'Mens hecht zich op zelfde manier aan hond als aan baby'

'Mens hecht zich op zelfde manier aan hond als aan baby'

Mensen binden zich hormonaal gezien op ongeveer dezelfde manier aan honden als aan baby's. Dat zou blijken uit een nieuwe studie. 

http://www.nu.nl/wetenschap/4032303/mens-hecht-zich-zelfde-manier-hond-als-baby-.html

Oh dank je, anoniem. Blijkbaar hadden velen van ons het nog niet eerder gelezen. Ik in ieder geval niet.

Wat apart, ik typte alleen mijn tekstje, staat dat artikel erboven, huh?

Dit jaar komt nog meer "aha" nieuws naar buiten waardoor mensen honden anders gaan zien. 

ik heb kinderen, ze zijn al wat groter,

mijn hondjes zijn en blijven mijn babies, geen

verschil in gevoel, wil net zo goed voor ze zorgen, net zo

goed opvoeden, ben net zo bezorgt om ze, wil dat ze goed eten, en

sta altijd voor ze klaar. precies dezelfde dingen als bij mijn kinderen

Eerlijk gezegd doe ik het juist wel. Niet geleerd of zo maar op gevoel altijd gedaan. Als een van mijn honden niet luistert blijf ik ze aankijken tot zij wegkijken. Nu schijn ik heel veel dingen niet volgens 'het boekje te doen', maar puur op gevoel. Bij mij werkt het wel

Ik kijk mijn hondjes zelden aan, omdat ze dit intimiderend vinden. Maar goed. Ik heb ook drie hele grote watjes.

Op goede dagen maak ik oogcontact met mensen, maar daar moet ik héél bewust over nadenken. "Oké, weer even oogcontact maken. Niet te lang. Misschien even knikken of lachen. Weer even oogcontact." Op slechte dagen probeer ik het niet eens, dan kijk ik naar mijn handen o.i.d., of nog liever, naar mijn hondjes. Dan ebt de spanning sneller weg.

"

Ik vraag me dus af of dat de reden is dat mensen met een vorm van autisme zo goed met dieren kunnen. Omdat ze die wel echt aankijken, en mensen vaak niet. (ik spreek dan over de ervaring die ik persoonlijk heb met mensen met een vorm van autisme). 

 

Ik ga t ze zeker vragen.

"

Kees

Dat je je net zoveel aan je hond hecht als aan je baby kan ik mij iets bij voorstellen. Maar als we het gaan hebben over knuffelhormoon oxytocine dan haak ik af.

Het onderzoek was ook te kort om duidelijkheid te geven of het zeker te weten.

 Want? 

Hebben we dus gratis en voor niets twee harige 'hackers' in huis.....

Aan knuffel hormonen geen gebrek hier, dat is de favoriete non actief activiteit hier in huis.......is ook wel nodig om het testosteron in balans te houden.....

Die heerlijke beesten kijken je niet voor niets diep in de ogen aan als ze iets van je gedaan willen krijgen

Nou inmiddels kan ik bevestigen dat je ze idd niet met elkaar kan vergelijken.

Hier waren de honden nr 1 TOT mijn dochter kwam.

Van dag 1 op dag 2 was die rol over.

Een kind is zooooo anders dan een hond juist emotioneel.

Gingen ze eerst altijd mee en liet ik ze nooit thuis is dat nu wel anders.

Ze gaan veel vaker niet mee omdat het gewoon onhandig is (lees pretparken, vakantie's etc die kiezen we nu voor onze dochter uit en niet meer of de honden mee mogen)

Tuurlijk ben ik nog steeds gek op mijn honden en ze hebben er juist een vriendin bij want mijn dochter is ook gek op ze (en hoe leuk is het elke dag stiekem te bietsen en wat te krijgen haha)

Maar dat het wel degelijk anders is merk je pas als je kinderen hebt denk ik.

Het gaat er niet om hoe je je kinderen opvoed of verschillen.

Het gaat erom dat gevoelens een chemie veroorzaken in je lichaam. Net als angst en woede adrenaline aanmaakt zo maakt je lichaam ook bij andere gevoelens chemie aan. Dat doen hormonen.

Dat liefde voor een kind ook een chemie aanmaakt blijkt uit deze onderzoeken. Je lichaam reageert gevoelsmatig op je hond hetzelfde als voor je kind. Is ook logisch, voor beiden zorg je en hou je van.

Dan hebben we het over normaal functionerende mensen.

Je hebt ook disfuntionele mensen die geen normale gevoelens hebben en een kind, hond enz. gewoon kunnen schaden (psychopaten, egoisten, narcisten enz. kunnen geen gevoel voor anderen opbrengen, daar draait het alleen om eigen behoeften, die ze helaas goed weten te verbergen en de kunst van manipuleren kennen).

" Nou inmiddels kan ik bevestigen dat je ze idd niet met elkaar kan vergelijken.
 
Hier waren de honden nr 1 TOT mijn dochter kwam.
Van dag 1 op dag 2 was die rol over.
Een kind is zooooo anders dan een hond juist emotioneel.
 
Gingen ze eerst altijd mee en liet ik ze nooit thuis is dat nu wel anders.
Ze gaan veel vaker niet mee omdat het gewoon onhandig is (lees pretparken, vakantie's etc die kiezen we nu voor onze dochter uit en niet meer of de honden mee mogen)
 
Tuurlijk ben ik nog steeds gek op mijn honden en ze hebben er juist een vriendin bij want mijn dochter is ook gek op ze (en hoe leuk is het elke dag stiekem te bietsen en wat te krijgen haha)
 
Maar dat het wel degelijk anders is merk je pas als je kinderen hebt denk ik. "

Jacqueline, Jackie en Joy

 Vonden ze dat niet naar dan? Lijkt mij vervelend ineens op de tweede plaats gezet te worden.

