Je schaduw

Voor heel veel mensen (en ik denk vooral hier) is het doodgewoon om met hun honden samen te leven. Om ze ook echt te betrekken in het dagelijks leven.

Voor mij is dat niet anders. Het valt me eigenlijk ook nooit op. Faya is altijd in mijn buurt en dat is zo. Heel simpel. Soms ben ik wel even weg maar dat is naar iets waar ze toch niet meekan dus dan valt het ook niet op.

Vandaag was ze echter niet mee naar wat normaal gesproken wel kan en ik merkte dat ik op een gegeven moment echt van slag raakte. Niet compleet hysterisch ofzo maar de hele routine was eruit.

Ik hoorde gebonk beneden en brulde automatisch haar naam. Om me vervolgens te realiseren dat ze niet mee was. Om me daarna druk te gaan maken over wat het gebonk dan wel was. (Ik ga er vanuit dat ze waarschuwt normaal gesproken.)

Net als dat ik een stukje worst liet vallen en het daarna nog zelf op moest ruimen ook. Stond er echt doelloos naar te kijken wachtend totdat het opgegeten zou worden. Of de deurbel die ging met een onbekende man voor de deur. Het automatische fluitje tussen mijn tanden schoot eruit maar inmiddels wist ik al wel dat ik nergens meer op hoefde te wachten. Zo bleef het doorgaan.

Zeggen dat mijn hond geen taak heeft mag ik vanaf nu echt niet meer doen . Het verbaasde me echter hoe duidelijk zoiets kan worden in een paar uur. Hoe ik op haar bouw, hoe dicht ze eigenlijk altijd naast me is. Meestal nog geen meter afstand. 24/7.

Bijzonder. En ik vraag me af hoe dat bij anderen gaat dus wat jullie voor automatische handelingen hebben. Die er zo ingebakken zitten dat jullie ze ook doen zonder hond in de buurt

Tja... Zeker... Toen vorig jaar Tico, mijn vorige dog, overleden was, kwam ik nog wekenlang roepend mijn huis in als ik van mijn werk kwam...

En als nu iemand anders met Pooh aan het wandelen is, loop ik ook vaak nog tegen hem te praten...

Bij mij zit het dus in kletsen.... Ik ben een kletskous.... Arme Pooh ...

Oh dat lijkt me zo erg. Faya is niet mijn eerste hond maar wel de eerste die zo kleeft. Ik hoop dat ik dat pas over vele jaren moet meemaken.

Maar Pooh ja, heel zielig! Zie je ook altijd wel duidelijk op je foto's, dat hij zo'n zwaar leven heeft

ik heb hier 2 schaduwen en ze gaan wel eens met de buuf mee op stap.en dan kan ik even boodschappen doen of naar het ziekenhuis .en als ik dan thuiskom is het zoooo vreemd.geen 2 draaikonten geen blijschapsblafjes.en dan is het ook zo stil en inderdaad dan als je dan iets laat vallen zijn er geen 2 nieuwsgierige aagjes die even komen kijken.je mist ze dan echt.en als ze dan thuiskomen zijn we alledrie blij.

Mellow gaat op zich wel haar eigen gang thuis. Soms wil ze mee naar boven en dat mag ook wel, gezellig

Vorige week had ik herfstvakantie, mijn vriend was ook vrij. Ik ging even naar Bever hier, mijn vriend ging met Mellow naar het Natuurpark. Kom ik thuis: stil en leeg. Het was maar een uurtje, maar zo incompleet.
Terwijl ze vaak genoeg gewoon ligt te slapen en ik eigenlijk niet eens merk dat ze er is. Maar dan ís ze er wel (in haar mand of op de bank). Als ze er dan eens écht niet is, dan klopt het gewoon niet.

Toen we haar nog maar net hadden gingen we 3 dagen naar Disneyland Parijs. Pukje 's middags naar de oppas gebracht, Mellow 's avonds naar mijn ouders. En toen was het leeg thuis. 
Opgeruimd, gestofzuigd, koffer beneden gezet. En dan naar bed zonder Mellow uit te laten, zonder Pukje eten te geven.
's Morgens een lege huiskamer. Schoon (geen honden en kattenharen, geen korreltjes uit de kattenbak), bijna eng
Hetzelfde toen we na 3 dagen terugkwamen. Ik was blij toen we ze weer opgehaald hadden

Nee, ik ben duidelijk niet compleet zonder dier.

Ja hier ook een schaduw haha ,
Als mn vader even met hem wandelen is ofso zit ik vaak nog tegen hem te praten terwijl hij er dus niet is.
Of als ik bij een vriendin ben en die heeft ook een hond roep ik altijd automatisch zijn naam.
bij de ierse wolfshond van mijn vriendin ging ik  een keer op mn knieën afwachten op een blije KLEINE hond die op je af komt rennen komt er ineens soms grote reus op je afgestormt ,tja ben het zo gewend 

Kylie is ook bijna altijd in m'n buurt. 

Ze zal me wel zelden storen als ik achter de pc zit. (Ligt dan gewoon naast m'n stoel ) en als ik kook ligt ze niet in de keuken omdat ik dat dan niet wil, maar wel op een plekje in de eetkamer waar ze me in de gaten kan houden.

Als ik de tuin in ga wil ze mee en als ik m'n autosleutels neem is ze binnen de seconde klaar om mee weg te gaan. (Ben ik wel eens jaloers op, op dat zo vlug klaar voor vertrek zijn .

