Hoe kon je !!!

HOE KON JE !!!

Toen ik een pupje was, entertainde ik jou met mijn bokkensprongen en maakte je aan het lachen.
Je noemde me 'je kind' en ondanks sommige kapot gekauwde schoenen en een aantal kapot gemaakte dekens werd ik je beste vriend. Als ik 'stout' was hief jij je vinger op en vroeg me "Hoe kun je?", maar dan kreeg je medelijden met me en rolde je me om en gaf me buikkriebels.
Het kapot maken
van dingen in huis duurde een beetje langer dan verwacht, omdat jij het enorm druk had.

Maar daar werkten we samen aan.
Ik herinner mij de nachten van lekker tegen elkaar aan liggen in bed, waarbij ik luisterde naar dingen die je me toevertrouwde en je geheime dromen, het leven was perfect op dat moment.
Samen maakten we lange wandelingen, renden in het park, maakten autoritten en stopten voor ijsjes (ik kreeg enkel het hoorntje omdat ijs slecht is voor honden, zei je) ik deed lange dutjes in de zon in afwachting van jouw thuiskomst aan het eind van de dag.

Geleidelijk aan begon je steeds meer tijd te spenderen aan je werk en je carrière, ook ging je op zoek naar een maatje uit de mensenwereld.
Ik wachtte geduldig op jou, ik hielp je met je soms gebroken hart en teleurstellingen, ik ging nooit tegen je tekeer als je een slechte beslissing had genomen en overrompelde je altijd met mijn vrolijkheid als je thuis kwam, ook toen je verliefd was.

Ze is nu je vrouw en geen 'honden-persoon', maar ondanks dat verwelkomde ik haar in ons huis, ik probeerde haar affectie te tonen en gehoorzaamde haar.
Ik was gelukkig omdat jij ook gelukkig was.
Toen de mensenbaby's kwamen deelde ik jouw opwinding.

Ik was gefascineerd door hun roze kleur, hun bijzondere geur en ik wilde ook moeder van hun zijn.
Maar zij en jij raakten ongerust, waren bang dan ik hen pijn zou doen en ik spendeerde zodoende de meeste van mijn tijd opgesloten in een andere kamer of in een hondenmand.
Ik wilde zo graag van hun houden, maar ik werd een 'gevangene van de liefde'.

Toen ze groter werden, werd ik hun vriend.
Ze trokken aan mijn vacht, duwden zichzelf omhoog aan mijn wiebelende benen, staken hun vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven me kusjes op mijn neus.
Ik hield van alles dat met de kinderen te maken had en van hun aanrakingen, omdat jouw aanrakingen vrijwel niet meer voor kwamen. De kinderen zou ik verdedigen met mijn leven als dat nodig zou zijn.
Ik sloop vaak stiekem naar hun bed en luisterde naar hun angsten, onzekerheden en geheime dromen, samen wachtend op het geluid van jouw auto die de oprit op zou rijden.

Er was ooit een tijd dat andere mensen je vroegen of je een hond had en dat je op dat moment mijn foto nam uit je beurs en hen verhalen vertelde over mij.
De afgelopen jaren antwoordde je slechts met "ja" en veranderde je van onderwerp.
Van 'jouw hond' veranderde ik een 'zomaar een hond', en je vond iedere kostenpost ten aanzien van mij teveel.

Nu heb je een nieuwe carrière kans gekregen in een andere stad, en jij en hun zullen gaan verhuizen naar een appartement waar ze geen huisdieren toestaan.
Je nam de juiste beslissing voor je 'familie', ......maar er was een tijd dat ik jouw enige familie was.

Ik was opgewonden omdat we een autorit maakten totdat we aankwamen bij het asiel.
Ik rook de geur van honden en katten, ... van angst, .... verloren hoop. Je vulde het papier in en zei: 'Ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar zullen vinden'.

Ze gaven je een pijnlijke blik. Ze begrepen de realiteit van een hond op middelbare leeftijd, ondanks dat ik er eentje was met een stamboom. Je moest de vingers van je zoontje van mijn halsband aftrekken toen hij schreeuwde: 'Nee papa! Alsjeblieft laat hun mijn hond niet afpakken!". Ik maakte me zorgen om hem en om de les die jij hem net gegeven had over vriendschap en loyaliteit, over liefde en verantwoordelijkheid en over respect voor alles wat leeft.
Je gaf me een vaarwel klopje op mijn hoofd en ontweek mijn ogen, je weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen.

