mijn hond is overreden

Dank je Corrie, Anja en alle anderen die het zo goed bedoelen. Ik heb een account aangemaakt, maar door de spanningen hier heb ik er een foto bijgeplaatst die ik eigenlijk niet uitgekozen had. Het lukt mij niet om de foto te wijzigen. Ga het later nog eens proberen.

Liefs van Floortje

Hee Floortje

Nogmaals wens ik je heel veel sterkte!
Rechts bij je profiel kan je je profielfoto veranderen

Groetjes!

Hoi Floortje,

Als je rechts kijkt, onder instelling staat profielfoto wijzigen.
Als daarop klikt ga je bladeren, en dat spreekt vanzelf denk ik.
Mocht je meer foto's erop willen, zie je links, hondenfoto's.
Klik je daarop, dan staat er, heel klein stukje naar beneden, foto's uploaden, daar weer bladeren.

Heb me meer vragen, en wil je nog meer verhalen kwijt, gewoon schrijven.
Ik heb hier ook erg veel steun gehad en nog na het overlijden van onze lieve Lizzie.

Liefs, Anja

Floortje, ik lees nu pas je verhaal.
Dit is vreselijk om mee te moeten maken, maar je zal er echt wel doorheen komen.
Hij ligt nu dichtbij en je kan altijd naar hem toe.

Ik wens jou en je familie heel veel sterkte toe.


Mijn vorige hond is ook voor mijn ogen onder de auto gekomen, maar had er nauwelijks wat aan overgehouden.
Maar de angst heb ik wel meegemaakt.

Floortje gewoon je emoties en je verhaal vertellen hoor.
Er zijn er altijd die gemeen zijn of vinden dat je ongeloofwaardig bent,maar neem van mij aan dat de meeste mensen hier met je meeleven en een luisterend oor voor je hebben.De enkeling die zich raar gedraagt of ongepaste opmerkingen plaatst lees je maar overheen.Sterkte!

Wow, wat een naar bericht. En het gaat dan allemaal zo snel..

Ik wens je echt heel veel sterkte met het verlies...en met de verdere verwerking.


Ik zou er niet aan moeten denken dat dat kokkie gebeurd.

Wat een gruwelijke gebeurtenis.
Ik wens je heel veel sterkte toe!

Fijn dat je ook een account aangemaakt hebt floortje. Je zult na een poosje wel alles ermee kunnen doen.


Wat zal het afscheid nemen moeilijk geweest zijn, maar later zul je blij zijn dat je het deed. Het verdriet gaat nooit echt voorbij en ook het gemis blijft, maar vergeet de mooie momenten die je met Luca gehad hebt niet. Hij blijft een deel van je leven. Dat blijft belangrijk en dat blijft een stukje van jullie leven. Op die manier leeft Luca ook verder.

Hoi Floortje,

Wat een vreselijk triest verhaal. Ik snap dat je je hondje gigantisch mist.
Ik hoop dat je de kracht vindt om er doorheen te komen zodat er straks mooie herinneringen over zullen blijven van jouw Luca.

Liefs Bonita

heel veel sterkte

Lieve woorden, mooie gedichten, ik heb ze al vele malen gelezen, telkens weer. Hoe lang zal ik me zo intens verdrietig voelen? Werkelijk duizend maal per dag zie ik het allemaal weer precies voor mijn ogen gebeuren. Het is ook nog maar pas gebeurd. Zal ik dat gruwelijke beeld ooit nog "kwijtraken"? Of zal het me misschien iets minder vaak naar de keel gaan grijpen? Het is voor mij allemaal nog niet te overzien. Ik begrijp natuurlijk wel dat het een lange tijd zal duren. Ik ga steeds meer de schuld bij mezelf zoeken, voel me zo verantwoordelijk als baasje. Die lieverd wist niet beter. Eerst de shock, dan intens verdriet en nu ook daarbij schuldgevoelens die mij bekruipen. Niet dat ik nou echt vind dat ik iets fout heb gedaan, maar ik ben wel verantwoordelijk.

Anja, de plaatjes van de regenboog brug heb ik bekeken samen met mijn dochter. Heel mooi. Mijn dochter heeft gefotoshoot en Luca op de brug gezet.

Floortje

De tijd zal alle wonden helen, maar littekens zullen altijd blijven. Hoewel de tijd ze wel vervaagt.

