Honden?! die moet je gewoon helemaal niet aaien en knuffelen!

Volgens mij heeft bijna ieder levend wezen behoefte aan lichamelijke affectie.
Vogeltjes die aan elkaars snaveltje kluiven, dolfijnen die neusje, neusje tik bij elkaar doen, paarden aan elkaars schoft en hals knabbelen, apen die elkaar vlooien, en ga zo maar door. Zonder lichamelijk contact is het een ijskoude bedoeling.
Dat wij mensen daar met enigszins gezond verstand mee om moeten gaan, is echter een feit!

Als Mellow nat is door de regen en ik droog haar af, doe ik haar koppie ook altijd. Dan strekt ze haar nek, doet haar ogen dicht en geniet gewoon van het feit dat ik haar afdroog.
Ze zegt nog nét niet 'lekker, ga nog even door'

Als ze iets niet wil (gefrunnik), dan laat ze dat merken door een heel zacht 'brommetje'. 
Geen woeste grom, gewoon een 'doe maar even niet' en dan stop ik ook.

Maar hoe zit het dan eigenlijk andersom? Waarom duwt ze altijd haar neus in mijn oor (koud!) of kruipt ze dusdanig dicht tegen me aan dat ik geplet word?

Suzan met vermenselijken doelde ik op dit stukje:
Ik geloof niet dat je zulke honden, (net als Mellow eigenlijk) voor je kunt winnen met 'zo min mogelijk' aanrakingen. Dat hebben deze honden juist nodig om bevestiging te krijgen, denk ik. Genegeerd worden terwijl je al zo onzeker bent, moet ongetwijfeld veel stress veroorzaken

Maar goed, allebei wat anders denken kan ook wel eens verfrissend zijn.

Je hond over het algemeen niet knuffelen en aaien betekent namelijk niet dat je ze negeert. Ik negeer mijn hond als ze opdringering aandacht vraagt en mijn ruimte claimt, verder negeer ik haar helemaal niet. Alles behalve zelfs haha. Ben ook altijd hetzelfde, ze hoeft van mij nooit te schrikken want ik ga niet 'woesjie woesjie' om haar hangen. Weet ze. Geeft rust. Moet wel zeggen dat als we stoeien wel maar goed, spel lijkt me overduidelijk iets anders.

Ik denk zeker dat honden heel veel kunnen leren van hoe iets bedoelt wordt. Maar te pas en te onpas die aaien en knuffels op de meest aparte momenten lijken mij niet steeds als 'leuk' te worden opgevat. Je brengt toch geur over, overheerst ook vreselijk (wel eens een hond bij een andere hond een poot op zijn kop zien leggen? Is altijd een 'even dimmen' signaal.)

Maar goed, misschien heb ik daarom wel het type hond dat ik heb. Zijn toch meer werkpaarden.

Als Mellow op de bank ligt (naast mij of naast mijn vriend), dan ligt er altijd wel een hand op haar zij ofzo (is voornamelijk mijn vriend die Mellow als veredelde polssteun gebruikt )De laatste dagen ligt ze weer veel op haar kussen en dan gun ik haar ook gewoon haar rust.
Loop ik naar de keuken en ze kijkt wat ik doe, dan krijgt ze nog wel eens een snoepje (en een aai of een kusje )

Als ze bang is dan komt ze (in huis) wel altijd steun zoeken, dan sla ik ook een arm om haar heen.
Geen getrut er omheen ("agossie, vind je het zo eng?!"), gewoon alleen een arm.

@Henkie, ik ben het eens met jouw theorie.
Maar om als voorbeeld terug te komen op mijn eerdere verhaal over Rocky die zo huilde en bibberde toen hij net bij ons was.
Ik legde slechts mijn hand op zijn schouder, meer niet. Geen heen en weer geaai, gepluk aan zijn oren of gefrunnik.
Ik voelde hem onder mijn hand kalm worden. En wanneer je dan enkele dagen later gewoon je hand ergens hebt liggen en daar legt de hond plots zijn hoofdje op, dan is toch niet te ontkennen dat met het voorzichtig fysiek contact ook wel terrein is gewonnen?

