Hoe snel neem je een andere hond na het overlijden van je vorige?

hai kim

als eerste wil ik toch zeggen dat ik het niet helemaal eens ben met wat ilja schrijft.

Mijn eerste hond was ook een akita inu. een reu. Ik vond het een geweldige hond.
Ze hebben zeer zeker een eigen willetje (wat ook mag)
Het belangrijkste bij deze honden is dat je laat zien wie de baas is.
niet dat de hond jou de baas gaat spelen.
Als hij door heeft dat jij de baas over hem bent zul je merken dat het een heel beschermende hond is.
Hij gaat voor je staan, zachtjes tegen je aan of ie wil zeggen je moet eerst langs mij af voordat je bij mijn baasje kan komen.
Ook voor kinderen kan hij lief en beschermend zijn. Dit ligt ook veel aan jezelf. groeit hij op met kinderen dan kun je hem dat net zo goed leren als met een ander ras.(laat sowieso nooit kinderen alleen met een hond)
ze leren heel snel.
Ik had eerst onze hond en daarna pas kinderen en dat ging goed zolang je maar het gevoel geeft dat je hond niet op de 2e plaats gezet word.
Als je maar conseguent blijft bij deze honden.
Ze waken zeer goed en waarschuwen je als er iets is. Ga je met hem wandelen dan laat hij aan anderen honden wel zien van; kijk hier ben ik.
Hou hem wel aan de lijn. als ze ontsnappen kun je uren achter ze aan zitten, roepen heeft geen zin want ze luisteren totaal niet naar je. uiteindelijk komen ze wel thuis.
Wat ze ook graag doen als ze daar de kans voor krijgen is zich lekker rollen in koeienvlaaien.Ik had een
witte hond en achter ons huis lag een eindje verderop een wei met wat koeien.Soms ontsnapte hij me weleens (als ik de deur niet goed dicht gedaan had )en liet zich dan heerlijk rollen in de koeienvlaai. waarom hij dat deed geen idee. schijnen meer akita"s te doen. met een witte hond werd het dus wassen. dit liet hij heel goed toe.
verder de rui periode.
ja het komt er met bosjes af.soms werd ik er ook wel gek van hoor!!! maar het zijn wel haren die zich makkelijk laten opruimen.
Ik heb er hele goeie ervaringen mee.
Maar goed dat is ieder zijn eigen mening.
Trouwens onze hond was 13 jaar oud geworden.
Wij hebben er nooit spijt van gehad dat we een akita inu hebben gekozen.
behandel je de hond met respect dan zal hij dat ook voor jouw doen.
Heel veel succes ermee

Hallo Kim,

Ik denk dat dat idd. afhangt van persoon tot persoon. Als je je er goed bij voelt, dan kan je meteen weer een andere hond kopen. IK zou aanraden om eerst het overlijden goed te verwerken alvorens een andere hond te kopen. Zoek ook eens in een encyclopedia welk ras je leuk vindt als je voelt dat je eens iets anders wilt proberen.

Vijf jaar geleden heb ik Jip, een collie uit het asiel gehaald.
Zij was mijn eerste hond.
Helaas heb ik haar 8-3-2008 j.l. in moeten laten slapen. Jip is 10 jaar en 3 maanden oud geworden.

Het was een geweldige lieve, schrandere en gevoelige hond, kon goed overweg met kinderen, volwassenen en andere dieren.
Jip was een hele makkelijke hond en enorm lief en trouw, ik heb er echt een gewelig maatje aan gehad.

Op 10 december 2007 werd ze 10 jaar. Vanaf eind januari 2008 begon haar conditie af te nemen.
Omdat ze een oudere hond was en slechte heupen had (ze had artrose) heb ik toen gedacht dat het dus met haar heupen te maken had.
De dierenarts heeft andere medicijnen voor de heupen voorgeschreven en hier reageerde ze goed op.

Maar haar conditie bleef slecht en verslechterde 28 februari erg.
Vanaf zaterdag 1 maart begon ze over te geven, tijdens het wandelen, in huis. Echt heel zielig.
Ik ben verschillende keren naar de dierenarts geweest, de dierenarts hield vol dat het een virus was. Er heerst op dat moment een virus onder honden maar ik vertrouwde het niet helemaal.

Vanaf ongeveer 2 maart is Jip gestopt met eten en drinken.
Met name dat ze niet meer wilde drinken vond ik zo ontzettend erg, het gaat je echt door merg en been. Je wilt zo graag dat ze weer gaat drinken.
Ik heb de week van 3 tot en met 8 maart overdag en 's nachts bij haar mand gezeten om haar uit mijn handen te laten drinken, dit lukte nog een aantal keer.

Maandag en donderdag 3 en 6 maart weer naar de dierenarts. Een virus konden ze niet uitsluiten. Er werden anti'-braakmiddelen' voorgeschreven en als ze hier doorheen braakte moest ik voor het weekend bellen en zou ze opgenomen worden. Jip was inmiddels erg mager geworden.

Donderdag 6 maart knapte er iets bij mij. Je kent zo'n hond na al die jaren door en door en je ziet dat je dier het op geeft.
Jip wilde niet meer drinken en is in die hele week nog een keer naar haar bak gelopen maar keerde voordat ze bij de bak was weer om en ging liggen!
Wat zijn honden hier rigoureus in!

Uitlaten lukte bijna niet meer, ze ging er op de stoep bij liggen, zo moe was ze. Ze sliep veel, was lusteloos, kwispelde niet meer, wanneer ze haar bal zag liggen jankte ze maar had niet meer de energie om te spelen. Dit doet je echt zo'n pijn, het is zo zielig.
Ik geloofde niet dat het een virus was en dacht zelf aan een tumor.
Het was een hele nare en zware week.

Ik heb zowel overdag als 's nachts aan haar mand gezeten en haar laten drinken uit mijn handen. Dit ging nog een beetje.
Omdat ze zaterdagochtend 8 maart toch weer ging braken heb ik de spoeddienst gebeld en mocht meteen langskomen.
Ik heb de dierenarts op het hart gedrukt dat ik nu absoluut wilde weten wat er aan de hand was en dat ze alles maar moesten onderzoeken.

De dierenarts heeft bloed geprikt. Het bloedprikken ging erg moeilijk omdat Jip geen vocht meer had kwamen er maar een paar druppels.
Jip liet alles toe en was zo mak als een lammetje doordat ze zich zo slecht voelde.