Je had een deadline die je moest halen en nu had ik ook een deadline. Toen je weg was, zeiden twee aardige dames over je dat je vast al maanden eerder had geweten dat je zou verhuizen en dat je geen enkele poging had genomen om voor mij een goed tehuis te vinden.

Ze schudden beide met hun hoofd en vroegen "Hoe kon je..." In dit opvangcentrum geven ze je de aandacht die hun drukke schema toelaat. Ze geven ons eten, natuurlijk, maar ik verloor mijn eetlust enkele dagen geleden. In het begin rende ik steeds naar de voorkant van mijn hok als ik iemand hoorde lopen, ik hoopte dat jij het was, dat je van gedachte was veranderd en dat het allemaal maar een nare droom was...ik hoopte dat er misschien iemand was die om mij gaf... , iemand die me zou redden.

Toen ik me realiseerde dat ik de concurrentie met de vrolijke kleine puppies niet kon winnen werd ik verplaatst naar een hok ver in de hoek en daar wachtte ik.

Ik hoorde haar voetstappen aan het eind, ze kwam voor mij en nam me mee naar een aparte kamer.
Een heerlijk stille kamer.
Ze plaatste me op een tafel en aaide mijn oren en ze me dat ik me niet druk moest maken.
Mijn hart bonkte om wat er zou gebeuren, maar er was tegelijk een gevoel van verlossing.
De dagen van de gevangene van de liefde waren op.
Conform mijn natuur maakte ik mij meer druk om haar dan om mijzelf.
Ze droeg een zware last op haar schouders, dat wist ik, net zoals ik van jou iedere stemming kon aanvoelen.

Ze plaatste met gevoel een tourniquet om mijn voorpoot en ik zag een traan op haar wang.
Ik likte aan haar hand op dezelfde manier als ik dat deed om jou op je gemak te stellen, jaren geleden.
Ze duwde kundig een naald in mijn ader en ik voelde de koele vloeistof door mijn lichaam gaan.
Ik ging slaperig liggen en keek in haar vriendelijke ogen en ik murmelde. "Hoe kun je.." En omdat zij mijn hondentaal kon verstaan zei ze "het spijt me zo erg".

Ze knuffelde me en vertelde haastig dat het haar werk was om een betere plaats voor mij te bewerkstelligen, een plaats waar ik niet genegeerd zou worden, mishandeld of verlaten zou zijn.
Of waar ik mezelf een plek zou moeten veroveren zoals op deze aarde. Met mijn laatste beetje energie probeerde ik het puntje van mijn staart te laten kwispelen om haar te vertellen dat mijn eerdere "Hoe kun je" niet bedoeld was voor haar.

Het was jij, mijn geliefde baas, waar ik aan dacht.
Ik zal aan je denken en voor eeuwig op je wachten.
Ik hoop dat ieder in jouw leven jou dezelfde loyaliteit zal tonen als ik.

Een opmerking van de auteur:

Wanneer "Hoe kun je" tranen in je ogen heeft gebracht tijdens het lezen, net zoals het dat bij mij deed toen ik het schreef, dan komt dat omdat het een samengesteld verhaal is dat opgaat voor miljoenen voormalig huisdiereigenaren die ieder jaar hun dieren in brengen. Het is iedereen toegestaan dit essay te verspreiden voor niet commercieel gebruik, het moet voorzien zijn van de copyright notice. Gebruik het om mensen voor te lichten, op je website, in nieuwsbrieven, in asielen en dierenartspraktijken op het bulletinboard. Vertel het publiek dat de beslissing om een dier op te nemen in de familie een belangrijke beslissing is voor het leven, dat dieren liefde en goede zorg verdienen en dat het vinden van een nieuw tehuis indien nodig valt onder de eigen verantwoordelijkheid.

