Neem je nog een nieuwe hond, als je hond er niet meer is?

Ik weet het nog niet. Mijn hond is nu een 1 jaar dus hopelijk kan ik nog heel lang hierover nadenken
Tegen die tijd dat hij oud is is de situatie misschien anders, woon ik samen, kinderen.. je weet het niet.
Maar ik wil zeker later weer een hond, wanneer is alleen de vraag. En misschien dan inderdaad wel ooit een tweede erbij, zodat Moby hem ook kan opvoeden als stabiele hond.
Ik heb als klein kind al een hond gehad en het duurde een jaar voordat ik Moby nam, een hond om me heen blijft gewoon heerlijk.

Ik kan me een leven zonder hond niet voorstellen. Er was er al een toen ik geboren werd en er is thuis altijd een hond geweest. Ik had al een eigen hond toen ik ging samenwonen en mijn man weet dat er altijd een hond zal zijn.

Wanneer er eentje komt te overlijden heb ik ook binnen een paar weken een ander. Als het kan binnen een paar dagen, maar ik ga niet impulsief ergens een hond vandaan halen......

Het helpt me met de verwerking van het verdriet van de overleden hond. 

Echt, mensen zonder hond weten niet wat ze missen!

Hier precies hetzelfde.
Dus voor nu zeg ik dan ook volmondig, nee er komt na Noortje geen hond meer. 
.

Echt,ik blijf lachen om die foto van je!
Iedere keer als ik m ergens tegenkom schiet ik in een stuip
Maakt gelijk mijn dag goed
.

Haha, dankje  Ik blijf hem zelf ook stiekem geniaal vinden!

Toen ons Tim kwam te overlijden heb ik altijd gezegd Ik wil geen honden meer. Nu hebben we 2 herplaatsers, Yoran is van Kaylee en Rixt is van Senna. Ik weet het eerlijk gezegd nog niet, ze worden allebei 7 jaar dit jaar. Het is allemaal maar afwachten. Ik hoop ze nog heel lang bij ons te mogen houden.

ik neem zeker nog een hond (als ik het huis uit ben want mama wil er geen meer zegt ze als deze 2 er niet meer zijn) ik vind het fijn zo'n hond om me heen. ze troosten je als je verdrietig bent maken je vrolijk door de clown uit te hangen en zijn gewoon je maatje. Ze zijn altijd wel in voor een spelletje of even lekker naar de bossen, maar ook soms gewoon lekker luieren op de bank. Ik voel me vaak ook prettiger bij honden als bij mensen.
Er is ook altijd een hond geweest hier in huis.

Mijn ouders denken zo, maar meer uit angst voor zieke honden.

Ik denk het wel, maar dan waarschijnlijk een herplaatser. Maar ik kan niet in de toekomst kijken en ik weet natuurlijk niet hoe ons gezin situatie er dan uit zou zien..

Helaas moet ik met pijn in mijn hart zeggen dat na Raïsa er geen hond meer komt.

Zij is nu 11 en een half en hoop nog even van haar te kunnen genieten.
Zij is de makkelijkste hond aller tijden geweest en nog.
Of dat ooit nog een x zou lukken !!

Zou ik aan een pup beginnen, dan weet ik niet of ik het aankan. Wordt de pup bv 15 jaar ben ik 83,dat is voor de hond niet leuk.
Een jonge hond zou mij uitlaten in plaats van ik de hond. Ik zal het verschrikkelijk missen......Maar ik moet realistisch blijven....

Ook ik riep altijd als leika er niet meer is behouden we alleen luna en na luna geen hond meer voor ons.... ongeveer 4 weken voor dat wij leika in hebben moeten laten slapen hebben wij er toch weer een pup bij genomen... en nu hebben wij alsnog weer 2 honden.

Ik zal nu ook niet meer zo makkelijk zeggen er komt geen hond meer want ik zou echt niet zonder kunnen

Het is dus absoluut niet makkelijk om te zeggen er komt geen hond meer, op dit moment ben ik daar heel verdrietig over.
Toen Raïsa kwam hadden we 2 honden,5 jaar zijn ze samen geweest. 11 en een half jaar verder laat mijn lichaam mij behoorlijk in de steek. Velen weten wel wat ik heb mee gemaakt. Daar sta niet bij stil als je jong bent. In de afgelopen jaren is er heel veel lichamelijk veranderd, dat had ik niet kunnen bedenken.

Mijn ouders zeiden ook: na Sara geen andere hond meer! Inderdaad dezelfde reden die jij aangeeft. Toch hebben we Kobus nog genomen, al is dat wel meer "mijn" hondje. Maar Kobus blijft hier, want ik ga over een half jaar uit huis en hij kan niet mee... Toen was het: na Kobus geen andere hond meer! En ineens hebben we Cas

Nu zeggen ze: na Kobus en Cas geen andere hond meer! Maar ja..... voor hoe lang?

