Begraven, cremeren, achter laten bij dierenarts?

als het bij mij zover moest komen zal ik net hetzelfde doen wat jullie dus hebben gedaan ene mooie urn met hun as erin en een foto erbij.

maar van mij mag dit nog zeker 15 jaar wegblijven eer ik dit zal moeten beslissen.

Wij hebben al heel wat dieren gehad en meestal hebben we ze laten uitstrooien bij het crematorium. Al onze dieren zijn ingeslapen bij de dierenarts (uiteindelijk) en van daaruit naar het crematorium gebracht. Maar bij onze honden kon ik dat niet doen, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen ze niet weer mee terug naar huis te nemen.
Beiden zijn dus gecremeerd en vervolgens in een urn weer mee terug naar huis gekomen. Ik heb een deel van hun as uitgestrooid op een van hun favoriete wandelplek, een deel van hun as heb ik in de orginele urnen laten zitten, een deel van het as zit in speciale urnen en ik draag een assieraad (al sinds hun dood) met hun as er in zodat ze altijd dicht bij mij zijn. Verder heb ik ook nog een gedenkbord voor beiden in de huiskamer hangen en staan hun urnen dus hier.
Ik zou het denk ik de volgende keer niet anders doen, ik sta echt achter wat we nu hebben gedaan. Het was in het begin moeilijk, om die urnen hier te zien. Maar nu vind ik het juist wel prettig soms. En dat assieraad, zou echt niet meer zonder kunnen!

Als het zo ver is.....
Wil ik het liefst dat ze thuis in de mand s'avonds lekker gaan slapen en de volgende morgen niet meer wakker worden... Maar ja..dat hebben wij niet voor het zeggen..
Als het zo ver moet komen dat we ze moeten laten inslapen wil ik dat dit thuis gebeurt. In de vertrouwde omgeving met de andere honden erbij.

Dan zou ik ze laten cremeren, gewoon apart zonder andere honden. Het as hoef ik niet in huis, dit zal ik uitstrooien op onze favoriete wandelplaats.
Een mooi natuurgbebied met veel water, waar we heel vaak komen. En thuis gewoon een mooie foto

Ik hoop dat het moment nog heel lang gaat duren maar als het zover is hoeven we er in ieder geval niet meer over na te denken

ik heb mijn twee honden laten individueel cremeren,de eerste in boom en de tweede in oudenburg(beiden belgie)mijn twee urnen staan naast elkaar met een foto en een kaarsje
ik zou het terug zo doen omdat ik me daar goed bij voel ze terug bij mij te hebben,van de tweede heb ik een steentje waar ik iets opgeschreven heb toen hij werd verbrand en dat gaat mee in de oven,dan krijg je het terug want het is in materiaal dat niet brand
ook heb ik een hangertje rond mijn hals met een beetjes as erin en met hun naam geboorte en sterfdatum erin,doe ik nooit af ,zo heb ik ze altijd bij me mijn twee schatjes

Ik heb mijn hondje inlaten slapen bij de da twee jaar geleden.
Heb haar mee naar huis genomen om de anderen honden aan haar te laten ruiken dat is namelijk heel erg belangrijk voor de honden bij de verwerking bij hun rouwproces.
toen hebben sjaak en ik mijn man heet sjaak haar zelf naar het crematorieum gebracht.
daat laten cremeren en weer op gehaald in een urn.
Nu staat ze in een hoekje bij haar vriendje.
die is tweeenhalf jaar geleden thuis overleden natuurlijke dood hem hebben we niet zelf weg kunnen brengen om dat het tweede paasdag was dus die is opgehaald door de dieren ambulans.
maar is ook gecremeert en staat naast daisy in een urn. met de speeltjes er bij natuurlijk

Wij willen Mindi cremeren en dan een urn nemen voor haar, maar ze mag nog wel even mee van mij ze is pas 3,5 jr

Ik krijg gewoon kippevel bij de gedachte dat ik ooit voor deze keuze kom te staan...

