Ik denk ook dat herplaatsen de beste optie is voor zowel ts als bobby. 

Het blijft een hele moeilijke situatie, zowel voor ts als bobby.

Voor een ieder die erover valt dat er zelfs het woord psycholoog is gevallen;

Hoeveel moeders hebben niet bij de komst van een baby problemen die alleen te wijten waren aan post-natale depressies? Hoeveel problemen ontstaan er niet bij mensen omdat ze in andere situaties niet in de gaten hebben dat ze depressief zijn? 

Als er lichamelijk iets mis is wordt het alom geaccepteerd dat je hulp zoekt.....zodra het echter geestelijk KAN zijn dan denkt men meteen aan "gek". Niets is minder waar. Net zoals iedereen hier weet wat continu stress bij honden teweeg brengt (disbalans in de chemiehuishouding) zo kan deze onbalans ook bij mensen. Je zoekt verklaringen voor gevoelens die geheel niet "echt" zijn maar veroorzaakt door chemie die niet klopt. Teveel om op te noemen, maar het is zeker geen aanval of vreemd dit te opperen en alleen goed bedoelt.

Dat ze erover praat en er niets aan doet kan ook erop duiden (hoeft niet), maar ook besluiteloosheid is kenmerkend voor een depressie. Nogmaals, hoeft niet zo te zijn maar wel goed om er op te attenderen.

 

 

Ik denk dat we even doordraven hier. Ze wacht gewoon op antwoorden als herplaatsen want paar maanden terug was het de onzindelijkheid nu is het zijn geur en straks ook nog zijn ademhaling. Ik vind als ze de hond weg doet dat ze gelijk haar zoon een goed voorbeeld geeft hoe het niet moet. Ondoordacht weer iets aanschaffen waar niet het hele gezin achter staat

Sorry ik voel hier geen enkele medelijden of respect voor.
Bezin eer je begin

Vind het tegenover man en zoon nogal gemeen om de hond weg te doen als die er wel dol op zijn. Ok, dus je vind hem zelf niet zo leuk? Dan maak je afspraken met zoon/man voor de verzorging. Mijn moeder had ook niks met mijn honden, dan hoefden ze nog niet weg.

Aan de mensen die moeilijk doen over het naar een psycholoog gaan...

 

TS heeft al gesproken met man en zoon, en die willen dat de hond blijft. Dat is niet zo vreemd. Maar als TS zich zó ergert aan de hond én de hond blijft, dan lijkt het me heel nuttig om dan hulp te krijgen bij dit probleem. Anders gaat TS waarschijnlijk gigantisch over haar grenzen heen en is de kans er dat ze bij wijze van spreken zoon en man de schuld gaat geven waarom die bron van ergernis nog in huis is. Dat kan leiden tot relatieproblemen en dat gaat natuurlijk een paar stappen te ver. Of net zo erg, door de stress van het toch in huis zijn van de hond krijgt TS misschien uiteindelijk zelf gezondheidsklachten. Met zoveel spanning en ergernis rond lopen gaat een tijdje goed, maar niet een hondenleven lang.

 

Ik weet niet of een coach, psycholoog, wat dan ook kan helpen, maar als de hond blijft lijkt me dat voor de mentale en uiteindelijk fysieke gezondheid van TS wel gezond als ze leert ermee om te gaan. Werkt dat en is de situatie dan voor TS en hond leefbaar, prima.

 

Ik denk ook dat het niet lukt om vaardigheden aan te leren om er toch mee om te gaan en een professional aan de man aangeeft dat het voor TS niet gezond is om met zoveel stress te leven, er misschien door manlief wel aan herplaatsing gedacht zal worden.

 Ik denk dat een psych best goed kan zijn om eens te gaan kijken naar de achterliggende oorzaak van WAAROM de hond haar zo ergert. Ik neem aan dat de vorige ook zindelijk gemaakt moest worden en ook enthousiast kon zijn. Ik vind dit namelijk wel een hele sterke reactie tegen een hond die in principe niets fout doet.

Ik vind het gewoon opvallend dat TS verteld gek te zijn geweest op de vorige hond. In de loop der jaren netter te zijn geworden op het huis. Met de hond is het minder perfect viezer, hond loop niet helemaal in de rit. Ergert ze zich snel aan. Dus meer controle freak. En zou na vorige hond wat hecht was nu in eens geen hondenmens meer zou zijn. Vraag me af waarom ze nu minder kan hebben.

Misschien moet deze hond de vorige hond zijn. Wat niet kan en is die geïdealiseerd.

