hoe om te gaan met verdriet?

In mijn vorige topic hier schreef ik over hoe ik mijn hondje kady ben kwijt geraakt in een vreselijk ongeluk. ook vertelde ik dat ik enkele dagen later van mijn oma (heel lief) een pup heb gekregen.

Ik zou graag tips willen hoe ik om kan gaan met mijn verdriet, want ik heb het gevoel dat het een beetje de verkeerde kant opgaat.

Aller eerst heb ik nog heel veel moeite met die afschuwelijke beelden van hoe zij uiteindelijk sterft in mijn armen. Ik hoor nog steeds dat angstige gejank en beleef die momenten steeds weer opnieuw. Ik probeer het weg te duwen, want ik moet door met mijn dagelijksleven. Ik vind het afschuwlijk om dit steeds weer te beleven, het doet zo'n pijn.
Bij ieder geluidje denk ik dat ik Kady hoor, ik droom over haar, en heb moeite om naar plekken toe te gaan waar we met haar en Django vaak kwamen. Ik heb wat dat betreft echt moeite om verder te gaan met mijn leven. Ga met Django en Izzy ook niet wandelen waar ik altijd liep.

Wat betreft Django en Izzy heb ik het gevoel dat ik aan het doorslaan ben. Ik ben zo bang dat er iets met een van hen gebeurt dat ik daar slapeloze nachten van heb. ik ga er ongeveer 5 x per nacht uit om te kijken of alles nog goed is.Durf ze niet alleen te laten, als ik ergens heen ga zit ik meteen ongerust gevoel en ben ik blij dat ik weer weg kan om thuis te checken of alles nog ademt. als ik thuis op de bank zit men de hondjes slapen moet 20x kijken of ze nog ademen. Als ik in het bos ben en de honden lopen los en Django komt niet gelijk terug dan heb ik het niet meer. en zo kan ik nog wel even doorgaan.
ik weet niet meer hoe ik met mijn verdriet om moet gaan.

Ik denk dat het verstandig is als je hier met een professioneel iemand over gaat praten, zodat dit zich niet ontwikkelt tot een groot trauma. Je kunt er anders de rest van je leven last van hebben. En dat je situaties vermijdt is begrijpelijk, maar niet een goed teken.

Ga anders even naar je huisarts. Vertel wat er gebeurt is en hoe je je voelt. De huisarts heeft vast een goede tip met wie je het beste kunt gaan praten.

Steun kan je van iedereen krijgen, zeker hier! Maar hoe je het beste kunt omgaan met deze gebeurtenis en het verdriet is iets wat een professional je het beste kan uitleggen.

Twijfel niet, gewoon gaan. Het is absoluut niet iets om je voor te schamen of van te denken dat je het niet nodig hebt. Het is juist heel verstandig!

Kop op meid!

Lieve Lynn,
Jou honden zijn als het ware jou kindjes. Je geeft hen alle liefde en zorg van de wereld, maar je bent één 'kind' op een vreselijke manier verloren. Je zit nu vollop in een rouwproces. En dit heeft tijd, héél veel tijd nodig. Je moet iets afsluiten waar je helemaal nog niet aan toe bent, maar je moet verder. Je wilt helemaal (nog) niet verder. Je wilt Kady terug. En mss heb je ook nog wel (onbewust) een schuldgevoel. Dat je het gevoel hebt dat je het had kunnen voorkomen. Dit is normaal, maar lieve Lynn, je kunt niet alles in de hand hebben. Dingen gebeuren die we niet zouden willen. Je kunt dit ook niet voorkomen. Misschien helpt het als je een mooie brief naar Kady schrijft. Vertel haar hoe onwijs veel je nog steeds van haar houdt. Nu en voor altijd. En als het niet goed voelt om langs 'de plek' te lopen, moet je dat niet doen. En dat je nu doorslaat naar je andere hondjes toe is wel begrijpelijk. Je wilt niet nog een keer zoiets mee maken. Laat het op dit moment maar toe, mss als straks alles in je hoofd een plekje heeft dat deze overbezorgdheid wel afneemt. Je bent in de rouw, Lynn. Neem dit serieus. Heel veel sterkte voor nu en voor later. En bedenk dat Kady voor altijd bij je blijft in je hart.
Liefs Jacq

