Heeft je hond je leven verbeterd??

Hallo allemaal,
Ruim twee jaar geleden ben ik door een diep dal gegaan.
Depressie angststoornis en verstoord evenwichtsorgaan.
Ik ben toen veel minder gaan werken en is onze wens om een hond bij ons te laten komen verwezelijkt.
Tobi is mijn beste medicijn gebleken.
Ik was al aan het opknappen maar door Tobi is het proces echt wat versneld.
Nu Cindy ook bij ons is ,is mijn leven verrijkt.
Ik noem ze dan ook mijn twee kado-tjes.
Ben erg nieuwsgierig of er meer mensen zijn die dit zo volen  of meemaken.

Ik heb ook een hond aangeschaft (een beagle uit het asiel). Toen ik heel diep heb gezeten en stilaan beter was vond ik dat ik iets miste in mijn leven en voor mensen buiten hp zal dit mss raar klinken maar een hond in mijn leven maakt mij compleet

Zeker weten. Ik heb het ook een tijdje moeilijk gehad en toen heb ik ook heel veel gehad aan onze vorige hond.
Mila heb ik nu nog niet zolang maar ik kan haar nu al absoluut niet meer missen!! Het is zo'n schat van een hond (en onze vorige hond was dat heel zeker ook wel hoor!). Ik heb ook de indruk dat ze het voelt als ik me niet zo goed voel en dan rustiger aan doet.

Omwille van gezondheidsproblemen weet ik dat de kans bestaat dat ik ooit niet meer voor een hond ga kunnen zorgen maar ik vrees die dag nu al en hoop dan ook dat het nog heel veel jaren zal duren voor het zover is want ik kan me absoluut geen leven zonder hond voorstellen.

drum voegt gewoon iets extra's toe...

ik heb bv angst in het ov(bus enzo)
en als ik dan drum meeneem gaat het een stuk beter

ik ben iemand die altijd maar bezig is,
binnen, buiten, iedereen helpen

mijn honden helpen me tot rust komen, de lange wandelingen, daar geniet ik van
's avonds willen ze op mijn schoot zitten, anders was ik weer met andere dingen bezig

in winterdag was het ooit dat om 17u de achterdeur nog niet was open geweest, en ik dus nog niet buiten geweest was (poetsen, wassen, strijken, leren zetel behandelen, houten meubels in olieën, ik vond wel altijd iets)

nu kom ik iedere dag buiten (weer of geen weer) en neem ik tijd voor mijzelf en mijn honden

Ja zeker hebben ze dat!

Thuis maar ook op school is het niet altijd even makkelijk....
Yamin & Marley zijn er ALTIJD voor me! Mijn twee maatjes!
Ze helpen me door dik en dun!
Heb ik weer een slechte dag gehad en kom ik thuis zijn er twee vrolijke hondje's die me vrolijk begroeten!

Ja ze hebben me leven zeker verbeterd!

hallo roxy heeft mij uit een burn out gesleept..

ik was zwaar depressief.zag het niet meer zitten.
dankzij roxy kon ik mijn bed uitkomen want ja ze moest eruit

dankzei roxy verander ik langzaam weer in mij zelf en heb ik mijn soulmate gevonden..
zonder haar was het niet gelukt..

ik zou geen dag meer zonder haar kunnen..

liefs ons

Hoi Jessica,

wat een mooie vraag is het die je steld!
En de genoemde antwoorden zijn bijzonder!

Nu is mijn reactie anders dan dat van jullie maar graag zou ik toch willen reageren.

Sinds een jaartje of 2,5 gaat het niet heel goed met mij en het werd steeds erger..
Vorig jaar deze periode was het echt niet fijn, in november was het mis en in december heb ik toen toch besloten om me voor een tijdje (7 weekjes in de ziektewet gezeten) ziek te melden.
Ik zat er even doorheen, zeg maar.
Nu gaat het wel weer maar heb nog steeds wel af en toe nog van die dagen.

Vroeger ging ik dagelijks wandelen met de hond van een vriendinnetje, tegen deze hond vertelde ik ook mijn geheimen en wat me dwars zat, zeg maar.
Ik geloof ook echt dat honden, dieren opzich trouwens, een positieve invloed hebben op de gemoedstoestand!

Ik vind honden helemaal fantastisch, ik ben ook continue bezig met me verdiepen in alles m.b.t honden, bv voeding, KVV en BARF dingen, overige goede voeding, positieve opvoeding, denkspellen/ hersenwerk, gebruik van natuurlijke producten bij honden, hondenschool uitpluizen, opvang/uitlaatservice uitpluizen etc etc..
En ik kan zooo niet wachten totdat ik dit daadwerkelijk in praktijk kan gaan brengen!

