Lijk jij op je hond?

Het ras en de daarbij horende karaktertrekken.
En dan maar zoeken hè
Toen ik hem zitten met z'n dikke puppebuik was ik verkocht.

Wat ik van hem geleerd heb is vooral 'geduld', want man oh man.. wat een koppig exemplaar.
Komt het vandaag niet, morgen kan ook nog. Zo iets dus.
Maar goed, ik kan ook stronteigenwijs zijn.
Dus ja, we passen wel bij elkaar.

Wat het uiterlijk betreft, geen enkele overeenkomst: Joppe heeft veel meer haar, en ik veel minder vlekken.
De keuze van Joppe? hij koos ons in het asiel, en het feit dat hij doof was, heeft de doorslag gegeven.Daar hebben we een gelijkenis: hij luistert niet, en ik ook niet. Maar hij heeft een exuus, en ik niet.

yup, wij lijken op elkaar "the need for speed"  ; 

http://huskyheren.blogspot.nl/2013/10/bekeuring.html

Allevier tikje eigenwijs "hoezo moet ik dat doen?" en pas als dat helder is en we het snappen, bewegen we mee. 
Allevier slank en sportief, maar jeetje, ik wou dat ik hun vanzelfsprekende gratie had  
En oh ja: we worden allevier pas echt wakker als de sneeuw begint te vallen

Edit: overigens heb ik dus ook van al mijn honden wat geleerd over mezelf.

Overigens; qua op elkaar lijken, dat doen Cosmic en ik wel.. Althans, qua karakter..

- We zijn allebei nogal snel overprikkelt, angstig naar plotselingen geluiden e.d.
- We zijn allebei angstig naar andere honden/mensen (Cosmic vooral naar honden, ik vooral naar mensen).
- We zijn allebei niet graag alleen.
- We houden allebei niet van drukte.
- We houden allebei niet van modder.
- We hebben allebei een gevoel voor humor.
- We reageren allebei slecht op druk/dwang.

Maar we verschillen ook;
- Cosmic is snel en slank, ik niet.
- Cosmic eet ALLES, ik ben heel kritisch met eten.
- Cosmic haat kou, regen, sneeuw, en ik ben daar gek op.
- Cosmic houdt van warme en de zon, ik haat dat, krijg er koppijn van

Ik heb lang haar en al,mijn honden hebben lang haar. '
Vroeger lang stokharige herder, dan Collie, dan aan de yorkjes begonnen, allemaal met lange manen....
Nu mijn haar in elastiekje boven op mijn hoofd, kijk ik naar Lance...net hetzelfde zal dus bij mij als trigger , de haren geweest zijn ? Iets zachts en wolligs waar je je neus heerlijk kan insteken ? 
Hmmmmm...mijn man heeft ook redelijk lang haar......dus ik ben echt wel een haar addict.

We hebben allei een gevoel voor humor....
@pauline: dan wil ik die Cosmic wel eens een goeie mop horen vertellen 

we zijn allebei erg humoristisch
en slim
en gewoon top weetje...

haha, nee...najah beetje

waarom ik olly koos... najah, mijn moeder heeft olly gekozen, maar we zijn gewoon een hecht team geworden... we passen echt bij elkaar
toen ik klein was kende ik alleen de labrador
ik zag een border collie (wist toen het ras niet, dus noemde het de hond met een pluimstaart) en zo een wou ik
ik wou een hond met een pluimstaart, een spitse snuit en halflang haar

najah, mijn moeder heeft stiekem achter mijn rug gezocht naar een hond die qua uiterlijk aan mijn eisen voldeed...
en opeens... op een avond kwam ze naar me toe en liet ze me deze foto zien



we waren meteen verkocht!

Hmmm ja.... Max en ik lijken in die zin wel op elkaar...

Beide ongeduldig.
Beide huiverig naar vreemden.
Beide bang in het donker.
Beide dol op Texel .
Beide kleiner dan gemiddeld .
En beide natuurlijk super knap Hahahah. Uhmmm Oke, misschien niet beide!



Liefde op t eerste gezicht.... Ja... Vanaf week 1 wist ik wie mijn hondje zou worden... Mijn Max

Max vond onze aandacht altijd heel leuk.... Maar was geen op eiser.... Hij liet het lekker gaan en had zoiets van, t mag wel hoeft niet

hij was een terughoudend pupje, maar wel heel duidelijk in zijn keuzes...
hij was het gewoon.... Gelijk, vanaf het eerste bezoek bij de fokker was hij het.....

' Inderdaad humor .

