Hebben jullie ook rouwliedjes?

Hebben jullie ook liedjes of muziek die meteen aan je hond doen denken en heel erg zijn verbonden met emoties als verdriet en verlies? 

Ook al gaan die liedjes daar helemaal niet over?

Voor Nanu is het Epiloque van Olafur Arnalds. Vanaf de eerste noten verschijnt mijn hond in mijn hoofd, zie ik haar in de sneeuw met haar blije snoet, en ga ik janken.

Epiloque

En bij Nukka is het My Home van Naima Joris. Een eindeloze stroom van herinneringen... 

My Home

Wat zijn jullie rouwliedjes?

Jazeker, lied is eigenlijk bedoeld tekstueel ter ondersteuning van jonge mensen, om te durven te dromen. Voor mij had het een hele andere lading. Moest Peanut laten gaan aan leverkanker en dat tijdens covid. Wel of niet naar de spoed want je mocht er niet bij, dat wachten op de uitslag en dat duurde lang, alle lab capaciteit bezet. Al hebben we de juiste keuze gemaakt want van 1 tumor kwaadaardig zaten er 8 binnen 3 dagen, doet het nog steeds ongelofelijke pijn.

Heb zitten brullen toen ik het voor het eerst hoorde live S10& Wende - Niet bang zijn 

Somewhere Over the Rainbow' van Israel Kamakawiwo'ole, die kan ik niet aan horen of het is al een tranendal, ik denk aan Faro, maar ook aan mensen dierbaren. Het is niet eens de tekst, het is de stem , het gevoel in het liedje wat mij zo emotioneel maakt.

Ik heb er nog veel meer hoor.

Niet zozeer rouw, wel een liedje dat abel heel rustig maakt bij spannende dingen. Zo zag ik mezelf een keer ‘herken je mij’ van trijntje oosterhuis heel zachtjes zingen toen hij het heel spannend vond bij de dierenarts. Ik ben dat liedje ooit heel zachtjes gaan zingen toen er heel veel spanning en stress was bij hem. Uiteindelijk kwam hij heel voorzichtig bij me liggen. Als ik nu het liedje zing komt hij bij me liggen kroelen. Ik dacht dat de dierenarts me voor gek zou verklaren. Hij vond het geloof ik wel heel aandoenlijk;-) 

Jazeker! Dan wel niet voor een hond maar voor onze heilige birmaan Herbie, die we op een leeftijd van 8 maanden moesten laten gaan door fip. Na het inslapen reed ik met leeg mandje naar huis toen dit nummer werd gedraaid, Anouk, met star in heaven. Tranen met tuiten, en nu nog,inmiddels zo’n 20 jaar later schiet er een brok in mn keel als ik het nummer hoor

Ik had aan het bericht van overlijden van Pepijn   "Time to say goodbye"  toegevoegd, dat vond ik passend. 

Ik heb er een paar o.a.  Sting - Fragile (Instrumental)  voor Mowgli en voor Balou  Now we are free - Instrumental

@ Botteke. Heftig, zo'n afscheid en dat in die Covid-periode. 

@ Yooop. Wat een speciale stem! Ik kende dat nummer eigenlijk alleen van Judy Garland, denk ik.

@ Jolanda. Aaaaaah, wat lief! Dat zijn van die momenten die je voor altijd blijft koesteren, zo waardevol. 

@ Annette. Ja, als er net op dat moment zo'n liedje speelt, blijft het in je ziel plakken.

@ Jantien. Andrea Bocelli, altijd heel emotioneel om te horen.

@ Marga. Hele mooie stem heeft Sting. En Now we are free, dat gaat recht naar je hart, he. 

Als ik Love of my life hoor van Queen, dan wateren mijn ogen en denk ik aan mijn eerste hond Finn.

Bij She, denk ik aan mijn tweede maatje Bluffie.

ja het nummer van George Ezra. Hold my girl. gefluisterd aan haar toen ik haar liet inslapen:S

I've got time, I've got love
Got confidence you'll rise above
Give me a minute to hold my girl
Give me a minute to hold my girl
Crowded town or silent bed
Pick a place to rest your head and
Give me a minute to hold my girl

Voor Bams, en Ogin, en voor mezelf bij mijn uitvaart….Andrea Bocelli…Time to say goodbye . 