Ik heb al bijna 10jaar een vriend en we gaan volgend jaar trouwen dus helemaal blij mee!!
Het klinkt misschien een beetje gek ofzo maar ik heb nog een luikje met een andere soort liefde die ik kwijt wil, zeg maar.
Ik merk dat ik heel erg de behoefte heb om te zorgen..
Heerlijk bezig zijn met en genieten van een pupje/hond, elkaars gezelschap zijn, geven en krijgen, maatjes voor het leven zijn.. lijkt me fantastisch bijzonder!!

Mijn vriend werkt in de horeca dus ben ik veel alleen en ik zou het heel fijn vinden als ik een hondenmaatje om me heen zou kunnen hebben om lekker veel samen te zijn, samen dingen te doen en erop uit gaan!

Hier hetzelfde, ik zat met een depressie maar nu sinds ik Vino heb en ik vrijwilligerswerk doe in het dierenasiel gaat het veel beter met mij!
Zo zie je maar wat voor wonderen dieren kunnen verichten!

4 jaar geleden is mijn moeder overleden.ik wou nooit een hond,toen kwam jazzy op mijn pad.ik moet zeggen,hij heeft mijn leven gered.en toen kwam poppy erbij.ik noem ze mijn twee kleine geschenkjes en mijn wondertjes. ik kan en wil niet meer zonder ze.

Ik ben niet zo'n mensenmens en grote groepen mensen vind ik al helemaal niks.
Heb ook geen vriendinnen (dit klinkt sneuer dan ik het bedoel hoor haha ).
In vakanties (ik zit in het onderwijs, dus heb veel vakantie) kwam het regelmatig voor dat ik 3 dagen niet buiten kwam, vooral als het regende.
Niet gezond, op zulke dagen van niks doen was ik ook altijd hartstikke brak.
Ook op zondag had ik vaak een luie dag: uitslapen, hele dag in joggingbroek en 's avonds was ik gewoon moe van het niks doen.

Ik wilde altijd al een hond en vorig jaar kwam ze.

Ik geniet zó ontzettend van het feit dat ze er is.
Lekker naar het bos of gewoon hier in de wijk lopen, zelfs als het regent of 's avonds in het donker; je MOET gewoon de deur uit.
En ik merk dat ik daardoor beter in mijn vel zit. Tuurlijk heb ik nog wel eens een off day, maar er is gewoon geen excuus meer om de hele dag binnen te zitten.
De buitenlucht doet me goed, het buiten zijn heeft gezorgd dat ik anders tegen dingen aan kijk.
En als ik niet zo'n best humeur heb en Mellow lekker gek zie doen, dan vrolijkt dat me gewoon weer op.

Met een hond maak je toch wat makkelijker contact, je groet mede-hondenbaasjes en soms sta je even te praten over de honden.

Ja, ze heeft mijn leven zeker verrijkt. Ik heb mijn sportschoolabonnement opgezegd (vorig jaar december), maar kom toch wel aan mijn beweging. Hoewel ik daar intensiever sportte beweeg ik nu veel meer, simpelweg door de wandelingen.

Vanmorgen werd ik om 6 uur wakker (wekker staat altijd om 6:30), ik had slecht geslapen en wil dan niet weer voor een half uur in slaap vallen.
Ben er dus uit gegaan en liep om 6:30 buiten. Het miezerde een beetje, het was nog een beetje donker, beetje fris.
De stilte was lekker, ik ben (tegen zevenen) 1 iemand tegengekomen met een hond. Verder heb ik niemand gezien.
Ik had wallen tot mijn kin volgens mij, maar heb toch lekker gelopen, was ook een stuk wakkerder dan anders (normaal gesproken laat mijn vriend haar 's morgens uit).

Oei, dat is nog best een lang bericht geworden haha

Honden zijn niet vervangbaar, maar Wifi helpt me over mijn intens verdriet na Luca's dood.

destijds is er een hond gekomen omdat ik deeltijds werkte mijn vriend vaak in het buitenland zat en ik me nutteloos voelde. Intussen werk ik voltijds en werkt mijn vriend veel van thuis uit. De dingen zijn gedraaid. Maar thuiskomen na een drukke dag op het werk en het veld in (moeten) trekken... Heerlijk!

Wat een mooie verhalen allemaal!
Ik zelf heb al zo'n 5 jaar geen hond meer en ben nu een tijdje bezig met de aanschaf van een hond.
Mijn moeder is overleden toen ik 13 was en op mijn 16e ben ik uit huis geplaatst omdat het thuis niet meer ging. De enige momenten waar ik thuis echt tot rust kwam was als ik wandelde en knuffelde met mijn hondje. Maar toen ik uit huis ging kon ik hem ook niet meer zien. 