Natuurlijk voel je je schuldig, je vraagt je continu af "wat als ik"...
Je kende je hond als geen ander en het was een onverwachte reactie. Je kan nooit in het koppie van de hond kijken wat er op dat moment in omgaat.

Het is en blijft een dier en die kan je nooit doorgronden. Maak jezelf alsjeblieft geen verwijten, gebeurd is gebeurd en gedane zaken nemen geen keer, hoe hard dat ook klinkt.

Probeer jezelf niet gek te maken en geef het samen met je man en kinderen een plekje,
voor nu en de tijd die komen gaat.

Heel veel sterkte, zowel voor jou zelf als de rest van het gezin. Ik weet zeker, hij gaat gemist worden.

Liefs,

*edit*

Sterkte.

Dank je!

Liefs van Floortje

Heel veel sterkte Floortje.
Dit is zeker een nachtmerrie.

Kijk, daar doen we het voor, je dochter zoekt troost uit die regenboogbrug, dat is echt heel fijn.
Ik moet zeggen, toen ik dat las wat je dochter heeft gedaan, dat ik ook even een flinke brok kreeg.
Ik hoop dat jullie lieve Luca, en alle andere lieve hondjes van hier en onze lieve Lizzie het heel fijn hebben hier boven, en dat ze lekker aan het ravotten zijn.
Het valt me zwaar om dat te zeggen, want zie Lizzie hier liever ravotten, maarja, dat is helaas voorbij.

Maar wat ik nog vragen wou, er kwam een ander hond op Luca af wat ik heb begrepen.
Was die andere hond los? En hoe reageerde die baas daarop dat Luca zich los trok en overreden werd?

Hebben jullie de politie er nog bij gehaald?
En hoe is dat afgelopen allemaal ?

Floortje, ik weet zeker dat jullie Luca over jullie zal waken.
Luca is er niet meer, niet meer tastbaar, maar op een andere manier zal je altijd bij jullie zijn, waar je ook bent of gaat, daar ben ik zeker van.
Ik heb na de dood van mijn eerste hondje Queeny samen met mijn ongelovige nuchtere ex man iets mogen ervaren waardoor ik zeker weet dat de dieren bij je blijven.
Ik wil het verhaal best vertellen, maar sommige zullen het misschien "raar" of het willen verklaren dus ik strooi nooit zo met die ervaring.
Vorig jaar heb ik mijn lieve Noeka moeten laten gaan, maar ik weet dat ze bij ons zal zijn en blijven.
En wie weet spelen jou Luca en mijn Noeka nu wel lekker samen, daar waar alles okee is en hen niets meer kan gebeuren en echt...tussen het spelen door nemen ze bij ons een kijkje hoor!

Hoe je dit tragische ongeval van je netvlies kan krijgen vraag je.....ik weet het niet meid, maar het zal zeker een tijdje bij je blijven helaas.
Ik ben ene keer getuige geweest van een hond die onder de trein kwam, althans hard tegen een rijdende trein opliep en ter plekke overleed...het was niet eens mijn eigen hond, maar de aanblik van het dier en zijn ontreddende baasje is me ook een hele tijd bij gebleven.
Ik vrees hoe rot ook, dat je daar nu even niet aan ontkomt.
Als het je lukt, probeer het als een stukje verwerking te zien.
Luca was op slag dood en dat...ja, hoe zeg ik dat nou...is misschien naast het nare aanblik alsnog "goed" geweest want het had ook kunnen zijn dat Luca heel erg zwaar gewond was geraakt en nog een dood strijd had moeten leveren om alsnog te overlijden....ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.

Dit ongeval heb jij niet kunnen voorkomen!
Je hebt dit niet kunnen voorzien.
Het is puur een hele nare samenloop van omstandigheden geweest.
Dus alsjeblieft....probeer dat schuldgevoel op te bergen meid....of anders stel jezelf de vraag "dient het mij om met dat gevoel te zitten?" Je antwoord daarop zal nee zijn, dus is je vraag beantwoord.
Het dient je niet, dus je hebt er niets aan en probeer je gedachten dan om te zetten naar alle goeds wat je in Luca's leven gedaan hebt.
Daarmee kan je mooie en dierbare herinneringen gaan opstapelen en echt....er komt een dag dat je met een glimlach aan Luca terug kunt denken....ook al lijkt en voelt dat nu nog zo onwaarschijnlijk maar het komt echt!!