Ik lijk zeker op mijn hond.
Wij hebben samen al eens in het blad Vrouw gestaan daarvoor

of ik op mijn hond lijkt ? ja dacht het wel, niet qwa bouw , maar wel wat karakter betreft, voor iedereen proberen aardig te zijn, niemand ondersteboven lopen.

en vaak onbesuisd zijn, zijn we alletwee.

vreemde op een afstand houden, eerst aftasten wat of wie iemand is, daar lijken we heel veel op elkaar.

en wat mijn keuze voor dit ras heeft bepaald, ? het is een oud ras, waar nog weinig aan gedaan is wat veranderingen betreft in het uiterlijk, en...... mijn ouders hadden al heel vroeg dit ras, uiteindelijk ben ik na mijn eerste hond, een duitse herder, ook gezwicht voor dit ras, en nimmer spijt van, zo,n fijn ras, en zo,n fijn karakter, nu heb ik heel eerlijk een bijzondere hond , Bamse.

jazzy en ik lijken veel op elkaar.hij is net als ik ben.vertouwd geen vreemden,is een beetje wantrouwig en is net als ik rustig houd van slapen en eten en is mijn maatje.en toen ik voor hem voor het eerst zag.wist ik het jij bent van mij.










poppy lijkt niet op ons.dat is een beattle.hahaaha.zij vind iedereen en alles aardig.en is gewoon een lief hondje met een eigen willentje.maar ze is gek op ons en wij op haar.

De enige overeenkomst met Bo is dat zei ook een grote neus heeft! Ha ha ha Verder is alles anders!

Zo leuk om te lezen! Wat ik mis is het voorstadium, waarom je hebt gekozen voor een bepaald ras. En of die redenen overeen komen met je zelf. 

Voorbeeld: poedel        "kapstertypje"
                  pitbull         "vechtersbaasje/ macho"
                  chi              "Paris Hilton"
                  lab             "verantwoord"
                  labdood     "links verantwoord kak" 
                  husky         "ik hou van honden, niet van..."

Je bedoelt de vooroordelen die over een ras bestaan?

Geen idee eigenlijk, wat zegt men over de Franse Bulldog ?
Persoonlijk vind ik ze erg grappig, ze maken me allemaal aan het lachen , en ze zijn erg sociaal !

Ik was als meisje al helemaal gek van dieren, in het speciaal van honden, niet een specifiek ras.
Maar ik dacht dat ik een jaar of 14 was toen ik buiten een Berner Sennen Reu tegen kwam, Los geen riem of halsband, geen baas.
Ik was op slag verliefd en nam hem mee naar huis. Uiteindelijk was ie een uur of 4 bij ons thuis toen de dierenambulance hem op kwam halen. Ik had natuurlijk al die tijd best wat met die heerlijke lobbes geknuffeld. En kennelijk al een soort van gehecht, want toen die twee mannen van de dierenambulance met hem richting de dierenambulance gingen stond ik te brullen.
De Berner Reu bedacht zicht niet en trok zich los, kwam terug naar mij toe lopen, ging tegen me op staan met zijn twee poten op me linker schouder, gaf me een lange lebber over mijn gezicht, ging weer laag draaide zich om en liep terug naar de mensen van het ambulance personeel. Alsof hij wist hoe of wat en nog even afscheid van me moest nemen. Ze liepen samen verder en nog even keek hij om. Brullend ging ik naar binnen.

Deze ervaring is voor mij alles bepalend geweest, de Berner Sennen was mijn ras.
Ooit zou ik mijn eigen Berner Sennen hebben. Ik was altijd al erg geïnteresseerd in alles over hond inclusief hulp honden als soho en geleidehonden, maar ben me toen ook meer op het Ras de Berner Sennen gaan verdiepen.


Na een traumatische ervaring op mijn 18de en gedurende langere tijd niet meer naar buiten durfde en ik nog steeds als altijd al graag een hond wilde kwam uiteindelijk enkele maanden voor ik 20 werd onze Berner Pup een teefje Tosca. Voor mij was zij mijn reddende engel. Ik hield me bezig met haar verzorging, opvoeding trainde met haar, het was echt mijn hond. En op moeilijke momenten vond ik troost bij haar en door haar kwam ik weer buiten. Het was geen ruzie thuis om wie de hond uit moest laten maar uit mocht laten, als ik na het eten mijn moeder moest helpen afwassen en mijn vader ging met Tosca lopen dan werd ik vaak boos omdat ik met Tosca wilde lopen. Maar na verloop van tijd begon mijn moeder problemen te krijgen met de haren de hondenlucht het in de weg liggen, was vies van die goed bedoelde lebber over d'r handen. Mijn moeder was niet opgegroeid met dieren en had zich kennelijk nooit precies een duidelijk beeld kunnen vormen van wat het inhield zo'n lobbes in huis te hebben. Voor haar bleek het hebben van zo'n hond heel erg zwaar. En bleef maar oplopen tot mijn moeder na twee jaar de keus stelde zij eruit of de hond eruit. Was ik toen ondanks (weet ik nu mijn autisme) mijn PTSS en emotionele afhankelijkheid in staat geweest mijn biezen te pakken en op mezelf te gaan wonen had ik dat per direct gedaan, maar was daar emotioneel niet toe in staat. 