Toen ik mij aan het voorbereiden was op de komst van mijn eerste 'straathond' om het heel onaardig maar even zo te noemen.
Had ik me laten adviseren om me inderdaad niet op te dringen aan de hond. Eerst een band opbouwen door het samen onder 1 dak verkeren en samen gaan wandelen. Verders de hond maar even laten begaan.
Dus daar ben ik het volledig mee eens.
Inderdaad, zo'n tante die je 1x per jaar ziet en die dan op je af komt en je bij beide wangen beetknijpt omdat je toch zo'n lekkere, grote meid bent geworden. Brrrrr, ik was altijd blij als dat ritueel weer voorbij was.
Goede vergelijking!
Ook wij mensen hebben een personal zone, dat is ongeveer 30 cm vanaf het puntje van je neus. Bij bekende en mensen waar we vertrouwd mee zijn, is het meest geen probleem wanneer ze door die grenslijn heen gaan, bijvoorbeeld om je te kussen of iets in je oor te zeggen. Doet een wildvreemde dit, of iemand waar je het niet zo op hebt, inderdaad.. dan deins je naar achter, het is zeer onprettig!

Maar goed, even terug naar topic onderwerp, dit ging wel over baasje en hond, al lang vertrouwd en bekend met elkaar.
En dan evengoed zo min mogelijk aanraken, ook niet ter beloning.
Dat gaat me wat ver, al zal ik nooit boven op mijn honden duiken, en ben ik ook niet hun mammie en zijn ze ook niet mijn kindjes.

Het zal ook wel per mens verschillen, ik ben bijvoorbeeld al veel aanhaliger dan mijn man.

bij ons en onze herplaatser heeft het echt moeten groeien
eigenlijk was hij pagus van welke geuroverdracht dan ook
want zo zie ik aaien en knuffelen ooi
er moet echt vertrouwen zijn, wil dit als aangenaam ervaren worden door een hond
dat kan je vaak ook zien als een hond door een vreemde wordt aangehaald, vaak verstarren ze, of gaan heel opgewonden doen (wat met blijdschap wordt verward vaak), sommige honden wijzen het ronduit af, terwijl in aard gewoon vriendelijk zijn, en een heel fijne en zachtmoedige hond zijn naar hun "eigen" familie.

als beloning gebruik ik hooguit een kriebel op zn neus, een zachte aai over zn bol, of een vriendeijk woord.

maar knuffelen doen we natuurlijk inmiddels wel, maar dat heeft lang geduurd voordat we zagen dat Gorby echt ontspande, zijn verleden had hem totaal afgesloten van vertrouwen in mensen, hij had zichzelf moeten redden, geen liefde gehad en geloofde er nu niks meer van.

als we dan waren gaan "kroelen" afdwongen of op zijn voorwaarden had het eerder de band beschadigd dan dat tie opgebouwd werd.

nu kan hij, als je op de grond zit of ligt, zich zo tegen je aan draperen dat zoveel mogelijk van hem jouw raakt, gaat tie zachte geluidjes maken en knijpt hij zijn ogen een beetje dicht, dat is puur genieten en uitwisselen van emotie's, dan wordt er een band gesmeed. Wij genieten daar net zo intens van trouwens als Gorby.

we zijn van ver gekomen, maar als ik hem nu dan naast me zie liggen, kop op mn rug of op mn been (al naar gelang van mijn houding) dan was het het wachten meer dan waard.

maar kroelen/knuffelen met een vreemde..... noway, hij moet er niks van hebben, en het afdwingen (door bv een poot op iemands been te slaan) is vrijwel weg, hij heeft ons zijn hart gegeven en dat is voor hem duidelijk genoeg.

