rouwverwerking...

Hallo allemaal!

Ik vraag me af hoe jullie het overlijden van je hond verwerken...

Toen mijn lieve Gorby ziek werd wist ik,dat ik afscheid van haar moest gaan nemen en haar loslaten...maar hoelang we samen nog hadden,dat wist ik niet...dat bleek nog een half jaar te zijn ,waarin ik soms al heel verdrietig was om haar te moeten gaan missen,maar ook omdat ik haar achteruit zag gaan...zij liet mij zien hoe ik haar kon loslaten,dat deed ze heel liefdevol naar mij...
Ik ben nog voor een second opinion naar Nederland geweest in juni 2007 en had een huisje gehuurd samen met haar,Tosca en Joep in de bossen van Nunspeet.Ze heeft enorm genoten ondanks,dat ze ziek was...haar laatste lange reis samen was dat...zij was mijn reishondje,die me overal vergezelde...13 jaar lang...Toen we terug kwamen heb ik een dagboekje gemaakt, waar ik iedere dag wat inschreef en fotootjes in plakte van haar en met haar herinneringen ophaalde,wat we allemaal beleefd hadden samen...dat was voor mij al een soort verwerking...toen ik haar uiteindelijk liet gaan,heb ik haar lijfje een mooi plekje onder een hele grote boom gegeven bij mijn huis,waar ze zelf al een ligkuil had gemaakt in de schaduw onder die prachtige boom.Er branden regelmatig nog kaarsjes voor haar...er staan foto´s in mijn huis en ik praat nog regelmatig met haar,wetend dat ze bij me is en dat ik haar straks weer zal zien,als ik sterf...

Ingrid en haar honden

Hoi Ingrid,
Ik voel o zo met je mee, het is vandaag precies 1 week geleden dat we onze lieve Cobus hebben laten inslapen en het is net of het verdriet met de dag groter word, inplaats van dat ik het een plekje kan geven ging er deze week geen dag voorbij of ik moest wel even om hem huilen. ik weet heus wel dat het tijd nodig heeft. Maar helaas vinden sommige mensen om je heen dat het nu wel goed is er word dan gevraagt zo al over je ergste verdriet heen????? hoe kan dat nou na 10 jaar samen alles gedeeld te hebben??? Het leek zowaar dat deze week alles zo'n beetje zijn glans verloren heeft. Dit weekend hebben we op de hond van onze dochter gepast ik kon er niet toe komen om het rondje te lopen wat ik altijd met Cobus liep en heb dan ook bewust voor een andere route gekozen. Ik weet heus wel dat dit misschien voor anderen heel drammerig klinkt maar het voelt nou eenmaal zo en niet anders. Vrijdag was ik even in de dierenwinkel om een vogelhuisje te kopen de jongen die mij altijd hielp vroeg hetzelfde (hij bedoelde hondenvoer) en ja hoor daar gaan we weer snikkend vertelde ik hem dat we Cobus niet hebben. gewoon kloten is dat. En dan heb ik het nog helemaal niet over de mensen die zeggen je neemt zeker geen hond weer he?? De kinderen zijn de deur uit en jullie kunnen gaan en staan waar jullie willen. Als je dan zegt ik denk het wel word er geantwoord denk toch na nu heb je nog verdriet maar over een paar weken denk je er heel anders over. Ik vind dat dit een beslissing is die wij zelf toch moeten nemen. Ingrid Hoe is het nu met je lieve Tosca? ik hoop dat het goed gaat en dat ze geen pijn heeft. geef haar vooral een hele dikke kuffel van ons.
Liefs van Alice en Cobus4ever

Hoi lieve Alice,

Doe a.u.b.jouw rouwverwerking op jouw manier! Huil,als je moet huilen,wordt boos,als je boos wil zijn...sommige mensen kunnen je zo´n extra pijn bezorgen(soms onbewust)met hun nare opmerkingen,zoals ´het is maar een hond´ o.i.d. Zeg hen gerust,dat ze je pijn doen met zo´n opmerking en laat ze los...je wordt iedere keer geconfronteerd met je pijn,als je ergens rondloopt of zoals bij jou de dierenwinkel instapt.Door erover te praten met mensen,waar je wél terecht kan met je verdriet,zal de pijn uiteindelijk wat minder hevig zijn en op een gegeven moment een plekje krijgen...ik heb een dierentolk met mijn Gorby laten praten en wat daaruit kwam heeft mij veel troost geboden.Maar doe het op jouw manier!