Lynn,

Dit zijn normale reacties, zeker niet voor schamen, ik heb het ook een tijdje moeilijk gehad, dat ik echt niet meer wist wat doen, dat ik ook niet meer wou leven, maar praten helpt hoor, heel veel praten over je hondje dat lucht op en ook je krijgt mss tranen bij elke gedachten, huil gewoon uit, je moet je niemand inhouden, jij zag je hond graag en deze emoties zijn compleet normaal. Het mag natuurlijk niet blijven aanslepen, anders idd naar de huisarts gaan, maar de tijd komt dat je het een plekje in je hart kan geven en dan vind je terug rust. En je hondje zal nooit uit je hart verdwijnen want je had hem lief.

Heel veel sterkte gewenst
en dikke knuffel van ons

voor niemand inhouden sorry voor tikfout

Wat vreselijk dit te moeten meemaken.
Ik heb kippevel als ik het lees.
Ik heb mijn Luca ook stervend in mijn armen gehad,
dus ik weet hoe het voelt, het leven weg te zien
glijden van je vriendje.
Luca heeft het overleefd, uw schat niet.
Verdriet moet je echt toelaten in je leven, huilen,
schreeuwen, het moet eruit, doe je dat namelijk niet,
komt het in een andere vorm naar buiten.
U hebt een vreselijk trauma meegemaakt, verschrikkelijk om mee te maken en wat u meemaakt
is echt niet abnormaal.
Wat hierboven gesuggereerd wordt is niet zo gek.
Misschien dat iemand u kan helpen, dit verdriet
maar ook dit vreselijk trauma te doorstaan.
Toen mijn Luca stervend was, kreeg ik in de weken
na die pitbullaanval, bezoek van slachtofferhulp.
Dat hielp wel, maar uiteindelijk moet je het toch
zelf doen.
Ik begrijp absoluut dat u nu angst heb, uw andere hondjes te moeten missen.
En dat is niet goed voor uzelf, maar ook niet voor de hondjes.
Het is echt geen schande zoveel van uw maatje gehouden te hebben, dat u niet weet hoe om te gaan met dit trauma.
Ik had ook een trauma van die pitbullaanval, ik zag in
de vechtpartijen tussen mijn jongens ook steeds die
pitbullaanval en mijn angst maakte dat de knokpartijen heftiger werden.
Ik zou echt hulp zoeken.
Ik zal een kaarsje voor u branden en ook voor uw kanjer.

Toen ik mijn Buster af moest geven en hem later dood in mijn armen had, ging ik kapot van verdriet. Ik kon niet slapen, kon nauwelijks eten en niets boeide me nog. Ik ging werken om de tijd door te komen, maar was er niet altijd met mijn hoofd bij. Ik was mijn zoon verloren en dat deed erg veel pijn. Toch kwam er een moment dat ik dacht, ik moet door....Ik heb voor Buster op I-net een plekje aangemaakt, waar ik dagelijks mijn gevoelens van mij af schreef. Verder zat ik vaak met Flos op de bank en hadden we samen verdriet om Buster zijn gemis. Ik moest er ook voor hem zijn. Hij miste zijn maatje immers ook heel erg. De buitenwereld heeft weinig gemerkt van mijn verdriet, omdat ik mij groot hield, maar ieder dag zat ik thuis alleen te huilen. Ik dacht dat niemand me zou begrijpen dat ik zo'n verdriet had! Mijn man had ook erg veel verdriet, maar toch anders als ik. Hij stopte het weg en wou er niet snel over praten. Ik genoot van de momenten dat ik hem weer dacht te zien, te ruiken, te voelen...Had alles er voor over om hem nog 1 keer bij mij te hebben, maar wist dat het niet kon. Doordat ik zo veel van mij afgeschreven heb, heb ik het gemis toch wel een plekje kunnen geven. Verder heb ik zijn urn bij ons in de kamer staan op zijn favoriete ligplaats dicht bij de kachel. Zo is hij er toch een beetje bij. Nu na 2,5 jaar mis ik hem nog steeds bijna dagelijks en soms kan ik zelfs nog wel een traan laten. Vooral op die speciale dagen, waar je jouw kanjer toch bij wil hebben. Het heeft gewoon heel veel tijd nodig om het te verwerken. De één kan het snel en de ander heeft er meer tijd voor nodig. Probeer het eens eerst van je af te schrijven. Misschien in een schriftje of ook een plekje bij Petsinmemoriam.nl. Als je er echt niet uit gaat komen, dan is het misschien wel iets om eerst eens met je huisarts te praten. Ook al ben ik nog steeds van mening dat vele het verdriet om een hond niet echt begrijpen....Alleen de echte dierenliefhebbers weten wat het is om een geliefde hond of te wel gezinslid kwijt te raken! Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze donkere tijd. Ik hoop dat je over een tijdje ook weer kan lachen om alle mooie en leuke herinneringen aan Kady en niet meer terug denkt aan die vreselijke laatste momenten Dat zal Kady zelf ook willen dat je door gaat en niet blijft rouwen om zijn verlies.....Nogmaals sterkte