O schei uit. Alle mooie muziek laat mij huilen, haha.

Wat ik heel mooi vind is BLOF met S10 Laat me los. Alles van Blof eigenlijk wel, ik weet niet wat dat is. Met name rond 01:30 als Pascal begint met zingen. Ik hou het nooit droog. Liefs uit Londen, ook zo mooi, en dat is een liefdesliedje en ik heb daar niks mee, en toch schiet ik daar altijd van vol... ik word oud denk ik 

@ Blondie. Heel emotionele nummers, prachtig.

@ Lyanne. Dat zal wel heel intens in je hart zitten, het nummer tijdens het inslapen. Zoveel emoties.

@ Willemijn. Een nummer dat jullie allemaal verbindt 

@ Hannah. Muziek vanuit het hart. Nee, je wordt niet oud, gekkie, je hebt alleen meer hondenjaren op je teller. 

Hoe is het met jullie zelf, AF?  Nu voorlopig thuis, zonder hond?

 Hoe is het met jullie zelf, AF?  Nu voorlopig thuis, zonder hond?

jantien

Ja, geen hond. Er zijn moeilijke dagen en er zijn momenten dat ik mezelf weer opraap, zoals dat gaat in rouw.

Ik kan niet lang op 1 plaats blijven, en zeker niet thuis. Dus ben ik een reis naar Groenland aan het plannen, voor eind vd zomer-begin herfst. Met de honden kon ik daar nooit naartoe, dus dat is helemaal nieuw. En in de winter ga ik naar m'n geliefde Nepal om daar rond te trekken. 

Ja, daar herken ik wel iets van.  Na Pepijn vond ik mezelf  heel druk.  Geen rust kunnen vinden.

Toen ben ik weer eens een tijdje gaan kleuren 'voor  volwassenen' , dat hielp wel.

En we zijn gaan wandelen in gebieden waar we  met de hond nooit mochten komen. Niet in een ver buitenland hoor.

Maar er zit wel een verre reis aan te komen.

Na Pepijn vond ik mezelf  heel druk.  Geen rust kunnen vinden.

jantien

Ja, precies. Een druk hoofd en een onrustig hart. 

Sterkte voor jou 

Bij Finn trouwens ook My sunshine. Wordt vaak toch wel in Amerikaanse series gebruikt en volgens mij tegenwoordig een spotje van Sire. Hou op denk ik dan.

Hij was echt wel een hele speciale hond voor mij, en ondanks dat hij er al jaren niet meer is blijft ik emotioneel als ik die liedjes dus hoor.

Bij She is het meer melancholisch, omdat die tekst ook gewoon bij leven Bluf was.. al die contrasten in de beschrijvingen in dat liedje maken me dan ook echt glimlachen als ik terug denk aan haar fratsen en contrasten.

Stomme is dat ik bij Jol geen liedje in mijn hoofd krijg. Terwijl ze me net zo dierbaar was.

En de drie anderen leven nog, daar heb ik bij leven liedjes bij dus die ga ik in dit topic niet noemen!

Nee, niet echt. Ik blijf niet hangen in verdriet, ik schakel al gauw over op gelukkige herinneringen, zalige momenten, grappen,… 

Zo wil ik ook gewoon mijn dieren herinneren. Aan alle vreugde die ze me bezorgd hebben, niet het verdriet.

Ik zei het onlangs nog tegen iemand die reageerde op een foto van Ds. Ze is voor altijd mijn favoriete herinnering 

Ze hebben hier overigens wel allemaal liedjes. Zelfgemaakte over het algemeen die ik tot grote ergernis van hun soms luidop loop te zingen 

Het forum haperde weer voor de 23 937 737ste keer.

@ Blondie. Ja, ook na jaren blijft muziek een gevoelige snaar raken. 

@ Dagmar. Zelfgemaakte liedjes voor de honden waar ze zich vervolgens aan ergeren, haha, dat is leuk!

