Pepijn heeft volgens mij last van de aanstelleritus, of toch bang?

Hallo allemaal!

Pepijn vertoont de laatste tijd wat maf gedrag en ik vroeg me af of jullie dit herkennen bij jullie eigen honden.

Ik woon alleen en Pepijn is dus, ondanks dat hij natuurlijk gewoon goed gesocialiseerd is en er hier vaak mensen over de vloer komen en we vaak bij mijn ouders komen, geen druk gezinsleven gewend. Hij logeert echter wel regelmatig, samen met mij en Kareltje, bij mijn ouders waar het wel gewoon een druk komen en gaan is van mensen.

Ik merkte al van kleins af aan dat Pepijn wegduikt als er bijv. ruzies zijn. Op zich niet gek natuurlijk. De laatste tijd duikt hij echter steeds vaker zijn bench of mand in of gaat hij onder tafel zitten. Ook als mensen bijv. gewoon wat intenser of harder praten.

Gisteren vertelde ik bijv. iets aan mijn moeder en zij reageerde, licht geschrokken, met: "oooh echt waar?" en hoppa! Pepijn vertrok, mijn moeder over zijn schouder boos aankijkend, richting bench. Later kwam mijn vader mopperend de kamer in en ja hoor... Pepijn draaide zich om en ging onder tafel zitten. 's Avonds had ik een gewoon serieus gesprek met mijn zusje en je raadt het al... Pepijn ging in de bench zitten en loerde met grote ogen naar buiten om te kijken of we elkaar al de harses aan het inslaan waren.

Inmiddels gebeurt het zo vaak dat er tijdens ieder gesprek wel iemand lachend zegt: "En daar gaat Peppie weer..." Hij lijkt niet heel bang, meer geïrriteerd. Alsof hij wilt zeggen: "hou nou eens óp met al dat geouwehoer..." Hij rent ook niet geschrokken weg, maar loopt rustig doch resoluut (en ook zo dat je hem niet over het hoofd ziet) naar de bench/mand/tafel terwijl hij een paar boze blikken achterom werpt naar de "boosdoener". Het is echt een beetje lachwekkend.

Nu weet ik uit ervaring dat teckels nogal theatraal zijn, ze zich ver-schrik-ke-lijk aan kunnen stellen en regelmatig last hebben van chronische aanstelleritus, maar dit heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Herkennen jullie dit gedrag bij jullie honden? En zie ik wat over het hoofd of mag ik dit inderdaad afdoen als ontluikend drama-queen gedrag?

Yep...hier heb je te maken met een overgeemotioneerde drama enscenerende aan aanstelleritus leidende Theaterbokworst...eh..Teckel..

Even de mail uitzetten.

Heel herkenbaar, Lola kan ook niet tegen harde stemmen, trekt zich meteen terug op haar kleed, ze voelt ook meteen bij een zucht oid de sfeer, frustratie, erger, en zij trekt zich terug op haar eigen plekje. Maarja hier is het ook geen druk komen en gaan, dus merkt ze elke zucht op haha.

Laat Pepijn het niet verbaal merken?

Nala zucht hier drie keer geërgerd en dan gaat ze op haar mand liggen, waar ze een paar keer zo hard en diep knort dat je het wel moet horen. En dan doet ze net alsof het niet de bedoeling was, maar stiekem zie je haar met een schoon oog naar je kijken en denken:'Yes, gelukt, ze moeten eens stoppen met dat luidruchtige gepraat!'

Moeilijk. Ja, theatraal zijn kan mee werken aan hoe het gedrag zich uit, denk ik..Ken zelf ook dat Teckel gedrag en inderdaad optredens geven zijn ze érg goed in.

Maar neemt niet weg dat er een oorzaak is voor het vertoon van de optredens. In Pepijns geval denk ik dat hij er echt last van heeft, en dat uit op die manier. Hoe hiermee om te gaan, geen idee..Oordopjes?

Wat doet Pepijn als je hem aandacht geeft als ie zo doet?

Ik vind het niet raar. Ik (her)ken het wel.
Fedor is ook een gevoelige hond. Hij voelt een stemming ook al aan de kleinste dingen.
Vroeg me laatst wel af; er zijn hoogsensitieven bij mensen, maar ook bij dieren.
De hoogsensitieven zijn ook nodig. Het zijn die die wat afwachtender zijn, meer tijd nodig hebben om de situatie te overzien, maar waarvan dus ook het emmertje eerder overloopt. Ze merken iedere verandering, en ieder detail, waar het aan de rest voorbij gaat, merken zij het wel.

Vergis je niet in je hond. Ze zijn een spiegel van jezelf!

Huisdieren vangen de positieve, zowel als de negatieve psycho-emotionele stralingen van hun baasje; ze zijn zeer gevoelig voor de wisselende veranderingen in de gevoelswereld van de baas. En ook bij een huisdier kan het gebeuren dat wanneer zij pijn hebben aan....of last hebben van.....dat je dit kan vertalen naar psychische oorzaken van de baas. Het is dan een boodschap van het huisdier naar de baas toe. Het zijn natuurlijke boodschappen en breng je de noodzakelijke wijzigingen bij je zelf toe, dan op die wijze helpen jullie elkaar.
Dieren en baasjes lijken op elkaar.......en dat is ook zo. Het is niet zomaar dat dit of dat huisdier met die specifieke karaktereigenschappen juist bij iemand belandt.

