spelende honden belangrijk?

Ik denk dat het per hond verschillend is.  Zoals ik hierboiven heb gelezen over 2 bullterriers. Het is een fabel in je hoofd die je aanhoudt dat jouw bullterrier niet met andere honden kan. Het klopt dat een bullterrier minder social KAN zijn tov van de meeste andere rassen. Hetvolgende wat ik ga zeggen is hard maar naar mijn mening de keiharde waarheid. Jij hebt gewoon te weinig gesocialiseerd in de puppytijd met andere honden. Ik heb momenteel een rottweiler  pup van 5 maanden en ik heb extreem veel aandacht besteed aan de socialisatie van de hond met andere honden. Ik weet dat de rottweiler over het algemeen niet goed reageert tov andere honden mits zeer goed gesocialiseerd op latere leeftijd. Het is wat je zelf wil natuurlijk, maar om de ras(sen) de schuld te geven gaat een beetje ver'. Als je al van tevoren weet dat de ras die je hebt wat meer aandacht nodig heeft en meer socialisatie dan kan je achteraf niet zeggen dat het aan het ras ligt imo.

Ps: Ik ben genoeg bullterriers en stafford eigenaren tegengekomen die mijn verhaal beamen.

Ik heb meerdere van dit soort rassen gehad met als laatst 2 Amerikaanse Bulldogs.

De ene van een goede fokker, de ander slecht behandeld maar door mensen (met 16 weken kwam ze).

De oudste is op en top gesocialiseerd en een hele dominante reu van nature. Kan prima met andere honden, gaat het gevecht niet aan (maar ook niet uit de weg).

De jongste is een sekreet ondanks enorm veel training. Daar is echt enorm veel tijd en energie in gepompt maar die blijft slecht met de meeste honden kunnen. Die zoekt het op, lokt het uit.

Ik weet dat het mijn schuld niet is, ze is gewoon niet graag in de buurt van andere honden. Ze hoeft dus ook niet te spelen van mij maar ze moet wel normaal doen. Daar ben ik nog steeds mee bezig.

Zomaar zeggen dat iemand niet goed zijn best heeft gedaan is niet netjes en ook vaak niet de waarheid. Ik ken heel veel mensen met dit soort honden waarvan veel echt goede bazen zijn. Sommige hebben hele sociale dieren maar anderen ook niet. Terwijl ze niets verkeerd doen, die honden zijn op een gegevens moment niet meer 100% te vertrouwen dus moet je gewoon ingrijpen voor ernstige schade.

Raar dat jij via een beeldscherm kunt weten of iemand zijn/haar honden goed heeft gesocialiseerd, ja of nee.
 
Even een voorbeeldje. Hier in de buurt woont iemand met twee Amerikaanse Staffords, een reu en een teef. Beide van pup af aan, van dezelfde fokker. Eerst had ze de teef, ze heeft haar ontzettend goed gesocialiseerd en voilà: de teef kan prima met andere honden samen (reuen gaat het beste, maar ook met teven gaat het). Even later neemt ze er een reu bij. Ze socialiseert hem op precies dezelfde manier en wat denk je? De hond kan niet met andere honden, behalve haar eigen teef.
 
Een goede fokker, sociale ouderdieren en goede socialisatie doen heel veel. Maar een stukje geschiedenis (het doel waarvoor sommige rassen ooit gebruikt werden), is nu eenmaal niet altijd uit te wissen. De schuld kan dan ook niet altijd zomaar bij de baasjes neergelegd worden.

Edit: heb inmiddels gelezen dat je je excuses al hebt aangeboden   Toch blijf ik bij mijn standpunt dat niet alles met socialisatie op te lossen is...

sorry, maar daar geloof ik geen fluit van...

tuurlijk zijn er mensen die keihard socialiseren en een sociale hond overhouden...dan heb je mazzel!
komt dat direct en alleen door jouw overijverige socialisatie??? denk ik niet...tuurlijk zal het meehelpen, maar karakter van je hond zal een doorslag geven

ik ken het omgekeerd ook, mensen die er keihard aan werken, en alsnog een niet hondvriendelijke hond overhouden...maarrrr dat wuiven we dan maar even weg? of?

even een kleine aanvulling, ik ken ook genoeg mensen die zeggen wat jij nu schrijft...
maar dan heb je het over mensen die met een stafford lopen van een half jaar, en waarvan dat hun 1e is...
dusja, vraag het ze over een paar jaar dan nog maar eens?

Willemijn en Cia, we zijn et niet eens, maar dat hoeft ook niet. Wie heeft er gelijk? Ik zou het niet weten...

