Moet we onze oude jack russel laten inslapen?

Onze jack Russel wordt 15 jaar. To zijn dertien en half was er niets aan de hand, hij was heel actief, onvermoeibaar, vrolijk en dominant. Daarna ging het langzaam bergaf. Nu ziet en hoort hij niet meer, slaapt de hele dag, zweet dan heel erg, waardoor zijn kussen heel snel vuil wordt en stinkt( ook zijn huid), ' avonds dwaalt hij onrustig en doelloos rond en botst overal tegenaan, hij stuitert van de kast tegen de tafelpoten. Hij bibbert vaak en loopt met zijn staart tussen zijn poten. Af en toe plast hij in huis, maar echt niet vaak. Hij eet goed. We kunnen hem niet meer wegdoen als we op weekend gaan en iemand vragen om hem uit te laten is ook heel moeilijk, want je krijgt hem niet wakker en niet uit zijn mand. alleen de kinderen (wonen al ergens anders) komen hem oppassen, maar dat kan ook niet elke keer.
Is het nu het moment om hem te laten inslapen? Wat moeten we doen?

Hier kan niemand je mee helpen vrees ik, alleen jijzelf kan deze beslissing maken, kijk met liefde, waarde en respect naar je hondje........ sterkte

Moeilijk, het klinkt alsof hij niet veel plezier meer in zijn leven heeft. Hij mankeert niet echt iets ernstigs, maar is gewoon op. Aan de andere kant, hij eet nog wel goed. Kent je dierenarts hem al lang? Ik zou dan hem of haar om raad vragen wat wijsheid is. Het is altijd zo moeilijk om de beslissing te nemen, maar vooral als ze niet ernstig ziek zijn. Dan hoop je eigenlijk dat je hem op een ochtend in zijn mandje vindt terwijl hij gegaan is.
Sterkte!

Ja wie ben ik.....uit liefde voor je hond vind ik dit geen leven.
Als ik het zo lees ,weet de hond nog wel of hij leeft.
Ik wens je veel wijsheid toe.

ik denk dat je het zelf diep van binnen best wel weet.. maar ja, zo'n stap is verdomde moeilijk.. veel sterkte en wijsheid in je besluit toegewenst

Dank je wel,Kimeta,Irene,Nienke en Harriet voor jullie reacties. Inderdaad, we weten eigenlijk wel wat ons te doen staat, maar het is toch zo verdomd moeilijk, voorzeker omdat hij niet echt iets ernstigs mankeert, zoals Nienke zegt. Ik vind het zo erg, hij heeft ons zoveel plezier gegeven!

ja zoiets is ERG pijnlijk.. neem er je tijd voor, maar doe het niet te lang, dat is zo zielig voor je maatje.. maar doe het wel zoals je het zelf graag wilt, dat is wat ik bedoel.. wil je het thuis.. wil je het bij de DA.. etcetc.. en hoe wil je het dan? Cremeren, begraven? Heel veel sterkte met alles!

Vaak zegt het beestje zelf wel, wanneer het zover is.. het is alleen aan jou om dat te willen zien!

Ik denk dat niemand dit voor jou kan beslissen.. Al denk dat je het zelf inderdaad ook weet.. Het enige wat ik wil zeggen denk aan je hondje..

Ik heb hier een mooi gedichtje, die ik zelf ontzettend mooi vind. Is misschien niet helemaal op jou van toepassing maar ik denk dat je de boodschap wel snapt.

En wat je keuze ook mag zijn, ik wens je heel veel sterkte met dit veries! En koester de mooie herrinneringen!

Als twee lieve bruine ogen vragen
Help me, ik voel me niet fijn
Mag je dan omdat je voelt dit is het einde
Egoistisch zijn?

Als je van de dierenarts hoort
Dit komt nooit meer goed
En hij krijgt steeds meer pijn
Mag je dan omdat je hem niet kan missen
Egoistisch zijn?

Als twee trouwe ogen zich sluiten voorgoed
En je zonder hem naar huis toe moet
Met een halster in je hand
En je hart vol pijn
Dan probeer je jezelf te overtuigen
Ik mocht niet egoistisch zijn.

Al die tijd met zijn tweetjes
Elke dag samen was een feest
En in al die jaren
Is hij zelf niet één keer
Egoistisch geweest...

Sorry dit gedicht is trouwens voor een paard gemaakt vandaar het woord halster.. Had het even moeten aanpassen..

Altijd een moeilijke beslissing.
Het is niks ernstigs maar hij heeft denk ik niet echt plezier meer in zijn leven.