Ik kom net terug van de boodschappen en Tosca en nog wat andere honden gingen mee in de bus.Poppy zat lekker bij Tosca,die houden gewoon heel veel van elkaar.Tosca heeft heerlijk haar neus bij het raampje gehouden en luchtjes opgesnoven en wat naar buiten gekeken(ze kan liggend naar buiten kijken)...ik heb extra vitamines voor haar gehaald bij de dierenarts,want van botkanker kan je bloedarmoede krijgen...dus extra vertroetelen...

Nou meis,hou je haaks,we denken hier aan je...en neem je tijd met alles,wat voor jou goed voelt!!!

Knuf van Ingrid en haar honden

Hoi Ingrid en Alice,

Bij ons is het nu bijna 8 maanden geleden dat wij onze lieve Buster hebben moeten laten gaan. Nog dagelijks mis ik hem. Ik weet dat ik de eerste week een beetje in een roes leefde. Het nog niet echt volledig besefte dat hij voorgoed van ons vandaan was, maar na een week of 2 kwam het echte verdriet pas. Je gaat al die rituelen zo missen! Bij alles wat je doet, komt je kanjer wel even in je gedachte op. Buster was gewoon altijd in mijn buurt als ik thuis was! Ik zelf heb voor mijn lieve Buster op Petsinmemoriam.nl een plekje gemaakt. Als ik wat aan hem kwijt wil, dan schrijf ik dat daar bij hem. Het is ook een soort dagboek, maar dan op het internet. Op dit forum zijn alleen maar mensen aanwezig, die je volledig begrijpen en die ook ontzettend met je meeleven. Tenslotte deel je daar allen het zelfde verdriet en gemis. De mensen die daar aanwezig zijn, hebben allen voor hun overleden kanjer een plekje gemaakt. Je kunt elkaar daar steunen in het verdriet. Ik zelf vind dit dus heel prettig. Verder heeft hij een plekje gekregen in ons huis. Op de plaats waar hij normaal veel lag, staat nu zijn urnenkist met een foto en zijn knuffels en 2 sterrenkaarsjes. Als ik het even moeilijk heb, brand ik die kaarsjes bij zijn plekje. In het dagelijkse leven is niet iedereen het zelfde! Hoe vaak ze niet tegen mij zeiden...."het is maar een hond". Sommige mensen denken echt dat je een hond zomaar even kan vergeten....Nou mooi niet! Voor mij was hij een zoontje, mijn allesie, mijn grootste maatje. Een vriend waar je altijd op kon rekenen en die hoe dan ook altijd blij met je was!! Ik moet zeggen dat het van mij afschrijven ontzettend helpt bij het omgaan van zijn gemis. En tja, de eerste weken is het moeilijk om er over te praten. Vooral als mensen op straat je iets vragen..."normaal had jij toch altijd 2 honden!" of "waar heb je Buster gelaten". Zo rot vond ik die vragen altijd. Ook de vraag "komt er nu een nieuwe hond bij Flos"...Ik kon wel uit mijn vel springen van woede....Hoe kon iemand dat nu vragen?? Net of hij zomaar even te vervangen was?? Achteraf besef je wel dat ze het allemaal goed bedoelde, maar op dat moment is het erg rot! Nu 8 maanden later, kan ik zijn verhaal wel vertellen en heb ik ook geleerd dat een hond niet voor iedereen hetzelfde betekent. Soms valt er nog wel een dikke traan, maar dat wordt wel minder. Ik kan nu weer lachen om al die leuke herinneringen aan hem. Met sommige dagen blijft het moeilijk...BV zijn verjaardag, onze verjaardag, feestdagen en belangrijke gebeurtenissen waar hij altijd bij was.....

