Hoe gaan jullie om met de dood van jullie maatje?

En mag ik vragen hoe groot hij dan is?
Sorry dat ik zoveel vraag hoor, maar ik wil er graag een en ik wil weten hoe groot hij is. 
Staat helaas niet op de site.
En bedankt.. Het is wennen, maar er lopen hier nog 3 dieren waaronder nog 2 katten. Het is dus niet gelukkig opeens heel erg stil. Al mis je haar met alles. Voeren, ze zat er als eerste en at het meeste. Vandaag ook voor 't eerst weer eten weggegooid wat die muts dus zou hebben opgegeten.

Wat een liefde spreekt er uit jullie woorden van verdriet Nu  op dit moment ligt er een dikke rosse poes op,mijn schoot te snurken.....en dan denk ik maar...heb al zoveel verdriet gehad om overleden diern...maar êr komt altijd een nieuw moment van geluk, zoals nu onder gesnurk en onder de zever 

Ik heb die grote van €35 euro en die is 12 x 12 cm.  Ja tuurlijk mis je haar, ook al heb je nog 3 dieren... Met elk dier heb je een andere speciale band. Hier is het wel leeg, vandaag alweer 10 maanden geleden en wennen doet het nog steeds niet.

Gister middag had de dierenarts ontdekt dat mijn lieve schatje botkanker had.
Het was al zo agressief dat hij het niet lang zou overleven. Ze hebben hem hele zware pijnstillers gegeven.
We hebben de rest van de dag dingen gedaan die hij altijd zo leuk vond. Naar het bos, en het strand. Ook hebben we zo veel mogelijk foto's en filmpjes gemaakt, zodat we ook nog naar hem kunnen kijken later. 
Ik ben geen minuut meer bij hem weg geweest. En heb zoveel geknuffeld als mogelijk.

Vanochtend zijn we extra vroeg opgestaan, en nog 1 laatste keer naar een bosje geweest. 
Hij was helemaal gelukkig, en gedroeg zich echt als een puppy. Ondanks dat hij haast niet kon lopen, heeft hij gerend en gesprongen alsof er niks mis was. Hij was er gewoon geestelijk nog helemaal niet aan toe.....

Vanmiddag bij de dierenarts heeft hij een spuitje gekregen, en hij is heel rustig in mijn armen in slaap gevallen. Hij vond het geen probleem, hij vond het zelfs wel leuk. Hij weet dat hij daar altijd snoepjes krijgt. Dus hij had ook helemaal geen stres.
 Daarna gingen we naar het crematorium, en heb ik voorgoed afscheid van hem moeten nemen. Hij lag daar zo vredig, voor mijn gevoel sliep hij gewoon, en kon hij elk moment weer vrolijk opspringen. Maar ik weet best dat dat niet zo is....
Toen we al weg waren gegaan, ben ik nog 1 laatste keer terug gerend. Ik heb hem heel lang vastgehouden, en heb huilend bij hem gelegen. Maar ik had geen keus, en moest gaan....

Over 2 dagen krijgen we de urn mee naar huis. Mijn moeder en ik krijgen allebei een kettinkje met een beetje as erin. Ook bewaar ik het kleedje waar hij op lag de laatste dag, zodat zijn geur daar nog een beetje in zit. Ik heb een plukje haar in een doosje, bewaar zijn halsband, zijn  kleedjes, en ik ga een mooi fotoboek maken van hem en foto's in mijn kamer hangen. Misschien een klein hoekje met zijn spulletjes, dat ik nog even tegen hem kan praten, en dat het dan voelt of hij iets dichterbij is. 

Ik kan me gewoon niet voorstellen dat hij er nu niet meer is....
Lieve Tarraq, ik ga je zo missen...
we kregen hem toen ik vijf was, en ik ben nu vijftien. Ik kan me geen tijd meer herinneren dat hij er niet bij was..
Het zal heel erg leeg gaan voelen, en als ik op de plekken kom waar hij altijd zo graag was, zal dat ook heel zwaar worden. 
Maar ik weet dat het beter is voor hem.....

Grote vriend, ik zal je nooit vergeten... Er is altijd een plekje in mijn hart voor jou...

