Welke relatie hebben wij met onze hond?

Naar aanleiding van de recente (en zelfs oude) meningsverschillen / discussies in meerdere topics over honden en DE BENCH wil ik hier in dit nieuwe topic verder op ingaan. Tegelijk worden misschien zo ook de TS's ontzien. Voelen ze zich minder rechtstreeks aangevallen. En kunnen hier misschien nog wat opsteken.

Het is ook belangrijk de hond te zien compleet met zijn instincten, behoeftes, inclinatie (het wezen/de aard).

Een hond opsluiten in een kooi / bench is een onnatuurlijke handeling. Die voor verschillende redenen, stress veroorzaakt.

Er zijn in deze wereld verschillende soorten van relaties (zowel voor mens als dier).

Welke relatie hebben wij met onze hond?

- Mutualisme -> in de ecologie een interactie tussen mens en hond, waarbij beide voordeel hebben van die interactie

-  Commensalisme is in de ecologie een interactie tussen twee organismen (bvb mens en dier), waarbij het ene voordeel heeft en het ander niet beïnvloed is

- Amensualism -> Een vorm van symbiose waarbij een soort wordt geschaad of belemmerd en de andere is onaangetast

- Parasitism -> Een levensvorm die zich ten koste van een ander soort waarmee hij samenleeft in stand houdt

- Dulosis -> de ander onderwerpen tot slaaf

Onder welke soort valt de relatie, bij het plaatsen van een hond in de bench?

Het gaat in de eerste plaats niet over mij, of over mevrouw A, mijnheer P. Maar in de eerste plaats wel over de hond in relatie met de mens.

Ik zie mezelf toch wel als grote dierenliefhebber.

In zover ik me kan herinneren, zo jong ik was, kwam ik sukkelaartjes tegen. Vond ze op straat. Een vogeltje dat niet meer kon vliegen, een aangereden kat die op straat lag en waar ik ging voor staan omdat er anders weer een automobilist het te laat zou zien. Voorzichtig oprapen en naar de DA brengen. Door de jaren heen is de lijst van vondelingen die hulp nodig hadden, gegroeid.

Ondanks dat ik in dit verhaal regelmatig voorkom, wil ik toch wel de nadruk leggen op het feit dat het dier hier centraal staat. En niet ik.

Het zorgen voor....., loopt toch wel als een rode draad door mij leven. En naar mate ik evolueerde / leerde, groeide dit ook  verder uit.

Meer willen doen en helpen voor, het dier. Meer specifiek uiteindelijk voor de hond. Je kan het zo'n beetje vergelijken wanneer je een steen in het water gooit, de kringen veelvuldiger en ook steeds groter worden en meer uitbreiden. En zo leidde het één naar het andere.

Opvangen van honden, het volgen van een 2 jaar durende studie tot kynologisch instructeur. Les geven en ondertussen was ook de interesse gewekt voor het gedrag van de hond. De studie van het gedrag begon als een steentje in het water gooien. Om ondertussen te komen tot heel veel grote kringen die zich maar blijven uitbreiden.

Wat is gedrag? Waarom doet de hond dit? Wat veroorzaakt dit?

En kom je tot de ontdekking dat iets doen omdat een veel groter gebied is. Het is niet alleenstaand een gemoedstoestand op zich.

Alles gebeurd uit en in het lichaam. Invloeden van buitenaf en interne factoren, zoals bvb de genetische bepaling.

Hoe werken de hersenen, welk effect hebben zij op het lichaam en wat doet het lichaam? En zo breidt het steeds uit.

Want in onze maatschappij heb je de hond, maar ook de mens. En op haar beurt dan ook weer wat wij doen en welk effect dat heeft op de hond.

Door deze studies en al wat je leert zorgt voor een hele evolutie in jezelf. Over je denkwijze en de manier waarop ik en andere zich gedragen tov dieren. Deze evolutie, leidde tot een revolutie.