Verdriet is niet prettig, verre van, maar toch wil ik het wel doorvoelen, heb ik dat ergens ook nodig denk ik. Anders gaat het binnenin etteren en zet het zich vast in m'n lijf. Het maakt de mooie herinneringen niet lelijk, voor mezelf maakt het ze misschien zelfs nog intenser of zo? Het is voor iedereen zo verschillend, hoe iemand omgaat met verlies... Het snel kunnen omschakelen naar vreugde, zoals je zegt, dat is ook mooi. 

Een beetje offtopic, sorry, maar ik vind het wel mooi om iedereens verschillende ervaringen met die rouw te horen. Het gaat goed met Beer hoor, maar hij wordt in oktober 10 en mankeert zijn leven lang al iets aan zijn hart. Ik merk er weinig van, maar ik weet wel dat het realistisch is om er rekening mee te houden  dat het ooit minder zal gaan. Die kans is bij hem denk ik groter dan bij een hond met een gezond hart. 

Maar ik houd mijn hart vast (toepasselijk) voor het moment dat ooit komen gaat omdat ik niet weet hoe ik daarmee om zal gaan. Deze hond is echt mijn ziel, mijn alles, het allerbelangrijkste dat ik heb, alsof ik verweven ben met die hond. Ik ben toch bang dat ik in zo'n enorm gat val dat ik er slecht uit kan komen. 

Ik ben benieuwd of er mensen zijn met wie het relatief goed is gegaan na het overlijden van de hond. Ik vind het bijvoorbeeld heel knap hoe Dagmar heeft kunnen schakelen naar blije herinneringen.

Sorry voor het offtopic berichtje hoor! Dit ging over muziek, haha, oeps.

" @ Blondie. Ja, ook na jaren blijft muziek een gevoelige snaar raken. 
@ Dagmar. Zelfgemaakte liedjes voor de honden waar ze zich vervolgens aan ergeren, haha, dat is leuk!
Verdriet is niet prettig, verre van, maar toch wil ik het wel doorvoelen, heb ik dat ergens ook nodig denk ik. Anders gaat het binnenin etteren en zet het zich vast in m'n lijf. Het maakt de mooie herinneringen niet lelijk, voor mezelf maakt het ze misschien zelfs nog intenser of zo? Het is voor iedereen zo verschillend, hoe iemand omgaat met verlies... Het snel kunnen omschakelen naar vreugde, zoals je zegt, dat is ook mooi.  "

Alaska's Finest!

Inderdaad, verdriet kent zoveel vormen en alles is gewoon ok 

Je hoeft geen sorry te zeggen, hoor.

Ik denk dat verlies en gemis heel veel gezichten heeft.

Hoe we ermee omgaan, hangt van vele dingen af, denk ik. Van je eigen gevoeligheden. Van wat je allemaal in jezelf al meedraagt, welke betekenis je aan alles geeft, en ook van je coping-mechanismen. Sommigen zoeken hun heil in afleiding, sommigen willen niet voelen en dekken dicht, anderen gaan dan weer heel erg diep en blijven roeren om het te kunnen vasthouden, enz, enz.

Ook hoe het afscheid loopt (onverwacht of brutaal sterven of wegdeemsteren van ouderdom) kan bepalend zijn, ook je eigen levensfase waarin je op dat ogenblik zit,... 

Misschien denk je nu: ik ga dat niet redden, het gat in mijn hart zal te groot zijn. Maar het kan heel anders gaan, als het eenmaal zover is. En ook een hart met een heel groot gat kan weer dichtgroeien ook al lijkt dat eerst onmogelijk. 

Knuffel voor Beer en jou, geniet maar heel erg van elkaar! 

Bij Odi luisterde ik veel naar Adam Lambert- What do you want from me? 
Dus na zijn overlijden is dat een beetje ''zijn liedje gebleven''. 
Zo stil van Blof had ik ook veel aan staan. 

Met Aiden heb ik veel gehad aan Jamie Lawson met Closure en Beyoncé met Heaven. 


Bij beide mannen overviel me vooral het verdriet en de oneerlijkheid van het vroege afscheid moeten nemen. 
Odi was pas 3, Aiden was pas 8. Beide mannen hadden nog veel, veel langer hier moeten zijn. 

@ Tamara. Je honden zo vroeg moeten afgeven, dat is verschrikkelijk. Het gaat dan om zoveel meer dan verdriet, ook onmacht en wanhoop, en misschien boosheid ook. Met een hond die erg oud mag worden en waarbij het op is, voelt dat toch anders. 