Mijn vorige hondje is in de achtertuin begraven. Ik woonde toen nog bij mijn ouders en wist niet beter; al onze beestjes kregen een mooi plaatsje in de tuin.

Nooit bij stil gestaan dat ik daar op een dag niet meer zou wonen of dat mijn ouders het huis misschien wel weg zouden doen...
Het huis komt snel te koop te staan, het idee dat mijn hondje daar in de tuin ligt die straks van een vreemde is, is geen fijn idee.

Om die reden denk ik dan ook dat ik Stef (en mijn andere beestjes) zal laten cremeren wanneer het hun tijd is. Individueel, dit omdat ik ze niet 'op de grote hoop' wil hebben.
Wat ik met hun as doe... Tja, misschien in een mooie urn op een mooi plekje in huis, of uitstrooien... Dat weet ik nog niet en ik hoop van harte dat ook niet al snel te hoeven beslissen!

Onze eerste Hond eve een witte Bull terrie hebben 15 jaar geleden laten cremeren die is 13 en half jaar geworden en hebben de urn thuis staan en Jari onze Bordeauxdog.hebben we 1-4-2009
in laten slapen jari was 10 en half geworden en hebben we daar achter gelaten .En ter herinering
hebben we nu blenheim het zij de 2 kleuren van Jari en Eva .

Voordat Perrito heen ging was ik al bezig vanwege zijn hoge leeftijd hoe en wat ik wilde met zijn overlijden.
Ik heb alles zelf gedaan,na de euthanasie naar het crematorium(drie kwartier rijden)dus best heftig,de opbaring liet ik aan de eigenaresse over,maar het was zoals ik het wilde.Hij lag er in alle rust prachtig bij en ja ,dan komt het nare moment dat je hondenkind naar de verbrandingsoven moet.
Ik heb Perrito daar zelf ingelegd,zodat ik zeker wist dat hij individueel gecremeerd zou worden.
Tijdens dat proces mochten wij wachten en de urn uitzoeken,we kregen koffie,hebben nog lang met de eigenaresse gepraat en dan komt het moment dat de nog warme urn in een prachtige doos met zijn naam erop word overhandigt.Tijdens het hele proces,hebben wij foto's gemaakt.
Het is nu net een maand geleden en het verdriet is nog erg vers en groot,maar zoals wij afscheid hebben genomen van onze Spaanse kanjer,voelde erg goed.
Ik heb nergens spijt van of had ik maar zo of zus,nee,het was voor ons allen goed zo.
Maar het verdriet is groot,het gemis.Ben dankbaar voor zijn laatste dagen,mijn foto's en video's.
Perrito is voor altijd bij me!

het verbaasd me eigenlijk om niets te lezen over dierenbegraafplaatsen , want ik weet dat die bestaan ,is dat omdat het je te ver gaat om je hond op een begraafplaats achter te laten? of omdat het te duur is ? ik heb er wel eens over nagedacht nadat mijn dochter haar schat in de achtertuin begroef , haar man is ivm het geloof tegen cremeren , idd , stel dat ze het huis om de een of andere reden gaat verlaten. dan moet ze haar , of achterlaten , of opgraven en meenemen , beide lijken me een vreselijke optie ,
mijn zusje moest noodgedwongen verhuizen , ze moest plaats maken voor de polderbaan van schiphol ,ze had geen keus dan de begraven honden achter te laten omdat zij op dat moment met een hersenbloeding in het ziekenhuis lag en haar man , begrijpelijk, andere dingen aan het hoofd had ,later zagen wij daar de buldozers en asfaltmachines jaren later is zij daar na een vakantie geland .

onze vorige hond hebben we ook achtergelaten bij de dierenarts.

hij had immers een goed leven gehad, en ik hou zelf niet zo van begraven in de tuin of cremeren.

Wij hebben Blendy ook laten cremeren,geen twijfel over gehad.
En omdat ze vroeger van mijn oom was hebben we de urn in tweeen gedeeld dus nu hebben we allebei een potje met de urn en een foto van haar erbij staan.
Als Tinka overlijd wil ik haar ook zeker laten cremeren.