Ik vond van mezelf dat ik wel een ervaren hondeneigenaar was. En hoe meer ik studeerde hoe minder ik dit van mezelf vond. Hoe kleiner en nietiger ik werd. En hoe meer het besef en inzicht groeide, tot mijn grote schaamte, hoe dominant, dwingend, manipulatief het mensenras kan zijn ten opzichte van een ander. Maar nog meer naar dieren toe.

Ook mijn zicht naar en over honden veranderde helemaal. In de hondenschool kon ik niet meer functioneren. Heel veel van die honden, die ik eerst als, blij, opgewekt, (dol)enthousiast aanzag. Begon ik het effect te zien dat die vele impulsen en prikkels leidde naar gestresste, tot zeer zwaar gestresste honden. Begon ik te zien dat we als mens in de puppy klasjes de pups afleerde van hond te zijn. Ze op allerlei manieren dwongen om naar ons te kijken, want anders had je geen aandacht van je hond. Terwijl ze alleen maar hun signalen lieten zien. Eigenaars die het advies kregen BAAS te zijn over hun hond. Laat voelen dat je baas bent. Ik heb honden aan de leiband zien hangen dat hun poten nog amper de grond raakte.

Wat heeft dit met de bench te maken? Niets.

Maar wel alles met de manier waarop wij onze hond zien. En wat de hond ondergaat door wat andere ons vertellen. Bovenstaand advies wordt ook al decennia's lang verteld en onderwezen gebaseerd op ....? 

Ik probeerde mensen hiervan bewust te maken en kwam hierdoor terecht in een kolkende massa van ongeloof, jaloezie, onbegrip, nijd. En werd tot lichamelijk toe bedreigt. Maar veel erger dan dat, ik kon die honden niet helpen. Ik kon niet voorkomen dat een heel deel honden door de onkunde, verkeerd advies van de instructeurs nog angstiger en meer onzeker werden. Ik kan met geen woorden beschrijven hoe erg ik het voor die honden vond.

Ik ben uiteindelijk van alle traditionele hondenscholen weggebleven, omdat mijn hart in duizend stukken brak.

Ondertussen studeer ik nog steeds en dat zal nog niet zo direct stoppen. Maar loop ik ook nog steeds tegen muren van ongeloof. Gelukkig zijn er nu ook positieve elementen aanwezig. Honden die ik wel kan helpen en eigenaars die openstaan om nieuwe zaken over hun hond(en) te leren.

En gelukkig ben ik niet de enige die zich inzet om die nieuwe kennis te brengen tot daar waar ze nodig is. Namelijk bij mensen die honden hebben of er mee werken. Maar het is helaas nog een kleine minderheid.

Daarom vraag ik aan iedereen die dit leest om eens even bij onszelf stil te staan. Ook al gaat het niet in de eerste plaats over ons, maar over onze dieren. En onszelf af te vragen in welke categorie we kunnen ingedeeld worden wat relaties betreft. En wat we doen, misschien nog beter kan.

Het vraagt van ons tijd, aandacht, heel veel geduld, kennis en energie voor onze hond(en) te laten op te groeien, iets aan te leren, uit te groeien tot een stabiele volwassen hond.

We zien heel graag honden, verlangen het gezelschap van. Maar in ons leven binnen onze maatschappij hebben vele onder ons niet voldoende tijd om zich daar zo intens mee bezig te houden. So much to do and so little time

Pfoe, interessant stuk heb je geschreven eliane. 

Ook leuk om jou zo 'beter te leren kennen '. Ik ken je natuurlijk in het echt niet, maar lees veel van wat je hier schrijft.

Je hebt mij tijdens het lezen doen stilstaan. 

Een goed stuk!

En ja ook ik zat op cursus met de slipketting zon 30 jaar geleden,je wist niet beter je volgt de trainer.

Daarna met een jrt op les. Ik vond het niet fijn hondje moet dit en dat.

Met onze spaniel geen cursus gedaan wel met alle 3 behendigheid en o wat was dat leuk.