" @ Tamara. Je honden zo vroeg moeten afgeven, dat is verschrikkelijk. Het gaat dan om zoveel meer dan verdriet, ook onmacht en wanhoop, en misschien boosheid ook. Met een hond die erg oud mag worden en waarbij het op is, voelt dat toch anders.  "

Alaska's Finest!

Ja, ook met een oude hond is er natuurlijk veel verdriet, maar daar had ik inderdaad minder onmacht en boosheid gevoeld. 
Ik was (en ben nog steeds wel een beetje) boos op de wereld en misschien ook wel op een hogere macht ofzo dat het precies mijn honden moesten zijn die zo vroeg weg moesten. 

Abby is nu 8,5 en bij ieder pijntje of hijgje wil ik naar de dierenarts rennen. Wordt ook iedereen gek van. 
Ik hoop echt dat zij gewoon een lekkere ouwe dame mag worden en op een fijnere manier gaat dan wat we nu gewend zijn.

"  
Je hoeft geen sorry te zeggen, hoor.
Ik denk dat verlies en gemis heel veel gezichten heeft.
Hoe we ermee omgaan, hangt van vele dingen af, denk ik. Van je eigen gevoeligheden. Van wat je allemaal in jezelf al meedraagt, welke betekenis je aan alles geeft, en ook van je coping-mechanismen. Sommigen zoeken hun heil in afleiding, sommigen willen niet voelen en dekken dicht, anderen gaan dan weer heel erg diep en blijven roeren om het te kunnen vasthouden, enz, enz.
Ook hoe het afscheid loopt (onverwacht of brutaal sterven of wegdeemsteren van ouderdom) kan bepalend zijn, ook je eigen levensfase waarin je op dat ogenblik zit,... 
Misschien denk je nu: ik ga dat niet redden, het gat in mijn hart zal te groot zijn. Maar het kan heel anders gaan, als het eenmaal zover is. En ook een hart met een heel groot gat kan weer dichtgroeien ook al lijkt dat eerst onmogelijk. 
Knuffel voor Beer en jou, geniet maar heel erg van elkaar! 
  "

Alaska's Finest!

Wat verwoord jij dingen vaak mooi en goed. Dat wilde ik je even zeggen. 

"  
Je hoeft geen sorry te zeggen, hoor.
Ik denk dat verlies en gemis heel veel gezichten heeft.
Hoe we ermee omgaan, hangt van vele dingen af, denk ik. Van je eigen gevoeligheden. Van wat je allemaal in jezelf al meedraagt, welke betekenis je aan alles geeft, en ook van je coping-mechanismen. Sommigen zoeken hun heil in afleiding, sommigen willen niet voelen en dekken dicht, anderen gaan dan weer heel erg diep en blijven roeren om het te kunnen vasthouden, enz, enz.
Ook hoe het afscheid loopt (onverwacht of brutaal sterven of wegdeemsteren van ouderdom) kan bepalend zijn, ook je eigen levensfase waarin je op dat ogenblik zit,... 
Misschien denk je nu: ik ga dat niet redden, het gat in mijn hart zal te groot zijn. Maar het kan heel anders gaan, als het eenmaal zover is. En ook een hart met een heel groot gat kan weer dichtgroeien ook al lijkt dat eerst onmogelijk. 
Knuffel voor Beer en jou, geniet maar heel erg van elkaar! 
  "

Alaska's Finest!

Ik kan weinig anders zeggen dan dat ik het geheel met Blondie eens ben. Dit is echt mooi verwoord. Ik denk dat het inderdaad een combinatie is van de factoren die je noemt. Het is hoe dan ook onvermijdelijk en het overkomt ons allemaal een keer en ik kan alleen maar hopen dat we/ik er niet in blijven hangen denk ik...

Ik moet altijd aan Punk denken bij "Old and Wise" van Alan Parsons Project. Ik heb vlak voor zij overleed mee gedaan aan het "Old and Wise project" van een hondenfotograaf uit Nijmegen. Zij heeft een boek gepubliceerd met foto's van oude honden, en Punk stond daar ook in :)