Ik ken dit verhaal inderdaad. Wel eens eerder gelezen en ben toen eerlijk waar in tranen uitgebarsten! Wat een ongelofelijk zielig verhaal! Helaas gebeuren deze dingen wel. Baasje doet hond na zoveel jaren weg... Hoe kan je zo iets doen! Bah! Heb gewoon weer een brok in me keel (en dan heb ik er alleen even vlug overheen gelezen om te kijken of het idd het zelfde verhaal is als ik ook al gelezen had).
Krijg er rillingen van..! Ik hoop dat mensen beter nadenken als ze een hond of een kat of een ander huisdier nemen! Die heb je voor een aantal jaren! Niet voor even!
Heb het overigens ook op mijn Facebook gezet toen ik het gelezen heb! Blijven delen dit!!

Aghh niet iets om te lezen om 6.18 u s ochtends!

oooo dit verhaal ken ik inderdaad, zo zielig elke keer als ik het lees zit ik met tranen in me ogen 

vooral als ik dan naast me kijk naar me eigen schatjes die in diepe slaap liggen... en denk ik hoe iemand ooit zo veel liefde, trouw en vriendschap zou kunnen opgeven. laat mij dan maar onder een brug slapen maar me honden zou ik nooit weg kunnen doen voor een andere woning of wat dan ook 

Ik had het ook al eens gelezen maar ik blijf het een tranentrekker vinden.

Je trouwste vriend, hoe kun je die weg doen...........................................

Ook ik ken dit verhaal, maar krijg er steeds weer kippenvel van, als je dan je eigen honden ziet liggen en denkt als je zoiets met hen zou doen, brrr moet er niet aan denken! Maar helaas het gebeurt nog steeds!

ik had hem al is eerder gelezen , maar toch zit ik weer met tranen in mijn ogen.
het is zo'n sneu verhaal en dan te bedenken dat er veel van zulk soort mensen zijn

tranen biggelen wederom over me wangen

Ik kende het verhaal nog niet.. en heb mijn tranen ook echt niet binnen kunnen houden..

tranen over mijn wangen, ja zo gaat het dus.... hellaas veel te vaak.

ik kende hem ook nog niet:( helaas is dit de werkelijkheid...las vanmorgen ook een verhaaltje van mensen die 2 staffords over de muur bij een asiel heben gegooid, 1 poot gebroken maar ook 2 harten en 2 gekrenkte zielen...hoe moet zo'n beestje nog vertrouwen krijgen in de mens? verschrikkelijk!

heb het al zo vaak gelezen.... en iedere keer moet ik er echt om huilen, hoe kun je ?

mijn Bamse, is op het moment niet helemaal top.. vele zeggen, niet hier op het forum hoor, tot hoe ver ga je ? heel ver, een dier is geen ding, het hoort bij je. dat doe je niet zomaar weg.

ik heb met tranen in me ogen gelezen, verschrikkelijk,
zoveel leed of een diertje moet meemaken,
ze verdienen dat toch helemaal niet,
ik knok met me hondje tot het eind, en dat kan ver zijn,
het beessie hoort bij mij, en ik zorg ervoor,
met al me liefde die ik in me heb,

Mee eens!

Mooi geschreven, trieste waarheid...

Vanaf de zin Ik was opgewonden omdat we een autorit maakten totdat we aankwamen bij het asiel. kon ik het niet meer droog houden.
Als ik dan denk aan mijn lieve Tosca die altijd zo happy is als we met de auto ergens heen gaan, terwijl het zijn laatste rit met ons zou zijn... bah ik zou walgen van mezelf, hoe kun dat vertrouwen zo beschamen..

Wow.. Dit zet je wel even aan het denken. Zit je dan..

Ook ik heb hem al vaker gelezen maar zit ook wederom met traantjes... Heb hem nu ook even op mijn facebook gezet (volgens mij worden mijn facebook vrienden helemaal gek van al mijn honden geouwehoer.. haha)

phhhh wederom een kippenvel moment

Tranen rollen over mijn wangen!
Ik kan me niet voorstellen dat wij onze Dana of een van onze andere lieve diertjes ooit zoiets aan zouden doen :( Al hebben we met momenten dat ons puppenkind even niet zo leuk is, ze is zo ontzettend lief voor ons. Zou haar nooit in de steek kunnen laten, dat heb ik na 1 week al door.