zijn verlies, moet natuurlijk zijn haar verlies...

Indy is afgelopen jaar ook in mijn armen gestorven,
Ik weet dus perfect hoe je je voelt,
Bij mij doet het ook nog steeds pijn,
en ik zie de beelden ook nog steeds voor me,
maar door de komst van m'n 2 lieve pups is het vermindert,
toch word er nog heel vaak over Indy gesproken, en niet alleen thuis, maar ook op m'n werk, met vrienden,
en ik heb het gevoel dat praten nog steeds het beste helpt ...
Vergeten doe je het nooit, zels nu na bijna 7 maanden, is het nog precies als de dag van gisteren,
maar ik heb het wel een plaatsje kunnen geven,
Het enige wat ik nog niet kan is naar filmpjes van mijn lieve schat kijken,
hem terug in levende lijve zien,
dat roept echt nog teveel gevoelens op,
maar ook dit zal na een tijd wel lukken ...
Dus ik denk dat erover praten toch de beste oplossing is,
mij heeft dat toch enorm geholpen ...

Grtjs

Henk van Dijen de voorzitter van de jack russell vereniging verwoordde het heel mooi, een paar
maanden voor zijn dood. Had drie jacks.
Een van de drie had hij moeten laten inslapen.
Een kennis van hem zei, heb je nu nog verdriet,
het is al een paar maanden geleden, en als klap
op de vuurpijl : je hebt toch nog twee jacks.
Gewoon onwetendheid.
Ik hou ook intens van mijn jongens, en daarom weet
ik ook dat je kapot kunt zijn van de dood van je
maatje.
Alles moet slijten, ook dit verlies.
Zoals mijn grootpa altijd zei :
zoals het lichaamn vergaat, zo vergaat ook de pijn.
Dat was in de tijd toen de mensen nog begraven werden en nog niet gecremeerd.
Ik begrijp het heel goed, en met mij alle hondenbaasjes hier.
Hier vinden jullie een luisterend oor en leven
de baasjes mee.
Dat verzacht de pijn enigzins.

Hoi Lynn,

De manier waarop je Kady verloren hebt is vreselijk. Als ik je verhaal zo lees, zou ik toch contact opnemen met de huisarts. Herbelevingen zijn toch een teken van een opgelopen trauma, zo ook vermijdingsgedrag. Maak een afspraak met de huisarts en praat erover, zij kunnen je vast wel helpen of adviseren.

Heel veel sterkte.

