Komt jouw hond je troosten?

Men zegt dat honden het aanvoelen als hun baasje verdrietig is, en ik ben nieuwsgierig hoe dat met jullie honden is. 

Merken ze het als je verdrietig bent, en zo ja, wat doen ze dan?

(kom maar op met de schattige verhalen )

Ik zal beginnen. Wanneer ik moet huilen sluipt Twinko zachtjes mijn kant op, gaat naast me zitten, piept, en tikt me aan met z'n pootje. Als ik dan naar hem kijk springt hij op schoot en gaat het liefst m'n hele gezicht aflikken 

Wanneer ik dat afkap blijft hij op schoot zitten met z'n kop laag en z'n oortjes plat en laat zich gigantisch knuffelen (wat hij normal liever niet heeft). Zo schattig.

Pas wanneer ik rustig ben gaat hij weer weg.

Jazeker.....bams, ik heb een hele moeilijke tijd achter de rug gehad afgelopen jaar, (groot ongeluk gehad) en ik moest echt oppassen dat ik bams er niet in mee sleepte, bams moest uitgelaten worden in een rouleersysteem, getrek en gesleur, bams wilde de deur niet uit.....moest toch gebeuren, snachts kwam ze op bed liggen, wat eigenlijk niet mocht, en als er tranen waren.......nu slaapt bams met ogin beneden, maar heel vaak als ik snachts hoest, wil ze naar boven, doe zachtjes , en spreek haar toe....bams is een wereldhond, ogin , ik hoop dat zij dit never hoeft mee te maken , en of zij dat zou doen ? Ja dat weet ik wel zeker.

" Men zegt dat honden het aanvoelen als hun baasje verdrietig is, en ik ben nieuwsgierig hoe dat met jullie honden is. 
 
Merken ze het als je verdrietig bent, en zo ja, wat doen ze dan?
 
(kom maar op met de schattige verhalen )
 
Ik zal beginnen. Wanneer ik moet huilen sluipt Twinko zachtjes mijn kant op, gaat naast me zitten, piept, en tikt me aan met z'n pootje. Als ik dan naar hem kijk springt hij op schoot en gaat het liefst m'n hele gezicht aflikken 
Wanneer ik dat afkap blijft hij op schoot zitten met z'n kop laag en z'n oortjes plat en laat zich gigantisch knuffelen (wat hij normal liever niet heeft). Zo schattig.
 
Pas wanneer ik rustig ben gaat hij weer weg.
  "

Hilde & Twinko

 Wat ontzettend lief Hilde, hoe kan het toch zijn dat er mensen zijn die niet van honden houden.

Dobber komt niet om te troosten, maar ze houd me wel goed in de gaten. Als ik zou zitten op zo'n moment denk ik dat ze wel even komt buurten :). 

Ja, al mijn honden, maar vooral Lexi.

En doen ze ook bij elkaar

Indy haar manier om mij te troosten na een epilepsie aanval.

Ja, mijn hondje komt dan rechtstaan tegen mijn been en duwt haar kopje onder mijn arm 

Hier viel het me nooit op.Sinds Jazz in huis is.

Velen weten dat inze spaniel van 14 ingeslapen is half september 

Wat was ik verdrietig.

Mijn man ging Prisca daarna naar de d.a. brengen waar ze opgehaald werd voor crematie.

Ik zat te huilen Jazz kwam in mijn  gezicht janken staand op mijn benen.

Zoiets heb ik nog nooit gemerkt bij honden van ons.

Nu ik beter op hem let merkt hij inderdaad hoe mijn stemming is 

De spaniel kwam wel vaak bij me zitten als ze mijn stemming aanvoelde.

Ik blijf het iets aparts vinden hoor.

Binny gaat als een idioot rondjes rennen en gooit steeds haar bot in de lucht. Ze daagt me uit en meestal kan ik het niet laten om met haar te spelen. 

Nee, Bink en Beer hebben dat allebei (nog) nooit gedaan.

Ja zeker, Tibbe voelt mij perfect aan.

Als ik verdrietig ben komt hij op me zitten en knuffelt hij enorm en geeft me voorzichtige likjes (al verdenk ik hem ervan dat hij de tranen gewoon lekker zout vind ). Als ik dan nog rondloop ofzo houdt hij me strak in de gaten maar geeft me wel de ruimte. Als het al wat beter gaat daagt hij me daarna wat uit om te spelen door me speeltjes te brengen. 