Vandaag is het precies een jaar geleden. Man man wat mis ik haar, elke dag! Als ik over haar praat krijg ik nog steeds tranen in m'n ogen. Ik weet ook heel goed dat dit voor haar beter was, haar lichaampje was helemaal op.. voor haar was dit een verlossing. Het was duidelijk dat ze niet niet gelukkig meer was, eigenlijk al wel een hele tijd niet. Ze liep altijd met haar hoofd naar beneden en knalde overal tegenaan. Ze was zó dement, maar ik kon haar niet loslaten..  Pas nadat ze die aanvallen kreeg hebben we haar laten gaan, achteraf eigenlijk te laat. Achteraf is altijd makkelijker praten. Ben nu precies een jaar hondloos. Ik mis het wel, het verzorgen.. de knuffels... iemand die er altijd voor je is, in goede en slechte tijden... die je nooit in de steek laat. Als ik als klein meisje huilde, kwam ze bij me zitten en likte ze m'n tranen op, ze was altijd zo makkelijk en lief. Toen ze ouder werd zat ze meer in haar eigen wereldje, dat geknuffel enz hoefde voor haar niet meer. Maar dat maakte haar niet minder lief, ik was en en zal altijd gek met haar blijven, ze is mijn nummer ééntje! Rust zacht mooi lief meisje van me, hoop je ooit weer te zien.. 

Heel veel sterkte ! :-(

Gelukkig dat je ook nog aan de mooie en leuke herinneringen denkt, en je hebt 17,5 jaar van haar kunnen genieten ..

Ja, denk juist vaak aan de mooie dingen die we hebben meegemaakt. 17,5 jaar is niet voor iedereen weggelegd helaas, wou dat ieder baasje zijn/haar hond zo lang mocht houden, lees soms verhalen hier... zulke jonge hondjes, doet me gewoon zeer. Maar geniet ook van alle hondenverhaaltjes/foto's/video's van anderen hier. Zit regelmatig met een glimlach haha, honden zijn geweldig! Hoop ooit ook mijn nieuwe maatje te kunnen voorstellen hier. De tijd zal het leren, we zien het wel. Bedankt voor je berichtje.

 Mijn maatje is op bijna twaalfjarige leeftijd overleden op 10 december vorig jaar. Nog altijd doet het veel pijn, en ben ik er zeker niet overheen. Maar ik heb ondertussen wel de realiteit aanvaard. Zelf probeer ik aan de mooie momenten samen te denken, hoewel ik dan al snel weer denk aan hoe vreselijk ik hem mis. Ik was van plan een foto op te hangen in de slaapkamer, maar ben hier nog niet aan toe gekomen.. In ieder geval heel veel sterkte allemaal!!

Moeilijk blijft het om je maatje te moeten missen.Al zijn er nog zoveel mooie herinneringen waar je nu aan terug denkt, er blijft een rare steen in je maag zitten,de tastbare herinnering is er niet meer.Mijn meisje overleed inmiddels al weer ruim drie jaar terug,maar elke dag is er wel een moment ,zoals nu dat ik aan haar denk en de tranen weer branden.Hang die foto op, of laat een mooie digitaal portret maken.Dan kan je elke dag nog even met je maatje praten of herinneringen ophalen,sterkte!

Wat een verdriet van iedereen zo intens...

25 julie vorig jaar heb ik mn lieve Golden Simba, bijna 10 moeten laten inslapen en afgelopen 21 maart mn lieve meisje Flippie 9,5 jaar, Border collie.
Mn beide schatten. Het gemis om Flippie is nog zo vreselijk dat ik een week mn huis ben uitgevlucht.
Weer teruggekomen overvalt de leegte, het gemis me weer. Overal foto`s en gedenkplekken maar het verdriet is nog enorm en ik mis haar in alles wat ik doe binnen of buiten.
Simba bracht al een intense leegte, de schat, door zijn verzorging door de ziektes, maar toen hij was overleden was die kleine spring in`t veld er nog.
Het is zo akelig leeg hier en wennen doet het maar niet zonder ze.
Daarom ga ik langzaam zoeken naar een pupje binnekort.
Want zo gaat het niet goed, ook al was de beslissing juist.

Heel veel sterkte allemaal met het verdriet, gemis van jullie liefjes

Yvon

De eerste paar dagen en weken heel veel huilen.
Ik kwam niet meer graag thuis en de eerste paar weken was ik heel veel bij mijn vriend in plaats van thuis. Naast het gemis was ook de leegte enorm groot.