Het ging steeds slechter met mij.
Ik kreeg de diagnose Borderline. Ik sneed mezelf van mijn 13e tot mijn 20e en nam meerdere malen een overdosis. Ik zat totaal in de knoop en durfde niemand te vertrouwen.

Nu ben ik inmiddels 21 en heb gelukkig ook veel mensen leren kennen die me waarderen en om me geven. Mensen die ik kan vertrouwen. Het gaat dus steeds beter, maar nog steeds verlang ik naar een hond in mijn leven. Het zal me net dat extra zetje geven waardoor het nog beter gaat.
Het wandelen, verzorgen en spelen met een hond heeft me altijd zo vrolijk gemaakt!
Ik kan niet wachten om weer een maatje te hebben!

Dankjewel

Een vriendschap met een hond is niet voor even, maar voor het hele leven.

Mijn hele leven hebben wij al honden. En ik zou echt niet meer zonder ze kunnen
Ik heb drie jaar geleden een ongeluk gehad, en toen heb ik een eigen hond gekregen.
Zonder haar kan ik echt niet meer, zij helpt me door alles heen. (Al onze honden trouwens)
Ze is niet alleen mijn hondje maar ook mijn beste vriendin :p

Wat een verschillende, maar herkenbare verhalen. Sinds vorig jaar weet ik dat ik een vorm van reuma heb, maar achteraf speelt dit eigenlijk al veel langer. Hierdoor kan ik niet fulltime werken en zat ik dus veel alleen thuis. Door de vermoeidheid en pijn bleef ik ook vaak binnen en ondernam eigenlijk niets. Toen ben ik gaan nadenken over een hond en mijn vriend reageerde erg positief, zo ook iedereen in mijn omgeving. Nu kom ik elke dag lekker buiten, knuffel ik heerlijk met Izzie, sta ik elke ochtend op met een lach op mijn gezicht, als die hummel weer vrolijk bij ons op bed springt! Ook krijg ik de nodige beweging, wat heel goed voor me is.

Kortom, ik kan met recht zeggen dat mijn hond mijn leven heeft verbeterd. Ik had me niets beters kunnen wensen en Izzie helpt mij op een manier zoals niemand anders zou kunnen doen.

Wauw wat een boel verhalen en wat een openheid!Ik had Max opgegeven voor hond van de maand in hondenmanieren. deze maand staan we er in. 

Mijn man en ik zijn straks 2 jaar getrouwd. Max is in november 2 jaar bij ons. 
Ik zelf kom uit Overijssel en ben bij mijn man in zuid holland gaan wonen. Dit was een enorme overgang, weg van familie, ander werk, ander huis, alles anders... ook max kwam erbij en hij zorgde er voor dat ik naar buiten ging, het dorp leerde kennen en de mensen die er wonen. Ik heb in die periode een depressie gehad, maar Max zorgde er voor dat ik naar buiten moest en dat ik tegen hem aan kon kruipen als ik me rot voelde.
INmiddels gaat het met mij hardstikke goed, maar met Max minder. Hij is enorm gestresst en druk. Omdat hij mij in de twee jaar zo heeft geholpen, hebben we een gedragstherapeut ingeschakeld om te werken aan het gedrag wat hij nu vertoont. We hopen dat hij daardoor ook relaxter word en dus gelukkiger

'n mooi onderwerp dit, met mooie intense verhalen.

Ook ik heb zo'n verhaal, zelf heb ik 'n hondje en altijd honden gehad omdat het bij mijn leven hoort, maar voor sommige red een hondje het leven van diegene, zo was het ook 5 jaar geleden voor mijn tante.

Haar man 69 jaar,stierf heel plotseling aan 'n hersenbloeding, een drama voor haar en ook voor ons, hij had nog zoveel plannen in zijn leven, het leven van mijn tante was niks meer waard voor haar, ze ging dan ook steeds meer achteruit en kwam 5 weken na het overlijden van haar man op de paaz afdeling terecht, he was echt puin met haar...na 2 maanden ging ze weer naar huis, maar ze zat nog steeds in een diepe put, mijn krachtige tante was ver te zoeken in die tijd, thuisblijven deed ze maar weinig, ze was altijd op pad naar ons en naar andere familie toe, ze was welkom bij iedereen dat wel maar het was niet de oplossing, grappig was dat ze naar iedereen toe ging die een hondje had, we zeiden dan altijd, ze komt onze hond weer verpeste haha, totdat ze zelf aangaf dat ze ook een hondje wilde, ze wilde een hondje die was afgedankt door iemand, dus bv een hondje uit het asiel,we hebben heel wat afgezocht voor haar en na een half jaar vond ik op MP Mylo, een kruising jack russel/cairn terrier, zijn vorige baasje deed hem weg omdat ze met een baby samen te weinig tijd voor hem had, Mylo is levendig, brutaal en lief, net wat mijn tane moest hebben, hij houdt haar bezig, het eerst wat ze zei toen we gingen kijken met haar naar Mylo was > die neem ik mee die past bij mij, en dat klopte, Mylo heeft haar gered vanaf dag 1 dat hij bij haar woonde, ze werd weer die krachtige vrouw, ze had weer iemand om voor te zorgen, ze leefde weer !