Zelf wil ik later absoluut een hond, maar dan wel pas als ik klaar ben met studeren en een baan heb waarmee ik een hond kan combineren. Ik zou het eerder ook wel graag willen, maar dat is niet te doen, dus ik kies er dan voor om maar te wachten tot het beter is voor de hond.

Vind ik heel knap van je Irene, lijkt me erg moeilijk... Maar wel goed dat je zo realistisch blijft. (Evt. zou je nog kunnen denken aan oudere herplaatsers, maar dat is natuurlijk wel zwaar i.v.m. een eventueel snel afscheid.)

Dit is eigenlijk het omgekeerde van wat ik zeg. Grappig,toch ook in het belang van de hond.Ik neem aan dat je nu ook graag een hond zou willen maar wachten in het belang van de hond!!

Hihi ja dat klopt... Maar nu woon ik nog thuis, dus ik heb Kobus en Cas nog (ben dus niet helemaal hondloos). Als ik ga studeren en op mezelf ga wonen echter wel (behalve dan dat ik bij mijn ouders de honden dan nog heb, maar die zal ik dan lang niet meer zo vaak zien natuurlijk, is toch anders). Ik zou dan graag een hond hebben, maar er zijn ten eerste eigenlijk geen kamers voor studenten waar je huisdieren mag houden, ten tweede heb ik het ook te druk met studeren en het studentenleven dus dan komt de hond een hoop aandacht tekort en ten derde waarschijnlijk zal ik na mijn afstuderen eerst een hele tijd full time moeten werken om genoeg te kunnen verdienen. Anders had ik Kobus héél graag meegenomen, maar dat vind ik zielig voor 'm.... Dus dan maar even gedwongen huisdierloos.

Een mevrouw die achter ons woont heeft een klein hondje. Ze weet niet waar het beestje naar toe moet als haar iets overkomt. Bram heeft gezegd dat het hier mag komen
Jaren heeft de vrouw voor het hondje van haar dochter gezorgd, dat beestje is overleden en de dochter heeft haar moeder op een verschrikkelijke manier in de steek gelaten.
De vrouw is nu 80 jaar. Hoe het gaat lopen weten we niet het hondje kan eerder gaan. Maar we doen het om haar te helpen en gerust te stellen. Daarbij komt dat het een schat van een vrouw is waar onze kinderen vroeger heel graag kwamen.

Mijn ervaring:

Ik heb vijf honden, als er een weg valt, zeg ik ook in het begin, het is goed zo.

Na drie maanden, kom ik er dan achter dat het niet goed zo is. Ik blijf maar steeds een hond missen.
Komt er dan weer een bij, dan is het weer goed.

Overigens, 5 is voor mij de verantwoorde limiet.

Ik neem er wel een als mijn situatie geschikt is voor de hond

En eerlijk gezegd... denk ik dat als jouw hond er nietmeer is, je buikje begint te kriebelen op een gegeven moment...

Ik heb in iedergeval dat ik nooit meer zonder een hond kan... olly hoeft maar 1 dag weg te zijn en je voelt de leegte al...
Lijkt me lastig als je geen hond meer hebt... dan zit je hel lang te wennen aan de leegte
Ik kan me niet meer herinneren hoe het was voor olly.., zonder hond

Als ik op kamers ga is olly wat ouder... denk 8 jaar ofzo... maar hij mag niet mee... dus voor mij is het als ik een baan heb en een huis en een geschikte situatie... zal ik meteen een hondje willen adopteren

Ik dacht er ook zo over toen onze Plunky na 16 jaar overleed. Altijd honden gehad en hij was de laatste. We konden idd reizen zonder ons af te vragen of ze wel goed verzorgd waren.
Na een paar jaar kreeg ik een paar zware operaties waarna ik eigenlijk niet meer graag naar buiten wilde, iedereen liep me voorbij op straat. Toen ik weer geopereerd zou worden stelde mijn man voor dat ik een hondje zou kopen, het mocht niet te groot zijn en ik moest er zelf voor zorgen (uitlaten).
Ik was direct zo enthousiast en realiseerde me dat ik het zo gemist had.
Ben direct op zoek gegaan naar fokkers en naar shows om te kijken. En heb voor een teckeltje gekozen Beautje liefde op het eerste gezicht van beiden , 8 weken na de operatie mocht ik haar ophalen en ik ging weer naar buiten,  tig keer per dag 10 min lopen waren voor mij en de pup genoeg en het breidde zich wekelijks uit met een aantal minuten.
Er kwam na 8 maanden een tweede bij, Bieb en ik loop nu dagelijks anderhalf uur in het bos, gaat goed met mij en de teckels.
Het heeft voor mij een wereld van verschil gemaakt in welzijn, met of zonder hond. Ik zou als Beau en Bieb er niet meer zijn voor een oudere herplaatser gaan.