Voor de honden en voor mij,je mocht weer vrolijk doen. De druk was van de hond af,ze werden blijer.

Met Jazz op pupcursus om de fokker een plezier te doen ze gaf er behendigheid.Ik vond de puples een drukke bende de puppies ook.

Jazz was druk blaffen,veel op andere uren andere puppies.

Ik dacht het is nu klaar.

We zijn net voor de 4e puples weg gegaan.

Spijt heb ik ook dat we  met pup Jazz veel dingen op hebben gezocht want dat moet.

Ben daar ook ineens mee gestopt hij werd erg druk.

Fijn dat door de jaren heen meer inzicht is gekomen in hond en mens eigenlijk alle dieren.

Ook ik heb fouten gemaakt ook de bench gebruikt,en eerst aangeleerd natuurlijk.

Daar ben ik nog niet helemaal uit bench of niet.

Deze hond heeft er ook een paar maanden in gezeten vanaf pup.

Wat goed dat jij ze zo inzet voor het welzijn van honden Eliane!

interessant stuk !

normaal druk ik zoon lap tekst weg

maar dit stuk was interessant

Interessant om te lezen!

Ik herken veel van jouw schrijven in de theorie van de hondenschool waar ik sinds 2 jaar met Black ben. 

Het heeft bijna niets weg van een reguliere hondenschool, zoals het daar gaat.

Er zijn ook geen vrijwilligers die lesgeven, enkel de eigenaresse van de hondenschool die haar hart en ziel er in steekt.

Zij zei precies hetzelfde, toen ze nog lesgaf op een reguliere hondenschool, brak haar hart ook vaak omdat ze gedwongen werd adviezen te geven die totaal tegen haar eigen gevoel ingingen.

Toen heeft ze het roer omgegooid en is uiteindelijk haar eigen hondenschool begonnen.

Ik heb er in die 2 jaar al erg veel geleerd, en veel dingen die ik daar gehoord heb,  komen vaak overeen wat ik lees van jou (in verschillende topics)

Ik volg! Ik kan nu niet alles lezen. 

Ik begrijp je voor 150%.

Euh...heb eerst even goed moeten herlezen en snappen wat die woorden écht inhouden, ben ik alleen ? 

Dan kan er voor mij maar alleen Mutualisme overblijven....

Ik meen dat ik en mijn hond allebei GEVEN aan mekaar, en we niet zonder mekaar zouden kunnen. Misschien wel zouden kunnen maar het zou aanvoelen als een amputatie....niet langer mezelf kunnen zijn.

Ik krijg van hem veel meer dan ik geef.....eerlijk.

Mooie benadering van het bench gebruik.....en een beter pleidooi kan ik me niet indenken. Chapeau Eliane.

Amen 

Ik vind zeker dat stilstaan bij jezelf, bij je houding, bij het welzijn van je hond, alleen maar goed is. Je afvragen waarom iets is wat het is, en proberen soepel, creatief en onbevangen te denken, elke keer weer.

Maar ik plaats mijn relatie met m'n honden liever niet in een bepaalde categorie. Ook schaar ik me niet onder 'bepaalde inzichten'. Dat vind ik namelijk haaks staan op het voorgaande.

Elk dier is anders, elke mens is anders, elke relatie is anders.

Naar mijn mening hoeft niemand hetzelfde te denken of hetzelfde in het leven te staan.

Als er maar empathie is, vertrouwen, bereidwilligheid, en generositeit.

Dat vind ik al heel wat. In welke vormen, geuren en kleuren zich dat dan manifesteert, maakt me op zich niet zoveel uit...

Fantastisch stuk! 

Wij leven persoonlijk in een dulosis relatie waarbij ik de slaaf ben en de hond koning :") 

Nee grapje maar ff heel raar voor anderen misschien maar wij zijn hier allemaal gelijken. T zijn mn kids en we houden hier rekening met elkaar en dat gaat goed. 

Ik volg even, reageer later uitgebreider 

 Hier precies zo 

Elk dier is anders, elke relatie is anders.