Helaas kan alleen jij zelf de beslissing nemen.
Je kan altijd nog de dierenarts om advies vragen.

Als je toch besluit hem te laten gaan vraag dan of je dierenarts bij je thuis komt.
Geen stress voor het hondje en iedereen kan nog even in eigen tempo afscheid nemen.

Ik wil je heel veel sterkte wensen met deze moeilijke beslissing.

Ik vind dit altijd heel erg moeilijk om te beslissen.

Maar als ik het zo lees is het voor de hond miet een fijn leven meer.

Ik ga altijd op het advies van de dierenarts af.

Veel sterkte met je beslissing.Maar denk ook aan de hond.

Dank je wel voor jullie reactie. Ik ga het met mijn man en de kinderen bespreken en daarna zal ik beslissen. Ik laat het wel weten.

Als ik het zo lees, heeft hij niet veel plezier meer...Je moet het beste voor je hondje doen, jij kan hem zien, wij zitten maar achter een computerscherm. Als ik het zo lees, is de beste keuze denk ik toch wel naar de regenboog laten gaan....

mijn vorige teckel ,had precies het zelfde , was 15 jaar oud,
liet ook nog eens zijn ontlasting lopen , maar zij boste ook tegen de tafel
of muur aan , sliep bij mij boven om dat ze erg onrustig was als ze s'nachts alleen
was , lag overdag heel vast te slapen , maar eten dat ging goed ,
ik heb haar toen laten inslapen , om dat het voor haar geen doen meer was ,
zeker om dat ze alles liet lopen ook s'nachts , ik heb zo maanden getopt met haar
de dierenarts vond het al eerder beter dat ze wert ingeslapen , maar ik kon het niet ,
het is nu 7 jaar geleden maar nog , vind ik het zo erg dat ze er niet meer is ,
maar voor de hond was het beter ,ik denk met u mee , wand het is heel moeilijk ,

Eigenlijk weet je het zelf al. Misschien is het goed om te horen dat andere hondenbezitters ook deze keus zouden maken? Ook ik vind dat je goed moet zijn voor je hond. En als het diertje dan zoveel klachten heeft die niet beter zullen worden, is het eerlijk om hem op tijd te laten gaan, en zijn lijden niet te verlengen. Ook dan ben je een goede baas.
Heel veel sterkte!!

Als je je hondje elke dag ziet, valt het je niet zo op als hij er langzaamaan steeds ongelukkiger uit gaat zien. Je zou eens kunnen kijken naar foto's van vroeger. Is het verschil in uitdrukking groot, kun je misschien makkelijker de beslissing maken.

Aan de andere kant zijn er misschien wel dingen die je aanpassen kunt, waardoor zijn leven misschien nog altijd de moeite waard is.
Ik vrees dat rusteloos heen en weer stappen wel een symptoom van beginnende dementie kan zijn. Ik zeg "kan" omdat ik geen dierenarts ben.
Maar misschien kun je wel een paar tips toepassen voor blinde honden: gebruik maken van tapijten of zo voor trapjes waar hij makkelijk afvalt of dingen waar hij steeds tegenaan loopt. Een verschillende geurkaars zetten in elke kamer zodat hij aan de hand daarvan steeds weet waar hij zich bevindt. Hem een bepaald woord leren om hem te waarschuwen dat hij op het punt staat ergens tegenaan te lopen. Er zijn boeken te koop over het omgaan met blinde en dove honden. Daarin kun je een heleboel nuttige tips vinden om hun leven leuk te houden.
Kan hij nog wandelen? Honden behouden vaak een goede geurzin tot op het laatst, vandaar dat ze nog steeds van wandelingen kunnen genieten. Minder dan vroeger, dat wel, maar dat is altijd zo bij oude honden en mensen.

Ik vrees dat je hond wel meer last heeft van incontinentie dan jij denkt. Honden kunnen alleen maar zweten tussen hun voetkussentjes. En al helemaal niet in hoeveelheden die groot genoeg zijn om mat en huid nat te maken. Het lijkt me waarschijnlijker dat je hond een soort incontinentie heeft waarbij er voornamelijk urine uit de blaas lekt als hij languit ligt. Dat was bij mijn hond ook zo. Daar bestaat heel goede medicatie tegen. En vaak hoeven honden deze medicatie maar een paar maand te nemen om daarna verschillende maanden tot jaren goed te zijn.

Zolang je je hond, mits een paar aanpassingen omwille van onvermijdelijke ouderdomskwaaltjes, nog gelukkig kunt maken, vindt ik dat het niet nodig is je dier te laten inslapen.
Ziet je hond er, ondanks allerlei moeite, er het grootste gedeelte van de tijd ongelukkig uit, wordt het tijd voor die onmenselijk zware beslissing.