Als je echt van Kylie af wil zijn dan moet je hard beginnen werken.  Bij gras afdoen, timmeren in huis, stofzuigen, of ander werk met drukte en kabaal is er van haar geen spoor te zien.  Dan trekt ze naar de bank, een bed, de badkamer of als ze het mag neemt ze m'n auto wel een uurtje als hondenhok.  Nee, Kylie houdt echt niet van werken.  Als je haar zou vragen wat ze het liefst zou doen qua job dan was het wel boswachter denk ik.

Ik zou mn verwarming missen

Ohhh Pooh... tis wel heel serieus heel sielig hoor!!
Die ogen... hihi hij doet 't er ook maar 'n beetje om hè

Mijn Texas wel, die is overal waar ik ben, al ruim 13 jaar. Zo bijzonder!
M'n teckels daarentegen... hihi nee, die zijn ook graag bij me hoor maar wel op 'n andere manier.

Vooral mijn ochtendritueel zou wegvallen...
Bedje uit, schoenen aan, hond in tuig helpen, wandelen, thuis komen, tuig af, schoenen uit, eten pakken, eten geven, zelf eten, knuffelen...

Ik houd hem altijd in de gaten...
Ook zou ik het wandelen gaan 'missen', Odi en ik hebben een bepaalde manier van wandelen dat voor ons beide rustgevend is. Daarbij heeft hij wel nog steeds zijn blafdrama, stel dat hij weg is, zal ik nog steeds rondkijken om hem voor te zijn. Al loopt hij dan helemaal niet naast me.

Verder is Odi niet echt een plakkertje.. Houdt van aandacht maar gaat ook graag even zijn eigen gang.

Leuk om te lezen! Jullie zijn net zo haha

En ik moet ook even zeggen dat ik vind dat Pooh op een prachtige vloer zit!

precies het zelfde Sammy, Bamse en ik leven samen, we zijn op elkaar aangewezen, Bamse omdat ze afhankelijk van me is, en ik omdat het mijn allerliefste griet is.


zonder haar zou het zeker doelloos zijn, tuurlijk zijn er momenten dat ze alleen thuis moet blijven, ik sport dagelijks, soms wel twee x per dag en boodschappen moet ik natuurlijk ook doen, maar voor de rest hou ik met alles rekening mee met Bamse. ja heb het ook, precies het zelfde.

dat lees ik ook nog even net, het ochtend ritueel, zou me geen raad weten als dat weg zou vallen.

vroeg op, samen wandelen even, dan samen ontbijten, zittend op de grond naast elkaar, wie heeft dit nou ? hahahah, alleen als je een hond hebt toch ? en de ochtenden zijn voor mij heel belangrijk, sta niet voor niets zo vroeg op. ochtend ritueel tot half negen.

O ja..., zo herkenbaar.

Vooral op dinsdag en donderdag..., dan gaan de dames naar de speeltuin en kom ik dus tussen de middag thuis zonder blij begroet te worden..., behalve door mijn man 

Ik kan dan rustig een broodje smeren zonder het aanrecht direct leeg te moeten ruimen, zonder een langneus waarschuwend aan te moeten kijken dat datgene op het bord voor mij is, zonder gehaast m'n koffie naar binnen te gooien om snel met de hondjes te gaan wandelen

...., en wat doe ik...., na het broodsmeren het aanrecht leeg ruimen zodat er niets te scoren is voor Aysa...., mijn bordje strategisch neerzetten zonder dat er een hond bij kan...., koffie iets te snel drinken 'omdat ik geen honden hoef uit te laten' 

Vooral door Aysa ben ik heel bewust met alles bezig, omdat zij inderdaad een volgertje is en nog heel graag die dingen pakt die niet voor haar zijn en echt alles eet wat eetbaar is.
Misty is ondertussen een stuk relaxter en volgt me vanuit haar luie houding..., om in actie te springen mocht ik aanstalte maken om een wandeling te maken, maar voor haar hoef ik niet meer bij alles te denken 'kan hier iets fout gaan'..., die tijd hebben we met haar gelukkig achter de rug.

Maar o wee als ze er niet zijn...., wat is het dan raar en leeg..., daarom ga ik ook niet graag op vakantie zonder ze..., ik ben toch de hele tijd bezig met 'rekening houden'..., dan heb ik ook maar liever dat ik echt van ze kan genieten 

Heb, toen Buck overleden was, nog een paar keer met zijn riem in de gang gestaan... Alleen Lotje kwam aantippelen en ik heb me er op betrapt dat ik echt nog even terug de kamer in liep om Buck te roepen..
Zo gewoonte..

Hier net zo. ' Waar anny is is ook haar Lance. Altijd mee met de wagen, overal mee binnen. 
Thuis steeds  moeten roepen UIT de keuken !  Maar als je dan eens alleen bent zonder hondje, dan is het huis zo leeg. Kan best begrijpen dat eens de kids uit huis zijn, sommige mensen hondjes als hun baby zien ()

Juneau mijn vorige hond had wat gedragsproblemen richting bepaalde dingen op straat, tijdens het wandelen hield ik alles altijd nauwlettend in de gaten om het voor te zijn en daar naar te handelen.

Tegenwoordig ontgaat mij op straat niets meer en zie ik alles van verre aankomen uit alle ooghoeken of ik nu met of zonder hond loop.

Ik betrap me erop dat ik nog steeds neurotisch oplet dat de deuren dicht zijn. Inderdaad zelf kruimels opruimen. En ik ben ook van slag, veel te stil. Vooral thuiskomen zonder "blije eikels" , geen bal aan. Tijdens de verbouwing waren ze op wo en do naar de oppas, dan werkte ik wo avond maar over 

Oh ja, en zelfs in de auto ouzo zet ik mij instinctief schrap als er een kat oversteekt of een konijn wegrent. In de verwachting dat er een ruk aan arm of heupgordel volgt...