overigens is het bij honden onderling ook niet anders, ze moeten elkaar goed kennen wil er echt een fijn fysiek contact mogelijk zijn, en dan is dat prachtig om te zien.

ik heb 2 knuffel tutten ,sterker nog ze zijn zelfs jaloers op elkaar als ik de een knuffel komt de ander ook en probeerd de ander weg te duwen wahahaha Die theorie zal wel van de wolven afstammen Maar een huishond zonder knuffels ,dan kun je net zo goed een goudvis nemen

Allereerst wil ik zeggen dat de ene hond de andere niet is Ik ben het met deze stelling gedeeltelijk  eens.  Je moet je hond kunnen "lezen"en dan weet je of je hond geaaid of geknuffeld wilt worden. Hij geeft signalen waar je goed op moet letten. En het kost tijd om je hond goed te leren kennen. Onze Zwitserse herder geeft zelf heel goed aan wanneer hij geaaid of geknuffeld wilt worden. Natuurlijk maak ik ook vaak zelf de eerste stap. Maar ook dan geeft hij signalen af wanneer hij er genoeg van heeft. Ik respecteer hem daarin en vanzelf krijgt hij meer vertrouwen naar ons toe omdat hij heel goed merkt dat wij hem in zijn waarde laten. Knuffelen en aaien schijnt inderdaad iets menselijks te zijn maar dat wil niet zeggen dat honden het op zijn tijd heerlijk vinden om aangehaald te worden.

komt het uit een islamitisch dagblad soms? :P  nee serieus effe .. ik knuffel mijn honden zo vaak ze vinden het geweldig en ze luisteren daarom niet minder hoor..

Ik denk dat Juno het wel redelijk eens is met deze stelling. Hij vind het heerlijk om lekker bij je te komen liggen, maar aanraken hoeft van hem echt niet. Hij maakt dat heel duidelijk. Hij komt heerlijk bij je liggen, maar als je teveel pulkt dan staat meneer op en gaat hij zijn bench in .

Als het baasje dan toch grote knuffelbehoefte heeft kruipt ze hem soms even achterna. Dit wordt dan beantwoord met een diepe zucht .

Een 'goedzo man' laat hem glunderen, maar het lichamelijk hoeft van hem ook niet zo...

Het eerste wat er bij mij in schoot was: dan groei je toch buiten elkaar heen?
Honden kennen degelijk liefde door middel van geaaid te worden.
De hond van mijn vriendin die geniet echt van een aai en gekroel.
Mijn hond houd ook van knuffelen, die wilt ook echt bij ons zijn.
Is gek op een kus die ik geef aan hem.
Sem ontspand helemaal als ik hem aai.
Ook masseer ik hem en dat vind hij heerlijk! Hij valt er lekker van in slaap als ik hem masseer kriebel en aai.
Daardoor heb ik ook een hele sterke band met mijn hond!

Shiro knuffelt maar al te graag en als hij een keer op bed mag dan vind hij het heeeeerlijk als wij hem de hele nacht vasthouden, hij komt dan helemaal met zijn rug tegen je aan liggen.

Ik heb me wel verdiept in de signalen van een hond. Wat ik vaak zie is dat als iemand de hond knuffelt, de hond begint te gapen of begint met het likken van de mond. Knipperen en wegkijken met de ogen. Dit zijn allemaal kalmerende signalen, dit doet de hond om zichzelf te kalmeren. Wat ik heb geleerd van de GT is dat sommige honden stress krijgen wanneer zij zo teder vastgehouden worden, wat wij allemaal o zo lekker vinden.

Het punt is dat de hond dit niet weet en het opvat als iets bedreigends. Gelukkig zijn er ook zat honden die het heerlijk vinden en ervan genieten of van leren genieten! Een hond die zich overmatig gespannen voelt kun je beter schouderklopjes geven of een hand op de rug, maak het voor de hond niet meer stressvol!

Goh.. antwoord ik even in een topic van vorig jaar.. Nou ja excuses!