Hoe moet je omgaan met een veel te vroeg afscheid van je hond?

Na amper 6 jaar en 4 maanden op Kerstdag moeten afscheid nemen van onze vriend, een chocoladebruine labrador.

Onze trouwe viervoeter bleek hoogallergisch te zijn aan zowat alles (bomen, kruiden, mensenschilfers) , behalve voedsel (overkweek?). Maandelijkse spuiten tegen allergie, anders krabte hij zijn oren en poten kapot. 

Vorig weekend zaterdag- en zondagnacht constant moeten braken. Uiteindelijk opgenomen in de kliniek op maandag. Diagnose: acute pancreasontsteking met veel te hoge suikerwaardes. Dinsdag ging het beter, maar toen begon zijn suiker zwaar te dalen en ook zijn rode bloedcellen. 

Drie dagen later was onze hond nog een schim van zichzelf en we hebben hem uiteindelijk laten inslapen. 

Mijn gezin en mezelf zijn kapot van verdriet, het is zo oneerlijk dat je hond op amper 6 jaar sterft. Ik ben afwisselend boos en droevig. 

Herkenbaar? 

Wat verdrietig zo jong afscheid moeten nemen van een dierbare hond, daar zijn geen richtlijnen voor...geef jezelf en je gezin de tijd om te verwerken....het zal zeker een poos duren voor je het een plekje hebt kunnen geven, voor jullie zoveel sterkte...voor mij heel herkenbaar.

Ik wens jullie heel veel sterkte!

Sterkte. Ik herken het wel ja. Ik ben een hond veel te vroeg verloren aan epilepsie. Het was wel mijn eigen “keus” om haar in te laten slapen, dus onverwacht kwam het niet. Maar de klap was heel heftig. Ik heb nog nooit zo’n band gehad als met haar. Het voelde voor mij zelfs erger dan het overlijden van een mens. Niemand begreep dat dus ik hield het maar voor me. Ik kreeg wel eens misplaatste opmerkingen “dus dan koop je toch een nieuwe”. Dat deed pijn. Ik vond het ook veel erger dan oudere honden die overleden waren. Zij hadden hun tijd wel gehad. Maar mijn jonkie had nog een heel leven voor zich. Dit voelde oneerlijk en machteloos. Ik kan je wel vertellen dat het verdriet minder heftig wordt. Het maakt plaats voor leuke herinneringen. Mij hielp het om mooie foto’s aan de muur te hangen en filmpjes terug te kijken. Ik denk nog wel elke dag een keer aan haar, maar vaak positief en met warmte. 

Afschuwelijk kan jullie alleen maar  veel sterkte wensen.

Je voelt je machteloos en het kost tijd.. heel veel tijd om te verwerken, je had geen keuze en hebt gedaan wat je kon.

Heel veel sterkte, ik heb het zelf meegemaakt in november heel plotseling.

Ik heb niet echt veel tips, aangezien voordat hij overleed m'n moeder al een pup in de planning had, en die pup komt in januari al. En ik woon op kamers in een andere stad dan zij.

Heel veel sterkte. Ik kan het boek aanraden: ‘ dan neem je toch gewoon een nieuwe ‘

Heel veel sterkte. Onverwachts een maatje moeten laten gaan hakt er in, zeker als ze nog zo jong zijn. Mijn relatief jonge teefje moeten laten gaan na acuut hartfalen. Ik had er last van of ik niet iets anders had kunnen doen, of dat ik het eerder had kunnen of moeten zien etc.. Het heeft best lang geduurd voor ik er wat berusting in vond, en nog vind ik het in moeten laten slapen van haar het moeilijkst om op terug te kijken. 

Ik heb geen tips, probeer jezelf geen verwijten te maken. Mij hielp het om bij twijfel en de onmacht telkens te benoemen waarom ik haar moest laten gaan. Ze had het enorm benauwd, daar hielpen ook geen pillen meer tegen, het in laten slapen heeft haar verder leed bespaard. 

Het was de bedoeling dat zij onze pup wegwijs zou maken, zou ik weer twee honden van hetzelfde ras hebben. Maar dat heeft dus niet zo mogen zijn. De pup had zij wel ontmoet, dierbare foto, maar het was heel raar om onze pup te verwelkomen terwijl we net ons meisje hadden laten gaan.

Onze Aak gaf wel de nodige afleiding, maar denk niet dat als we niet al een pup "in bestelling" hadden we zo snel voor een andere hond hadden gegaan. (mijn reu was een paar maanden ervoor dat jaar overleden, en plots dus ook mijn teefje , ik zat echt wel stuk toen)

Het geeft veel pijn en verdriet om je trouwe hondenmaatje te moeten laten inslapen omdat het lijden - zonder vooruitzicht op verbetering -te groot wordt. Als je maatje dan ook nog zo jong is, komt het nog harder aan.

Ik weet ongeveer wat je voelt. Ca. 8 jaar geleden moest ik mijn hondje van net nog geen 4 jaar laten inslapen wegens vreselijk lijden door erfelijke aandoeningen.

Het verdriet en gemis is immens. Stop je verdriet niet weg en praat over het verlies met andere ervaren hondenliefhebbers, die begrijpen wat dit voor jullie betekent.

Ik wens jou en je familie kracht om met dit grote verlies om te gaan.

Heel erg veel sterkte de komende tijd