een hond moeten afgeven

ik heb een poedeltje verloren in maart,mijn tweede al de eerste was 17jaar en het laatste amper 12 jaar aan hartfalen,ik kan er mij gewoon niet over zetten hem nu kwijt te zijn,kan er ook met weinig mensen over praten en de pijn blijf zo groot; het gemis hij was er altijd!was steeds bij mij.zijn laatste maanden was hij wel erg ziek en gingen we wandelen in een buggy,uiteindelijk heb ik hem toch moeten laten gaan,ik kan me dan ook niet verzoenen met het feit dat ik nog naar de kliniek ben gereden om hem te laten inslapen,ik had gevraagd om het thuis te laten gebeuren als het zover was ,maar niemand van de dierenartsen kon komen,ik vind het vreselijk dat ik hem die stress nog heb moeten aandoen voor hij ging en voel me daarom tegenover hem heel schuldig,hij kreeg een waardig afscheid en werd gecremeerd maar toch
ik kan maar niet beslissen om een nieuw hondje te nemen,de enen keer denk ik dat het dan dragelijker zal zijn het verlies en dan weer voel ik dat het nog te vroeg is om nu al een nieuw hondje te nemen
zijn er mensen die hetzelfde hebben ervaren,die ook een enorme band hadden met hun hond en hem moesten afgeven en hoe zijn ze erover geraakt

Hoi, allereerst k voel met je mee !!! K heb ongeveer t zelfde meegemaakt, mn vorige hond Beer is 19 jaar en 19 dagen oud geworden, k haalde m op met 7 weken en ikzelf was net 19 en woonde net op mezelf, heeeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeel lief en leed hebben wij gedeeld, waar ik was was hij, me and my shadow zei ik altijd Op n gegeven moment na allerlei aanpassingen in huis voor m, tja doof en blind en stram heeft hij er een 2 e hersenbloeding overheen gehad en storte hij zelfs met eten door zn achterpootjes, dit mocht ik hem niet aandoen !!! Na 19 jaar alles te hebben gegeven mag je een dier dat gewoon niet aandoen ! Gelukkig had ik me vtv al verdiept in hoe - toen nog onze dierenarts - zou handelen als de tijd daar was, nou duidelijk hetzelfde als bij jou, naar de kliniek, dus niet !! K heb me verder georienteerd en een kliniek een dorp verderop komt 24 upd thuis indien nodig, dus zo is het gelukkig ook gegaan !! Zwaar, gemis van je allerbeste maatje, t komt allemaal, maar wat mij voornamelijk op de been hield was de herinneringen aan de 19 schitterende jaren welke we samen gehad hebben, en zou Beer willen dat ik daar nu om ging treuren ??? Nee hij zou willen dat ik gelukkig was ! Dus zo stoer als wij in t begin zeiden NEE t eerste jaar geen hond meer, na 3 maanden was ons Boya er, de dag waarop ik Beer zn as verwerkte in een gedenkteken voor hem werdt ze geboren en zo zijn er vele dingen waardoor ik ze beide aan elkaar koppel - niet vergelijk, totaal niet, maar bv het bovenstaande, toeval ??? Beer is overleden op 1-9-2009 Boya is geboren op 29-9-2009 ................ de eerste van alles en de tweede van alles !!! geweldig toch ! En zo af en toe denk ik dat Beer van boven zit mee te kijken, zeker in het begin als ik de wanhoop nabij was met Boya dan zei ik Beer aub help me !! En nu nu Boyaatje 9 maanden is, geweldig !!! Ze vervangt Beer niet, dat kan niet maar t is een heel mooi nieuw hondenhoofdstuk ik mn leven en ik hoop er nog veel mee te mogen maken !! Heel veel sterkte met alles, liefs Yvon en n warme hondenknuffel van mn Boyakind

ik leef met je mee, en ik begrijp helemaal wat je moet voelen.

Ik had ook een hele goeie band met mijn hondje maar dan echt een hele goeie .
Wij waren altijd bij elkaar en ik beschouwde haar als mijn kind .
Zij is bijna 4 mogen worden en ze was enis nog steeds mijn zielsverwant .
Ik dacht ook dat ik het nooit te boven zou komen want ze was ( is ) mijn alles.
Zij had een ontstoken pancreas waar we niks van afwisten maar wel konden geweten hebben.
De laatste nacht was ze zeer slecht en had ze veel pijn en ik ben bij haar gebleven tot mijn vriend ze s'morgens naar de dierenarts bracht waar ze een spuitje tegen de pijn kreeg en meteen haar ogen sloot .
Ik heb ook veel spijt dat ik niet bij haar was maar we voelden elkaar goed aan .
Ik heb ook veel gezegd tegen mezelf van : als ik dit maar of als ik dat maar .
Uiteindelijk maak je op dat moment toch de juiste beslissing .
Zij is sinds 9 .03.2010 net 1 jaar dood en ik heb het meestal nog moeilijk als ik haar foto zie of als ik haar urne afstof.
Een hele verbetering want in het begin kon ik zelfs niet denken aan haar .
Ze is wel altijd dichtbij me , in gedachten is ze nog altijd overal mee.
Ik heb ook nog een ketting met as in haar van haar die ik altijd draag .
De pijn wordt draaglijker na een lange tijd maar je verdriet zal nooit weggaan , wat logisch is he.
Op een dag zal je van jezelf schrikken dat je eens niet huilt bij de gedachte van je lieve vriend.

