oude hond - wanneer is het teveel?

Hallo,
Mijn hond Layla (een grote kruising) is ondertussen +11 jaar en heeft heel wat ouderdom kwaaltjes.  ze neemt nu elke dag een pijnstiller en voedingssupplementen voor/tegen reuma.
Layla loopt heel erg stijf en valt ook regelmatig (als ze wat heviger is).  ze heeft al een dik jaar reuma in de heup en rug?  De dierenarts heeft een 14tal dagen geleden bloed getrokken met als resultaat bloedarmoede, een zeer slecht werkende schildklier en één nier met verminderde werking.  Ik moet nog een urine staal binnen brengen - maar het is me nog niet gelukt (hoe neem je in hemelsnaam een urine staal van een hond??)
dus ik zou moeten hormonen bij geven voor de schildklier ...
de laatste dagen komt ze haar mand niet meer uit enkel voor buiten een plasje te doen - ze is enorm gemeen tegen onze andere hond (ze bijt hem echt door) - nu heeft ze ook nog diarree gekregen, echt lopende geel/groene pap die ook geweldig "rot" riekt.  Straks terug naar de dierenarts.
Ik weet eigenlijk niet meer wat ik moet doen - als ik onze andere hond appart zet janken ze beide om terug bijeen te kunnen zijn - liggen ze schattig bij elkaar in een bolletje tot Layla plots uithaalt (volgens mij omdat ze waarschijnlijk pijn heeft?) - soms denk ik (zoals vandaag) het is genoeg geweest ze heeft hier niets meer aan, ze had deze morgen echt zo van die doffe ogen als ik s'morgens de deur opendeed, maar verleden week lag ze lekker in het gras te rollen... 
pfff wat denken jullie

jij kent je hond het allerbeste, je weet heel goed wanneer er geen levenswaarde meer voor je hond is, en dat het genoeg is, als ik zo lees, heeft je hond vele ouderdoms kwalen, dat is altijd heel erg, kijk naar je hond, eet ze nog graag, zit ze nog graag bij je, zondigd ze zich niet af, als je dat moeilijk vind dat te bepalen, bespreek het met je dierenarts, maak dan samen een keuze.

wat ik nog wel als advies mee wil geven, je hebt nog een hond, ga daar vanaf nu aparte dingen mee doen, ook het uitlaten, apart, want wat ik van je lees kunnen ze beiden niet zonder elkaar, straks moet je andere hond alleen verder. laat ze nu al niet meer bij elkaar slapen in een mand of bench. apart laten slapen, dat is straks makkelijker voor je andere hond.

wens je sterkte en neem een goed en wijs besluit, samen desnoods met je dierenarts.

dat is het juist -  de ene dag wel de andere dag niet - dat maakt het nu net moeilijk.  En ook iedereen heeft een oordeel klaar, Layla kan soms heel erg stijf rond lopen.  Ik kreeg de opmerking van mijn broer "ik weet niet hoe je die zo kan laten verder lopen, ik zou het snel weten hoor"  Hij heeft alleen niet 11 jaar samengeleeft met die hond, voor mij is het niet zomaar een hond, het is een lid van ons gezin.   Ik heb het al eens besproken met de dierenarts hoor, en ze zegt een beetje hetzelfde als jij nu - dat je het zelf wel ziet.  Ik denk dat ik het nu wel gezien heb hoor, maar wat als ze nu weer beter is met de hormonen voor haar schildklier denk ik dan ....
die andere tip ga ik zeker toepassen, want idd als Layla er niet meer is gaat onze andere hond Capo daar enorm van afzien.  Hij is ook al niet van de jongste (9jaar) maar heeft nog geen enkel kwaaltje.  Het is een amstaff, een geweldig lief beest  , maar hij staat niet direct open voor andere honden dus zal hij wel moeten leren alleen te zijn
dank u voor het bericht!

vaak is het zo dat anderen hun bedenkingen hebben, ze zien jouw hond niet de hele dag, een oudere hond die kwaaltjes heeft heeft ook zijn goede momenten, het is niet zo dat als er even iets niet gaat dat we dan maar een besluit nemen, tuurlijk niet, goed de dagen bekijken hoe het is met je hond, is er echt geen waarde meer voor je hond, en dat weet jij heus het beste, dan besluit je om met je dierenarts een afspraak te maken, eerder niet, zolang je hond nog lekker eet en bij je komt voor een knuffel en geen pijn heeft, hoeft het niet, maar als je hond pijn gaat krijgen, zich gaat terug trekken, wees dan wijs, en maak een afspraak.

en aan jou om vanaf nu met Capo alleen dingen te gaan doen, ga wandelingen maken samen met Capo, op plekjes waar die niet vaak met de oudere hond kwam. zodat tie leert alleen straks te zijn, en ook niet samen laten slapen, wel in de buurt houden, maar apart slapen, zodat dat straks geen probleem vormt.