Geluk is niet afhankelijk van dingen buiten ons, maar van de manier waarop wij die zien.

Leo & Tolstoj

 Wat ze daar aan hebben? Beilden even uit de situatie. Voor de hond even een liefhebbend huis. Rust niemand die zich aan hem ergert. Iemand die de hele dag tijd voor hem heeft en een speelmaatje. Even hond kunnen zijn.

 

voor het baasje een moment voor zichzelf. Even tot rust komen. Maar vooral erachter komen of dat Bobbie echt het probleem is. Kom je dan tot rust, zijn de ergernissen minder mis je de hond... Erachter komen wat nu echt het probleem is. En kijken hoe man en kind reageren...

 

dit ia is een onhoudbare situatie. De hond buiten in een kennel doen is echt geen optie.

 

bij ons blijven is ook geen optie. Een loge is prima maar ik wil op de lange duur geen hond erbij. Echter iemand in een ( nood) situatie helpen kan altijd!

Ik denk dat Mira iets wil zonder de schuld te krijgen ook begrijpelijk maar nogmaals het gaat om levend iets. Leef met de hond en niet met de irritaties

 

Niet iedere oplossing kan altijd een definitieve zijn… maar dit zou inderdaad een welkome pauze voor beide kunnen zijn.

Ook de hond zou dit wel eens als een ware vakantie kunnen beschouwen.

Ik vind het werelds dat je dit aanbied. Het is geen hapklare oplossing, maar wel een uitgestoken hand om wellicht wat verlichting en ruimte te bieden, letterlijk en figuurlijk.

Ik vind het jammer.. dat terwijl de ts zelf nog niet eens op het aanbod gereageerd heeft, er direct al allerlei vorens en tegens hierop gegeven worden in diverse reacties.

Ik heb zelf ook tijdelijk een hond in huis gehad omdat de baasjes het niet meer wisten. Zoiets kan echt helpen.

Ik zit je update nu met tranen in mijn ogen door te lezen en ik vind het echt heel erg voor je en vooral voor Bobby - zeker niet verwijtend bedoeld.

Hoe ik het lees zit er echt totaal geen verbetering in en het lijkt zelfs erger te worden. (Aangezien je toch nog een oplossing aan het zoeken bent om nog meer afstand te creëren) 

 

Advies hoe om te gaan met Bobby heb je al 1000x gekregen, geprobeerd, gedaan en daar kan denk ik niemand je meer echt goede raad in geven.

 

Praat eens echt goed met je man. Want dit zal alleen maar erger worden en net wat al eerder is genoemd.. Bobby kan wel 13 tot 15 jaar oud worden. 15 jaar! Wil je echt zo lang "vechten" met je ergernissen en met hoe om te gaan met je hond? 

 

Nogmaals ik vind het echt heel erg voor je, jullie en ik hoop dat jullie hier als gezin goed uitkomen om voor iedereen - en zeker ook voor Bobby - een juiste oplossing voor te vinden.

 

Heel veel sterkte.

 

Gr. Alexandra

 

Heb alle reakties gelezen, wil overal op antwoorden  maar het zijn er nogal wat igg bedankt.

 

Ik lees herhaaldelijk de vraag waarom ik een dan een hond nam en of dit voor zoon van (15) is. Nee ik wilde een hond en mijn zoon ook maar ik was degene die perse moest. Iemand schreef dat k geen kat zou mogen nemen maar in dit topic eerder ben ik hier al op ingegaan toen dat ook werd benoemd.

Katten zal ik wel blijven houden.

 

Het klopt geenszins dat bobby vanaf dag 1 niet welkom was of iets in die trend, dat was hij wel, zeer welkom.

Vanaf een maand of 8 ontstonden deze gevoelens, niet zoals in dit stadium maar opbouwend zeg maar.

Hij is inderdaad nu zo'n 2 maanden zindelijk op 1 x poepen dus  in huis.

De weerzin die ik nu heb zal vast te maken hebben met de eerdere gebeurtenissen en een ander zou ms vrolijk lachend dweilend plas ruimen of geen moeite met hebben met uitgekotste poep van het a  bollende laminaat halen maar ik niet.

En kwijlend hondenhoofd bij alles wat met eten te maken heeft doet me geen plezier nee.

Het gestuiter ook niet...

Hem ff makkelijk herplaatsen is niet an de orde Tineke Bakker, bobby is 1 jaar en 8 maanden en heb alles geprobeerd wat van toepassing is of zou kunnen zijn om er wat van te maken.