Tibbe helpt me ook tijdens paniekaanvallen. Iets waar ik echt enorm dankbaar voor ben.

Onze honden reageren allebei heel erg op onze gemoedstoestand. 

Bij verdriet komen ze tegen me aan staan, zacht jankend en duwen met hun kop. Ze geven echt kopjes, net als katten. Af en toe krijg je een lik en het liefst gaan ze op mijn schoot zitten.

Maar ook als ik boos ben, geïrriteerd of onrustig zijn ze er direct bij. Amélie als clown: knuffels in de lucht gooien, in speelboog staan, blaffen..alles om af te leiden. Senna staat alleen van een afstandje met grote vragende ogen te kijken, met af en toe een klein zacht blafje om me te kalmeren..

Ik blijf het altijd heel bijzonder vinden!

Als ik verdrietig ben komt cai me altijd wel even troosten.

als ik huil dan volgt hij me overal.

en als ik zit dan gaat hij naast me zitten en likt me gezicht dan ( alsof hij m'n tranen weg wil likken). 

Normaal gesproken verliest hij me al niet uit het oog maar dan helemaal niet.

Jazeker. Ze komen steun bieden. Nanu is daar 't beste in, die komt dan heel kalm bij me en legt sereen haar poot op me. Dat is pure Reiki, die hond! Hihi, zo ervaar ik dat dan: een sterke energieboost krijg je van die hond. 

Ik ben een gelukkig mens en hoef dus eigenlijk niet getroost te worden.

Het laatste grote verdriet dateert van april 2013, toen mijn vorige hond

FRISO  in moest slapen. Toen was hij er dus niet om mij te troosten....

Neen troosten doen ze niet, ze voelen wel aan als ik "raar" of "anders" doe. En dat maakt hun onzeker waardoor ze meer contact zoeken.

Sommige mensen noemen dit troosten.

Wat een lieve verhalen allemaal zeg. Leuk om te lezen. En de verschillende reacties van de honden zijn ook interessant.

Wat zijn het toch geweldige dieren 

Luz, noem het zoals je wil, maar het laat ons hoe dan ook zien dat je hond je nodig heeft, en andersom. Dat er dus een hechte band is. 

Ik heb echt in een hele nare periode van rouw en depressie gezeten.

Soms brak ik terwijl ik ergens mee bezig was zoals de afwas. Dan storte ik gewoon opeens in van verdriet. 

Chewy heeft zichzelf aangeleerd dat wanneer dat gebeurt hij de baas haalt. Baasje zorgt dat vrouwtje beter wordt.

Als de baas niet thuis is ging hij bij me zitten en mijn hoofd aflikken. Tot ik weer moest lachen dan pakte hij een speeltje voor me en gingen we even spelen.

Nu hoeft hij dat gelukkig allemaal niet meer. Ik voel me veel beter. 

En ik denk dat het voor Chewy ook beter is dat hij het niet meer hoeft te doen.

Hij houd me nogwel altijd in de gaten. Thuis volgt hij me nog naar het toilet. 

 Die stoere mannen van jou die willen (wilde) hun emoties vast niet tonen 

Pal tegen mij aan als ik mijn rust moet nemen..... 

Ronin niet, die spiegelt mijn emoties heel erg. Als ik dus uit mn hum ben is hij het ook en dan wil hij niet knuffelen, dan speelt hij niet etc. 

Aiko wel, die weet precies wat ze moet doen. Als ik verdrietig ben komt ze knuffelen, ze geeft dan pootjes totdat ik haar aai. Ben ik boos komt ze op mn benen liggen zodat ik weer rustig word. Als mijn vriend nepboos is (hij wordt wel eens chagrijnig als zijn game niet lukt) dan komt ze met een knuffel aanzetten. Als ik ziek ben dan wil ze niet bij me weg, dan moet mijn vriend haar echt "dwingen" om naar buiten te gaan voor een plas, die doet ze dan meteen buiten en dan verzet ze geen poot meer. Ook Aiko is dus wel heel gevoelig voor mijn emoties, maar uit het op een andere manier.

Ik probeer dus eigenlijk wel zoveel mogelijk de hondjes erbuiten te houden als er wat is, omdat ik niet wil dat zij het zich teveel aantrekken. Vaak als ik een beetje ben afgekoeld ga ik naar Aiko en die komt dan knuffelen totdat ik weer helemaal rustig ben. Als ik echt mijn volle emoties zou tonen (kunnen behoorlijk heftig zijn omdat ik veel problemen heb met mijn ouders dus als ik hen weer spreek raak ik van de rel) zou ze denk ik van de leg raken, teveel stress is niet goed. 