Er is een foto gemaakt en in eerste instantie kon de dierenarts er niets op zien.
Toen ze terug kwam met de bloeduitslagen zei ze dat het heel erg mis was.
De bloeduitslagen waren extreem hoog.
Op de foto en op de echo waren de nieren niet meer te zien.
De nieren bleken helemaal verweekt!

Volgens de dierenarts heeft de eerste nier het ongeveer een jaar geleden opgegeven. Zowel mens als dier kunnen goed met een nier leven en hierdoor heb je ook nog niets in de gaten.
De tweede nier heeft het rond januari begeven,
deze nier is overbelast geweestt.
Het idiote is dat ik nooit gemerkt heb dat ze meer ging drinken of plassen!
.
De dierenarts kon helaas niets meer voor Jip doen.
Met een nierspoeling zou ze nog twee weken leven maar moest dan een aantal dagen per week naar de kliniek.
Leg een hond dat maar eens uit en ik wilde haar dit absoluut niet aan doen, hiervoor is ze me te lief geweest.

Ik kon haar het weekend nog meenemen met pepmiddelen maar dan zou ik maandag voor hetzelfde feit staan.

Ik had geen keus en wilde haar niet verder laten lijden.
Het is zo ontzettend moeilijk, je beschikt op dat moment over leven en dood en je wit ze zo graag bij je houden.
Echt afscheid nemen van je hond kun je niet, het gaat zo vreselijk snel allemaal, vooral ook omdat Jip al zo zwak was.
Het was de zwartste dag uit mijn leven.
Jip was mijn eerste hond en je maakt het allemaal voor het eerst mee.
De laatste jaren was ik ook alleen met de hond wat is het dan opeens kaal en stil in huis!

Ter zijner tijd wil ik dolgraag, wanneer het mogelijk is weer een hond.
Ik heb nog genoeg dierenliefde in me. Al heeft iedere hond zijn eigen karakter en zal ik Jip nooit vergeten.
Je moet ineens weer een heel ander ritme krijgen.

Op dit moment zou ik nog geen andere hond kunnen nemen omdat ik eerst wil rouwen om Jip en het verdriet een plek wil geven.
Ik mis haar verschrikkelijk.

Hallo Anne,

Wat een droevig verhaal, en zoals altijd begin ik me dan weer kwaad te maken op die dierenartsen die niet verder willen kijken als hun neus lang is....

Maar goed, daar heeft Jip nu niets meer aan, veel sterkte met dit verlies...
Wat een nare manier om afscheid te moeten nemen van je hond.

Sterkte!

Groetjes en een poot van Amy

Hoi Anne,

Ja, je mist je maatje vreselijk....
Velen - hier - weten hoe dit voelt...

Ik vind het héél mooi dat jij Jip uit het asiel hebt gehaald nog een prachtig liefdevol leven hebt kunnen geven. Geweldig!

Jip zit diep in je hart en blijft daar ook, voor altijd. Ook als er ooit weer een andere hond in je leven komt..

Heel veel sterkte!

Lieve groet, Ilja

Hoi Amy en Ilja,

Bedankt voor jullie lieve reacties!
Dit doet echt goed.
Geweldige site is dit. Ik kwam hier terecht omdat ik aan het zoeken was naar informatie over het verwerken van het verlies van je hond.

Hondenliefhebbers begrijpen elkaar tenminste en weten hoe pijnlijk het gemis van en dier is.
Ik heb wel rare reacties gehad waar je niets mee kunt, zoals: 'het is nu al vier weken geleden, zit je er nu nog mee'! 'Het leven gaat door hoor'!

Als je een huisdier neemt weet je ook dat je er
weer een keer afscheid van moet nemen.
Maar wanneer je er voor staat is het wel even andere koek.

Een week nadat Jip ingeslapen is, ben ik nog naar de dierenkliniek geweest om medicijnen terug te brengen en de rekening te betalen.
Het greep me harder aan dan ik dacht om weer in de dierenkliniek te zijn.

De dierenarts vertelde mij dat het voor hun ook moeilijk te bepalen is wat er aan de hand is.
Het is een momentopname wanneer ze de hond zien
en ze vonden nog steeds dat een virus ook niet uit te sluiten was.

Ook heb ik gevraagd waarom er niet standaard bij de jaarlijkse inenting ook bloedonderzoek wordt gedaan bij oudere honden. Mocht er iets aan de hand zijn, dan ben je er tenminste op tijd bij.
De dierenarts gaf aan dat er dierenartsen- praktijken zijn die dit standaard doen bij dieren vanaf 9 a 10 jaar.

Maar bij nierproblemen is het zo, dat wanneer een nier het voor 75% opgeeft er pas ziekteverschijnselen optreden.
En wanneer dit de tweede nier is.... Jip had zichzelf totaal vergiftigd.

Op een andere site (weet even de naam niet meer) las ik dat je bij het verwerken van het verlies door vier fasen heen gaat. Ik vroeg me namenlijk af hoe lang de verwerking duurt.

Fase 1: Verdriet
Fase 2: Schuldgevoel. Had ik hem/haar wel moeten laten inslapen, had ik nog niets iets anders kunnen doen e.d.
Fase 3: Het gemis
Fase 4: Acceptatie.

Uit een onderzoek gehouden in Nederland blijkt dat fase 4 pas na gemiddeld 8 maanden optreedt.
Ik schrok er wel van dat het 8 maanden duurt voordat je het accepteerd.
Bij mensen is dit een jaar dus het klopt denk ik wel.

Ik hoop jullie nog heel lang kunnen genieten van die prachtige honden!!
Groetjes, Anne

Anne,

Er staat geen tijd voor het verwerken van je eigen verlies...het is gewoon een hele ellendige periode om doorheen te moeten gaan.

En mijn aversie tegen dierenartsen heeft ook zijn reden, dat wil niet zeggen dat ze op hun manier hun best doen.

Helaas lijkt dat voor ons niet altijd het juiste.

Nogmaals veel sterkte en trek het je niet aan wat anderen zeggen, ze weten niet wat het is om een dierbare te verliezen, al is het een hond, het is toch je beste maatje!