We hebben toen vrij snel, iets meer dan een maand later, weer een hond in huis genomen.

Daardoor heb ik me weer kunnen focussen op hetgeen waar ik het allerliefst mee bezig was.

Dat heeft mij heel erg geholpen. Het nam het grote gemis niet weg, maar vervulde wel de leegte. Maar absoluut niet bedoeld als vervanging van.

Inmiddels is het ruim 8 maanden geleden dat ik mijn Juneau heb moeten laten gaan en nog steeds denk ik iedere dag aan hem. Het verdriet maakt steeds meer plaats voor de fijne herinneringen die ik van hem heb, maar dat gemis dat blijft nog wel een tijdje.

 

Allereerst wil ik je nog sterkte toewensen met je verlies.
Hoe je het verwerkt is bij iedereen anders, bij mij heeft het maanden geduurd, maar wat me wel heeft geholpen was een nieuwe pup.
Onze oudste is 6 jaar geleden gestorven op een vrijdag en de maandag daarna ben ik op zoek gegaan naar een pup. Ik heb het nodig om bezig te blijven, dat wil zeggen, ondanks dat ik nog twee honden had, was mijn huis leeg, ik had het nodig om achter de pup aan te rennen en geen tijd te hebben om stil te staan bij het verlies van Evita. In het begin vergeleek ik ze inderdaad, maar ik had wel genoeg verstand om de pup niet te verwijten dat ze anders was en na enkele maanden is die pup een individu geworden en heeft ze eigen herinneringen opgebouwd
Hoe jij het verlies verwerkt is helemaal jouw beslissing, doe wat voor jou het beste is en zeker als je geen andere honden hebt, zou ik niet bang zijn dat je gaat vergelijken, dat doe je toch, maar je zal wel genoeg verstand hebben om de pup een eigen ruimte in je hart te geven
Vergeten zal je ze nooit, maar na verloop van tijd kan met blijdschap terugdenken aan jullie tijd samen ipv met verdriet...
Sterkte nog.

Bedankt voor jullie lieve reacties. Ja dat lees ik vaker, en mensen zeggen 't ook.. dat het misschien beter is om een andere hond te nemen. Ik kijk wel eens rond, maar als puntje bij paaltje komt, haak ik af. Krijg dan bijna een brok in m'n keel bij die gedachten dat hier een andere hond in huis zal komen. Het voelt als vervanging.Heb ook net een idee dat ik de enige ben, als ik soms zie hoe snel anderen na de dood van hun maatje al een andere in huis hebben. Inmiddels is het alweer een jaar en bijna 2 maanden geleden. Zal wel weer wennen zijn als er ooit weer zo'n donsje hier in huis loopt. Wil jullie ook allemaal heel veel sterkte wensen! 

Je berichtje is zo herkenbaar...ik heb het ook aan de ene kant kijk ik telkens naar herplaatsers aan de andere kant voel ik me ook schuldig terwijl ik een andere hond niet vergelijk met mijn honden maar toch.
Ook ik mis ze dagelijks en elke nacht als ik naar bed ga is mijn bed leeg, zonder flippie en het went maar niet
Volgende week maandag krijg ik voor 2,5 week een hond van ACE deze verblijft momenteel bij een opvanggezin, deze gaan op vakantie en ik heb aangeboden dat hij hier mag...
Eerlijk gezegd verheug ik me er nu al op, even weer een mops in huis en leven, wat ik zo mis.
In de zomervakantie krijg ik in de vakantieperiode de pup van mijn mondhygièniste.
En de DA heb ik vorige week gebeld met het oog op een eventuele herplaatser, en gelijk aangegeven dat ik een opvangadres wil zijn voor andere honden van wie de baasjes op vakantie gaan...
Heel veel sterkte allemaal
Yvon

Hallo, toen mijn eerste hond 2 jaar geleden overleed had ik er vrede mee, hij was oud schaamde zich omdat hij incontinent was, het was net een baby, er hingen altijd twee broeken aan de lijn., ik had veel verdriet hij kreeg een tia, dat was op Moederdag, ik heb hem in moeten laten slapen, hij was op, ik ging door met mijn andere hond fleur, nu twee jaar later, heb ik ook haar in moeten laten slapen, ik bespaar maar de details, groot verdriet.

