Frustratie, hoe mee omgaan?

Bruce kan met veel honden goed opschieten. Hij loopt elke dag los en ontmoet dan andere honden. Dit gaat vrijwel altijd goed. Bruce is gecastreerd, en ondanks dat, voelt hij zich af en toe nog erg mannelijk. Hij heeft een vriendin, een golden retriever en hij heeft het alleenrecht op haar. Tenminste, dat denkt Bruce.
Dit resulteert in een stoer gedrag naar andere reuen toe. Maar alleen als zij er bij is. Van de week was hij duidelijk op oorlogspad, stond vreselijk te grommen naar een oude reu en ik zie dan dat het gaat escaleren.
Dus ik riep hem terug, maar hij deed of hij gek was, dus ik greep hem bij het handvat van zijn tuig, en trok hem weg de andere kant op. Hij keek achterom, gromde boos naar me, maar helaas voor hem was ik niet onder de indruk. Hij wilde weer teruglopen, maar hij bedacht zich, toen ik hem wegstuurde.

We liepen verder, met mila, zijn vriendin, maar ze speelden niet samen. Bruce was gefrustreerd en bijt dan steeds in de riem, die ik in mijn hand heb. Er aan trekken en rukken en er naar toe springen. Ik stop de riem dan in mijn zak, maar je merkt dat hij gefrustreerd blijft.

Zo kwam hij een reu tegen, waar hij normaal aardig tegen is. Ze zaten aan de riem, snuffelde aan elkaar, maar omdat mila het vriendinnetje er bij was, snauwde hij de andere hond enorm af. Ik trok hem weg, de andere hond dook in elkaar van de uitval, maar goed, verder niks aan de hand, het is niet dat bruce dan helemaal agressief wordt of zo. Maar bij verder lopen weer die frustratie, in de riem bijten.

Laatst deed hij ook zo tegen een cane corso kruising, toen ze losliepen, maar toen trof hij de verkeerde. Die hond dook direct bovenop hem en kwam hij er met wat lichte verwondingen van af. Bruce loopt nu dus ook met een grote boog om deze grote jongen heen, want hij was toch wel geschrokken.
Bruce is van nature geen vechter, hij is eerder wat onzeker en gaat confrontaties veel liever uit de weg en stelt zich meestal onderdanig op.

Als er pups of teefjes lopen en andere honden zijn wat wild, gaat hij er vaak tussen staan om de zwakkeren af te schermen. Hij knokt niet, maar probeert de rust te bewaren Of duwt de andere hond weg, door er naast te gaan rennen en dan weg te drukken.

Nu mijn vragen, hoe leer ik dat hij niet zo bezitterig doet, over zijn vriendin en hoe moet ik omgaan met die frustatie? Moet ik hem idd laten spelen met de riem, om zo de spanning weg te laten vloeien? Of moet ik hem juist negeren, belonen, omdat hij toch mee gaat en niet de strijd verder opzoekt?

Met teven zoekt hij de strijd niet op, het is dus echt een mannen-probleem

Niemand?

tja, ik denk dat ook in dit geval heel veel afhangt van jouzelf
wat je zou kunnen proberen is voor de neus van Bruce het teefje wat hij zo claimt, zelf eens heerlijk uitgebreid aan te halen, waarmee je tegen Bruce zegt "wat van jou, er is niks van jou alleen"

het teefje beschermen is niet zijn taak, en het feit dat hij zo fel reageert zegt ook dat hij eigenlijk zich niet zo thuis voelt in de rol, het maakt hem gespannen en hij toont gedrag wat hij normaal in een andere situatie niet toont.

en, en das misschien niet zo'n leuk advies, vermijdt het voorlopig
ik heb zoiets ook aan de hand (gehad) met de honden van 1 van mijn beste vriendinnen, dat is reu en teef, het reutje is een fel wat onzeker mannetje, mijn reu een redelijk zelf bewuste grote reu en die liep zich meer en meer op te winden over het overdreven beschermende gedrag van dat reutje over het teefje. Het teefje ondertussen liep de boel in die zin op te stoken door sterk naar mijn reu toe te trekken (want die is immers veel stabieler dus trekt dat haar aan).