Groetjes en een knuffel van Amy.

hallo Anne

Ik heb een week geleden mijn hondje af moeten geven.Ik ken je verdriet.
Ik denk dat je de juiste beslissing genomen hebt voor jip hoe moeilijk het ook voor jezelf is.Een hond zon pijn laten lijden verdienen ze niet.
En ik weet zeker dat je heel goed voor Jip bent geweest en hem een fijn leven hebt gegeven.Probeer daar steeds aan te denken zodat je daar wat troost uit kan halen. Het heeft gewoon zijn tijd nodig.De 8ste dag nadat ons hondje dood was kon ik erover praten zonder te huilen.Het wordt wel steeds beter maar het gemis blijft er wel.en ik denk dat dat bij iedere hondenliefhebber is als zijn/haar hond overlijdt.Er komt bij ons ook wel echt een ander hondje maar nu heel even niet.In ons gezin moet iedereen het nog verwerken.Staar je niet blind op gegevens hoe lang het duurt voordat je alles verwerkt hebt.Bij iedere persoon is dat anders
De een rouwt nu eenmaal langer als een andere persoon.En waarom zou je na 4 weken geen verdriet meer mogen hebben? tenslotte hoorde jip gewoon in je leven en dan is dat opeens weg.
Probeer zon reacties langs je neer te leggen voor die mensen gaat het leven gewoon verder en jij moet een leeg plaatsje zien op te vullen wat je toch op je eigen manier moet doen.
Ik wens je heel veel sterkte toe
groetjes martina

Hallo Anne,

Mijn Jip, ja mijn hond heette ook Jip hebben we inlaten slapen op de leeftijd van zes en een half jaar;kerst 2006.
Jip was ook mijn hulphond.

Ondanks het verscheurende verdriet heb ik toch besloten opnieuw een pup te kiezen na een maand.

Het verdriet om en gemis van Jip voel ik nog dagelijks...
Jip was ons vijfde maatje - in ons leven - die we af moesten staan.
De pijn is steeds weer opnieuw even hevig ....

Maar de vreugde van weer een nieuw "maatje" geeft veel afleiding en ook weer een hoop vreugde....

Je kunt hier altijd terecht....

Lieve groet, Ilja
Pootje van *Sterre*

Ik heb onze lieve herdershond rex afgelopen maandag moeten laten inslapen.Ze was zo'n lievert.
Ze is 13 jaar geworden en we missen haar verschrikkelijk ze was altijd heel vrolijk en aanwezig maar nu is het erg stil in huis.
We hebben ook nog een schotse collie van 16 jaar en ik ben bang dat het voor hem zwaar is dat hij nu alleen is.
Ik weet niet of het verstandig is om er een hond bij te nemen en of hij dat wel leuk gaat vinden.
Onze dierenarts zegt dat het voor hem misschien wel beter is omdat hij 13 jaar samen met onze rex is geweest.
Maar ja ... een pupy bij een oude hond ik weet het niet.
Zelf willen we wel graag een hond erbij maar ik wil niet dat het tenkoste van onze andere hond gaat.

Hallo Karin,

Wat jammer dat je één van je hondjes hebt moeten laten inslapen....
Het doet vreselijk pijn....

Maar als antwoord op je vraag zou ik je willen advieseren inderdaad geen pup bij je bejaarde colliemanneke te nemen.

Hij zou het zwaar krijgen met zo'n klein baby-hondje...
En en nieuwe pup zou erg veel aandacht op eisen....

Geef je oude colliekereltje zelf maar wat meer aandacht en liefde om het gemis aan zijn maatje wat te compenseren...

Maar dit is mijn persoonlijke mening...

Heel veel sterkte...

Groetjes, Ilja

anne , karin,

ik wens jullie veel sterkte
denk aan de goeie momenten die jullie samen gehad hebben,
jullie hebben het beste van jullie zelf gegeven voor jullie hond, proficiat
groetjes, nancy

Hoi Anne,
Ik voel o zo met je mee. Wij hebben onze lieve Cobus ook vorige week maandag moeten laten inslapen. Je omgeving die maakt het ook zo prettig voor je zo van kop op meid het is maar hondenverdriet ik kon degene die dat zei wel lynchen op dat moment. even later denk je weer ben ik dan zo'n teut. Nee jij en ik en gelukkig velen onder ons hielden zielsveel van onze hond. Ik zeg wel eens het was mijn 3e kind. Afgelopen donderdag moest ik even boodschappen doen en tot die tijd meed ik de weg langs de dierenarts per ongeluk nam ik de verkeerde afslag en.... opeens stond ik weer oog in oog met de dierenkliniek de plek waar ik maandag mijn lieve Cobus had heen gebracht en waar ik tot het laatst toe bij hem ben gebleven, mijn maag kromp letterlijk ineen en ik had een gevoel of ik ter plekke moest overgeven.Eenmaal thuis had ik de hele dag het gevoel dat ik een steen in mijn maag had. Ik heb mij gisteren aangemeld als lid op deze site en ik moet zeggen dat ik heel veel steun aan deze site ondervind lieve begrijpende mensen met hun trouwe vriendjes. Ook wij willen misschien op den duur wel weer een ander hond maar nu nog even niet we willen eerst het verdriet om Cobus een plekje geven. ook zijn we er beslist nog niet uit of we wel of geen Bernen Sennen nemen Volgens de kinderen gaan we dan misschien te veel vergelijken. maar ik ben volkomen met je eens dat je omgeving het je soms beslist niet gemakkelijk maakt. Gisteren werd ik nog gebeld door iemand die zei ja ik hoorde het van Cobus en ik dacht ik wacht maar even een weekje met bellen want dan zal het wel wat beter gaan. een paar dagen geleden zei iemand tegen mij zo al over het ergste verdriet heen.... hoe kan dat nou? nee ik mis Cobus ook vreselijk en zometeen als het 12 uur is kan ik mijn draai helemaal niet meer vinden, dat was de tijd voor zijn wandeling. sávonds na het eten ook zo wat prettigs 1 van ons ruimde de tafel af en de ander ging met Cobus wandelen. of vlak voor ons eten werd zijn bak gehaald en klaargemaakt met eten. Het zijn gewoon die ontzettend kleine dingen diehet hem doen. s'morgens als je trap afkomt geen Cobus die kwispelend met zijn kussen in zijn bekkie staat op te wachten.en ga zo maar door. Lieve Anne ik wens jou ook heel veel sterkte met het verwerken van je verdriet en ik zeg wat ook zovelen tegen mij hebben gezegd op dit forum neem vooral de tijd.
ps. ik heb een paar foto's van onze vriend geplaatst misschien leuk om eens te zien.
Liefs Alice en Cobus4ever

Hoi Alice,

Verschrikkelijk dat jullie Cobus hebben moeten laten inslapen. Ik heb jullie verhaal gelezen en wat mij opviel bij jou verhaal en dat van mij, is dat het zo ontzettend snel gaat bij honden als ze ziek worden.
Jullie verhaal trof mij diep,het is zo triest als je hond ernstig ziek blijkt te zijn en je angst bewaarheid wordt.
Wel erg mooi dat jullie met het hele gezin bij elkaar zijn geweest met Cobus.