 Inderdaad zo ervaarde ik het ook.

nee althans dat is me niet opgevallen.

ik betrok ze meteen  bij de baby maar je leven veranderd nu eenmaal zodra er een baby is daar doe je niks aan. 

ik denk dat het ook meer een menselijk gevoel is om op de eerste of tweede plaats te komen immers heb ik twee honden en beide zijn evenveel, het is niet dat de een belangrijker is dan de ander.

" nee althans dat is me niet opgevallen.
ik betrok ze meteen  bij de baby maar je leven veranderd nu eenmaal zodra er een baby is daar doe je niks aan. 
ik denk dat het ook meer een menselijk gevoel is om op de eerste of tweede plaats te komen immers heb ik twee honden en beide zijn evenveel, het is niet dat de een belangrijker is dan de ander. "

Jacqueline, Jackie en Joy

 Ik bedoel ook meer qua aandacht, als ze eerst overal mee heen mochten enzo.

Ik vraag me ook af hoe het dan zit met katten. Ik bedoel, da's ook een huisdier, ook intelligent, en het kan je ook aankijken. Dan zou je als mens toch óók die hormonen aan moeten maken? Want ik denk dus dat het dan niet uniek is voor babies en honden, maar ook naar andere intelligente dieren waarmee je kunt samenleven.

Eline, je hoeft er niet bij stil te staan. Maar het is mooi dat gevoelens niet zomaar meer afgedaan worden als verbeelding maar echt bestaan. Mensen hoeven niet meer hondenbezitters als gek af te schilderen als ze net zoveel van hun hond houden als.....daar zit de belang van dergelijke onderzoeken.

Nee dat is natuurlijk geleidelijk gegaan maar ben ook meer thuis.

Dochterlief slaapt met haar 3 jaar nog steeds smiddags dus dan altijd thuis.

Als ik naar mijn ouders of schoonouders ga, gaan ze altijd mee maar op elke andere visite niet meer terwijl dat normaal wel was.

Normaal kon ik me dan ook richten op de honden helemaal als er andere honden waren met wie er gezeur kon optreden maar nu is dat gewoon veel moeilijker doordat ik mijn dochter in het oog moet houden dus om gezeur te voorkomen lekker thuis.
Heb bij hun totaal geen verschil gemerkt, het is ook niet zo dat ze geen aandacht meer krijgen en dat scheelt denk ik wel.

Tis puur het niet meer meegaan naar andere mensen maar ook dat is minimaal doordat je met een kind veel minder snel zomaar even weggaat.

Wat betreft het oog contact,voor de hond heeft het alleen een positieve uitwerking als de hond de mens in de ogen kijkt,niet andersom,dan kan het nog steeds zeer dreigende taal zijn of zo over komen.

https://www.linkedin.com/pulse/oogappel-onderzoek-onder-de-loep-ir-ineke-r-van-herwijnen

Dit artikel is niet goed geschreven. Het betreft niet in de ogen kijken hoor. Dit gebeurd ook met aaien, ernaar kijken (niet staren ofzo, gewoon de ander opmerken). Ze hebben de klok horen luiden en weten niet waar de klepel hangt.

Het oorspronkelijke onderzoek betreft dat gevoelens "bestaan" en exact hetzelfde zijn voor je bloedeigen kind als een geadopteerde, dus ook eentje op vier pootjes.

 Haha, grapjas. 

Hahaha Reneeee, ik lig dubbel nu

 Een kind is een mens,mensentaal houdt juist in dat het goed en netjes is om elkaar in de ogen te kijken.

Een hond is een dier en daar werkt het anders.In hondentaal kijken honden elkaar aan als ze elkaar willen uitdagen of juist willen (weg) dreigen.

Nu is de band tussen mens en hond vaak een combinatie of middenweg,we wennen aan elkaars taal.

Mijn hond kijkt mij ook aan als ze graag iets van mij wilt,en ik heb ook dat stukje oog contact verwerkt in haar 'opvoeding',dus ze zoekt het wel op.Kijk ik te lang of direct in haar ogen(geen versmalde ogen en juist grote ogen) dan kijkt ze direct weg.Dat is dé manier voor honden om geen ruzie te krijgen...in hun eigen taal.

Verder hoor je mij niet zeggen dat jij jouw hond niet mag aankijken hoor  (don't worry be happy)

EDIT:Het recht aankijken bij kinderen is trouwens ook voor best veel kids te confronterend en dreigend.Daar vergissen mensen zich ook nogal eens in 'Kijk mij aan als ik tegen je praat'...(dit zinnetje wordt vaak gezegd op het moment dat een kind toch al iets 'fout' deed..en dan wil dat koppie toch al gaan hangen...of ze kunnen autistisch of ontzettend verlegen zijn..dan wil er ook geen oogcontact komen)

 ????Heb je het artikel van de TS wel goed gelezen?

Aston kijkt me juist graag even aan als we samen rustig op de bank zitten. Heeft ook te maken met de persoon die het doet natuurlijk. Als een random persoon die ik niet ken me gaat zitten aankijken zou ik dat ook eng vinden, maar als iemand van wie ik hou me aankijkt, niet.