 

Dat heb ik ook vaak s'nachts, dat je ze heel erg mist naast je. Maar heb ook vaak dat ik s'nachts wakker lig en dan aan die dag ga denken toen ze werd ingeslapen, zie alles nog zo gebeuren. Ook droom ik regelmatig over haar, zal er allemaal wel bij horen. Weet nog wel dat topic van Simba en Flippie, zó snel achter elkaar....vreselijk! Wat leuk dat je een pup en/of andere honden gaat opvangen! Kun je er zelf ook een beetje weer aan wennen, en wie weet... :)  

 Wat je hier zegt Berlinda ik hoor mezelf praten... Ik houd zoveel van mopsjes het enige wat het verdriet van huxxi kan verzachten is een nieuw mopsje. 

 

Herkenbaar dat je dat toen zei.. Denk je er nu niet meer zo over?

Tweede kerst zonder jou..... Mis je ! Zal je nooit vergeten... Always in my heart m'n allesje! 

 

Inderdaad vergeten doen we onze overleden vriendjes nooit.

Eigenlijk moet ik dit niet allemaal lezen want dan stromen de tranen

weer heftig.

Onze Jack Russell van 11 werd plotseling ziek en 3 dagen daarna constateerde de dierenarts nierfalen en heb ik haar moeten laten inslapen. Heel veel verdriet en ik heb wel drie maanden lopen huilen.

Onze oudste Jack was 15 en ik hoopte nog een zomer met hem te mogen doormaken. Op 2 maart nu al weer 3 jaar geleden op de eerste mooie lentedag moest ik ook hem laten gaan na een TIA.

Ik viel in een groot gat want mijn dieren zijn mijn alles.

Al na twee weken kwam Lotje op mijn weg. Ze is geen plaatsvervangster voor mijn andere honden. Ze hebben elk een speciaal plekje in mijn hart en ik zal ze nooit vergeten. Aan alles komt een einde. Voor nu heb ik mijn hart aan Lotje verloren. Ik geniet van elk moment met haar. Ze geeft me weer zoveel lol en vreugde.

Heel veel sterkte allemaal met het verwerken van jullie verlies.

 

 

 

 

 Vandaag is er precies twee jaar geleden dat je heengegaan bent, rond deze tijd. Lijkt als de dag van gisteren... Ik mis je zó erg, elke dag denk ik aan je. Je was/bent zo bijzonder en dat zal je altijd voor me blijven lieve baby...  

 

Beste

 

Ik heb mijn Tipsy, 10 maart 2015 moeten laten gaan, hij kwam met een heel zware geschiedenis bij mij, hij had enkel veel liefde en troost nodig, hij was net geen 2 jaar. Hij moest alles nog leren, kende geen gras wagen, kortweg heel verkeer. Toch is dit alles om te leren dat het oké is, heel vlot gegaan. Maar daardoor was hij heel aanhankelijk, kortweg ernstig trouw, hij wilde bij niemand iets, zonder mij. Toch was al vlug zijn zwakke gezondheid merkbaar, had vaker ernstige ziektes die zelfs fataal konden zijn, moest k niet op tijd naar de dierenarts zijn gegaan hij heeft 6x de dood in ogen gezien, maar hij had duidelijk geen zin, om weg te gaan. Citeer dierenarts, hij heeft verdomd veel zin om blijven te leven, bewonderend. Hij is net geen 10 jaar geworden, heb 8 intense jaren samen gehad, Tipsy moest ik nooit iets op wijzigen. Het was net een mens ooit geweest, dat zeiden me meerder personen. Dat maakt dit verlies intens. Hij had paar jaren hartkleppen die niet goed sluiten, maar deze werd elke dag met medicaties onder controle gehouden. Hij kreeg dus kort ook Diabetisch (zeldzame vorm onder de honden) en het syndroom van Cushing bij, deze waren dus geen goed nieuws, ik wist dat het vlug kon gaan, maar er was 9 maart 2015 lichte verbetering, maar mocht niets meer bijkomen, het was ook dat de dierenarts niet alles kon behandeling voor starten vanwege zijn hartproblemen. Dus dan maar hart blijven behandelen, gezien hij anders wel serieus zal af gaan zien. Zolang hij niet te fel moet lijden, had ik besloten hem bij mij te houden, dat was ik hem schuldig. Hij kon al langer geen wandeling aan, maar thuis in de tuin was hij blij. Helaas is 10 maart de dierenarts dringend thuis moeten komen, zijn nieren waren gaan blokkeren, en had bij water en bloed op longen. Nu zag je echt wel geen zin meer in zat. En dus deze schuld had ik hem hieruit niet ondraaglijk te laten afzien want dat zal een verschrikkelijke dood wezen. Dat zal egoïstisch zijn geweest. heb hem dus moeten laten gaan, woensdag zijn we hem laten cremeren ik heb zijn urne thuis ring met assen van hem, levensplantje enz ik had dit nodig. Ik vond het moeilijkste toen ze hem dinsdag avond thuis uit zijn komen halen. Maar woensdag hem zo vrede vol zien liggen was ongelooflijk prachtig goede steun van dienst en had ik hem namiddag mee terug thuis deed goed, toch kwam s avonds groot verlies van verdriet op, kleinste zaken was intens groot verdriet. zeer veel opgezocht, om raad voor deze verlies ik kwam bij jullie terecht. Ik blijf hem zoeken in alles....