2 van mijn honden hebben niks met hokken en holen, alleen Paddy mag zich graag even terugtrekken in zijn hok. Of onder de tafel, achter de bank, onder t bed. 

Het is maar net met welke intentie je iets doet, wiens belang je dient.

" Een goed stuk!
 
En ja ook ik zat op cursus met de slipketting zon 30 jaar geleden,je wist niet beter je volgt de trainer.
Daarna met een jrt op les. Ik vond het niet fijn hondje moet dit en dat.
Met onze spaniel geen cursus gedaan wel met alle 3 behendigheid en o wat was dat leuk.
Voor de honden en voor mij,je mocht weer vrolijk doen. De druk was van de hond af,ze werden blijer.
 
Met Jazz op pupcursus om de fokker een plezier te doen ze gaf er behendigheid.Ik vond de puples een drukke bende de puppies ook.
Jazz was druk blaffen,veel op andere uren andere puppies.
Ik dacht het is nu klaar.
We zijn net voor de 4e puples weg gegaan.
Spijt heb ik ook dat we  met pup Jazz veel dingen op hebben gezocht want dat moet.
Ben daar ook ineens mee gestopt hij werd erg druk.
 
Fijn dat door de jaren heen meer inzicht is gekomen in hond en mens eigenlijk alle dieren.
 
Ook ik heb fouten gemaakt ook de bench gebruikt,en eerst aangeleerd natuurlijk.
Daar ben ik nog niet helemaal uit bench of niet.
Deze hond heeft er ook een paar maanden in gezeten vanaf pup.
 
Wat goed dat jij ze zo inzet voor het welzijn van honden Eliane!
 
  "

Len@ en Jazz

 Dat vind ik juist zo mooi, het besef dat "omdat je iets ooit zo gedaan/geleerd hebt" dat niet automatisch betekent dat het het juiste is. 

Dat maakt je in staat te leren en jezelf te ontwikkelen. 

Ook ik heb dingen gedaan met Yara waarvan ik achteraf denk dat was niet zo handig (en nog wel eens). 

Ik ben zelfs een opleiding gaan volgen om haar beter te begrijpen en kunnen helpen. 

Fijn stuk eliane. Het welzijn van de hond moet in mijn beleving voorop staan. Kijken naar waar de hond nodig heeft en hoe je dat kan bieden. 

Dat een bench onnatuurlijk is, ja klopt. Maar is bijna alles wat wij met de hond doen niet onnatuurlijk? Aan de lijn wandelen, allerlei tuigjes, rugzakjes, schoentjes, brokken voeren, sowieso een hond bezitten. 

Overigens veroorzaakt de bench hier geen stress.

Ik denk dat de bench maar een voorbeeldje is in Elianes stukje over hoe normaal veel hondeneigenaren het vinden om hun honden volledig te manipuleren, zodat ze meer passen in onze wereld.

Persoonlijk heb ik ook enorm veel moeite als mensen "trainen op hondenveldjes" gelijkstellen met het opvoeden van honden.

Men beseft nog steeds niet dat men daar meer kapot maakt in de honden hun koppie, dan wat anders.

Ik pluk de "hondenclub honden" zo uit een groep honden (ook de baasjes=die leiders)

Dikwijls kunnen die honden ook absoluut niet meer sociaal zijn met andere honden.

Raar toch: elke puppy in een nest kan met soortgenoten om, maar na een tijdje met mensen geleefd te hebben zijn er een hoop honden die niet meer met hun eigen soortgenoten om kunnen. Die zelfs niet meer weten dat ze een hond zijn.

Waar is het dan mis gegaan...juist, bij de eigenaar, onze mensenopvoeding.

Ik ben geen hokjes/categorieën mens, ik doe waarvan ik denk dat goed is voor mijn honden. Ik kijk dan ook naar het gedrag van mijn honden.