Zonde dat Boomer zoveel negatieve ervaringen heeft gehad

Fabienne, herkenbaar, en wat fijn!

Alexandra, dat vind ik dan toch weer een beetje triest. Hij leert de mensentaal. Om de medehond, geïnterpreteerd door de mens te handelen. Volgens de normen van de mens.

Een beetje flauw misschien, maar toch.

Het een sluit het ander toch niet uit ? Dat honden en mensen beiden bereid zijn geweest over de grenzen van hun species heen te kijken en cooperatie te zoeken wil toch niet zeggen dat er geen behoefte aan contact met soortgenoten is? Mensen hebben toch ook niet genoeg aan alleen contact met hun hond? Ik denk dat er bij honden grote interindividuele verschillen zijn, ik heb twee nestbroers van wie de ene zeeeer geinteresseerd is in contact met andere honden - en dat los ook prima doet en een die het nogal spannend kan vinden en er niet zo in geinteresseerd is. Prima. Toch ga ik met beiden om en om een uurtje naar een goed afgesloten  losloopweide met een groep dezelfde honden. Voor Shadow om zich uit te leven in interactie, (rauzen met de ridgebacks bv) en voor Spot om te leren zonder broerlief zich te handhaven en ik moet zeggen, ik merk echt verschil, ze gedragen zich rustiger, ook aan de lijn bij onbekende honden. Ook omdat die groep erggemengd is en ze dus ook leren nuances hondentaal te lezen.

inderdaad. het een sluit het ander niet uit. dat zegt toch ook niemand  ?

zie jij contact met soortgenoten als must voor een goed welzijn van je honden? en zo ja: waarom?

.Dat is kort door de bocht, denk ik tenminste . Dat ze voor de mens willen werken, ja. Maar dat ze liever bij mensen willen zijn....

Dan zou ik toch heeel graag eens in hun koppie willen kijken, en ECHT hun taal willen spreken, ipv interpreteren.

Interpreteren is ook immers maar hoe en wat we het willen zien.

Alexandra, dat vind ik dan toch weer een beetje triest. Hij leert de mensentaal. Om de medehond, geïnterpreteerd door de mens te handelen. Volgens de normen van de mens.
 
Misschien is het triest, misschien ook niet.
Als een hond zich gelukkig voelt met wat hij wel heeft, zijn mensenroedel, heeft hij geen andere honden nodig. Hij heeft er dan zelf ook geen behoefte aan.
 
Mikey van mij is meestal niet zo, die wil graag even kennis maken met andere honden. Soms wordt er wat gespeeld, gerend, soms alleen gesnuffeld en enkele keer wat gesnauwd.. enz. Ik vind het prima omdat ze er zelf voor kiest op dat moment en ze kan ervan leren.
Toch komt het ook wel eens voor dat er een hond aankomt terwijl we net samen iets aan het doen zijn buiten, met een speeltje of met wat leuke oefeningetjes/spelletjes. Op dat soort momenten zijn andere honden helemaal niet belangrijk en hoeft ze er helemaal niet naar toe. Is dat dan triest? In mijn ogen niet, want ze is op dat moment gelukkig met wat wij aan het doen zijn en daar heeft ze even geen andere honden voor nodig.
Is ze in een hele drukke/lompe bui en we komen bijv. een heel klein (los) hondje tegen, dan zorg ik er voor dat ik leuker ben. Goed afleiden, belonen als ze zich op mij richt enz en dan lopen we door. Niet dat ze niet mag, maar gewoon om ongelukken te voorkomen vind ik het niet nodig dat ze zich met iedere hond bemoeid.

En om heel eerlijk te zeggen.. honden leven ook naar de mens. Als we alle honden echt 'honds' zouden laten zijn.. dan zouden er heel wat ongelukken gebeuren. Er zijn zoveel rassen die nooit bestaan zouden hebben als de mens zich er niet mee had bemoeid. Zoveel gedwongen confrontaties van verschillende rassen met elkaar, zoveel hondenrassen die van nature andere dialecten spreken in de hondentaal. Noem maar op.

In mijn ogen kan een chi nooit de 'taal' van een husky leren doordat ze elkaar een paar keer treffen op straat. (willekeurig voorbeeld!) Dus waarom deze 2 onnodig bij elkaar brengen met het doel ga maar spelen? Ga maar ontdekken? Het is in mijn ogen al fijn als je 2 honden die zo verschillen kan begeleiden als baas zodat ze elkaar negeren en in hun waarde laten. Daar vind ik niets triest aan

En vanuit dat punt kan ik het begrijpen dat sommige baasjes ervoor kiezen hun hond helemaal niet met andere honden om te laten gaan. Al zou ik er zelf niet voor kiezen.