Lieve groet Thera

Eerst en vooral men innige deelneming en steun, maar ik denk dat je dat wel van iedereen hier krijgt. Het is idd verschrikkelijk om een dierbare vriend te verliezen en dan nog op zo'n manier. Ik zou met mezelf ook geen blijf weten, maar je mag je zeker niet laten gaan. trek je echt op aan de dieren die je hebt en natuurlijk is dat normaal dat je nachtmerries hebt en een beetje een trauma, maar dat heeft tijd nodig om te genezen. Je moet het eerst een plaats durven en kunnen geven, maar ga er niet van uit dat je ze zal vergeten het wordt draagelijker en uiteindelijk geef je het een plaats en kan je het verwerken. Misschien is het idd wel leuker om er met een professioneel persoon over te praten.
Iemand die er volledig buiten staat en een nuchtere kijk heeft op de situatie kan wonderen doen.

groetjes sarah

Tuurlijk ben je kapot van verdriet, dat snap ik héél goed !!!

Jij rouwt nu, rouwt om het verlies van Kady.
Als je een dierbaar persoon verliest rouw je ook.
De manier wáárop je een dierbaar persoon verliest kan ook erg verschrikkelijk zijn en dit kan ook leiden tot 'flash-backs'. Je verhaal is dan ook helemaal niet gek of raar (wel ontzettend verdrietig), het gaat in dit geval niet om of het een MENS of DIER/ HOND is, maar om je gevoel / de band/ het verdriet !! Net zoals het soms verstandig is hulp te zoeken als een dierbaar persoon overlijd, denk ik ook dat het verstandig is dat jij hulp zoekt, helemaal niet gek of raar.
Weet niet of je erin gelooft,maar sommige mensen vinden het fijn met een persoon te praten die contact kan maken met overleden dieren zodat je kan vragen hoe het met haar gaat e.d....

Heel veel sterkte toegewenst !!!!!

Hoi, allereerst wil ik je heel veel sterkte wensen met dit verlies.
Zit iedere keer weer met tranen in mijn ogen aan mijn pc als ik zoiets lees.Alles komt dan terug,en die pijn zit zo diep dat het nog wel een tijd duurt voor we hier over heen zijn.
Kan nog steeds niet goed over Casper praten en zeker niet met buitenstaanders.
Als ik iets zei was het meteen: begin je nu weer over die krak? het was maar een beest hoor.
ik weet niet wat meer pijn deed,zijn overlijden of dat misselijkmakend commentaar van mensen.
Ben dus uiteindelijk wel naar mijn huisarts gegaan,want kon en durfde niet meer te gaan slapen, eten ging niet meer en ik zat maar op de bank te huilen en aan mijn vriendje te denken.
Kwam ook nog eens bij dat Casper de laatste link met mijn man was die in dec.2007 een paar dagen voor de kerst naar de winkel ging en niet meer terug kwam.
Is in het winkelcentrum Makado Beek dood neer gevallen.Hoor mezelf nog zeggen tegen Casper,gelukkig dat ik jou nog heb anders had ik het niet gered.
En dan op moederdag 2009 mijn vriendje opeens in één klap wegtwee jaar

sorry moest even stoppen,
een dubbele klap voor me en ook daar ben ik enigzins overheen gekomen.
Mede ook door mijn andere dieren die me nodig hadden.
Mijn huisarts zei steeds rouw zolang als jij daar behoefte aan hebt en laat je door niemand zeggen dat het nu maar eens over moet zijn.
Huil en schreeuw als je daar behoefte aan hebt maar stop het niet weg.
Dat is de enige raad die ik je geven kan.
Veel sterkte
Groetjes van Ineke

Heel veel sterkte en ik ben bang dat je het beeld nog heeeeel lang mee zal dragen ,ik was nog heel klein toen ik zo iets meemaakte en nog zie ik het en ben o zo voorzichtig met mijn hondje ,dus toch een trauma.
Vergeten zal je het nooit niet maar probeer er goed mee om te gaan en inderdaad praat erover ,of zoek hulp zodat je niet doordraait zou je zo graag willen helpen ,maar weet niet echt hoe ,weet in ieder geval dat ik met je meeleef en meerdere met mij hier,je bent niet alleen in jou verdriet ,,niet hier.
nogmaals heel veel sterkte en dikke knuff

Wanneer je zoiets heftigs meemaakt, denk je vaak: "Hier moet ik zelf doorheen zien te komen." Zo ben ik ook. Maar ik heb ontdekt dat het toch wel heel fijn is als je dit niet alleen hoeft te doen. Veel erover praten, hetzij met mensen die je vertrouwd of een professional kunnen je een objectief en betrouwbaar beeld geven waarop je kunt verder borduren.
Probeer lekker van je af te schrijven, doe dingen zodat je wat afleiding hebt, en ook het belangrijkste. Zorg voor een goede nachtrust, want wanneer je moe bent, reageer je heel anders op dingen.. Succes en veel liefs.