Mijn honden hebben een bench waar ze alleen s'nachts in worden opgesloten. Overdag zit pup Lotus regelmatig in een kamerren en Balou kan in huis gaan en staan waar hij wil. En dan nog zoekt hij regelmatig de rust van zijn bench op. Is Balou niet lekker, dan kruipt hij in zijn bench, is Balou bang voor b.v.b. vuurwerk, dan kruipt hij in zijn bench, wil hij rust, dan zoekt hij zijn bench op. De bench is misschien onnatuurlijk maar wel een rustig en veilige plek voor Balou. De bench weg doen zal pas zielig voor hem zijn.

Mowgli was te groot voor een bench maar zij was echt heel bang voor onweer en vuurwerk. Een hutje van de plaids van de bank was het enige dat haar een beetje rust kon geven. Ik denk dat een veilig hol gevoel is wat de bench voor mijn honden is, ik heb er wel een plaid overheen liggen.

Mowgli in de holletjes van plaids. Dit was het enige dat haar een beetje rust gaf als ze bang was, ze was er dan ook niet meer uit te krijgen. Ik denk dat ze erg blij zou zijn geweest met een bench. 

ik denk dat voor iedereen de relatie met zijn of haar huisdier verschillend is. en dat verschilt ook weer per land, en cultuur.

iedereen gaat anders met zijn of haar huisdier om. en dat verschilt dan ook nog eens per huisdier. sommige mensen zien de cavia als hun kind, voor anderen is diezelfde cavia minder belangrijk.

ik zie wel dat er vaak geoordeeld en veroordeeld wordt op basis van de eigen relatie met je huisdier. alsof de eigen visie alleen de juiste is

Mooi stukje Eliane!

Ik ben heel blij dat er inmiddels steeds meer mensen inzien dat een hond en andere dieren, net zo goed gevoelens en behoeften hebben, en dat dit ook gerespecteerd moet worden.

Ik zie mezelf ook als iemand die respect heeft voor alle leven op aarde, dat vond ik altijd al, maar het is wel een ontwikkeling geweest en is nog steeds in ontwikkeling neem ik aan.

Nu weet ik gewoon veel meer dan toen ik net aan een eigen hond begon en hoop nog veel bij te leren. Op het moment ben ik heel erg geinteresseerd in wat stress, zowel positief (zoals sporten, spelen e.d.) als negatief (onder druk staan, slecht voedsel e.d.), zowel lichamelijk  als geestelijk, voor invloed heeft op het lichaam. Waarom zijn er zoveel honden allergisch of angstig, waarom vallen zoveel honden uit....

Wb de bench, voor Lola en Jenna is hij niet gebruikt.

Maar ik heb na een jaar voor mijn eerste hond die ik als pup gekocht heb toch nog een bench gekocht. Ik was er altijd tegen, mijn hond hoeft niet in een kooi te zitten. Maar ze nam zelf nauwelijks haar rust, sloopte steeds meer ipv minder, terwijl ik bijna altijd thuis was, en zo is er toch een bench in huis gekomen. Haar kussen er ingelegd en ze ging er meteen uit zichzelf in. Deurtje bleef uiteraard open. Alleen als ik kort een boodschapje moest doen deed ik het dicht, maar na een paar dagen was dat al niet meer nodig. Ik heb er dus een goede ervaring mee al had ik het misschien met de kennis die ik nu heb toch anders gedaan (gewoon erbij gaan zitten als ze rust nodig had en haar nog niet alleen laten dat kon ze blijkbaar gewoon nog niet aan)

Uiteraard zou ik nooit urenlang gaan werken en dan mijn hond alleen in een bench opsluiten.

Vergeet vooral de invloed van reclame niet op het samenleven met onze honden.

 Bij dentasticks: "ik geef hem elke dag een dentastick en toch heeft hij nog kalksteen, hoe kan dat nu?"

Zelfde met een bench, goed werk van die marketingmensen.

Wat voor relatie hebben wij met onze hond....