maar het ging ten koste uiteindelijk van mijn hond die zich hevig moest beheersen dat kleine reutje niet eens enorm op zijn mieter te geven, uiteindelijk viel het reutje mijn hond aan, en die was nog heel vriendelijk en sloeg de hond letterlijk van zich af, maar dat was zo tegen zijn normale gedrag in (hij is een non-vechter, heeft tie totaal niet nodig) dat ik daar een lijn heb getrokken......... ff helemaal geen contact meer, geen gezamelijke wandelingen, en nu heel af en toe weer, maar met aangelijnde honden waarbij mijn vriendin en ik heel duidelijke afspraken hebben gemaakt over het gedrag en wat we accepteren van onze eigen honden.

soms is het verstandig, als je ziet dat je hond hierdoor spanning opbouwt, om dingen te mijden, das ook leiding geven, en als de boel een poosje tot rust is gekomen, opnieuw opbouwen maar dan onder jouw !! voorwaarden.

het punt is, dat je met frustratie achteraf niks meer kan
dan zal je moeten wachten tot zijn stress niveau (hormoonspiegel) gedaald is
maar dat duurt wel even (soms wel dagen)
en pas op, andere honden ruiken/zien heel goed dat hij (nog) gespannen is, met daar weer een reactie op.

dat hij op sommige reuen niet reageert heeft ongetwijfeld te maken met de andere reuen (sorry dat ik het zo cru zeg, maar het is altijd actie/reactie) en daarbij ook jouw houding "oh met die reu is nooit een probleem......"

het feit dat hij niet knokt, graag de rust bewaart op andere momenten.......
daar kan je op afstand moeilijk waarde aan verbinden, het kan zjin dat onrust hem heel onzeker maakt en hij op deze manier probeert zijn omgeving "te controleren", het kan ook zijn dat hij een alpha is die echt aanstuurt, maar gezien het geheel twijfel ik zeer aan het laatse...... maar dat is maar mijn idee hoor, geen waarde oordeel.

ik denk zelf toch dat je moet proberen de hond nog minder regeling in handen te geven, en als dat teefje een trigger is....... toch vermijden, je hebt er niks aan, want dat zie je dan achteraf, ben je een poos bezig om al die spanning weer te laten afvloeien.

wat ik zou doen: (nog) meer aan de lijn wandelen, zelf 1 op 1 met de hond op stap, zeker de dagen na een "incident", zodat de hond zich richt op jou en jouw lichaamstaal, andere honden zijn helemaal niet zo belangrijk voor hem, jij bent zijn roedel, en hoe steviger jullie samen staan, hoe kalmer hij in andere ontmoetingen staat.

en als je zelf meer interactie met hem onderneemt?
sport en spel dus, apporteren, rare route's nemen, stukken joggen..........

zelf heb ik atlijd grote twijfels of andere honden wel zo belangrijk zijn (uitrazen op zichzelf wel natuurlijk), zeker als daar toch af en toe behoorlijk spanning door ontstaat (waardoor uitrazen weer nodig is)
hou er rekening mee, dat als de honden elkaar niet heel goed kennen en accepteren er zelden sprake is van echt ontspannen spel, maar veelmeer van testen van krachten (rangorde als je het zo wilt noemen) wat wel degelijk spanning met zich meebrengt. Dat honden, zo sociaal als ze zijn, dat liever in een soort wild spel doen, wil niet zeggen dat ze dat zo leuk vinden of er ontspannen van worden of blij zijn.

Maar ik begrijp wel wat je bedoelt, maar ik heb zelf echt twijfels bij de noodzaak tot interactie met andere honden, tenzij er een groepje honden waarbinnen duidelijkheid heerst, grappig is dan trouwens, maar dat is mijn ervaring, dat er dan niet zoveel uitgeraast wordt.

zelf trekken we regelmatig op met een groep rasgenoten van onze hond, die elkaar heel goed kennen, dan zie je heel ontspannen en vriendschappelijke begroetingen, maar de interactie ligt toch met de mensen waarbij speeltjes gedeeld worden door de actievelingen, anderen rustig in elkaars buurt optrekken.

je hebt een jonge reu, ik denk dat het goed is, hem niet te veel "succes" te laten hebben met zjin imponeer gedrag als hij durft, ervaringen vormen ook weer gedrag voor de toekomst

maar....... tis maar mijn idee hoor en hoe ik het ervaar