Ik kan me voorstellen als je gezondheid het niet meer toelaat een hond te nemen dat er dan voor gekozen wordt er geen meer te nemen... ook als de gezinssituatie zodanig veranderd dat een hond niet mogelijk is dat mensen ervoor kiezen geen hond meer te nemen...
Zo zijn er nog heel veel redenen om geen hond meer te nemen.
Maar als ik naar mezelf kijk en naar hoe stellig ik 2 jaar geleden nog zei hier na geen hond meer, kan ik nu zeggen dat mijn leven niet voor kan stellen zonder hond(jes)
Maar ook ik kan uiteraard niet in de toekomst kijken en weet dus ook niet hoe ik er over bv 10 jaar over denk

hier ook meteen een andere het liefst een puppy heb ik bij het overlijden van mijn keesje ook gedaan heb was met kerst 2007 dag voor kerst laten inslapen. 4 januari had ik Kyra, het heeft mij geholpen om over het verlies van mijn Keesje heen te komen

Ik hoop dat mijn drie allesjes heel oud worden,mijn oudste is bijna 10, mijn jongste is 3 maar mocht er ooit een komen te overleiden zou ik graag nog een herplaatser een gouden mandje willen geven. Al zou ik ook nog graag een hond van pups af aan mee willen maken.

Of ik hierna nog eens 3 honden wil? Twijffelgeval haha, 2 hondjes vind ik toch wel wat minder lastig haha. Al heb ik er geen moeite mee me te aanpassen aan hen.

Ja zonder enige twijfel. Sinds shadow hier woont zou ik echt niet zonder hond willen. Zodra er de mogelijkheid voor is wil ik mijn eigen hond. Shadow blijft bij mijn ouders.

Na meer dan 25 jaar honden en de meeste tijd 2 zal ik het ongelofelijk gaan missen, dat lijkt mij het zwaarst. Er lopen 10 tallen honden voorbij de tuin. Natuurlijk ook puppy's....

Geen honden is voor mij ondenkbaar. Ik heb heel mijn leven honden gehad, altijd meerdere honden tegelijk,ben nu bijna 51 jaar, dus honden zijn echt verweven in mijn leven. De vrijheid zou voor mij niet opwegen voor wat ik er elke dag maar weer voor terug krijg. Wel zal de roedel niet meer zo groot zijn als hij nu is. Maar meerdere honden zullen het altijd wel zijn.

Ja, ik ben vrij zeker van wel. Nu, met Lady en Misia nog beiden zo jong (4 en 2) geen hond meer erbij. Zou Misia eerder overlijden dan Lady dan neem ik er geen nieuwe hond bij op dat moment, andersom wel denk ik. Uiteindelijk staat er nog een leonberger pupje voor mij ergens op de planning, maar daar is geen haast mee.

Toen onze 2 honden nog leefden zei ik altijd heel duidelijk, als ze er ooit niet meer zijn wil ik een havanezer. Ik kon me het leven zonder hond niet voorstellen. Onze honden zijn door ziekte en ouderdom op 9weken gegaan. Dus ineens kwam daar dat zwarte gat en imens veel verdriet. Op 9 weken verandert heel je leven. We zaten zo in de put en ik zei altijd dat ik geen hond meer kon nemen want ik voelde me zo schuldig, precies of ik zou hen vervangen. Uiteindelijk zijn we voor 2 poezen gegaan. We zijn nu 10 maanden verder en de twijfel knaagt.  Ik mis vooral dat sociale gebeuren met een hond. Gaan wandelen in de natuur, met mensen praten over de honden. Dieren is ook mijn enige hobby en uitlaatklep.We zijn heel blij met onze poezen want ze geven heel veel vriendschap en je denkt dat je met een poes meer vrijheid hebt maar uiteindelijk komen we er ook voor naar huis. Mijn man zegt een kleine hond kan er nog wel bij. Ik ben de grote hondenmens en ik ben diegene die het meeste twijfelt. Komen katten en hond overeen? Zo terug met een pup beginnen boezemt me ook wat angst in. Ik ben ook bang dat onze hond weer één of andere ziekte krijgt en dat handen vol geld kost want dan hebben we wel 3 dieren en ze zijn allemaal gelijk. Onze labrador had de ziekte van cushing en dat heeft handen vol geld gekost aan medicatie en dierenarts. Je kan altijd pech hebben maar al onze dieren moeten alle zorgen krijgen die ze verdienen. Dus ik weet het nog steeds niet, ik laat het zo en zie wel wat ervan komt.