Ik kan alleen maar voor mijzelf spreken, maar Gijs staat samen met een paar familieleden op de gedeelde eerste plaats

Simpel om het feit dat ik voor hem gekozen heb, hij niet voor mij, hij volledig afhankelijk is van mij en het mijn verantwoordelijkheid is dat hij een goed leven heeft

(en wat is een goed leven.. die lat zal bij mij blijkbaar hoog liggen)

had ik geen hond dan was ik er niet meer geweest, heel simpel.

Interessant! 

 Dara heb je ergens gelijk ik, maar dat is dus met het domestikeren van honden begonnen.

Nu denk ik, ja ik kan denken, dat hoe kleiner de honden , hoe meer we hen gaan behandelen als mensen, verkeerd soms.

Toch is het meestal voor hun eigen welzijn dat we jasjes of leibanden aandoen.

Zindelijkheid kan best aangeleerd worden ook zonder bench, genoeg in het verleden bewezen.

Wat meerwaarde heeft dan die dichte bench , en liefst nog zo klein mogelijk ? 

Erg goed stuk, Eliane!

Volkomen mee eens.

Zeer goéd 

" Ik vind zeker dat stilstaan bij jezelf, bij je houding, bij het welzijn van je hond, alleen maar goed is. Je afvragen waarom iets is wat het is, en proberen soepel, creatief en onbevangen te denken, elke keer weer.
 
Maar ik plaats mijn relatie met m'n honden liever niet in een bepaalde categorie. Ook schaar ik me niet onder 'bepaalde inzichten'. Dat vind ik namelijk haaks staan op het voorgaande.
 
 
Elk dier is anders, elke mens is anders, elke relatie is anders.
Naar mijn mening hoeft niemand hetzelfde te denken of hetzelfde in het leven te staan.
Als er maar empathie is, vertrouwen, bereidwilligheid, en generositeit.
Dat vind ik al heel wat. In welke vormen, geuren en kleuren zich dat dan manifesteert, maakt me op zich niet zoveel uit... "

Alaska's Finest!

Elk dier, elke mens is een individu. Dus ook verschillend. Maar toch hebben allemaal ook heel wat gemeen zoals, een hart, longen, hersenen, enz....

Uiteraard is elke relatie anders. Je hebt een relatie met je partner, de buren, je kinderen, je collega's, enz..... Die zijn inderdaad helemaal verschillend.

Maar elke relatie en jouw gedrag, hoe dan ook valt op één of andere manier terug naar één van die vormen van relaties.

En dat andere anders denken? Ook dat is niet het punt.

Waar het wel over gaat is dat we met heel veel op deze wereld bepaalde zaken doen, zonder er voldoende over te weten en te kennen en daardoor schade kunnen berokkenen aan andere levende wezens.

Ik ga een voorbeeld geven.

You tube. Er zijn onnoemelijk veel filmpjes over katten en deze te laten schrikken.

Heel wat mensen vinden dit ontzettend grappig en hilarisch.

Katten laten schrikken

Wat heel veel mensen niet weten, is dat door katten zo te laten schrikken ze hier heel zware stress door ondervinden, tot zelfs een trauma kunnen oplopen.

Wanneer je dit tegen mensen zegt? Is een zeer veel voorkomende reactie "och kom zeg, nu niet belachelijk doen nu overdrijf je toch" 

En mijn punt is: Het maakt niet uit of jij nu hetzelfde of compleet anders denkt dan ik. Over wat dan ook. Of jij nu van bananen houdt die oranje geschilderd zijn met paarse stippen, of gewoon originele bananen. Dat maakt inderdaad voor mij geen enkel verschil. Ik zou zeggen doe maar, whatever make's you happy.

Zolang deze geen schade toebrengen. Maakt mij niet uit. Maar als ze schade toebrengen, dan is het wel van belang. Van groot belang voor de mens of het dier in kwestie.

Een kat is nog veel stressgevoeliger dan een hond. En door zoiets te doen kan je het dier echt schade berokkenen.

En daar gaat het om. Niet om wat jij of ik denk of vind. Maar welk effect onze handelingen op andere hebben. En niet om wat A of B denken.