Je merkt nauwelijks dat ze pijn hebben. Jip liep nog gewoon mee de kliniek in.
Ik weet wat jullie doormaken en voel heel erg met jullie mee, het is echt afschuwelijk.

Ik herken ook wat je schrijft over het ritme wat je met Cobus had. Je zit nog zo in het rimte wat je met de hond had en je moet weer een totaal ander ritme krijgen. Bij het lezen van de blokjes kaas moest ik glimlachen, Jip was ook zo dol op kaas!
Wanneer ik de doos met ballen en het bot, bakken, riem, dierenpaspoort e.d. zie staan dan krimpt mijn hart ineen.
Je kunt het gewoon niet geloven he, dat ze er niet meer zijn.

Daarnaast kom je telkens op plekken waar je ook met de hond bent geweest.
Zondag ben ik weer even naar het bos geweest,
het doet pijn dat je alleen moet gaan, er is absoluut niets aan zonder hond.

Alice, jij schrijft dat je tot op het laatste moment bij Cobus bent gebleven.
Ik ben erg benieuwd naar jou ervaring. Het was voor mij de eerste keer en bij het geven van de tweede injectie ben ik niet bij geweest.
Heb jij het al een keer meegemaakt?

Ik denk zelf nog vaak terug aan het moment waarop Jip is ingeslapen, het schiet telkens weer in mijn gedachten.
Het is zo afschuwelijk en doet zoveel pijn, je moet op dat moment een beslissing nemen op leven en dood. Je moet afscheid gaan nemen van je geliefde dier.
En dat terwijl je ze o zo ontzettend graag nog bij je had gehouden.

Het was op een zaterdag tijdens de spoed- gevallen dienst.
Wat ik als prettig ervaren heb, was dat er geen andere patienten zijn geweest. We hebben de tijd en de ruimte gehad voor Jip.
Ik mocht haar laten inslapen waar ik maar wilde, praktijkkamer, wachtkamer enz.
Ik heb gekozen voor de beslotenheid van de praktijkkamer.

De dierenarts pakte wel stevig door toen het duidelijk was dat voor Jip verder leven geen zin meer had.
Ik was zo enorm verdoofd die dag, het was zo'n shock. De dagen ervoor had ik er al zo'n verdriet van toen ze zo ziek was en zag dat ze het opgaf.
Bij de dierenarts heb ik nauwelijks een traan gelaten, ik was zo enorm verdoofd.
De eerste injectie kreeg ze in haar bilstreek, Jip stond toen nog. De dierenarts gaf na het geven van de injectie aan dat het waarschijnlijk heel snel zou gaan omdat ze zo zwak was. Veel liever had ik gehad dat ze dat voor het geven de injectie had gezegd, want ze was nog niet uitgesproken of Jip ging liggen en sliep in.
Ik vond dit echt een afgrijselijk moment, het ging zo enorm snel. Wat een zwarte dag.

Voordat de dierenarts de tweede injectie gaf vroeg ze of ik erbij wilde zijn. Ze gaf aan dat een dier er niets meer van merkt of je er bij bent.
En ze vertelde dat ze in het hart moest spuiten. Jip had een nogal diepe borstkas en ik werd echt helemaal misselijk bij de gedachte.
Ik zit nu alweer te huilen terwijl ik dit neerschrijf.
Ook zou de hond nog een soort opleving krijgen, de poten strekken, met haar bek trekken.
Herken jij dit verhaal?
Ik weet niet of alle dierenartsen dit op dezelfde manier doen.
Ik ben benieuwd naar andere ervaringen.

Ik heb toen maar besloten om in de wachtkamer te wachten. Achteraf vind ik dat ik bij naar had moeten blijven.
De dierenarts gaf later aan dat ik me zo kranig gedragen had, maar ik was gewoon te geshockeerd.

Overigens stoort het mij nog steeds enorm dat in die week ervoor een andere dierenarts letterlijk wegwuifde dat er iets aan de hand was met de hond.
Bij de symptomen die ze had, had hij gewoon geen risico moeten nemen, de hond was hartstikke ziek en al ruim 10 jaar.
Het voordeel is wel dat ik haar op een rustige dag, zoals die zaterdag heb kunnen laten inslapen en niet tijdens het spreekuur!

De week erna ben ik naar de dierenarts geweest om medicijnen terug te brengen.
Ik herken je verhaal om weer oog in oog te staan met de kliniek. Het is een zware gang em ik zag er als een berg tegen op. Toen ik de oplopende oprit naar de deur toe zag, daar waar we Jip uitgedragen hadden, heb ik eerst even staan janken voordat ik naar binnen ben gegaan.

Op deze site las ik dat honden die te lang met en baarmoederontsteking rondlopen, toxische stoffen in het bloed krijgen die de nieren ernstig kunnen beschadigen.
Jip heeft in 2005 een ernstige baarmoeder- onsteking gehad en is hieraan geopereerd.

Ik heb me ook laten registreren, deze site is echt fantastisch. Veel dierenvrienden, veel begrip en informatie.
Wat je schrijft over de opmerkingen uit je omgeving doet mij denken aan een nichtje van mij.
Ze kwam 1,5 week nadat de hond er niet meer was bij mij op bezoek. Ik was al benieuwd of ze er wat over zou zeggen.
Maar nee, geen enkel woord, niets. Als ze alleen al had gezegd; 'wat naar voor je, dat je Jip hebt moeten laten inslapen' had ik er al vrede mee gehad. Ik was enorm teleurgesteld, je hebt er zo'n verdriet van en het wordt totaal genegeerd.
Van jullie krijg ik wel even totaal andere reacties! Uit mijn naaste omgeving heb ik gelukkig ook hele lieve reacties gehad en veel meedeleven.
Mijn buurvrouw bracht bijvoorbeeld een plant met een kaartje eraan waarop stond; 'heel veel sterkte met het verlies van jouw Jip', ik vond dit echt een enorm lief gebaar. Echt geweldig.