Ik plaats hier een link voor je...ik keek er net zelf weer een keer na en ja....dan komen de tranen...tranen van het missen maar ook tranen omdat je weet dat het goed komt.
Lieve lieve Floortje...laat je tranen vloeien....ze moeten eruit en ook ik huil nu even met je mee!

http://www.youtube.com/watch?v=4-cpR4-y83w

En oh ja...Floortje, jij bent een Aardse engel...want ik zie mensen die zoveel van hun dier/dieren houden als aardse engelen

Ik zou hier wel iets willen schrijven om jouw verdriet iets te verzachten.......maar ik zou niet weten wat.
Maar hier staan we er allemaal even bij stil, ook al kennen wij jou en je hondje niet.
Hopelijk heb je in jouw omgeving vrienden en familie, die jou een beetje kunnen steunen.
Sterkte, Floortje!

Anja, de andere hond was ook aangelijnd. We liepen daar ook echt net dat kleine stukje dicht bij de rijbaan. Luca loopt altijd aan de veilige kant, dat heb ik hem van begin af aan geleerd. Ik geloof niet dat ik het andere hondje en baasje ken, er lopen wel meer van dat soort hondjes in onze buurt. Ik verwachtte geen problemen. Plots viel het hondje uit naar Luca. Luca trok werkelijk 1x en nog niet eens hard. Het baasje en hondje heb ik nog even verderop zien staan kijken, maar er verder niets meer van gehoord. Gruwelijk hé? Zou ik zelf nooit kunnen. Ik zou ernaar toegaan, dat weet ik zeker.

Ik heb mijn telefoon gepakt, maar kon echt niet bellen. Vrij snel kwam er een vriend van ons langs en die heeft mij opgevangen. Ik had toen tenminste een vertrouwd iemand bij me. Hij was ook vreselijk overstuur en het lukte hem ook niet snel om met mijn mobiel te bellen. Uiteindelijk denk ik dat iemand de politie heeft gebeld. Ik heb er maar weinig van meegekregen. Ik heb wel een agent gezien die tegen me zei dat ik op moest staan en naar hem moest luisteren. Ik weet nog wel dat ik hem niet aardig vond. Waarom vond hij het zo nodig om mij bij mijn lieverd weg te trekken. Ik weet dat ik geprobeerd heb me los te trekken. Er was ook nog een andere agent, ik heb ze verder niet meer gezien. Was ook totaal in shock. De dierenarts heeft Luca uiteindelijk meegenomen. Alles duurde erg lang. Mijn partner was uiteindelijk ook gekomen. Toen ben ik in de auto geduwd en naar de huisarts gebracht. Wat ik niet wilde.

Uiteindelijk bleek, tegen mijn wil in, Luca naar het crematorium gebracht te zijn. Ik heb hem daar de andere dag opgehaald en mee naar huis genomen. Dat is goed geweest.

Floortje

Diane, bedankt voor je reactie. Het gevoel schuldig te zijn aan het verlies van Luca is ondraaglijk. Daarom probeer ik vrienden om mij heen en hier op het topic te vragen naar hun mening. Als ik Luca zomaar los had laten lopen of zelfs als de lijn uit mijn handen losgeraakt was, ooooH ik zou niet meer verder kunnen leven door schuldgevoel. Maar echt, ik heb wel schuldgevoelens, maar die kan ik niet echt hardmaken. De lijn is echt door onverklaarbare oorzaak geknapt. Twijfelde eerst nog of hij beschadigd was, maar nee. Heb er nog ingeknipt en zelfs mijn jongere hond eraan laten knagen om te zien wat voor breuk dat zou geven. Stel je voor dat de lijn beschadigd was en dat ik dat niet heb gezien. Maar nee, dat zag er echt heel anders uit en de lijn moest wel erg ver geknipt of aangevreten zijn om te breken. Nee, ik weet zeker dat de lijn geknapt is, oorzaak onbekend. Ik ga, als ik het op kan brengen, nog met de fabrikant communiceren. Maar schuldgevoelens zoals, waarom ik die route ben gaan lopen bijvoorbeeld, die heb ik wel. Ik ga nu niet meer langs die weg, maar ja ik loop er al jaren samen met heel veel andere hondenbaasjes.