De klachten die je noemt, nierfalen en het frequent stijf lopen, kunnen ook door die slechte schildklierwerking veroorzaakt worden. Bij een uitspraak 'zeer slecht werkende schildklier' zou ik er geen seconde over nadenken om schildklierhormoon bij te geven. Ik neem aan dat je hond hier duidelijk op is doorgetest? Je bent zo te lezen de ene klacht met de andere aan het deppen, maar de echte oorzaak wordt niet aangepakt. Diarree is vaak een symptoomuiting van een te snel werkende schildklier. Wat zijn de waardes van je hond, te trage of te snel werkende schildklier? Een hond van 11 kan nog behoorlijk lang mee als het schildklierhormoon krijgt toegediend. De klachten kunnen daarmee ook verbeteren.

ik heb maar 1 advies: ga op je gevoel af.voel je dat je hond geen plezier meer heeft in het leven, of dat dat eventjes plezier niet meer opweegt tegen de pijn en ellende, dan is het tijd.
veel sterkte.

Ook plotse agressie kan bij te weinig schildklierhormoon passen.

Urine opvangen....heel makkelijk,een pollepel
idd gedragsverandering kan met schilklier te maken hebben.

Ik vind heel raar dat je da over reuma spreekt.
Reuma moet dan aangetoont worden in het bloed.
Het is niet iets wat je bij honden veel tegenkomt.
Je zou steroide spuiten ervoor geven.
Ook vind ik vreemd dat je da over 1 nier praat die niet goed werkt....dit is niet in een bloedonderzoek te zien.

Ik zou een andere da vragen voor een second opinion.
En zeker op je gevoel afgaan.
Jij kijkt in de oogjes...oogjes zeggen alles.
Maar schildklier veroorzaak vele klachten.
Zo ook pijnlijke gewrichten.
En het is met een pilletje goed op te lossen.

Zoals ik al vaker heb gezegt, en andere hier ook.
Is persoonlijk..
En ...het risico zit erin dat je je grenzen verzet.
Maar ze loopt nog tot het parkje, ze kan de stoep nog opstappen.
Ze eet nog, ze kwispelt als ik thuis kom.

Zoals wij met onze overleden reu hebben gedaan.
Die kon alles nog, 44 pijnstillers erin, maar dan kon hij alles nog.
Tot hij de zeedijk niet meer op kon lopen, wat dus wil zeggen dat hij niet meer bij het water kon komen.
Het balletje kon hij niet meer uit het water halen.
Durfde niet meer te spelen met onze Landseer, bang dat hij omviel.
Onze "grote zwarte koning van de zeedijk".
13 jaar, dan is het mooi geweest.
Weet zeker dat we het nog dik een jaar, mischien zelfs nog wel 1,5 jaar hadden kunnen trekken.
Stil op de bank, een rondje van 5 minuten, eten en slapen..
Zo wilde we onze trotse reu niet herinneren, dus hebben we hem laten gaan.
Maar.........is persoonlijk hoever je met je hond wilt gaan..

Het is persoonlijk, geen dier, geen mens geen relatie is gelijk. Soms is het duidelijk, is er geen enkel kwaliteit van leven meer, alleen nog maar lijden. Soms is het een langzaam aflopend proces. Het gevaar daarvan is dat je, omdat je erin meegroeit, grenzen gaat verleggen. Niet altijd meer zuiver kunt zien wat de balans nu werkelijk is.

Ongeveer 4 maanden geleden zat ik in een toegroeien naar het einde proces.

Lily was 11...ze had het met gemak nog wat jaartje willen kunnen halen. Haar koppie wilde niets liever dan nog overal bij zijn. Ze was enorm sterk en had een wilskracht waar ik enorm veel van geleerd heb. En ondanks haar wil om toch nog even ... maar ook het zien van haar intese moeheid heb ik besloten om haar haar bevrijding te geven.