Ik wens jullie beide heel veel sterkte. Tenslotte verwerkt ieder het op zijn/haar manier, maar neem gerust eens een kijkje op de site waar ik veel steun aan heb.

liefs Monique

Dank jullie wel voor jullie lieve woorden, ik heb mij nu ook aangemeld en een foto van onze grote vriend geplaatst, als ik er naar kijk schiet ik weer vol wat zou ik er wat voor over hebben om zijn lieve koppie nog even te strelen. even een likkie aan mijn oor krijgen.

Heel herkenbaar. Ik heb voor mijn gisteren overleden hond, een bastaardje, ook een kaarsje gebrand en opgeschreven wat ik allemaal met hem had meegemaakt. Het gevoel van leegheid is wel groot, vooral als ik naar zijn etensbak en zijn hondenmandje kijk. Bij het heengaan van mijn vorige hond had ik veel steun aan de overgeblevene. Nu helaas niet. Maar ik ga de mooiste foto's afdrukken en aan de muur hangen, zodat hij er toch nog een beetje is.

Ingrid,

Bedankt dat ik iets vond ivm rouwen voor een hond.Zelf is mijn hondje Gizmo eergisteren nacht in mijn armen overleden. Hij was een maltezer van 10 jaar oud. Ik kwam s'avonds thuis en hij niet naar buiten gaan plassen, wat nu opvalt is eigelijk al een paar dagen, plassen en direct binnen in de zetel gaan liggen. Daar stond ik niet bij stil toen omdat hij zich soms graag van de luie houd..

Maar die avond hijgde hij de hele tijd, ik nam hem bij mij en voelde een droog neusje, bood hem drinken aan, wou niet. Dus heb ik met mijn vingers telkens water is zijn mondje gedaan, dat liet hij toe.

Even later ging ik slapen, en ja meneer ging altijd mee..Hij legde zijn hoofdje boven mijn hoofd enkele minuten, en daar na ging hij naar mijn dochterje van 5 en deed hetzelfde.

Hij bleef hijgen, even later is hij naar de living gegaan en ik hoorde dat hij huilde, ik ging er direct naar toe en nam hem bij mij..Hij ging op de mat liggen, keek me aan terwijl ik tegen hem aan het huilen was, aub gaat niet weg..hij legde zen hoofdje op mijn dochterje haar schoentjes en stierf.

Het ergste was, hoe leg je dit uit aan een kind terwijl je zelf vol pijn zit, rustig heb ik ze het s'morgens vertelt dat hare gizmo niet meer wakker is geworden, maar dat ze hem nog kon zien, hij lag mooi op zijn kussen met zijn plopdeken bij hem, zo heeft zij hem nog kunnen aaien en een kusje geven.

Als mama doet dit bovenop pijn, want je wil je sterk houden voor je kind.

Nu staat zijn drinkbakje er nog, zijn knuffeltjes ik kan dat niet weg doen, tenslotte 10 jaar veeg je niet uit. In de zetel zitten voor tv, dat gaat niet want je bent gewoon dat hij zen hoofdje dan op mij lag.
Elke vrijdag ging hij mee naar de kleuterschool om de klein te gaan afhalen..De stilte in huis die je niet gewoon bent, het zal een lange weg zijn voor mij om dit te verwerken maar ook ten op zichte van mijn dochtertje want zij mist haar vriendje en ik ook!

Deze tekst kreeg ik van mijn zus :

Vroeger had je een plaats in mijn huis, nu heb je voorgoed een plaats in mijn hartje...

Bedankt dat ik mijn hartje kon luchten,
Sophie

Ik heb je niet verloren
Daarvoor gaf je mij te veel.
Wat je me zei, blijf ik horen,
van wat ik ben, ben jij een deel.
ik kan je overal nog horen,
in wat ik doe in wat ik laat.
jij was en blijft voor mij een zegen,
waarvan het spoor steeds verder gaat.