mvg Myra

Het is voor jou inmiddels een poosje geleden eigenlijk ben ik benieuwd hoe het nu met je gaat. Ik heb Oscar zondag in moeten laten slapen en denk dat ik er nooit overheen kom. het doet mij lichamelijk ook pijn....

wij hebben ons meisje 3 weken geleden moeten afgeven. 13 jaar was ze een schat van een Golden Retriever. Heel onverwacht. Ze kreeg een hersen bloeding en dat was dat. We moesten haar laten inslapen en ze is heel zachtjes heengegaan in mijn armen. Het besef en verdriet is heel erg, ik leef met je mee. We hebben haar as naar huis gehaald en een mooie foto aan de muur hangen. Het zal tijd kosten en dat moet je ook nemen. Maar er gaat geen dag voorbij dat er geen tranen zijn bij ons. Dus ook voor jullie veel sterkte

beste Rianne Wijdemans,

 

fijn dat je dit schreef, ik vond ook een koude opmerking te lezen. Men moet zeker rekening houden eer men iets reageert of dit gepast is, ben ook een heel gevoelig mens, betreffende huisdieren. Veel Sterkte met u verlies van hondje...

 

Beste Buffy

 

Bedankt voor u reactie, ook u wens ik nog veel sterkte...

 

Beste Van Brent,

ook voor u nog veel sterkte met verlies van oscar. Ik ken u niet, waarschijnlijk heb je over een andere Myra.

Ik heb me recent voor 1ste keer hier lid gemaakt.

 

mvg

 

Ik zal altijd verdriet hebben om het overlijden van lobbes, of misschien formuleer ik het fout: ik zal lobbes altijd missen. En het blijft steken dat hij toch relatief jong is komen te overlijden. Ik heb me een poos fysiek niet lekker gevoeld na zn overlijden. Zeker twee weken... Bij onze jack russell had ik t minder. Maar die was stokoud en had een mooi leven gehad. Sommige mensen zeggen: ik wil geen hond meer want ik wil em niet verliezen. Ik vind de gedachte erg troostend beter een hond zoals Lobbes gehad en verloren dan em nooit hebben mogen kennen. En alle fijne tijden samen ik ben blij dat we het samen hebben meegemaakt. Maar nu tja... Is het tijd voor Obi. Honden leven in het nu en kennen dat allemaal niet en het verdriet. Je moet door het leven houdt niet op... Beter maak je dan ook weer een ander hondje gelukkig denk ik dan. Dat helpt mij wel om het te relativeren..

Hoi Baasje van Bren† R.I.P & Lizzy, allereerst wil ik je zeggen dat ik niet vind dat je overdrijft. Je hebt het recht verdrietig te zijn en te rouwen om je vriendin. Probeer jezelf ook pause te gunnen in het rouwproces. Afleiden is moeilijk  Het moet nog zijn plaatsje vinden in je hart en daar heb je tijd voor nodig. Ik vind dat mag. Ik wens je veel sterkte en kracht. Ps ik had ook alles weg gehaald.

 

Vandaag ben je jarig.Ik mis je nog steeds elke dag m'n lieve baby...  je bent zo bijzonder!   Zal je nooooit vergeten.... altijd een speciaal plekje in m'n hart! Mis je elke dag nog. Hoop dat je rust hebt en dat ik je ooit weer zal zien.. 

 

 

Ja wat een gemis Baasje van Bren!!