Je hebt leuke foto's op de site geplaatst, de honden hebben er echt plezier in zo te zien en ze zien er erg mooi uit.
Ik heb er van jip ook een opgezet. Thuis heb ik nog geen foto opgehangen of neergezet, het doet me teveel pijn om haar telkens te zien, maar aan de andere kant wil ik wel graag een foto ergens plaatsen.
Wel kijk ik regelmatig in het foto-album maar dit kan ik weer even dichtdoen.

Lieve Alice en familie, ik wens jullie heel veel sterkte met het verlies van jullie Cobus.
Het is echt heel ingrijpend en het verdriet om een huisdier wordt vaak onderschat.
Jij geeft het ook al aan, neem de tijd. De tijd heelt alle wonden zeggen ze wel eens al is dat op soms moeilijk voor te stellen.
Er is toch een leegte achter gebleven.
Heel veel sterkte,
van Anne en Jip in gedachte.

Lieve Nancy,

Heel erg bedankt voor je positieve bericht.
Dit doet heel goed.
Door jou bericht ben ik eens alle leuke herinneringen op gaan schrijven.
Je voelt je er een stuk beter door!
Bedankt,
groetjes Anne

Lieve Ilja,

Je mail heeft indruk op mij gemaakt.
Jouw Jip was een hulphond, het lijkt me echt
afschuwelijk om hem te moeten missen.
De hond die zoveel voor je gedaan heeft laat
naar mijn idee een nog grotere leegte acher.
En ze was nog jong.

Een ondraaglijk idee dat je het al 5 keer hebt
meegemaakt!!
Ik heb net als jij ook het idee dat het
zeker wat uitmaakt of een hond op
jonge leeftijd overlijd of van ouderdom.
Je wilt ze nog zo graag bij je houden.

Goed, dat je weer een nieuw hond hebt genomen.
Het geeft inderdaad weer een hoop
afleiding en plezier, al zal het gemis om jouw
Jip er niet minder van worden, het is ingij-
pend en heeft tijd nodig.

Heel veel plezier met je nieuwe pup en veel
sterkte met het verlies van jouw Jip!
Liefs, Anne

Hoi Martina,

Triest dat je jou hond ook hebt moeten laten
inslapen.
Je weet dat het een keer gaat gebeuren maar
het is ingrijpender dan je denkt.
Eerst heb je al enorme bezorgdheid wanneer je
hond ziek is en de angst om het te verliezen.
En dan moet je een beslissing nemen die je
liever niet wilt nemen.
Maar niemand wil dat je lieve dier pijn
lijdt.
Je hebt er jaren voor gezorgd en wil het zo
graag bij je houden.

Je hebt helemaal gelijk wanneer je zegt dat je
je niet moet blind staren op gegevens.
Het is toch voor iedereen anders.
De tijd zal het wel leren.
En er zijn veel mooie herinneringen die we
moeten koesteren.

Heel veel sterkte met het verlies van jou
hond, groetjes Anne

Hoi Amy,

Wat een prachtfoto staat er bij je mail!
Het is echt een supermooie hond.
Hoe gaat het met haar?

Je aversie tegen dierenartsen kan ik onderhand
wel begrijpen. Je kent tenslotte je hond na al
die jaren door en door.
Als je zelf ook niet je mond open doet!
Het stoort mij nog steeds dat de dierenarts
een week voordat jip overleed het letterlijk wegwuifde (ik zie het gebaar nog voor me) dat
er iets anders aan de hand zou kunnen zijn dan
i.p.v. een virus.
Alle symptomen bij elkaar genomen had hij geen
risico moeten nemen en haar moeten onderzoeken.

Dit is wel mijn enige vervelende ervaring bij
deze praktijk, alle jaren hebben ze ons prima
geholpen.

Je slaat de spijkers op zijn kop wanneer je zegt dat er geen tijd staat voor het verwerken van het verlies van je hond.
Je hebt er zoveel jaren plezier van gehad, voor gezorgd en lief en leed mee gedeeld.
Dan blijft er plotseling een leegte achter.
Het doet ook goed om alle herinneringen eens
op te schrijven.

Amy, bedankt voor je steun en veel plezier
en succes met je hond.
Liefs, Anne

Hallo lieve Anne,

Jij ook heel erg bedankt voor je reactie....

Mijn Jip was pas zes en een half jaar...
Hij was in de kracht van zijn leven.

"Berengezond" was hij verder.
We hadden pas nog een groot onderzoek laten doen; hart,longen. urine, bloed..
Kreeg complimenten van de dierenarts voor zijn perfecte conditie die hij had, z'n geweldig atletische lijf met super sterke spieren..

Ik las dat je je schuldig voelde dat je niet bij de laatste injectie was om Jip in te laten slapen.
Voel je daar niet schuldig over....

Je was erbij toen ze ging slapen, dát is het allerbelangrijkste moment.
Die definitieve injectie maakt de hond niet meer mee. Jip heeft niet meegekregen dat je niet bij haar was..


Je was "in gedachte bij haar"...!!
Bij het moment van "overgaan" van Jip was ze in jouw gedachte, DAT heeft haar geholpen, hiermee heb je haar goed ondersteund.
Dat je stoffelijk niet aanwezig was heeft ze dus niet als zodanig ervaren.
Probeer deze schuld gedachte uit je hoofd te zetten. Je hebt het goed gedaan!!

Ik heb zelf jaren collie's gehad ik weet hoe - innemend - ze zijn van karakter...
Maar ál m'n honden leven verder in m'n hart. En "ooit" zullen ze allemaal kwispelend staan te wachten op mij......

Ik fotografeer m'n honden graag, heb ook van alle honden mooie foto's staan/handen. Ik kan er goed naar kijken en klets ook tegen ze....
Heb voor álle honden een gedichtje gemaakt...

Bij veel situaties heb ik herinneringen aan één de honden. Dropje was b.v. gek op spagetti-slierten.
Altijd weer, als mijn man spagetti maakt, hebben we het over haar en zien we haar weer naast de tafel staan met d'r neusje omhoog....

Zo heeft iedere lieverd haar of zijn dierbare herinneringen...
Koester deze momenten en schrijf ze inderdaad op.

Dat heb ik ook van mijn Jip gedaan...
Ik heb zo ontzettend veel met en door deze hond meegemaakt;
De eerste keer dat ik in de rolstoel zat was bijvoorbeeld iets makkelijker om te verkroppen omdat Jip mij afleiding gaf...Zo heeft hij mij ieder fase begeleid en opgevangen gewoon door er 'te zijn'...