Wat een naar verhaal Sophie. Bah wat plotseling.
Voor hem misschien wel fijn, zonder lijdensweg. Maar dat moet voor jou toch keihard aankomen.

Wens je heel veel sterkte.


Wat een mooi gedichtje Nancy.Raakt me echt.Geeft precies weer hoe het voelt.

Groetjes Marianne

heb in mijn leven nu vier honden gehad, bij mijn ouders een, {mijn ouders hadden er meer, maar toen was ik al de deur uit} alle honden waren mij zeer dierbaar, en iedere verjaardag {vergeet ik nooit} brand er speciaal een kaarsje voor hun. en ik heb van iedereen fotoos hangen of staan. als ik dit van jullie allemaal hoor, hebben de honden niet voor niets geleefd. ze zijn bij jullie allemaal geliefd geweest. vaak hoor je rot dingen. dit mag ook wel eens gezegd worden.
mooie topic.

heeft iedereen wel denk ik wat aan.

willemijn.

Hallo allemaal,

niet wetende waar ik met mijn verdriet naar toe moet...zo kom ik op jullie site terecht. Vandaag is onze allerliefste schat, mijn allerbeste vriendin, en gezelschap, mijn derde "dochter" labrador Senna overleden.
Ze was pas 8,5 jaar oud, had al veel meegemaakt en overwonnen, waaronder epilepsie de afgelopen 4 jaar, minstens vijf keer een zeer pijnlijk afgescheurde duimnagel. Nu had ze een vreselijke ongelijke strijd die ze niet winnen kon. Een tumor die zich binnen drie weken ontwikkelde en woekerde in haar gal, lever en maag. Dus toen ze begon met overgeven en wij dus iets aan haar merkten was het al te laat..ze heeft in stilte geleden en liet pas laat iets merken. Tijdens een spoedoperatie werd het duidelijk hoe erg het was, en dat er niets meer aan te doen viel. Ongeloof en immens verdriet overviel mijn hele gezin ( twee volwassen dochters, schoonzoon en mijn partneren ik) We kunnen het maar niet bevatten dat onze lieve Senna ons meisje er niet meer is...
Och iedereen die hier komt kent ons verdriet, dus jullie ook allemaal sterkte toegewenst.
Petra





0

mijn hondje is pas 6 maanden en ik moet nu al huilen als ik eraan denk dat op een hele slechte dag... gek zou ik worden, alsof je je kind verliest

Onze eerste Berner is al 3 en half jaar geleden overleden nog steeds denk ik aan haar wat een schat.. Ik heb een pagina gewijd aan haar op de site van Mac Ghandor Easy Living (google maar) en luister veel naar dit liedje

AUTOSTART=TRUE WIDTH=219 HEIGHT=25>
<br /> <BGSOUND SRC"http://www.4shared.com/embed/274602377/abaa3337"><br />

ik heb gisteren ook mijn hond moeten afgeven toen we thuis kwamen van school lag hij daar het was een schat van een dier hij heeft me heel zijn leven gekend en ik hem ook hij was 18 en ik 14 maar ik kan het geen plaatsje geven ik wil het ook niet dan denk ik dat ik hem ga vergeten hij ligt nu naast onze overleden kat die is gestorven in november ik mis hem zo hard

Och Ienkka toch! Ik begrijp hieruit dat je hond plotseling is overleden. Ja dat is een hele schok. Want hoewel je weet wanneer hij al 18 jaar is, hij niet veel ouder zal worden, hoop je toch dat het nog jaren zal duren voor je voorgoed afscheid moet nemen. Heel veel sterkte!