Gr. Alexandra

De stelling "voor honden is het belangrijker contact te hebben met andere honden dan met mensen" vind ik klinkklare onzin. En hond is een roedeldier en de roedel hoort altijd belangrijker te zijn dan random soortgenoten. Kan het leuk zijn voor de hond om met anderen te spelen? Ja. Wordt mijn hond ongelukkig zonder contact met soortgenoten? Absoluut niet.

Zoals al eerder gezegd is lijkt dit me iets individueel verschillends, vooral afhangend van hetgeen dat de hond gewend is. Mocht de gewoonte nou zijn om elke dag te ravotten met soortgenoten, in dat geval zal daar een behoefte naar ontstaan. 

Om nog maar eens een voorbeeldje te geven, mijn eigen hond zou veel liever een hele dag in het gezelschap zijn van zijn roedel (mensen dus) dan een soortgenoot. En op de titel "is spelen belangrijk?" kan ik enkel antwoorden met een ja! Moet degene die met de hond speelt per se ook een hond zijn? nee.

Ik vond dat Bassie dat suggereerde.

Ja, ik vind het voor mijn honden een must, daarom heb ik er ook twee omdat ze met elkaar kunnen spelen op een manier waarop ik dat niet kan en omdat ik heb gemerkt dat ze enorm genieten van samen werken. Een husky alleen werkt vaak minder goed dan twee tegelijk.

Interactie met honden buiten hun 'roedel' vind ik niet strikt noodzakelijk, Janouk vond dat bv vaak helemaal niet prettig, dan hoeft dat van mij ook niet. Maar, interactie vind wel plaats, je komt andere honden tegen. Dan vind ik het prettig als dat soepel gaat. Dat wil niet zeggen zomaar overal op af, integendeel. Juist vanwege hun jacht zijn mijn honden bijna altijd aan de lijn. Dat is een handicap met een hond die ook graag interactie zoekt met andere honden en dan zodanig gefustreerd raakt dat hij gaat happen (shadow) of zich niet op zijn gemak voelt en uitvalt (Spot) wat op zich weer een interessante combi geeft als je met beide loopt. Shad hangt in Spot en Spot valt uit. Dus is het bin Shadow zowel trainen op negeren en doorlopen als in gecontoleerde omstandigheden tegemoet komen aan zijn behoefte aan interactie, die vast niet alleen spelen is, maar vooral ook testen 'wie ben ik en waar sta ik'. Zoals denk ik veel puberhonden dat wel doen, zeker reuen tov reuen.

Bij Spot werkt het negeren tijdens het wandelen ook beter als hij zich zekerder voelt, hij voelt zich zekerder na positieve ervaringen met interactie met andere honden, vandaar dat ik het voor hem ook belangrijk vindt.

Ik heb helemaal niet gezegd dat bull terriers niet met andere honden om kunnen gaan. Onze teef kan prima met andere honden in het bos spelen, toch zijn vaak de eigenaren van de honden meer interessant. Wat ik vertel is dat een bull terrier het liefst als enige hond in huis is, staat in meerdere boeken beschreven over de bull terrier. En die ervaring hebben wij ook. Wat betreft de socialisatie, kan je de nodige filmpjes laten zien, wat wij met onze bullen hebben ondernomen. De eerste twee jaar zijn beide op cursus geweest, de reu loopt vanaf pup shows, ook genoeg honden, daar moet ook sociaal gedrag worden getoond. En onze reu heeft tot op de leeftijd van zo'n 14 maanden prima kunnen spelen met andere honden. Naarmate ze ouder werden hadden ze minder interesse in andere honden. En onze reu gaat absoluut niet goed met andere reuen, teven over het algemeen geen probleem. Onze teef heeft nog nooit problemen gehad met andere honden. Onze vorige teven ook niet. Ze waren enkel niet geïnteresseerd in andere honden om mee te spelen. Dus wie ben jij in hemelnaam om te zeggen dat wij onze honden te weinig hebben gesocialiseerd. Verdiep je eerst maar is in het ras bull terrier. 
.

 goed geantwoord, ik snap ook niet dat mensen maar denken dat met een 'goede socialisatie' alles maar te vormen is. Er is ook nog zoiets als de 'aard van het beestje'.

Ik las mijn  post terug en ik kan begrijpen dat je je aangevallen voelt. Mijn post moest meer algemeen zijn en niet naar jouw gericht, excuses daarvoor.

Ja ze willen werken, maar ze willen ook liever bij mensen zijn. Hoe verklaar je anders dat een hond erbij geen oplossing is tegen het niet alleen kunnen zijn en als er iemand(mens) thuis is dan is het geen probleem. Dat heeft niets met werken te maken, maar alleen met aanwezigheid.