Mijn vriend mag ook niet meer schelden en met dingen gooien als hij aan het gamen is, dat vind ik niet leuk voor de hondjes. Hij mag alleen nog knuffels gooien. 

Shadow die kijkt altijd op een afstandje en draait zich meestal zelfs van mij weg. Die is er heel gevoelig voor, maar wil er niets mee te maken hebben.
Als het echt heel erg is alarmeert hij wel anderen. Ik heb een keer huilende van de pijn op de bank gelegen (trommelvlies was aan het openbreken). Hij liep naar mij toe, vervolgens liep hij naar de trap (mijn ouders lagen boven te slapen) en is hij blijven blaffen bij de trap tot iemand naar beneden kwam.
Een andere keer had ik een paniekaanval en ook toen deed hij precies hetzelfde. Eerst kijken dan alarmeren.
Heeft hij ook gedaan toen we brand in huis hadden. Hij let goed op zijn omgeving, maar echt troosten in de vorm van bij je komen zitten doet hij niet. Bij mijn moeder overigens wel.

Als ik ziek op de sofa lig is Lance er direct . Zolang ik maar rustig blijf.

Nies ik, of hoest ik of snik ik ...dan kijkt hij me vreemd aan en loopt weg. Gaat dan vanop een paar meters naar me staan staren.

Dus helemaal géén steun hier .

Moet ik misschien eens aan denken als hij bij de DA op tafel staat en zijn lijfje bang tegen me aan drukt . Lekker weggaan dan 

GRAPJE!

Ik kan niet zeggen dat ik heel erg verdrietig ben geweest sinds Badje hier is dus troosten kan ik niets over zeggen. Maar toen ik laatst niet lekker was en moest overgeven volgde hij me naar de wc en terwijl ik voor de wc zat legde hij zn kop op mijn rug, heel lief. Een minuutje later kwam hij naast me staan om te kijken waar ik nou naar zat te 'kijken', dat was iets minder...

Verder kan ik niet zeggen dat hij zich heel veel aantrekt van mijn stemming, als ik chagrijnig ben is hij hooguit op zijn manier zielig omdat ik niet wil spelen :P 

`hier zijn het Luna en Nanook die het toch wel aanvoelen. 

Met name Nanook, als ik niet lekker in mijn vel zit dan zorgt zij voor me zeg maar ... wilt dan de dingen overnemen en mij in bescherming nemen ten opzichte van de andere honden. Blijft dan ook vaker bij me in de buurt daar waar ik ben komt zij ook. 

Zij is eigenlijk mijn spiegel zij heeft het eerder door en door haar besef ik het zelf pas vaak. 

Luna komt heel  subtiel bij je, een kopje een pootje even een aai halen en brengen. 

`hier zijn het Luna en Nanook die het toch wel aanvoelen. 

Met name Nanook, als ik niet lekker in mijn vel zit dan zorgt zij voor me zeg maar ... wilt dan de dingen overnemen en mij in bescherming nemen ten opzichte van de andere honden. Blijft dan ook vaker bij me in de buurt daar waar ik ben komt zij ook. 

Zij is eigenlijk mijn spiegel zij heeft het eerder door en door haar besef ik het zelf pas vaak. 

Luna komt heel  subtiel bij je, een kopje een pootje even een aai halen en brengen. 

Nee eerder andersom, als ik niet 'stabiel' ben dan blijven ze bij me uit de buurt. Wel als t weer goed gaat daarna, dan krijg ik een 'fijn dat je weer normaal doet'lik over mn neus. Ze voelen het in ieder geval goed aan. Maar troosten, nee dat doen ze niet.

 Wat mooi.

Door fysiek contact, en aaien, komt er bij haar maar vooral bij je zelf een stofje vrij,(oxytocine)  waardoor je eerder tot rust komt, de bloeddruk daalt, het gevoel van vertrouwen bevordert.

Het is super lief wat ze doet en ze helpt je hierbij ook echt!

Wat zijn honden toch geweldige maatjes

Jackie gaat ver uit mijn buurt als ik verdrietig ben. Wil ze niks van weten.

Kiba heb ik het nog niet bij meegemaakt. Als ik huil om een programma, kijkt hij wel, maar komt niet.