Ik ben wel heel benieuwd naar jouw ervaring, ben erg gevoelig voor dat soort dingen. Dus als je het wil/kan vertellen, zou ik dat wel heel fijn vinden.

Liefs van Floortje

Lieve meid, probeer toch dat schuld gevoel los te laten...
Jij bent niet verantwoordelijk geweest dat er net iemand met een hond aan kwam die uithaalde....jij bent er niet verantwoordelijk voor geweest dat juist toen de lijn brak...jij bent er niet verantwoordelijk voor geweest dat er net toen een vrachtwagen aan kwam rijden etc. etc.
Begrijp me niet verkeerd...dat je nu aan zulke dingen denkt ik heel menselijk...zeker in het begin komen zulke dingen in je hoofd op maar probeer het los te gaan laten.

Mijn ervaring was het volgende.
Kort nadat ik mijn eerste hondje had moeten laten inslapen kwam ik met mijn man terug van een bezoekje aan mijn schoon moeder.
We reden in de auto met links het spoor en rechts een grote lege parkeer plaats.
Ineens zag ik een hondje voor de auto rennen en met dat ik wilde roepen tegen mijn man STOP, trapte hij het rempedaal hard in.
Wij keken beiden naar rechts waar het hondje heen rende dus naar die grote lege parkeer plaats maar....er was niets te zien!
We keken elkaar aan en ik vroeg....wat zag jij waarom je remde....hij zei...een bruin zwart hondje die ineens voor de auto liep.
Ik had exact hetzelfde gezien maar er was helemaal geen hondje!
Kijk, waren er nu rechts struiken ofzo geweest dan hadden we gedacht dat het dier daarin geschoten was maar het was een heel groot leeg terrein, dus dan hadden we het dier daar moeten zien lopen want we keken meteen nadat we geremd hadden.
Het was een hondje zoals mijn Queeny was en mijn man beschreef het precies zoals ik het ook gezien had.
Mijn man heeft de hele weg geen woord meer uit kunnen brengen (hij was namelijk nogal anti onverklaarbare dingen).
Vanaf dat moment wist ik dat Queeny bij me in de buurt was en ons zo even duidelijk liet blijken dat ze niet echt weg was.
Omdat we zulke dingen eigenlijk beiden nooit geloofde heeft ze het ons met een schrik duidelijk willen maken.

En een soort gelijke ervaring heb ik ook gehad met mijn huidige man.
We hadden een witte kat van 1 jaar.
Op kerstavond is hij nooit meer thuis gekomen.
Ik heb alles af gezocht, flyers uitgedeeld in de buurt en zelfs een oproep in de krant gedaan maar helaas.
Weken daarna ging ik naar bed en rook een hele sterkte kots geur....ik keek of ik ergens wat zag maar niets...toen kwam mijn man de slaapkamer binnen zen zei....gadverdarrie wie heeft er zitten kotsen, wat een stank!
Hij ook kijken maar nee hoor niets....en toen, net zo snel als de geur er was, was het ook ineens weer weg.
Achteraf bleef onze kat vergiftigd te zijn geweest door een duiven melker.
Zo heeft hij ons willen laten weten wat er gebeurt was met hem en toen kon ik ook echt mijn zoek acties staken...ik wist dat hij er niet meer was.

Tja...voor mij kon het allemaal niet duidelijker...onze diertjes zijn ook al zijn ze overleden echt nog wel bij ons hoor.
Ik hoop dat je hier een heel klein beetje steun uit kunt putten want ik weet zeker dat jou Luca ook bij jou is.

Ik lees nu pas je verhaal Floortje..
Wat vind ik dit erg voor je..
Belangrijkste is dat je weet dat jij er niks maar dan ook niks aan kon doen om dit vreselijke ongeluk te voorkomen.
Als iets dergelijks gebeurd ben ik ergens ook altijd een beetje 'blij' als ik lees dat het hondje op slag dood was, ze heeft dus niets gevoeld en geen pijn gehad.
Dat beeld zul je niet kwijtraken, je leert het vanzelf een plek te geven na verloop van tijd, maar denk vooral aan de mooie momenten.
Ik wens je echt heeeeel veel sterkte met dit grote verlies

ik hep nog een tip floortje koop zoon diken riem die je moet vast houden en op pleken waar bijna geen verkeer komt zoon riem die je nu hep

Wat er ook met je huisdier gebeurt... Je gaat je altijd afvragen ... Wat als... Had ik niet beter...