Met grootste pijn in mijn hart, onbegrip en enorme boosheid naar mijn moeder (dit zou ik haar nooit vergeven) heb ik de eis gesteld dat als ze weg zou moeten en een plek zou worden gevonden met veel land waar ze meer vrijheid zou hebben als bij ons thuis midden in een wijk met een tuintje. Uiteindelijk vonden we een vakantie boerderij met een wat ouder echtpaar waar ze op haar plaats zou zijn, daar is heen gegaan. 


Toen ik uiteindelijk op mezelf ging wonen was dat op een duplex bovenwoning met een trap, een Berner was geen optie... 5 jaar later wegens dat de woning werd afgebroken kwam ik in een andere wijk beneden in een flat met een tuin... dat bood perspectief. Ik keek wel eens rond maar echt zoeken deed ik nog niet wel moest iedereen weten dat ik super gek was op het ras de Berner Sennen. Iemand uit Haarlem waar ik al lange tijd via internet contact mee had en ook een hond had kwam in aanraking met de ouders van een jonge man, de jonge man had een Berner Sennen genaamd Beauty . Het verhaal was dat de Berner tegen hem opgesprongen was terwijl hij een babytje in zijn armen had, hij liet het babytje vallen met gevolg schedelbasis fractuur. De relatie ging stuk, jongen kwam bij zijn ouders die in een twee persoons woning zaten met al een oude hond. Beauty kon daar eigenlijk niet bij en moest een ander thuis vinden. Toen ik dit hoorde lichte ik me vader in, nam contact met die mensen en zijn uiteindelijk naar Haarlem gereden om te kijken. 
Ze was een mooierd, en hebben samen een wandeling gemaakt buiten maar ik kreeg niet echt contact met haar dus twijfelde. Na die twijfel uitgesproken te hebben naar huis gegaan te zijn met de afspraak dat ik nog even wilde nadenken en zou laten weten hoe of wat. 3 dagen later belde de jongen zelf op, of ik alsjeblieft Beauty wou komen halen anders moest ze naar het asiel. Alles werkelijk alles in mijn gevoel zei me dat deze hond niet in het asiel terecht mocht komen dus hebben we haar de volgende dag gehaald. Plus wat extra achtergrond info nog.
Vanaf dat we in de auto zaten was er die klik. Beauty bleek een flinke rugzak te hebben. Raakte in paniek door elk blaadje dat door de wind bewoog en zo heel veel meer dingen. Maar we waren maatjes voor het leven en sleepten elkaar er doorheen. 7 jaar en 10 maanden heeft ze bij me mogen zijn. 
En nu is er Sadi een ongeschonden gezonde pup zonder rugzakje.
De Berner is mijn ras en ook al zitten er door door-fok tegenwoordig zoveel risico's aan en leven ze zoveel korter, het ras zit in mijn hart en ik wil niet meer zonder.


Ik geniet van de zachtheid van het karakter, de lompheid, de wijze waarop ze dingen aanvoelen, en gewoon al die Berner trekjes van met volle gewicht tegen je aan leunen. In huis best hele rustige honden die buitens huis eenmaal los, helemaal los gaan zeker in zand en sneeuw. Heerlijk ik geniet daarvan.


Ik kan uren doorschrijven over mijn ervaringen met Beauty en recente ervaringen met Sadi ze zitten in mijn hart en ik ben verzot op het karakter en eerlijk is eerlijk ik vind ze ook uiterlijk erg mooi en nog meer als de tekening aan de standaard voldoet al is dat complete bijzaak want het gaat om het karakter, de hond zelf.


Ik vind het moeilijk te omschrijven zo waarin we allemaal op elkaar lijken behalve dat ikzelf ook erg lomp kan zijn, gevoelig ben, en tot nu toe met elke Berner die klik er is en ik een zeer sterke band ervaar die van twee kanten komt. De Berner zit in het diepste van mijn hart en mijn ziel. 


Ik hoop dat ik hiermee enigszins aan de gestelde vraag antwoord heb gegeven en de lap tekst enigszins beperkt heb kunnen houden.