16 augustus moest ik kiezen voor mijn Job. Na 14 jaar afscheid nemen van een zo vrolijke en trouwe hond doet pijn, veel pijn. Maar Job was al maanden niet meer echt DE Job. Niet meer actief, niet meer zijn staart hoog in top. Hij begon te dementeren en werd incontinent. Je gaat als vrouwtje je normen verschuiven, immers je wilt niets liever dan je hond houden en voor hem zorgen. Toen werd hij doof, stond wankel op zijn poten en viel meerder malen in de, voor hem zo gehate, vijver. 's Avonds kon hij hopeloos verloren voor een muur staan en niet weten waar naar toe. Maar.... hij bleef zo trouw en volgde mij op de voet. Job was niet meer gelukkig, dus namen we, samen met de DA, de beslissing hem in te laten slapen. Had ik geweten, dat het gemis zo'n pijn doet, weet ik niet zeker of ik de kracht zou hebben om deze keuze maken. Gelukkig weet een mens niet alles.
Uit liefde voor ons huisdier zullen we met de leegte om moeten gaan. Immers, wie zou de jaren met een trouwe vriend hebben willen missen.

ik begrijp heel goed wat je nu doormaakt,ik ben ook mijn "kindje "verloren ,het is nu vijf maanden geleden en ik huil me nog elke avond in slaap om maar te zwijgen over de tranen tijdens de dag en als ik dit allemaal lees hier?het doet gewoon vreselijk pijn de leegte het gemis en ook het schuldgevoel over allerhande dingen die je wel of niet had moeten doen,ik zelf kan ook nog niet wandelen waar ik met mijn sloebertje ging,moet ik er voorbij dan begin ik te huilen.het is natuurlijk ook een vreselijke manier hoe jij je hondje bent verloren,die beelden ja ik heb mijn hondje moeten laten inslapen door een hartkwaal en zie ook die beelden nog voor me en de manier waarop hij zo indringend naar me keek toen hij in slaap viel,bij jou zullen de beelden nog erger zijn denk ik
ik geraak er ook niet over ,daarom ben ik hier op dit forum beginnen kijken en het is toch een grote steun als je er een over kan schrijven ,de lieve reacties die je krijg, de lieve vrienden die je maak die alles ook hebben meegemaakt,het help je wel want ik zie ook geen uitweg in mijn verdriet
probeer je op te trekken aan je andere hondjes en bedenkt dat het heel normaal is te huilen en te rouwen om je trouwe vriendje en die het tegendeel zegt weet niet wat een hond voor een mens kan betekenen!!het is gewoon een stuk van jezelf
nog veel sterkte

als eerste gecondoleerd met je verlies van je grote schat.
het is inderdaad afschuwelijk wat jij hebt meegemaakt.
je moet jezelf wel de tijd gunnen om te rouwen en denk vooral aan de leuke herinneringen,weet dat het makkelijker gezegd is als gedaan want ik heb dat ook gehad na het verlies van murdoch dat ik boos op mezelf was en een schuldgevoel had maar na veel verdriet wat er nog steeds is begin ik wel meer van tank te houden als in het begin.tank is ook geen vervanger maar een opvolger.

je moet altijd trost op jezelf zijn dat je kady een goed huis met veel liefde heb gegeven.

neem het stapje voor stapje en probeer weer een beetje te genieten van de kleine dingetjes die je honden jou geven.

je komt er wel alleen heeft het tijd nodig en pas inderdaad op dat het niet te ver gaat want vraag dan hulp.

veel sterkte

Tis altijd verdrietig als je hond komt t overlijden en helemaal op zo,n afschuwlijke manier...