Een paar weken van alle laatste keren. "als je een doel hebt ga je ervoor', ze bundelde al haar krachten om nog even naar de waterkant te kunnen, nog 1x keer kikkers jagen, nog een keer vol spanning kijken hoe het vrouwtje stenen in het water gooit ... de spanning van de plons.

Ze kon nog zelf plassen, zelfs ommetjes maken. At alles met smaak, wilde zelf nog even met de neus in de ballenton of op strooptoch door de voorraadkast. En toch wisten we allebei dat we de weg naar ons afscheid (ik van haar en zij van het leven) was ingezet.

Een lijf wat niet meer kon wat zij wilde, een lijf wat al jaren pijn deed, gewrichten en zenuwpijnen. Een lijf wat steeds meer tot last werd en in de weg ging zitten. Het werd steeds zwaarder om dat lijf te dragen, het werd te zwaar om de pijn in dat lijf nog te dragen in het leven wat ze wilde leven.

Zij had zeker nog langer kunnen leven. Zij had zeker nog steeds met smaak haar eten gegeten en genoten van de kikkers aan de waterkant. Ik had haar met al mijn liefde nog naar de waterkant gedragen, alleen maar voor een glimlach op dat heerlijke koppie van d'r.

Maar de balans was zoekgeraakt. Het lijden nam de overhand boven de genietmomenten. Was het eerlijk te 'leven' op een paar genietmomenten op een dag? Een paar momenten van vreugde, met een glimlach zo breed als de horizon, die de pijn en intense moeheid even naar de achtergrond drukken om daarna in volle hevigheid weer toe te slaan? Wat voor mij de doorslag gaf was het besef dat zij zo'n ongelooflijke wilskracht had dat ze door zou gaan tot ze er letterlijk bij neer zou storten. Ik heb dat moment niet afgewacht, ze hoefde niet zover te gaan dat ze kruipend naar de waterkant ging om kikkers te zoeken.

Het was 4 maanden geleden echt hartverscheurend moeilijk, maar had ik 4 maanden gewacht zou het net zo hartverscheurend moeilijk zijn geweest. En voor mij nog moeilijker omdat ik haar nog 4 maanden door had laten lijden.

Er is helemaal niemand die kan weten wat jij moet doen en ook niet kan en mag vertellen wat jij moet doen. De enige met wie je dit kunt delen is je hond zelf. Ik heb dat in elk geval wel zo ervaren. Samen zijn we naar het mopment toegegroeid en ik heb dit als heel bijzonder ervaren.

Wel heb ik mensen gevraagd mee te kijken, juist van een afstandje kijkt men iets zuiverder naar de balans en of die er nog is.

Iedere hond, iedere situatie en iedere relatie is uniek. Mijn belangrijkste advies is stem je af op je hond, jij kent hem het allerbeste en het is een proces van jullie samen. En maak de balans op, is er nog balans? Overleg met je dierenarts en blijf in gesprek. Zijn er nog mogelijkheden om het leven te veraangenamen.

Het belangrijkste advies is LEEF, heb lief en geniet intens van elkaar. Groei nog dichter naar elkaar toe en groei samen intens verweven naar het moment van loslaten toe.

Heel veel sterkte, het is een zwaar, maar ook bijzonder proces.

We hebben Layla gisteren moeten laten inslapen er zat enorm veel bloed in de diarree, ze zat te rillen in haar mandje en kon echt ni meer verder.
dank u voor de vele reacties... we hebben natuurlijk bloed laten trekken, bij verschillende dierenartsen te raden gegaan, ieder heeft weer een andere behandelinswijze... de laatste bloed resultaten wezen op één slecht werkende nier verder onderzoek was nodig vandaar die urine staal - @cabasja: voor mij is dit allemaal chinees, de dierenarts geeft het zo door - ik kan alleen maar zien dat mijn hond veel pijn heeft, dat we veel geprobeerd hebben op aanraden van verschillende dierenartsen en dat het leven dat ze nu had niet voldoende kwaliteit meer had. 
's morgens wist ik het 100% zeker - tegen 10u 60% en dan na haar te zien overgeven terug 100% en zo was het op en af tot tegen de middag de dierenarts kwam - het was niet gemakkelijk voor mij maar ze is nu rustig thuis kunnen inslapen.
Als ik deze berichten nu lees dan neem ik het mezelf weer kwalijk - had ik nu toch dat hormoon voor de schildklier moeten bijgeven???