Hou jij zelf ook niet van ruzies of van stemverheffingen? Omdat je het van kleins af aan al merkt aan Pepijn, zou het zo kunnen zijn dat wat ik hierboven heb opgeschreven. Het is iets om over na te denken!

Ah fijn, het komt jullie dus ook bekend voor.

Even de vragen beantwoorden:

@ Shawna: Nee, verbaal laat hij het niet echt merken. Thuis laat hij wel van zich horen als hij bijv. vind dat ik genoeg achter de computer heb gezeten. Maar zo "brutaal" is hij alleen thuis. Karel doet dat trouwens wel gerust tegen iedereen!

@ Caitlin: Als ik hem aandacht geef dan vind hij zichzelf nog veel zieliger. Hij heeft er dan ook een handje van om op mij te gaan zitten en de "harde prater" aan te kijken, zo van: "zie je wel, mijn vrouwtje vind dat ook hoor". Dus dat doe ik niet meer. Als ik hem gewoon laat zitten waar hij wilt zitten, gaat hij meestal slapen of hij komt er gewoon weer uit omdat hij geen succes geboekt heeft. Ik heb ook het idee dat ik daaraan kan merken of hij er echt last van heeft of zich loopt aan te stellen. 100% zeker weet ik dat niet trouwens...

@ Zonnetje: Ik denk dat er zeker hoogsensitieve dieren zijn. Karel is er daar sowieso eentje van. Hij heeft heel veel begeleiding van mijn kant nodig en is zeer snel overprikkeld. Teckels zijn sowieso best wel gevoelige hondjes en reageren sterk op hun omgeving. De baas is alleen niet altijd de sterkste prikkel binnen die omgeving.

@ Angela: Wat betreft het wegkruipen bij ruzie's, reageert Pepijn zeker op mij. Wanneer ik verstar, zoekt hij een veilig plekje. Waar hij nu echter allemaal op reageert, heb ik geen last van. Zijn echt gewone, normale gesprekken of bijv. verbaasde reacties waar hij op reageert. Maar ik bedenk me nu wel dat ik zelf alleen dat soort uitspraken (zoals: nou ja!) thuis allen doe wanneer ik ergens een heftige emotie bij heb. Ik ben immers alleen en dat komt er dus alleen uit bij bijv. hevige verontwaardiging. In een groep doe je dat soort uitspraken sneller. Dus misschien linkt hij het wel met andere emoties? Gaat nu misschien wel heel ver hoor, maar dat bedacht ik me nu zo.

Één van de honden van mijn ouders is trouwens ook extreem gevoelig voor emoties. Hij duikt ook echt rillend in een hoekje als er iemand boos is. Zijn reacties zijn veel extremer dan die van Pepijn. De stress van Floris heb ik nog nooit gezien bij Pepijn. Hij reageert echter niet op de dingen waar Pepijn dus wel op reageert door weg te lopen, boos om te kijken en in zijn bench/mand/onder tafel te gaan zitten.

de emoties die jullie oproepen, jij bij anderen, is de hond niet in zijn eigen omgeving gewend, daar is het stil en rustig, nu zit tie in een andere omgeving, of bij jullie thuis waar het druk wordt, met gesprekken, een andere emotie krijgt tie te verwerken, dat tie zich dan terug trekt, alleen maar goed, voor het zelfde gaat tie zitten blaffen voor aandacht, dit gedrag is niet erg, laat hem zijn gangentje maar gaan.

helemaal niet raar, emoties kennen honden wel degelijk, krijg maar eens een huilbui, je hond weet niet hoe die je moet troosten, nou zijn gesprekken anders, maar toch reageerd tie daar ook op. heel normaal.

Ik herken het ook wel.
Maar ik vind dat Pepijn het goed oplost,gewoon een rustig plekje opzoeken.
Het zou erger kunnen ,zoals Floris bv

Kallista is ook héél gevoelig voor emoties.
Een Bracco is volgens de rasstandaard héél gevoelig voor de stem.

Dat merk ik ook bij haar,boosheid in de stem merkt ze direct op!
Als ik hier al eens schreeuw tegen Smeagol(ja die kan soms de aap uithangen ,soms stuift hij hier door het huis en gaat de andere katten die liggen te slapen storen,Smeagol genoeg nu!!!roep ik dan.Meestal stopt hij dan )wel dan denkt Kallista soms dat het tegen haar was en zoekt onmiddelijk haar bench op,als ze ligt kan ze soms nog wel eens een diepe zucht laten horen,alsof ze wil zeggen "wat was ie weer irritant zeg"

Pepijn schrikt inderdaad ook als ik Karel eens op z\'n flikker geef. Karel is ook heel gevoelig, maar kan zichzelf ook he-le-maal afsluiten en dan is er niets wat er tot hem doordringt.

Aan de ene kant wel prettig voor hem, maar niet zo prettig voor mij als hij dat doet terwijl hij mijn plinten aan het doorkauwen is. Dan wil een brul het nog wel eens doorbreken, maar Pepijn vliegt dan ook tegen het plafond. Om vervolgens, als hij door heeft dat het tegen Karel was, bovenop Karel te springen. Zo is ie dan ook weer wel.

Vaak kan je het antwoord bij jezelf ontdekken, als je maar genoeg nadenkt of dat je eens stilstaat bij wat je zelf altijd doet.

(moet ik zeggen met een miepie die overal op blaft. Vooral als we weg zijn, zie het topic daar over)