Misschien heb je voldoende foto's van Jip zodat je een collage kunt maken in een grote lijst...
Helpt je misschien weer bij de verwerking...

Ik heb vorig jaar "mens/dier opstellingen" gedaan. Je krijgt contact met je overleden dier...
Het klinkt gek maar ik heb met mijn Jip gesproken. Sindsdien kan ik iets beter met zijn verlies omgaan...

Lieve Anne, schaam je niet voor je verdriet...
Probeer er iets positiefs/creatiefs mee te doen...
Ik ben ooit eens van plan een beeld te kleien van mijn "super Jip"...

Veel sterkte, koppie op meid

Lieve groet, Ilja
High-five van *Sterre*

Karin,

Ik heb je verhaal gelezen over Rex en je collie van 16 jaar.
Jip was ook een schotse collie en ik heb haar op 8 maart j.l. in moeten laten slapen.
Ik kan me zo goed voorstellen hoe je je voelt na het verlies van Rex.

Ik ken mensen die een oudere labrador hadden,
toen de dierenarts aangaf dat de hond geen lange levensverwachting meer had, hebben ze er een pup bijgenomen, ook een labrador.
Helaas vond de oudere hond het maar niks. Hij werd gek van het gespring en geren van de pup en probeerde de pup te mijden.
Het was vermoeiend voor de hond en hij sliep veel overdag.
Ik kan me goed voorstellen dat mensen er een hond bij willen nemen maar ik heb ook medelijden gehad met de oudere labrador.

Ik benijd je enorm dat jou collie al 16 is!!
Mijn collie is 10,3 jaar geworden.
Als ik jou was zou ik er geen pup bij nemen.
Al zal je hond zijn maatje best missen.

Een hond vindt het best lekker om alleen alle
aandacht te krijgen en misschien mist hij zijn
maatje dan ook wat minder. Geniet van je hond.

Veel succes met je beslissing,
groetjes, Anne

Hoi Lieve Anne,
Dank je voor je lieve reactie. Ja het was idd heel fijn dat we die laatste zaterdagavond met z'n allen samen waren bij Cobus, Antoinet (onze dochter) had Dribble (hun Golden Retrever)ook meegenomen het gaf ondanks ons verdriet een heel warm gevoel. Dribble was die avond opvallend rustig en liet Cobus rustig aan hem snuffellen iets waar normaal heel anders mee omgaat hij ziet dat altijd als een uitdaging om te spelen Dribble is nog maar 2 jaar. Eigenlijk leek het net of of ze elkaar wat te vertellen hadden. De laatste gang naar de dierenarts was vreselijk ik had s'morgens gebeld en we konden om 2 uur s'middags terecht. De opvang was heel lief we mochten in een appart kamertje waar een bank stond en daar werd ons rustig de tijd gegeven om met Cobus samen te zijn waar we ook ruimschoots gebruik van hebben gemaakt. pas toen wij aangaven dat we er klaar voor waren kreeg Cobus zijn eerste spuitje ons was wel verteld dat hij waarschijnlijk heel snel zou gaan slapen na het 2e narcose spuitje was hij binnen enkele seconden heel diep in slaap, wat mij opviel was dat Cobus de laatste tijd een hele andere houding aannam bij het gaan liggen om maar zo weinig mogelijk pijn te hebben natuurlijk. Deze dag ging hij weer in zijn oude ons o zo vertrouwde houding liggen pootjes leekker voor zich eigenlijk net zo als op de foto in de sneeuw. Dit was voor ons wel het bewijs dat hij in elk geval geen pijn meer had. Na de 2e spuit zijn we nog een hele poos bij hem bebleven en hebben we hem lekker geknuffeld. Na een poosje hebben we dierenarts oopgehaald en gezegt dat we er wel klaar voor waren. Ook onze dierenarts vroeg ons of we er bij wilden zijn bij zijn laatste spuitje maar gaf wel aan dat het geen prettig gezicht zou zijn hij kon nog even gaan hijgen ontlasting laten lopen en meer van dat. we hebben er toen voor gekozen om dit niet te doen. Ik ben nog heel even helemaal alleen met mijn lieve vriendje geweest en heb dat als heel verdrietig maar toch ook als heel fijn ervaren ik heb hem bedankt voor alle liefde die we van hem hebben gekregen en hem bedankt dat hij mijn grote vriend heeft willen zijn.Ik heb hem nog een hele dikke kus op zijn lieve koppie gegeven. en toen naar huis, als je mij vraagt hoe we thuis zijn gekomen .... en waar we langs zijn gereden nou ik weet het echt niet meer. eenmaal thuis heb ik gelijk zijn deken en zijn spulletjes opgeruimd ik kon er niet tegen om het nog te zien, 1 speeltje staat nog in de vensterbank maar de rest heb ik gewassen en naar de zolder gebracht. Dit weekend is Dribble hier geweest normaal dronk hij altijd uit Cobus zijn bak en sliep samen met Cobus op Cobus zijn kleed, maar ik heb nu aan Antoinet gevraagt of ze alsblieft Dribble zijn eigen spulletjes mee wou nemen en dat hebben ze gedaan. Ik kan er nu nog niet toe komen om zijn speeltjes en andere dingen weer te zien. Zoals bv. zijn beertje waar hij 2 armen afgesloopt had en ga zo maar door. En Dribble..... die kwam vrijgag heel vrolijk aanrennen en keek door het raam of hij zijn vriendje zag eenmaal binnen vloog hij naar het plekje waar Cobus zijn mat lag daar aangekomen bleef hij stokstijf staan en en heeft de hele kamer rondgesnuffeld op een gegeven moment wou zelfs de tuin in en is daar gaan zoeken, wel heel zielig hij was ook tijdens de logeerpartij heel erg aanhankelijk.
Nou lieve Anne ik heb geprobeerd om op et schrijven hoe wij het ervaren hebben en ik meot zeggen telkens als ik er over praat of er over schrijf schiet ik weer vol. Ik wens jou en een ieder die jou lieve Jip zo lief hadden heel veel sterkte met jullie verdriet om je grote vriend. Wat had hij een lief koppie zeg ook zo'n echte knuf.
Liefs van Alice en Cobus4ever