We zijn nu 5 jaar verder, Mylo nu 5 jaar oud en mijn tante nu 74 jaar zijn onafscheidelijk, ze wandelen heel veel, want ze is een vitale vrouw voor haar leeftijd, haar leven heeft weer zin en het leven heeft weer een doel, Mylo vrolijk en mijn tante vrolijk.

Een hondje kan dus ook een leven redden!

Het is wel een erg lang verhaal geworden haha

Shelby en Tjinta zijn mijn steun en toeverlaat.
Ze nemen me zoals ik ben en daar kunnen somige mensen nog van leren..
Mijn ziekte heeft erg veel narigheid gebracht van mensen die ons gezin de rug toekeerde of dingen gingen rond bezuinen enz..
Mijn oudste zoon heeft ass en dat is ook behoorlijk pittig naast mijn eigen ziekte dus dubbel zoveel zorgen en lasten..
Onze husky´s zijn voor mij 2 dochters ze geven iedereen uit het gezin op hun eigen manier aandacht en steun..
Ik heb me totaal gestort op de training van ze enz..
Ze helpen me door de donkere dagen heen en ze kruipen bij me op bank als ik ff een dip heb...
Kan niet zonder mijn 2 damens ik geef ze alles wat ze nodig hebben en ik krijg zoveel terug van ze....
Mijn 2 meiden zijn mijn beste vriendinnen ik kan ze ales vertellen zonder dat ze me beoordelen ofzo..

Mijn honden maken mijn leven makkelijker en laten me in mijn waarden... zou niet meer zonder ze kunnen..

Ik had mijn Laila (mijn allereerste eigen hondje) in 2006 genomen. Ik was toen heel zwaar depresief en zat elke dag thuis en mijn piama en kwam de deur niet meer uit. Mijn situatie is verbeterd toen Laila kwam. ik ben er nog langer niet maar ik kom weer veel op straat

ik wou al sinds mijn 6e een hond.

toen ik 6 was, ontmoette ik een border collie waar ik mee mocht spelen.
Ik wist toen niet dat het een border collie heette, dus noemde ik de hond: een hond met een pluimstaart

sindsdien wou ik al een hond met een pluimstaart, spitse snuit, halflanghaar.
en toen ik ong. 12 jaar was, kreeg ik het nieuws van mijn moeder dat ze Olly gezien had.

Hij voldeed aan alles wat ik wou qua uiterlijk.
Toen kwamen we bij het pleeggezin. Het was wel raar om hem te aaien als je weet dat ie straks in je huis rondloopt.

hij kwam ook meteen naar me toe enzo.

sindsdien heb ik me niet meer verveeld of wat dan ook.

Ik verveelde me vaak... Ik had niet veel te doen enzo. Ik zat ook niet op hp en sprak niet veel af met vriendinnen...
en toen kwam olly en toen heb ik me niet meer verveeld XD

ik ben echt blij met hem
ik weet zeker dat wij de perfecte gezin zijn voor hem, ook qua omstandigheden.
veel ruimte om te bewegen, heel veel dieren om te gaan snuffelen...

Wat een prachtige verhalen allemaal,
En daarbij bedankt dat jullie dit ook willen delen.
Zo zie je dat een ieder zijn eigen pijn ,ellende en verdriet moet verwerken.
En ik moet zeggen dat,dat me ook weer steunt en weet dat ik dus echt niet de enige ben.
Ik wil jullie allemaal heel erg hartelijk danken voor de geweldige maar o,zo persoonlijke verhalen.

Geen dank!
Normaal ben ik niet zo open over mijn gezin en problemen maar ik vond jouw vraag zo mooi en duidelijk dat ik gewoon moest reageren..

Mijn honden zorgen ervoor dat ik buiten kom, maak lange wandelingen met ze. Heb last van spasomfilie waardoor ik veel spierpijnen heb en moeheid. Zij zorgen ervoor dat ik niet de hele dag in de zetel vertoef. Op momenten dat ik echt slecht ben, merk ik wel dat 3 honden echt teveel is. Maar goed, ze zijn er nu met 3! Mooie topic!