Je moet je nu niet schuldig gaan voelen je hond had veel pijn.
Het is moeilijk een besluit te moeten nemen neem jezelf niks kwalijk op het moment was het het beste anders had je het niet gedaan.
Heel veel sterkte met dit grote verlies.

&Ktrien

Heel veel sterkte, je hebt een heel moeilijke maar heel moedige beslissing genomen. Twijfels achteraf zijn begrijpelijk, juist omdat het zo'n onomkeerbare beslissing is. Wat als ...

Ik was overtuigd van de juistheid van mijn keuze en toch op die laatste dag heb ook ik meerdere keren door mijn paniektwijfels heen moeten ademen.

Ik wens je dat je er mee in reine komt. Je hebt een hele liefdevolle keuze gemaakt, onvoorwaardelijk, voor Layla.

Sterkte

Ik verplaats je topic nu naar afscheid en memoriam

Je hebt gedaan wat binnen jouw mogelijkheden lag.
In die zin moet je jezelf niets verwijten en vind ik het een taak van je dierenarts (of artsen) die de slecht werkende schildklier hebben geconstateerd om het advies van schildklierhormoon toevoegen door te zetten. Ik weet wat het is die twijfel. Heb zelf een hond met een traag werkende schildklier, waarvan het nu nog niet aan de orde is om synthetisch schildklierhormoon te geven. Het bloedonderzoek wees geen volledige hypothyreoïdie uit, aangezien ook de witte bloedlichaampjes sterk waren verhoogd. Dat kan duiden op infectie of virus en de schildklier heeft dan door een onderliggende oorzaak een verminderde functie. Bepaalde 'klachten' voor zover je het klachten kunt noemen, zijn wel gerelateerd aan de iets te trage schildklier en daar wordt mijn hond nu via een goed holistisch dierenarts voor behandeld en hij krijgt bepaalde voedingssupplementen die de werking van de schildklier bevorderen.
Mijn reguliere DA heeft wel geadviseerd om hem op synthetisch schildklierhormoon te zetten, maar in dit stadium en met de huidige bloeduitslagen waarvan het lab ook duidelijk stelt dat er geen sprake is van schildklierfalen ondanks een iets te lage T4, vind ik dat een linke beslissing. De holistisch DA met reguliere dierenartsachtergrond vond dit ook geen optie, dus zo zie je maar hoe visies uiteen lopen en dat er ook andere alternatieven zijn om orgaanfuncties weer aan de praat te krijgen. Met dit verhaal wil ik niet de indruk geven dat jij verkeerd gehandeld hebt. Integendeel.
Ik heb in mijn eerste bericht enkel maar willen aangeven dat met name de 'reuma' en het nierfalen (en inderdaad de 'agressie' waar Wendy op doelde) wel degelijk gerelateerd kunnen zijn aan een slecht werkende schildklier en als je al een diagnose 'zeer slecht werkende schildklier' had ontvangen, was schildklierhormoon toevoegen een optie geweest om het metabolisme en de indirecte klachten te stabiliseren.

Jouw hond had zo te lezen heel veel pijn.
In die zin snap ik jouw beslissing maar al te goed.

Heel veel sterkte.

Heel veel sterkte

Ik kan me zo voorstellen dat je,je schuldig voelt.
Het is zo'n moelijke keuze.
Je ziet graag alleen de mooie e goede momenten.
En dan is het gebeurd en ga je alle antwoorden lezen tesamen met het grote verdriet dat je nu hebt.
Ik zou ook twijfelen.
Maar dan toch .....je hebt gedaan wat je gevoel je ingaf op dat moment.
En als je zolang met je hond samenleeft en zoveel ervan houd.
Dan is je gevoel achterna gaan de beste keuze.
Je gevoel weet echt wat het beste is (hoe moeilijk ook)
Heel erg veel sterkte de komende tijd.

ik heb hetzelfde met mijn Duitse brak gehad. Zij was 16 jaar. Had allerlei kwalen en de ene dag ging het goed en de andere dag slecht. Ik had zelfs al een keer een afspraak gemaakt om haar in te laten slapen maar in de auto zeiden we tegen elkaar, ze lijkt nu toch weer wat beter. Afspraak afgezegd. Dan ineens maak je de juiste beslissing om het toch te doen....

Het is verdrietig maar je hebt er veel aan gedaan om je hond een prettig leven te geven, heel veel sterkte.