Egoistisch zijn is volgens mij alleen aan jezelf denken, zie woordenboek, denk aan mijn man, kind en hond.

Heb t niet zo op kortzichtige mensen met en agressieve manier van communictie maar goed Tineke Bakker die heb je ook...

 

Bobby even ertussen uit laten gaan om te kijken hoe het dan gaat, gaan we doen, of dat via iemand van hier gaat daar zijn we nog niet helelemaal uit, wel bedankt voor de aanbiedingen!

De buitenkennel is van de baan, na alle  eerdere probeersels dacht ik idd aan deze optie, dit ook omdat ik veel gereisd heb en vaker honden in buitenverblijven heb gezien in allerlei variaties met goede tot zeer slechte situaties.

Ms ben ik wat harder geworden in de loop der jaren.

Ms zou  een afstandelijke zelfstandige kalme 'buitenhond perfect matchen, echter zal ik hier niet achterkomen want dat risico ga ik uiteraard niet aan.

Mijn man kmt uit en cultuur waarin honden vooral buiten op het erf leven en zich zelfstandig uitlaten of meelopen met de 'baas" en elf weer naar t ef terug wandelen dus mochten wij ooit emigreren en  hij zou een hond willen voor de bewaking of andere   cultuur redenen zeg maar dan zou het voor mij niet ondenkelijk zijn dat er en hond rond het huis leeft maar niet binnen meer.

Ik weet niet hoe lang een labrador blijft puberen, maar een bouvier pubert van ongeveer 8 maanden tot 3 jaar en daarna kunnen ze nog een soort van 'puber achtige trekjes' hebben. Ik verwacht dat een labrador tot ongeveer 2 jaar pubert.

Je schrijft vanaf 8 maanden deze gevoelens te hebben, dat kan best met de puberteit te maken hebben.

 

Ik lees dingen die verleden tijd zijn en je nog ergeren. Ik lees dingen die vooral met opvoeding te maken hebben en ik denk ook een stukje puberteit. De puberteit vond ik de minst leuke periode van alles (lees: ze maakte me oververmoeid).

 

Ff wat feiten op een rij:

- Opbollen laminaat: Pups zijn onzindelijk en laminaat kan dat niet zo goed hebben, dat wist je van te voren.

- Stuiteren: te veel of juist te weinig rust.

- Poep eten en uitspugen: mogelijk darm problemen (voeding?).

- Stinken: mogelijk huid/vacht problemen (voeding?).

- Kwijlen bij het eten: stuur de hond op zijn plaats voordat je je eten pakt, dan hoef je het niet te zien. Labradors zijn nu eenmaal dol op eten, ook dat is algemeen bekend.

 

Maar wat zijn nu de leuke kanten van Bobby?

- Hij maakt je man blij.

- Hij maakt je zoon blij.

-

-

-

 

Heeft het nog enig nut?.. dit topic?

Als ik alle opsommingen van de ts lees, lijkt de oplossing me duidelijk!

Er moet een nieuw thuis voor deze kerel gezocht worden.

Laat ts zich daar met hart en ziel voor in gaan zetten.

Dan krijgt de hond een nieuw leven en het bestaan dat hij verdiend (laten we daar vanuit gaan)

En de ts heeft haar oude leven terug en is haar ergernissen kwijt.

Klaar!



Het zal niet zomaar komen aanwaaien, dus inzet daarvoor!

Zoals ik de opsommingen van bijvoorbeeld Roosje lees… denk ik dat de ts dat stadium tocht al lang gepasseerd is. Tijd om een oplossing aan te dragen.. niet meer van alles uitdiepen en hopen op….? tja, op wat? Knopen doorhakken!

 

Tja, hoe lullig ik het ook vind, ik ben het wel met Suzan eens..

Ik vind echt dat je voor het welzijn van Bobby moet kiezen nu én je eigen welzijn, Mira. En dat is rot voor je man en zoon, maar het zij zo...

Was je getrouwd toen jij je 1e hond had? Ligt hier de verandering? Dat je huis nu sprankelend schoon MOET zijn als goede echtgenote?

Je valt Tinneke behoorlijk aan maar zij ziet alleen de situatie van de hond (hoe het met HEM gaat). Terechte bezorgdheid van een hondenliefhebber. 

Fijn dat je de hond elders gaat onderbrengen al dan niet tijdelijk.

Honden zijn overigens geen alarminstallaties en horen niet "buiten" maar bij hun familie (roedel), ongeacht traditie van een land.