Ik had twee honden
1 een klientje een asbakkie Layla
2 een witte herder Chinza
Layla was ongeveer 3 jaar ouder dan de witte.
Op 10 jarige leeftijd heb ik Layla laten inslapen, ze had zware astma, een hard ruis, en oorontsteking
Ja toen was chinza alleen, en ze werd ziek
Raar, dacht ik, bleek achteraf dat Chinza in een rouwproces zat, erg zielig, want dat wist ik toen niet, dat ook een hond kon rouwen en verdriet had.
Goed, na ongeveer 4 maand hebben we een kleintje erbij genomen, Droopy, deze 2 zijn nog ongeveer 4 jaar bij elkaar geweest en vorig jaar moest ik ook chinza laten inslapen.
Dus Droopy alleen, na 1 week, ondanks alle verdriet en gemis van mn mooie lieve witte, hebben we een mechelaar gekocht, en dat is dus POINTER.
Deze 2 zijn nu vriendjes, en hoop dat ze lang bij elkaar mogen blijven
Pointer is 1 jaar en droopy 4 jaar

Ik las hier net een berichtje van Karin, dat ze er over denkt om een pup bij haar oudere hond te nemen.
Als ik het nog een keer moest doen, deed ik het niet meer. Wij hebben bij onze Flos van 14 een pup genomen, nadat onze Buster overleden is. Buster en Flos zijn ook altijd samen geweest. Buster was 5 maanden jonger.
Wij dachten ook dat Flos wel weer zin had in een nieuw maatje en natuurlijk miste wij onze Buster ontzettend. Hij was de druktemaker in huis. Tevens dachten wij dat Flos de pup ook wel kon helpen met de opvoeding, maar het is echt niet altijd makkelijk voor het oudje. Zo'n pup wil graag spelen en stoeien. Die oudjes zijn dat niet meer gewend. Onze Flos is nog erg fit, maar heeft het toch vaak zwaar met die stoeipartijtjes. Hij slaapt veel, maar zodra hij bv naar zijn waterbak wil, heeft hij puplief al achter zich aan rennen. Wat logisch is, want die ziet het als actie....
Onze Flos moet nu eigenlijk ook een operatie ondergaan, maar wij durven het niet aan. Niet alleen vanwege het risico van de narcose, maar ook vanwege de mogelijkheid tot herstel met een pup in zijn buurt. Dus al met al zeg ik, verwen het oudje lekker, zodat hij/zij de volledige aandacht weer krijgt. De aandacht die hij tenslotte nooit gehad heeft, omdat er altijd een andere hond bij hem/haar is geweest. Ik zelf denk (nu achteraf) dat een oudje dat veel fijner vind als een pup in zijn buurt.

Ook wij hebben op veel te jonge leeftijd afstand moeten doen van onze Mike (rottweiler).
Hij mocht maar 5,5 jaar oud worden.
Afgelopen week verschillende onderzoeken laten uitvoeren en vrijdag 4 april jl. hebben wij via een tweede arts te horen gekregen dat Mike tumoren in beide nieren had en zijn bloed was al zo dik (vergiftigd) dat hij hooguit nog een aantal dagen zou leven, helaas behoort een nier-transplantatie niet tot de mogelijkheid bij honden.
De laatste 3 weken at hij steeds minder of helemaal niet en dan denk je nog ik probeer eens ander voer. Hij plaste ook langer en dronk meer maar ja je denkt niet gelijk aan zoiets ergs omdat er verder niets te merken was. Ondanks dat hij wel was afgevallen, was hij nog zo tierig als wat en speelde dolgraag met zijn bal.
Het was dus een droevig telefoontje en een hele rare dag omdat mijn zoontje 6 jaar werd. We hebben toch besloten om hem direct te laten inslapen i.p.v. maandag en hem niet het weekend mee naar huis te nemen want we waren bang dat we misschien dan toch weer hoop kregen en het afscheid nog zwaarder zou zijn.
Hij heeft zowaar nog gegeten en klokslag 12.00 uur kreeg hij het rode spuitje en is vredig ingeslapen.
Onderweg nog gestopt in Harmelen om onze tranen even lekker te laten lopen en toen op weg naar de bakker om onze bestelde taart te halen.
Gelukkig werd het niet zo druk en het was voor ons ook wel weer een afleiding.
De volgende dag het kinderfeestje gevierd (nou afleiding genoeg) en 's-avonds stil gestaan bij het feit dat Mike vandaag gecremeerd is.
Het was allemaal zo tweestrijdig aan de ene kant zoveel verdriet en aan de andere kant feest.
Zondag kon ik het niet laten om even op de site van een fokker te kijken en die had toevallig een nestje van 4 weken, gauw de laptop dicht en dacht waar ben ik mee bezig, ik moet alles verwerken en een plaatsje geven en niet op zoek gaan naar een vervanging van onze Mike.
Mijn man vroeg wat ik aan het doen was en keek in de laptop en zei toen "ik kon het gisteren al niet laten om even te kijken" want Mike heeft gewoon dikke pech gehad en ons gevoel zegt gewoon dat het goed voelt dat we Mike verder lijden hebben bespaard. We missen alles aan Mike, z'n geur, z'n aanwezigheid gewoon ALLES.
Dat was ik helemaal met hem eens en we besloten om informatief de fokker te bellen. We konden in de middag al langskomen en hebben heel lang met hem gesproken over onze Mike en eventueel een pup.
Over 4,5 week mogen de pups weg en we kunnen tot het laatste moment afzeggen mocht blijken dat we er toch nog niet klaar voor zijn.
Maar oh wat kijken we uit naar een pup die ons gezin weer kan laten stralen.
Mike zal altijd in onze gedachten blijven want zo'n lieve weiler krijg je niet gauw meer. Maar we proberen deze pup met alle liefde op te voeden en hopen dat hij langer van het leven mag genieten.

alice en martina

heel veel sterkte met het grote verlies van jullie trouwe kameraadjes
sterkte

Onderstaand gedicht heb ik vorig jaar gemaakt voor mijn lieve mooie witte




Als Amerikaanse Canadese Witte Herder pup, van 8 weken, kwam je bij ons,
met een prachtige witte vacht, net dons.
Een ras, waar nog niemand van had gehoord
je was toen, uniek in jou soort

Toen je 1 jaar was, werd Donja geboren,
ook jij liet toen goed van je horen.
De boel stond op z’n kop
maar jij, paste altijd goed op.
Niemand kwam aan haar,
want jullie, waren 10 jaar lang, een paar.
Opgroeien deed je met Layla, onze andere hond,
jullie speelden en renden in het rond.
Acht jaren lang, waren jullie samen een paar,
maar toen was de tijd voor Layla daar.
Ze werd erg ziek, we moesten haar laten gaan,
we hadden, allemaal, ons best voor haar gedaan.