In mijn ogen kan een chi nooit de 'taal' van een husky leren doordat ze elkaar een paar keer treffen op straat. (willekeurig voorbeeld!) Dus waarom deze 2 onnodig bij elkaar brengen met het doel ga maar spelen? Ga maar ontdekken? Het is in mijn ogen al fijn als je 2 honden die zo verschillen kan begeleiden als baas zodat ze elkaar negeren en in hun waarde laten. Daar vind ik niets triest aan 

Alexandra, zou die taal zoveel verschillen? Hier een grote labradoodle, die met klein tot groot leuk omgaat.  Husky's "snapt" hij wat minder, maar begroet ze met respect.

Voor de rest mooie post 

Chris, ik weet niet of je gewoonte kan koppelen aan wel of geen behoefte hebben, of het iets individueels kan zijn, dat wel, maar waardoor dat komt? En of ze gelukkiger in een hondenroedel of mensenroedel zijn? Klinkklare onzin, ik weet het niet...

 Slapende Husky, helemaal eens 

Bulleke, twee bullen gaan goed?

"Alexandra, zou die taal zoveel verschillen? Hier een grote labradoodle, die met klein tot groot leuk omgaat.  Husky's "snapt" hij wat minder, maar begroet ze met respect."

Hier antwoord ik even op, uit eigen ervaring merk ik inderdaad dat de poolhonden in algemeen minder goed begrepen worden door andere honden dan poolhonden. Wel super dat jou hond de hond gewoon met respect begroet, zo hoort het ook.

.

Oké, dank je

Ollie heeft weinig behoefte aan spelen met vreemde honden. Ook niet met bekende honden trouwens. Als ik ga wandelen met een vriendinnetje en haar reu dan is dat even (echt maar heel kort) snuffelen zo van "oh, jij bent het!" en dan gaan ze elk hun eigen weg. Wel continue elkaar in de gaten houdend, en als de een iets gevonden heeft dan kun je er vergif op innemen dat de ander er direct ook bij staat, maar spelen doen ze niet. En toch zien wij als baasjes twee heel tevreden hondjes als we samen gaan wandelen Veel tevredener dan al dat gejaag achter elkaar aan wat veel honden in het losloopgebied doen eigenlijk, en wat baasjes dan zien als "spelen"..

Honden die hun leven lang 'wild' in de bossen met andere honden leven (om maar even wat te noemen) zal je over het algemeen niet gelukkig maken door ze opeens bij mensen te plaatsen. Andersom zal een hond die zich als lid ziet van een mensenroedel zich waarschijnlijk niet gelukkig voelen als die voortaan enkel en alleen met andere honden mag leven.  Althans, voor mijn hond zou dat de hel zijn.

Ik merk wel dat veel mensen met extreem sociale honden -die dol zijn op spelen en ravotten- vreselijk veel medelijden hebben met de mijne aangezien hij niet zomaar met iedereen speelt. Die zien hun eigen hond gelukkig zijn op een bepaalde manier en snappen niet hoe een andere hond zonder 'dit geluk' een tevreden leven kan leiden. Een fout van velen, geen enkele hond is hetzelfde. (Nu doel ik overigens niet op forumleden hier, maar op mensen die ik weleens tegenkom)

Ik blijf erbij dat de eigen roedel het belangrijkste is, als deze uit enkel mensen bestaat is het contact met dezen belangrijker dan met soortgenoten.

Dobby mag doen wat hij wil en hoewel hij wel even kennis gaat maken speelt hij maar zelden. Echt misschien één keer per maand.

Had ik nou een hele speelse hond, dan zou ik hem wel tekort doen als ik hem dat zou ontzeggen. Maar het ligt dus echt aan je hond en wat die leuk vind.

Af en toe een ontmoeting met een andere hond lijkt me wel gezond, maar spelen? Neuh.

Het is juist het belangrijkste wat je hond wil. Wil hij graag spelen, dan moet hij dat kunnen doen, wil hij niet spelen dan mag je hem ook niet dwingen. Een hond heeft nu eenmaal ook zijn "karakter" en daar moet je mee leven.

Volgens mij is het inderdaad belangrijk dat je hond met andere honden speelt. Maar laat ze eerst voorzichtig met elkaar kennis maken. Dat doen wij trouwens toch ook. En het is ook normaal dat niet iedere hond met iedere hond wil spelen. Wanneer je dat accepteerd loopt alles wel gesmeerd.