Misschien ook eens aan de dierenarts vragen waarom hij bibbert en zijn staarjte tussen de poten draagt? Dat kan namelijk ook door een pijnloos probleem met de zenuwen komen. Dit gedrag kan op pijn en ongelukkig zijn wijzen, maar niet noodzakelijk.

Veel sterkte, wat je ook beslist, Floortje.

Ik wil je nog even meegeven wat ik laatst mee heb gemaakt. Ik laat regelmatig de hondjes uit van een oude dame die dat zelf niet meer kan. Een cockerspaniël en een corgi, van beiden 12 jaar oud. Met de Spaniël ging het gelijk toen ik hem leerde kennen en uit ging laten niet goed. Ik wist niet hoe hij normaal was geweest, maar hij kon zijn ontlasting heel moeilijk kwijt, liep niet goed mee, viel af en toe een beetje om...Kortom, een echt oud hondje. Op een middag, toen ik er toevallig was, kreeg hij een flauwte, zakte zo van de bank, plaste in huis..
Ook de dochter van de dame was er en eigenlijk wisten we wel een beetje dat het het begin van het einde was. Ze zijn naar de dierenarts gegaan en ik had al een beetje afscheid van hem genomen. Maar de dierenarts vond het nog te vroeg. Hoewel bleek dat Nike een tumor had in zijn darmen, zou hij met medicatie nog een tijdje, geen idee hoe lang, goed kunnen leven. Diep in ons hart hadden de oude dame en ik ook het idee dat het te vroeg was. Gewoon een gevoel, dat gevoel wat alleen mensen die dicht bij die hond staan kunnen hebben en weten.

Gelijk daarna knapte Nike zienderogen op. Hij at weer goed, kon zijn ontlasting kwijt, liep weer redelijk mee en wat waren we blij dat we het te vroeg hadden gevonden.

Het duurde een paar weken. Nike was vrolijk, hij heeft in die paar weken nog echt een fijn hondenleven gehad. En toen kon hij opnieuw niet poepen. 1 Dag, 2 dagen en het werden 5 dagen. En we beseften hoe naar je jezelf vaak voelt als je al 1 of 2 dagen niet kon. Nike kreeg pijnstillers, dus hij voelde zich op zich nog wel goed. Hij was ook nog best vrolijk, zijn staartje kwispelde nog. En toch wisten we beiden dat dit het moment was.

Onbesproken wisten we van elkaar hoe we het zouden doen. Ik heb de dame en Nike opgehaald. Hij was zo blij nog toen hij me zag en dat snijdt je door je ziel. In de auto vond hij niet fijn, dat had hij nooit fijn gevonden. Ik heb hem op de tafel getild bij de dierenarts (de dame wilde het liever daar dan thuis, haar man is ook onlangs overleden en ze heeft het al zo zwaar...) De dierenarts heeft nog gevoeld en nee, het kon echt niet meer. Ik heb Nike in mijn armen gehouden, hem een paar hele lekkere brokjes gevoerd en hij is kauwend en knuffelend uit het leven weggegleden, terwijl zijn vrouwtje wel bij hem was, maar op een afstandje toe keek, omdat ze meer niet aan kon.

We hebben er beiden voor zover dat kan met zoiets, een goed gevoel over gehad. Het is moeilijk een hondje te laten gaan die nog kwispelt, die nog lekker zijn koekje op eet. Maar het is ook fijn te weten dat hij gelukkig was op het moment dat hij insliep. Dat hij nog geen pijn had (door de pijnstillers) en dat hij rustig gegaan is.

Een lang verhaal, maar wat wil ik ermee zeggen? Zelfs uit die hele moeilijke momenten kan je een soort van troost putten. Het goede moment kiezen is heel erg moeilijk, maar probeer het ook zo te doen zoals je er zelf vrede mee kan hebben, op je eigen manier. Voor mij was het een troost en een soort van eer, dat ik zoveel vertrouwen kreeg dat ik hem mocht begeleiden.

Nogmaals, veel sterkte en wijsheid gewenst.

Dat is een heel mooi verhaal om te delen Nienke, zo zou het altijd moeten zijn...
De momenten die daaraan voorafgaan zijn de moeilijkste...

veel sterkte en wijsheid voor iedereen die ervoor staat.

Sterkte en probeer te zien wat het best is voor je hondje. Jullie kennen haar en kunnen beter vaststellen of ze nog vanher leven geniet dan wij die haar niet zien. Sterkte.