Misschien komt het hard over, maar dat is echt niet m'n bedoeling. Wat ik wil zeggen : Dingen gebeuren, ook onverwachte dingen, ook "oneerlijke" dingen, maar het enige wat we kunnen is hier weer eens van leren dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Dat een samenloop van omstandigheden nefast kan zijn...

En dat we dus, weer eens, 2 dingen in ons op moeten nemen. 1e : Het kan altijd, bij ieder van ons gebeuren en dan zitten we met zulk verdriet. Ten 2de... nog maar eens proberen om nog beter op te letten... Behalve opletten voor het verkeer... opletten als de hond los uit de auto mag komen... komt daar ook weer bij. De lijn checken op z'n sterkte... 10-dubbel waakzaam zijn bij verkeer in de buurt....

Wie weet kan het ons ooit een ongeluk besparen... maar heel waarschijnlijk komen we weer voor andere verrassingen te staan. Ik ken een meisje dat toen ze 9 was regelmatig zei wat ze bij haar grootouders gehoord had : "Zo is het leven"... en ja... Zo is het leven heel vaak...

Ja, ik sta daar nu ook weer anders in natuurlijk. Durf die kleine van mij amper nog uit te laten. Heb al een tuigje voor haar gekocht, omdat ik bang ben dat ze uit haar bandje schiet. De sterkte van de lijn controleren is altijd goed, maar voorheen dankte ik een beschadigde lijn ook altijd meteen af. Zelfs bij het in- en uitstappen van de auto waren/zijn mijn honden ook nooit los. Natuurlijk ga ik niet meer langs die weg lopen, maar ook bij ons in de wijk zijn al drie honden doodgereden. Gewoon in een straatje waar volgens mij niet hard gereden kan worden. Daar was ook een Dobermann bij, dat is toch ook een grote hond die misschien toch iets meer kan hebben dan een Jack Russel bijvoorbeeld. Alle honden waren wel al los. Hoe voel je je dan als baasje? Ik denk dat dat voor iedereen anders is, want de Jack Russel die bij ons in de wijk is doodgereden (liep dus gewoon los) is inmiddels "vervangen" door een "nieuwe" Jack Russel, die ook weer altijd los loopt. Dat begrijp ik niet. Blijkbaar gaan sommige baasjes hier toch weer anders mee om.

Ja dat is spijtig, niet iedereen die honden heeft die houd ook daadwerkelijk zo veel van zijn honden als jij of ik...

Heel veel sterkte toegewenst, dit is werkelijk 1 van de dingen die mij 's nachts ooit heeft wakker gehouden na een boze droom. Zelfs toen ik wist dat het niet echt was voelde ik me vreselijk dus ik kan me niet voorstellen hoe jij je nu moet voelen.

Verwijt jezelf niets, dit had niemand kunnen voorkomen of voorzien.

Sterkte Floortje.

Lieve Floortje,

Allereerst sterkte met dit vreselijke verlies. Je trouwe maatje moeten verliezen is al vreselijk, maar de manier waarop...oh oh oh

Je schrijft vol liefde over Luca , dat is heel mooi te lezen.

Je ziet dit heel vaak; mensen welke zich schuldig voelen na het overlijden van hun hond. Ik had dit ook, ook ik voelde mij vreselijk schuldig, meerdere malen per dag spookte de vraag door mijn hoofd 'wat nou als ik dit/ dat had gedaan'.....
Iets heeft mij toen aan het denken gezet; een goede vriendin van mij zei tegen mij; Daf, draai het eens om; stel het had MIJ gebeurt, hoe had jij dan gereageerd...had jij dan gevonden dat het mijn schuld was? Ik reageerde daarop met; nee natuurlijk niet! En dat was een eyeopener voor me....

Lieve Floortje, stel het had een ander overkomen, had jij die persoon dan 'schuldig' verklaard...nee....

Dit is makkelijker gezegd dan gedaan hoor, want het gevoel zit diep.

Ik wens jou/ jullie heel veel sterkte toe.

Ik heb heel veel troost kunnen vinden hier op het forum, dus gooi het hier eruit!

Lieve Luca....rust zacht daar achter de regenboogbrug