Lenkka(gast)

ik weet hoe erg het is je maatje moeten afgeven,en vergeten zal je hem nooit,ze blijven gewoon verder leven in ons hart
veel sterkte


je hebt wel een oude topic geopend,misschien krijg je daardoor niet zo veel reacties,je moet gewoon op nieuw onderwerp drukken

Lieve lenkka (Gast),

Wat erg voor je. Het komt echt niet zo vaak voor dat iemand van 14 een hondje heeft dat ouder is. Nu zal het wel heel moeilijk voor je zijn. Je hebt nooit anders geweten dan dat je lieve schat er was. Maar vergeet niet dat je hondje je zoveel jaren gelukkig kon maken en dat het zolang bij je kon zijn. De nauwe band die jullie opgebouwd hebben gaat nooit stuk. Je hondje leeft verder in jou.. In je hart... In je gedachten... Die liefde van jullie voor elkaar blijft.

Sterkte bij de verwerking van deze gebeurtenis.

hallo iedereen
danku voor jullie steun fido blijft ewig in mijn hart maar we krijgen volgende week ons nieuw hondje al we hadden het al bestelt toen fido er nog was ik had gehoopt dat hij hem nog had leren kennen maarja zijn tijd was gekomen bedankt voor jullie steun xx

Hallo allemaal,

Ik weet ook niet waar ik met mijn verdriet naar toe moet,mijn maltheser hondje was pas 9 jaar kerngezond 2 kg heel klein.
Ze was niet ziek heel speels en toch is ze zondagnacht overleden.
Gif gegeten volgens de dierenarts maar ik zou niet weten waar en hoe ze kwam nooit op straat alleen in onze eigen tuin en wij hebben geen muizen of rattengif Ik huil de hele dag ik weet niet hoe ik dit moet verwerken ze was de hele dag bij mij zo,n lief hondje
Ik mis haar zo erg.

Als ik oud ben, ziek of zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
Als onrust neemt van mij bezit,
Doe dan wat onvermijdelijk is,
... Laat me gaan...
de laatste goede daad

Beslis dan voor mij,
en wees niet laf.

past echte liefde bij
de vriendschap die ik je gaf,
of uitstel tot het beter past,
bij een verloren strijd?

Ik ben niet bang
tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet bij me weg:
Je kijkt me aan,
je noemt mijn naam,
je houd me stevig vast.

Vandaag voor het laatst
groet ik je met mijn hondenstaart...
wat jij liet doen
deed je voor mij:
Je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.

Een zwaar besluit?
nee, huil nu niet
Een wijs besluit dat werd gegrond
Op een oud uniek verbond:
Jij bent mijn baas,
ik ben jouw hond.

Dit gedicht vond ik zo mooi.
Ik heb mijn hond kita afgelopen vrijdag moeten inslapen ik mis haar verschikkelijk het doet zo pijn ik ben me maatje verloren