Is trouwens ook iets wat je van huis uit mee hoort te krijgen in je opvoeding, zoals ik ook mooi vind terugkomen in het verhaal:

"Je moest de vingers van je zoontje van mijn halsband aftrekken toen hij schreeuwde: 'Nee papa! Alsjeblieft laat hun mijn hond niet afpakken!". Ik maakte me zorgen om hem en om de les die jij hem net gegeven had over vriendschap en loyaliteit, over liefde en verantwoordelijkheid en over respect voor alles wat leeft."

Mijn ouders hebben me vroeger zo vaak op het hart gedrukt, dat kindjes en beestjes bij de familie horen, niet voor even, maar voor hun hele leven.

Ik had dit verhaal al een keer gelezen op de website van het asiel in knokke, en toen kon ik me al niet droog houden, en nu ga ik het gewoon niet meer lezen

Flynn zou ik soms achter het behang plakken, en ik weet dat hij slechte kantjes heef waar we aan moeten werken. Maar nooit zou ik hem weer weg doen. Als ik 1 avond ergens anders ga slapen en Flynn blijft bij mama logeren, dan mis ik hem zo erg.
Je weet niet wat de toekomst brengt, maar je weet wel dat wanneer je een hond neemt, dat de keuzes die je de komende 7-15 jaar gaat maken voor jullie beide zijn.

brrr..bah! Een hond zal altijd blij zijn en verliefd op je zijn..onvoorwaardelijk. Vreselijk dat iemand z'n hond aan de kant kan zetten..iedereen kan z'n hond weleens achter het behangplakken,maar ze laten je altjd weer smelten.

Tranen in mijn ogen,

Brok in mijn keel,
Kijkend naar ons Guinness,
Dit verhaal is teveel!

Goed verhaal, en jammer genoeg o zo waar...

Wat sneu, ik maak het iedere dag mee op de quarentaine afdeling van het asiel waar ik werk.
Eigenaren die hun hond afstaan voor de  meest onzinnigste redenen.

bleeeeh... ik heb er niets op te zeggen eigenlijk.. heb spontaan
buikpijn en pijn aan mijn keel van het miljoenen traantjes wegslikken..

Had dit verhaal al een keer langs zien komen op Facebook inderdaad. 

Het is zeker een heel zielig geschreven verhaal en ik ben het eens met de opmerking van de auteur op het eind. 

Ik zou nooit een van mn honden zo maar weg kunnen doen, de tranen schieten in mijn ogen bij het idee. 
Maar ik moet eerlijk zijn, dan ik vind dit verhaal een beetje onzin. Het is geschreven om tranen te trekken en het is echt op ons mensen gericht. Ik denk namelijk dat een hond niet dezelfde gevoelens en emoties heeft als een mens. Dat betekend natuurlijk niet dat ik het niet verschrikkelijk vind en de eerste keer dat ik het las was ik ook in tranen denkend aan mijn lieve Mika. 

Dit verhaal doet me ook denken aan te tekenfilm Scruffy die ik vroeger vaak keek. Die was ook ongelovelijk zielig!

Ik ken het verhaal ook... om te janken, letterlijk!
Afschuwelijk, jammer genoeg gebeurt het zo heel vaak...
Nu ik een oudere opvanghond heb komt het heel dichtbij. Dit snoetje is ook letterlijk afgedankt. Het is mijn hoogste prioriteit om haar juist nog een paar hele goede warme senior-jaren te geven. Zo pijnlijk om te zien dat er duidelijk wel ooit om haar gegeven is (juiste opvoeding gehad, netjes, zachtaardig, beleefd, goed aan de riem, heeft ontzettend graag aandacht en knuffelt zo intens dat het je hart breekt) en dat ze zo ontzettend slecht terecht was gekomen. De dood letterlijk in de ogen gekeken, verwaarloosd, honger geleden (ze heeft nog steeds kale plekken hier en daar) en veel angsten gehad (vooral erg bang nog voor mannen). Wat heeft ze moeten afzien en wat zal ze teleurgesteld zijn geweest in de mensen. Om je rot te schamen!

Ik kende hem nog niet, maar het is wel slikken en dan nog komen de traantjes.

Jammergenoeg is het de harde realiteit.
Ik heb het vaak al moeilijk als ik mensen hoor zeggen, we nemen eerst een hond bij wijze van oefening en dan komen de kindjes...