Na regen komt zonneschijn...

Sterkte meid!!!

Liefs,en een extra knuffel van Kyra

Lyn, iedereen verwerkt zijn of haar verdriet op zijn eigen manier, probeer zelf het een plekje te geven, maak een mooi plekje in huis, of in de tuin, waar je vaak komt. herinner je de mooie momenten met je hond, fotoos. maak een prachtige foto van je maatje, zet hem neer, gedenk je maatje op JOUW manier.

voor jou zelf lyn, heel veel sterkte, en heus meis er komt een dag dat er een glimlach om je mond komt, en zo terug denkt aan jouw maatje.

sterkte.

Dank jullie wel voor alle berichtjes.
Het gaat op dit moment een stuk beter met me. Ik ben met mijn "nieuwe" hondje Izzy van nu 8 maanden sinds kort op een leuke cursus gegaan. Hij heet "fun4two" en is super leuk om te doen.

Ik mis Kady nog iedere dag maar kan nu al iets beter genieten van Izzy. Ik heb nog wel moeite met Flashbacks van hoe Kady in mijn armen sterft en eerlijk gezegt duw ik die zo ver mogelijk weg. Die beelden wil ik voorlopig echt niet meer zien. Is misschien niet de beste manier, maar ik verwerk het als ik er aan toe ben en nu kan ik dat echt nog niet aan.

Ben blij dat het een stuk beter gaat,probeer aan de mooie dingen te denken van vroeger en geniet nu van Izzy leuk dat jullie op cursus zijn gegaan.Doe zo verder ik wens je het beste en veel succes met Izzy

En toch zou ik in jou geval hulp gaan vragen.
Ik heb nog steeds de beelden van mijn ingeslapen meiske voor me....binnen vijf seconden was ze ingeslapen, ze bewoog haar neusje en weg was ze.
Dat beeld blijft me bij, als je hond verongelukt...ooooo ik zou het niet overleven.
Gisteren was het 4 maanden geleden, dat ze is ingeslapen...nog zit ik met veel vragen.
Lesley (links op de foto).
Gelukkig gaat het beter met je, maar er kunnen terugval momenten komen.

Veel sterkte.Antje

Lyn,

Ik weet wat je mee maakt, zelf ben ik nu net 16 jaar oud en heb dit helaas ook mee moeten maken door een stom motor ongeluk. Ze was overreden op het moment dat ik er naast stond. Het is echt verschrikkelijk om dit mee te maken en je kan de tijd helaas niet terug draaien.

Praat er veel over met mensen of typ op de computer teksten over haar en print die uit en hang ze op je kamer. Dit duurt lang om te verwerken, maar het heeft bij mij heel veel goeds gedaan. Natuurlijk mis ik haar nog elke minuut, maar ik kan aan de leuke dingen aan haar terug denken met een glimlach. En dan te bedenken, dat is toch MIJN hond geweest waar je altijd zo trots op was.

Succes met het verwerken van je schat

natuurlijk mis je kady, dat gemis raak je echt nooit meer kwijt, elke hond die je hebt of hebt gehad blijft altijd in je hartje je houd natuurlijk ook heel veel van ze.
Het is goed dat je je nu gaat richten op je andere honden en leuke dingen met ze gaan doen en natuurlijk ook nog gedachten bij mooie momenten wat je met kady hebt gehad.
Ik weet wat je doormaakt ik heb 5 weken geleden mijn trouwe lieve meisje moeten laten inslapen en ik huil bijna nog elke dag om haar en heb haar naam in mijn ring laten ingraveren en brand elke dag nog een kaarsje voor haar, maar richt me ook heel sterk om mijn andere hondje en ik zou niet weten hoe ik me zou voelen als ik hem ook niet meer zou hebben en ik zeg elke dag tegen hem dat hij heel oud moet worden en dat ik niet zonder hem kan.
Ik wens je heel veel sterkte met het verlies van Kady
en geniet lekker van je andere hondjes en veel succes op de cursus met Izzy