Een tijd daarna, kreeg je een vriendje erbij,
dat werd Droopy, en liepen jullie, zij aan zij.
Eerst wilde je er niks van weten,
ja, dat was voor ons, erg zweten.
Later ging alles goed,
vriendjes voor het leven, zoals het moet.
Ja, CHINZA, een lieve en eerlijke hond,
je rende altijd, vrolijk in het rond.
En speelde met ballen en stokken,
maar ook met oude sokken.
Jij was er altijd voor ons,
jij mooie Witte Herder, met een vacht als dons.

Toen wilden je achter poten niet meer,
je kwam niet meer omhoog, keer na keer.
De dierenarts is gekomen, voor jou,
mijn lieve hond, waar ik veel van hou.
We moesten je laten gaan, op je plekje, in de gang,
tranen rolden, over elke wang.
Het was niet fijn,
maar het moest, want jij, had veel pijn.
We moesten je laten gaan,
ja, je bent nu, heel ver, van ons vandaan.

Lieve CHINZA, met een witte vacht als dons,
bijna 12 jaar, is overleden, en niet meer bij ons.

RUST ZACHT MOOIE LIEVE CHINZA 27-6-1995 -- 27-2-2007

Hoi allemaal

Ik ben zo blij dat ik dit forum tegen gekomen ben.Want in feite hebben we allemaal hetzelfde en dat is VERDRIET omdatgene wat we kwijt zijn.
Of het nou een jonge of een oude hond was,een natuurlijke dood of via de dierenarts het is en blijft een gemis.
En iedereen moet dat op zijn eigen manier verwerken en het gemis op de een of andere manier weer zien op te vullen.
Het schuldgevoel waar iedereen het over heeft hoeven we in principe eigenlijk niet te hebben. Want diep in ons hart weten we allemaal dat we het beste wilden voor onze honden. Al deze mensen op het forum hadden(hebben)heel veel op met hun honden en ik weet zeker dat al die honden niets tekort zijn gekomen en dat de honden een super leven gehad hebben bij al deze eigenaren!!!

Probeer hier steeds aan te denken als je verdriet hebt het werkt echt voor je rouwproces.En bij de een duurt het wat langer als bij een ander maar dat geeft toch niets? Bij mensen is dat toch ook zo als er een familielid of kennis sterft heb je toch ook tijd nodig om op je eigen manier dat te verwerken. Mijn hondje is nu bijna 2 weken dood (hartstilstand) ik begin het nu langzamerhand een plekje te geven en dat ik zo nu en dan een traantje laat vind ik ook helemaal niet erg.Ik merk nu wel dat ik er niet continu meer mee bezig ben wat ik in het begin wel heel erg heb gehad
En ja ik heb ook op internet gekeken voor een ander hondje in de toekomst.En ik schaam me daar ook niet voor. Alleen wil ik wel een totaal ander soort ras.Ik wil als er een nieuwe hond komt hem/haar een eerlijke kans geven.Ik weet zeker als ik een andere mopshond zou nemen dat ik ga vergelijken en dat wil ik niet want ik krijg mijn oude hondje daar niet mee terug.Het zou ook niet eerlijk zijn ten opzichte van je nieuwe hond.Een mens is ook niet te vervangen maar je zult het een plaatsje moeten geven in je hart en dat heb ik met mijn mopshond gedaan met heel veel liefde!!!!

groetjes martina

Hallo anne

Ik wil even wat recht zetten in je mailtje.
Wij hebben ons hondje niet laten inslapen en ze was ook niet ziek.

We moesten bij haar een gebitsverzorging laten doen (dit wordt altijd onder een kleine narcose gedaan)Toen we daar waren zei de dierenarts dat we haar ook beter konden laten sterialiseren doordat deze hondjes daar veel last van hadden.
Aangezien we ze straks toch onder narcose moeten brengen is het beter als we dat tegelijkertijd doen.
En daar had de dierenarts ook gelijk in.

Bij mopshonden hebben ze een aparte narcose doordat deze honden al van nature slecht kunnen ademen.
Ze kreeg als eerste een soort spuitje waar ze wat sloom,en suf van werd een soort voorbereiding op de grote narcose. Mijn man was daar gewoon bij niets aan de hand. De dierenarts adviseerde mijn man om naar huis te gaan en haar smorgensvroeg weer op te komen halen.Mijn man zette (iov de dierenarts ons hondje op de grond en ze liep rustig wat te snuffelen. Zo konden ze haar die nacht ook nog mooi observeren. Nou beter kan toch niet? (Deze kliniek ligt 150 km van ons af dus dat was niet aan de deur )

Mijn man is toen naar huis gereden.
Een minuut of 10 nadat mijn man was weggereden kreeg hij een telefoontje van de dierenarts dat ons hondje overleden was.Ze had een hartstilstand gekregen.Ze hebben nog geprobeerd om haar te redden maar dat lukte niet meer.Ze had de grote narcose nog helemaal niet gehad.Ze waren uberhaupt nog helemaal niet begonnen.Ze heeft onder het spelen,lopen,snuffelen een hartstilstand gehad.

Dit wilde ik even graag recht zetten
groetjes martina

Bah wat een vreselijke ervaring moet dat zijn geweest.

Hai sabine

Ja dit wens ik ook niemand toe.
We hebben ons hondje weggebracht naar de dierenarts om haar te laten helpen
Maar je hebt toch geen flauw idee dat
het helemaal mis gaat. Alhoewel ik had wel een soort voorgevoel.Maar we moesten iets aan haar gebit laten doen want dat was een ramp.
Uiteindelijk als je er niets aan laat doen krijgt ze zoveel pijn in haar mondje en kan ze niet eten dus we hadden geen keus.Ik wilde ze geen pijn laten gaan lijden.Maar dit was wel zon harde klap.Ze was ook niet een van de jongste meer en ze was ook vrij zwaarlijvig.Ook een vreemde omgeving kan veel teweeg brengen bij zon hondje.Uiteindelijk alles dit samen is dat waarschijnlijk de oorzaak geweest van haar hartstilstand.
Ze heeft in ieder geval geen pijn gehad en dat doet me goed ook al is ze niet meer bij ons.Dat neemt het verdriet niet weg natuurlijk maar het werkt wel bij het rouwen.

groetjes martina