Chenak kwam uit een gezin waar hij niet gelukkig was, ging terug naar de roedel van de fokker waar hij in no time zonder te vechten nr 2 van de roedel was maar was daar ook niet gelukkig omdat hij ook de interactie met mensen miste, het wonen in een huis. Daarom heeft de fokker toch besloten hem op proef te herplaatsen, bij ons. Chenak was toen vier, heeft veel met de pup Janouk gespeeld maar na een paar jaar werd dat ook een stuk minder. Ik heb werkelijk geen idee hoeveel die van ons nog zullen spelen als ze een jaar of vijf-zes zijn.
Overigens was het na het overlijden van Chenak voor Janouk wel een oplossing om er weer een hond bij te nemen. Bassie schrijft dat het geen oplossing is bij een hond die bv jankt als hij alleen is,  bij hussen is het dat regelmatig ook wel (ervaring van onze fokker).  
Waar je wel gelijk hebt; ik denk als ik full time met Janouk had kunnen zijn, hij daar best heel tevreden mee was geweest. Heel eerlijk denk ik dat hij liever had gehad dat ik mijn baan op had gezegd dan dat we de pups kochten

ik merk dat die van mij het heel belangrijk vinden en het echt nodig hebben om contact te hebben met andere honden.

Spelen, ja wat versta je er onder? Mijn hond lijkt toch echt te spelen. Lokt honden met stokken of ballen om achter hem aan te rennen. En geeft de bal net zo gemakkelijk aan een andere hond. Gaat liggen om met een andere hond te "bekken". Slaat zijn "armen" om andere honden heen om te "stoeien". Misschien vertaal ik het menselijk...

Maar zo lijkt het toch echt...

Hij is daarnaast erg gehecht aan ons gezin.

Maar of dat ligt aan het feit dat wij in zijn eerste levensbehoeften voorzien...


Onderstaand een stuk over een symbiotische relatie (vervang jeugdige voor hond). Eigenlijk vind ik die vaak overeen komen met honden en hun baasjes. Immers, het baasje bepaalt alles.
 
  Er is sprake van een symbiotische relatie wanneer er een te sterke en wederkerige betrokkenheid en afhankelijkheid bestaat tussen de ouder en de jeugdige, waardoor de ontwikkeling van de jeugdige in gevaar komt. Jeugdigen wordt in een dergelijke relatie geleerd dat hun individuele ontwikkeling ondergeschikt is aan de invulling van behoeften van de ouder en gaan zich hier naar gedragen.  
Voorbeelden van problemen die dit met zich mee kan brengen, zijn:

de jeugdige wordt tekortgedaan in zijn biologische behoeften (bijvoorbeeld de ouder kijkt niet naar wat de baby / het kind nodig heeft aan slaap en voeding, maar stemt dit ritme af op zijn eigen behoeften en maakt het kind wakker wanneer het slaapt etc.)

de jeugdige ontwikkelt geen adequaat functionerend geweten. De ouder geeft de jeugdige niet de verantwoordelijkheid voor zijn eigen gedrag en het denken over dit gedrag. De jeugdige leert daardoor niet wanneer en hoe hij zijn eigen gedrag moet/kan bijsturen

de jeugdige wordt beperkt in zijn ontwikkelingsmogelijkheden buiten het gezin (bijvoorbeeld de jeugdige ontwikkelt het idee niet op school te mogen of te horen zijn)

de jeugdige mag niet toekomen aan geëigende sociale taken en interacties (bijvoorbeeld spelen met vriendjes, uitgaan etc.)

Chris, je hebt gelijk! Niet elke hond wil of kan spelen (zoontje heeft pdd-nos ). Dat is ook prima natuurlijk!

Joppe, Dobby geniet ervan!

Chenak, fijn dat je een goed thuis hebt gekregen!

Patricia de onze ook!!!

Bassie, misschien heeft dat te maken met die eventuele symbiotische relatie...

Helaas, het is zelfs getest met onbekende mensen. Dus geen enkele relatie!

@Moos Zoals ik eerder al vertelde, ze tolereren elkaar en kunnen op zich goed met elkaar overweg. Maar ze zijn, de één erger dan de ander extreem jaloers en erg baas gericht. Zelfde geldt als er visite binnenkomt, willen ze beide de volle aandacht, wat soms tot onenigheid leidt. Zelfde voor eten, erg eten gericht en de ander niets gunnen. In dit soort gevallen kan de reu de teef soms in één keer aanvliegen. 
Toch zijn ze ook gek met elkaar, maar je merkt gewoon erg duidelijk dat ze het liefst alle aandacht voor zichzelf opeisen.
Voor alle duidelijkheid een foto dat ze elkaar niet naar het leven staan