Dank jullie allemaal voor de reacties!
Fijn om te zien dat de meningen verdeeld zijn. Maar het belangrijkste is dus dat je doet waar je JEZELF goed bij voelt heb ik gemerkt.

Ieder moet doen wat voor zijn/haar gevoel het beste is.
Hier heb ik een vitrinekast staan en daar staan urntjes in van mijn overleden katten, aangezien ik net mijn eerste pup heb staat er nog geen urn van een hond in (laat dit nog zo lang mogelijk zo blijven).
Mijn keus is als er een dier is overleden laat ik ze cremeren en het as gaat in een urntje, ik heb er oplaadbare kaarsjes bij staan, als ik zelf ben overleden is mijn wens dat hun as bij mij in de kist mee gaat.
Ik wil ze voor altijd bij me hebben.

Groetjes Karin

Luca is gecremeerd zonder dat ik erbij was, omdat mijn
moeder toen op sterven lag.
De dierenkliniek heeft ervoor gezorgd, dat ze hem individueel
hebben gecremeerd en naderhand hebben ze mij gebeld dat
de urn daar was.
Ik heb toch wel gewacht, voordat ik hem ophaalde, want
ik vond het dubbel, mijn moeder gestorven, Luca gestorven.
Inmiddels is zijn rode urn hier bij mij in huis met zijn
foto, die hier ook op hp staat en de urn van mijn moeder
staat inmiddels naast die van Luca, ook met haar foto.
Ik had de eerste dagen moeite ze in huis te hebben, maar nu
vind ik het heel fijn, als dat tenminste fijn genoemd kan worden.
Ik kijk niet zo naar de urn, maar wel naar de foto's.
Zoals ze waren in goede tijden.

Fuzz, mijn vorige hondje ligt begraven in de tuin.
Net als de katten met een stel mooie stenen en planten erop (doen het goed die planten)
Als ik hier nog woon als Ziva (over 50 jaar ) overlijdt komt ze niet in de tuin te liggen. Zo groot is de tuin niet en Ziva is niet de kleinste hond. Haar zal ik denk laten cremeren en een deel van de as bewaren in een sieraad. de rest van de as wil ik uitstrooien in een gebied waar we veel hebben genoten.
De hondjes die ik bij mijn ouders had liggen aldaar in de tuin.

Zelf scheppen van een graf of uitstrooien vind ik altijd wel erg prettig als eerste verwerking van de dood. Het geeft me rust en duidelijkheid.

Wij hebben de dierenarts bij ons thuis laten komen toen we Moos in moesten laten slapen.. Ze is hier nog een nacht gebleven voordat ze is opgehaald door de mensen die de crematie gingen uitvoeren.
Ze is individueel gecremeerd en we hebben een deel van haar as in een urn, in de vorm van een hartje laten doen en het overige in een strooibus. Dat hebben we uitgestrooid in het bos.
De urn en een foto van haar staan op de schouw..

Moos is 14jr bij ons geweest..

Hoi Jeanette
Heb je verhaal gelezen en vindt dat je een goede keus hebt gemaakt
Ik heb in 2006 mijn vorige hond verloren en heb hier soms nog verdriet van ik heb hem toen ook achter moeten laten bij de DA omdat hij ook daar overleden was, heb hem de volgende dag opgehaald en hij is alleen gecremeerd, zijn as staat in een urn bij mijn vader ik kan het niet aan om hem hier in huis te houden ben ik nog niet aan toe maar die tijd komt wel
Heb inmiddels wel een andere hond en ga het met deze hond dan ook anders doen heb hier ook al een idee over van hoe ik het wil hebben een mooi en waardig afscheid voor een maatje waar ik veel van hou wil er dan ook niet aan denken dat hij er op een dag niet meer zal zijn maar besef me wel dat die dag er ooit komt
Groetjes van Marian30