Afgelopen woensdag 1 juni is mijn lieve kleine grootse Yorkshire Nicky overleden.
Ze is 14 jaar en 4 maanden geworden,maar ik had haar nog lang niet kwijt gewild.
Goed,ze werd het laatste jaar duidelijk ouder,kon niet meer op de bank springen,dus haar er maar optillen.
Op 20 december 2007 is ze geopereerd aan tumoren bij de melkkliertjes en het ging al snel weer goed met haar.
Wel had ze weer een aantal kleine tumoren bij de overige tepeltjes,maar we wilde haar ivm haar leeftijd toch niet weer laten opereren en volgens de dierenarts hele grote kans dat het goedaardig was.
Afgelopen 9 mei zijn we een midweekje naar de Ardennen gegaan,ze hield helemaal niet van vakantie,maar de Ardennen kon ze wel waarderen altijd.
Zoon ging haar en teckeltje Lara uitlaten en vond haar heel erg trekken,ze droeg daar al lang geen riempje meer voor,maar zo'n ander gevalletje,zodat ze geen last van het strottehoofdje kon krijgen,dat is een zwak punt bij Yorkshires.
Bij binnenkomst maakte ze een erg snurkend geluid,wat niet overging,dus mss toch het strottehoofdje,als ze sliep had ze er geen last van.
12 mei gingen we weer naar huis en ik heb nog nooit zo'n blije hond gezien toen de achterdeur openging en ze in haar geliefde tuin kon.
Ze nam een sprong van 3 meter,leek wel te vliegen,van de deur over het terras het gras op.
Daar ging ze weer rondjes rennen en op haar rug liggen rollen.....zooooo enorm blij.
We waren blij dat we thuis waren.
Ook leek het gesnurk over te zijn,dus ik gooide het op zenuwen,door die vakantie.
We zouden binnenkort naar de dierenarts gaan voor de inentingen,maar ik wilde even wachten omdat ze allebei loops waren....had ik maar nooit gewacht en meteen met het kleine popje naar de dokter gegaan.
Anderhalve week geleden wilde ze haar voer niet meer,dus puppyvoer gekocht,ook omdat ze erg mager werd.
Ook dat wilde ze niet.
Wel het eten van onze borden ging er nog in,het was een kei in bedelen en ik was allang blij dat ze iets at.
Af en toe een beetje brintapap en een knakworstje wist ze ook wel raad mee.
Het is altijd al een kritisch dametje geweest wat eten aangaat.
Woensdagmorgen toen ik uit bed kwam zei mijn man dat het helemaal niet goed ging,dat ze heel snel ademde en veel overgaf.
Ze stond in haar geliefde tuin en toen ik haar zag wist ik dat het goed mis was.
Proestend kwam er roze vocht uit het bekje,dan ging het een paar minuten iets beter en kwam er weer een aanval,zo ging het maar door.
Meteen de dierenarts gebeld en afgesproken dat we om 10 over 3 zouden komen,ook met Lara gelijk,voor de prikken.
De rest van de dag was vreselijk en ik maar op de klok kijken tot we naar de DA konden.
Ben geen moment van haar zijde geweken,ze wilde maar in die tuin blijven staan,hijgen,braken en keek constant met hele vreemde oogjes rond,alsof ze afscheid van de zon en van de tuin nam.
Ze probeerde om onder de buxus te gaan liggen,maar dat lukte niet.
Op wankele pootjes liep ze naar binnen,naar het harige kleedje,waar ze haar kluifjes altijd at,wiebelt even heen en weer en valt om,terwijl er een grote golf bloederig vocht naar buiten komt.
Meteen mijn zoon van boven geroepen,zodat hij afscheid kon nemen en de dierenarts gebeld,het was inmiddels kwart voor 3.
Moesten meteen komen,dit was een spoedgeval!
Nicky lag stil,maar kreeg nog een aantal stuiptrekkingen,waardoor we dachten dat ze nog leefde.
Achteraf besef ik dat ze al overleden is toen ze omviel.
Onder de handen van mijn zoon,we hadden haar 14 jaar terug voor hem genomen,hij heeft autisme en was doodsbang voor honden.
Toen was hij 9 jaar en Nicky heeft hem binnen 2 dagen van zijn angst af geholpen,zo klein als ze was...kon op je hand zitten.
Hebben haar in een handdoek gerold en naar de dierenarts geraced....die kon alleen de dood vaststellen.

Dit is vreselijk,ik mis haar zo enorm veel en kan al dagen alleen maar huilen.
Kan niet meer slapen,niet meer eten en ben heel somber,zie steeds dat beestje voor me die zo stond te lijden.
Heb ook last van een schuldgevoel,we hadden eerder naar de DA moeten gaan,zodat het niet zo,n martelgang was geworden die dag.
We hebben haar zelf naar het crematorium gebracht en zijn daar goed opgevangen.
Het achterlaten van Nicky was ook heel erg naar.
Vrijdag is ze gecremeerd en ik heb net op het nippertje nog een plukje haar af laten knippen,dat was ik vergeten en had daar zo'n spijt van.
Even later zijn we het urntje en plukje haar op gaan halen en toen ik in de auto met het plukje en urntje in mijn hand zat had ik ven het gevoel dat ik haar weer een beetje terug had en ze weer thuis kwam.
Lara aan het zakje haar en urntje laten snuffelen en ze gaf een klein likje over het urntje.
Urntje heeft een mooi plekje bij haar foto en elke keer als ik er voorbij loop aai ik met mijn vinger over het potje.
Ook nog 2 kleine aardewerken hartjes voor zoon en dochter bij het crematorium besteld om over een paar weken een beetje as in te doen.