Hoi,

ook ik heb onlanks (24 juni) mijn hondje doen inslapen ...
Hij was mijn allerbeste vriend !
Ik heb er nog elke dag spijt van en vraag me nog elke dag af of ik wel de juiste beslissing heb genomen ...
Ook ik praat er met niemand over ... Soms vraagt mijn ventje wel eens wat er met me is omdat hij merkt dat ik vaak loop te piekeren en dan zeg ik wel dat ik mijn beste vriend gewoon erg hard mis maar ik spreek er verder niet over ...
Mijn man is overtuigd dat we de juiste beslissing hebben genomen, ik niet ! Maar ik wil niet dat hij ook gaat twijfelen en daarom denk ik dat het beter is te zwijgen ...

Het is gewoon zo moeilijk om je beste vriendje te moeten afgeven ! Ik denk dat velen hier op het forum het wel zo ervaren ...

En wat je schrijft over het nemen van een nieuw hondje ... Dat is echt persoonlijk ... Moet jij gewoon goed over nadenken !
Ikzelf heb besloten dat er nooit nog een ander hondje komt ...
Geen enkel hondje (hoe lief het ook zou zijn) kan me mijn Tjoepke doen vergeten ... Geen enkel hondje kan nog zoveel voor me gaan betekenen !
Maar als jij denkt dat het je pijn misschien kan verzachten, dan kun je idd overwegen een ander beestje een goeie thuis te geven !

Héél veel sterkte nog met dit verlies !

ik leef met je mee sterkte

Allereerst voor Bibiane, Funny en Ondeugende_Girl ontzettend veel sterkte toegewenst. Jullie hebben afscheid moeten nemen van een dierbaar wezen. In dit geval jullie hondje(s). Dit doet ongelovelijk veel pijn. En in dit proces komen ook schuldgevoelens naar voren. Hun leven bij jullie was perfect en zo wil je ook hun laatst levensperiode door maken. Maar helaas gaat het niet altijd zoals wij wensen. Dit geeft een onbevredigend gevoel. En gevoel waar je niet vanaf lijkt te komen. Ik kan jullie hierbij ook niet helpen, maar ik geloof zeer zeker dat jullie honden voor altijd aan jullie zij zullen blijven. En zo trouw als een hond kan zijn zullen ze jullie vergeving schenken. Neem de tijd om te rouwen. Neem de tijd om het een plekje te geven. Schrijf hier desnoods zoveel als je wilt. Maar besef dat jullie honden een superleven bij jullie heeft gehad. Dat kan echt niet iedere hond op deze aardbol zeggen!!!


Een kaarsje voor jullie lieve schatten, dat ze in vrede mogen rusten!!!

wij hebben ongeveer 4 maanden na de plotselinge dood van Boris mijn man een pup gegeven voor vaderdag.

Misschien te vroeg... onze trouwe Boris was nog lang niet vergeten en dat zal ook nooit gebeuren..... wij waren er nog niet aan toe.
Maar mezelf kennende was het nu... of nooit meer...

Wij hebben onze Pup ook Boris genoemd... wij waren gewoon nog niet klaar om afscheid te nemen van onze grote vriend.

Het deed pijn weer Boris te zeggen.. wetende dat onze borisje er niet meer was.
Even hebben wij getwijfeld hem toch een andere naam te geven...... maar hebben besloten vol te houden.


Nu zijn wij 3 weken verder.... er hangt een mooie collage van onze lieve vriend aan de muur.... en wij heben een tweede vriendje met ook de naam Boris.
Een beter keus had ik en mijn gezin niet kunnen maken.

Bibiane ik weet hoe het is van jouw maatje te verliezen.
Ik heb mijn Thibo ik kon niet anders dan hem te laten inslapen op 28 mei een dag die ik nooit zal vergeten.
Hij zou 3 augustus 15 geworden zijn.Het is zo leeg in huis overal waar ik ga of kom hij is er niet meer bij.
De week-ends ben ik altijd aan zee ik neem altijd zijn urn mee aan iemand die een dierenvriend is kun je dat vertellen andere die denken dan die is ook niet normaal.Ikzelf denk ben er nog niet klaar voor om een ander hondje in huis te halen.
Ik wens jou heel veel sterkte toe om het verwerken van jou lieveling.groetjes Ingrid.