Komt jouw hond je troosten?

Jaa Pumba is heel gevoelig voor mijn stemming, elke stemming, dus ook verdriet. Hij komt altijd meteen naar me toe en springt tegen me aan, 2 pootjes op mn schouder en begint met z'n neusje tegen mijn gezicht aan te duwen en te likken. Dat doet hij een minuut of twee en daarna gaat hij tegen me aan liggen, wachten tot het over gaat. 

Ik vind het altijd heerlijk als hij me komt troosten. Als ik eerlijk ben, heb ik liever Pumba die me komt troosten dan mensen (die beginnen dan meteen hele gesprekken waar je vaak niet zoveel aan hebt). 

op zeker dat ze je troosten! als ik er even doorheen zit zo te zeggen, legt ze dr hoofdje op mij neer alsof ze wil zeggen, ben er voor je hoor! vind dat aan ene kant rot, dat ze mij aanvoelt, maar kan geen comedy bij haar spelen, ze voelt het haarfijn aan

Vigo wilt niet hebben dat ik verdrietig ben.

Dan haalt hij gekke capriolen uit,probeert hij mij af te leiden,gaat hij likken en alles uit de kast halen met gekke streken.

Wispa en Luuk reageren niet. Cosmic wel, die haalt me ook uit huilbuien en paniekaanvallen. Zodra ik met geluid huil komt ze naar me toe en likt ze mijn hele gezicht af.

Nee, dan gaat ze lopen zenuwen. Tegen me aanduwen, heel veel pootjes en kusjes geven, etc., ik denk dat dit gewoon stressgedrag is en ze niet weet wat ze ermee moet. Toch is ze wel veel rustiger(nog luier dan normaal ) als ik me rot voel, dan komt ze bij me liggen en vergeet ze zelfs haar 'etenstijd'. Dat is dan wel weer schattig.

Als ik echt een erge bui heb, dan gaat Daya naar me blaffen (ze blaft zelden) en brengt al haar speelgoed. Vaak probeert ze ook mijn sokken uit te trekken. Volgens mij weet ze zich geen houding te geven, haha of ze heeft zoiets van "Doe even normaal!" Als het enkel tranen/snikken is, dan peert ze 'm. Als ze boven is op dat moment, gaat zij bijvoorbeeld naar beneden. 

Behalve als ik op zijn honds "snik" voor de grap (zo vind ik het klinken). Een soort geluid wat jullie vast wel kennen, een soort neusgeluid: "hmff, hmff, hmff" klinkt het. Fiepen zonder fiepgeluid zeg maar. 

Dan heb ik haar volledige aandacht en krijg ik een "tongdouche".  

Nu moet ik zeggen..

Toen mijn moeder opeens een aanval kreeg en opgehaald werd door de ambulance, kreeg ik 2 poten om mijn nek heen en een tong over heel mijn gezicht.

Ik was in paniek! Ik dacht dat de grond onder mijn voeten verdween. 

Maar dat was wel een extremere situatie, omdat iedereen dacht dat mijn moeder zou overlijden.

Toen werd Daya helemaal gek. Die rende daarna ook naar boven, waar mijn moeder net had gelegen (voordat ze naar de ambulance werd getild).

Ze sprong op het bed en wou daarna zo van de trap naar beneden springen. Heb haar toen net tegen kunnen houden door haar voorlijf op de vangen. 

Sta je daar, al in paniek en dan ook nog je hond achterna om haar te "vangen". Mijn moeder weg, Daya weg.. ik zag het al helemaal gebeuren. 

Toen mijn moeder langs het raam gedragen werd, begon Daya ook heel hard te loeien. 

Gelukkig is het goed afgelopen en de eerste woorden die mijn moeder 's avonds (ietwat gebrekkig) zei aan de telefoon: "Heeft Daya eten gekregen?". 

Als ik huil om een film dan heeft Moh dat niet eens door. Verder, intens verdriet heb ik nog niet gehad sinds ik Moh heb (gelukkig).

Al mijn honden voelden dat feilloos aan. 

Rocky kwam bijvoorbeeld altijd heel zachtjes naast me op de bank liggen (mocht hij niet), en ging dan gewoon naast me liggen slapen. 

Sascha sprong als een bezetene op schoot en ging al mijn tranen weglikken, tot ik in de lach schoot en dan was ze gerustgesteld. 

Odi was al een geval apart... Als hij merkte dat ik ergens mee zat of moest huilen, viel hij uit naar mijn voeten. Hij merkte het wel, maar kon het niet aanzien/werd er heel onzeker van. 

Aiden gaat heel erg zijn eigen gang. Ook hij merkt het wel. Maar het interesseert hem vaak niet zo. Hij heeft 3 reacties: doorslapen, mij ontwijken, of heel vervelend gaan lopen doen. 

Vertel ik net in dit topic dat Ronin niet komt troosten... Gister was ik onwijs gefrustreerd door familiedrama, komt hij aanzetten met een knuffel een heerlijk rustig bij me kroelen (terwijl hij me normaal minstens aflebbert als hij komt knuffelen).

Ja, ze komt heel dicht bij me liggen, tenzij ik ween dan is ze weg. Stil verdriet dan is ze er.

als ik boos en verdrietig ben gaat ze naar haar baasje

Romy ,pup van 5 maanden troost mij als ik verdrietig ben,met kusjes ( likjes ) en nu van de week met griep bij fikse hoestbui,wat ze nog niet kent,komt ze mij ook steeds troosten en wil dan bij mij zijn.

ook Lucky, 4 jaar ,de hond van mijn broer en schoonzus,was vorig jaar augustus bij het sterfbed van mijn moeder een zeer grote steun,lag op bed bij mijn moeder ,troostte haar en troostte ons ook steeds ,dat was ongelofelijk mooi om mee te maken,en na overlijden ,Krabde ze steeds aan de deur dat ze naar binnen wilde,

door dit moois mee gemaakt te hebben ,wilde ik ook een hond en dat is dus nu Romy .

Obi komt mij altijd troosten.. echt waar! Wanneer ik lach om een grap op tv. Wanneer ik de hoofdprijs in de loterij gewonnen hebben. Wanneer ik net mijn sokken aan doe. Wanneer ik op zoek ben naar de afstandsbediening... 

Wanneer ik mijn hoofd bijvoorbeeld gestoten heb ook wel eens ja...

Dan wil hij me recht in mijn gezicht likken en als mijn arm daar nog tussen zit omdat ik de zere plek op mijn hoofd vast heb dan duwt ie die hardhandig aan de kant. Lief bedoel ja.. uhhmm misschien? handig.. nee.  Obi is heel sterk met zijn kop en nek alleen.. soms wil hij zo snel troosten dat ie me nog een kopstoot na geeft... "thx Obi!" Eigenlijk is Obi een enorme pessimist hij meent dat er altijd iets is, en dat de wereld zal vergaan.

Onze Lady (helaas overleden) had wel echt door wanneer ik me niet happy voelde en kroop dan in mijn nek met kusjes. Verder was ze een keiharde wat betreft karakter. Maakte die momenten waarop ze er was om te troosten eigenlijk wel heel bijzonder en gemeend.  

Obi? Obi heeft nergens verstand van.

Hahaha!

Mannen.... 

Ik heb niet het gevoel dat Jip uit gevoel van troost mij opzoekt.

Mijn waterlanders vloeien nogal rijkelijk momenteel. Door de warmte en de 'gedeelde verbinding' ervaar ik zijn nabijheid wel als een soort van troost.