Dit alles valt me heel zwaar tegen.
Ik heb veel meer verdriet van dit hondje dan dat ik ooit voor het verlies van een mens heb gehad.
Gaat dit nog over?
Zou ik ooit weer kunnen lachen?

Teckeltje Lara van 7 jaar heeft ook verdriet kan ik merken.
Ze deed niets zonder Nicky,ze ging Nicky uit haar mand of van buiten halen als er gebedeld moest worden.
Ook buiten had ze meer lef,nu is ze bang als ze in het donker uit moet.
Ze wil niet met de bal spelen in de tuin,dat is niet leuk als je er alleen op af moet rennen.
Gisteren heb ik mezelf er moeten dwingen om het badje voor Lara neer te zetten,water is de lust in haar leven,pas nog probeerde ze of ze in het vogeldrinkbakje paste...dus niet,toen is ze maar in het kleine terrasvijvertje gesprongen.
Gelukkig was Lara blij in het badje,maar ik kon er niet van genieten,zie steeds Nicky in die tuin voor me.


Lieve lieve Nicky

Je blijft in ons hart,
daar waar je hoort!!!

hey henriette

ik heb het ook nog niet zo lang geleden meegemaakt dat mijn handje is gestorven maar nicky zal jou nooit vergeten ze is nu een sterretje geworden en zal jou van daar steeds blijven kijken naar jou jullie andere hond lara die heeft vast ook veel verdriet geef haar veel liefde en geef mischien nicky's laatste dekentje of speeltje waar ze mee gespeelt heeft dan heeft ze teminsten nog nicky's geur

veel sterkte

ps wat jou en lara miss ook kan helpen een pup of een oudere hond bijkopen dan vergeet je gou je verdriet en lara ook en zij heeft dan weer een nieuw speel kamaraatje

Twee dagen geleden moest mijn zielsverwant , Max , naar de specialist voor een tweede operatie. Als Franse bulldog van bijna 6 jaar had hij heel veel problemen met ademen .... en een operatie was onvermijdelijk. Toen de sedatie werd toegediend lag hij in mijn armen en hebben we nog lekker geknuffeld . Daarna werd de narcose toegediend en werd Maximus meegenomen voor de operatie .
Op weg naar huis kreeg ik telefoon dat mijn knuffel een hartstilstand niet had overleefd . Het team heeft 30 minuten lang alles gedaan om hem te redden , maar tevergeefs .
Ik ben gebroken !!!
Max was mijn soulmate sinds ik de diagnose van MS heb gekregen , hij heeft mij de sterkte gegeven om elke morgen op te staan en hij was er tijdens mijn moeilijke scheiding . Hij was mijn alles !!!
Nu ik terug huwelijksgeluk had gevonden en we allemaal zo happy waren samen , gebeurt dit zo onverwacht ... ik kan het echt niet bevatten .
Ik ga kapot van verdriet en mijn man ook . Momenteel ligt het leven even stil voor ons ...

Heel veel sterkte gewenst Nicole. Ik wens jullie ook veel steun aan elkaar.Max was er in voor jou moeilijke tijden, zoals een engel die voor een poosje naar de aarde gestuurd wordt. Bewaar hem in jullie gedachten en in je hart. We leven met je me.

Groetjes.

Een hond verliezen gaat erg diep. Mijn Wodan heb ik pas moeten laten inslapen, hij was dertien, maar ik mis hem vanbinnen heel erg;
Wat veel goedmaakt is als er soms iemand iets over hem zegt, of er even over spreekt met mij.
In de vakantie-toen wij weg waren- kwamen ze de wei hooien, en de buurjongen die hier voor de thuisgebleven veestapel zorgde, had om zijn graf weipalen gezet, zodat de maaimachine er niet aan kon komen.Dat vond ik hartverwarmend...

Veel sterkte voor jullie allemaal