Ik ben echt zo moe....

 Zoveel 'rottige' reacties zijn er in mijn ogen niet gegeven...

Waarschijnlijk wel reacties die TS liever niet horen wil....Maar dat is wat anders.

Wanneer je zo iets heftigs neerzet vind ik dat je ook bereid moet zijn om wat kritiek te incasseren...

Het lijkt me duidelijk dat uiteindelijk iedereen gewoon begaan is met het welzijn van Storm. Ik vind dat ook vrij logisch op een hondenforum.

"  Zoveel 'rottige' reacties zijn er in mijn ogen niet gegeven...
Waarschijnlijk wel reacties die TS liever niet horen wil....Maar dat is wat anders.
Wanneer je zo iets heftigs neerzet vind ik dat je ook bereid moet zijn om wat kritiek te incasseren...
Het lijkt me duidelijk dat uiteindelijk iedereen gewoon begaan is met het welzijn van Storm. Ik vind dat ook vrij logisch op een hondenforum.
 
  "

esther

 Wat ik waarneem als rottig dan ;). Ieder zijn eigen mening maar de reacties kwamen op mij erg rot en beschuldigend over. Verder ga ik niet zitten zeuren want dat zou hypocriet zijn... 

ik hoop op een goede oplossing!

"  Zoveel 'rottige' reacties zijn er in mijn ogen niet gegeven...
Waarschijnlijk wel reacties die TS liever niet horen wil....Maar dat is wat anders.
Wanneer je zo iets heftigs neerzet vind ik dat je ook bereid moet zijn om wat kritiek te incasseren...
Het lijkt me duidelijk dat uiteindelijk iedereen gewoon begaan is met het welzijn van Storm. Ik vind dat ook vrij logisch op een hondenforum.
 
  "

esther

 Wat ik waarneem als rottig dan ;). Ieder zijn eigen mening maar de reacties kwamen op mij erg rot en beschuldigend over. Verder ga ik niet zitten zeuren want dat zou hypocriet zijn... 

ik hoop op een goede oplossing!

Nou ja, we kunnen wel veel gaan verzinnen, bedenken, helpen ,tips geven, boos en gefrustreerd raken enz..maar de keuze van TS was hoe dan ook al duidelijk..toch?

Nou ja voor mij wel.

Het is eigenlijk een verkapte vorm van een vraag die neer komt op: 'Is er nog iemand op HP, die positief met honden omgaat, zonder slipketting en met zachte hand, zo iemand hoop ik hier eigenlijk te vinden'.

Dus...is er hier nog iemand die deze lieve hond graag wil overnemen?

Dat was meer de vraag..volgens mij

 Daar komt het wel op neer  Begrijpen doe ik het ook niet goed omdat de hond geen extreme gedragsproblemen laat zien (en iedere hond heeft wel iets ) en de gemoedstoestand van het baasje nu de doorslag geeft om de hond weg te doen (persoonlijk vind ik zoiets jammer en sneu en onnodig) .

Note : Mijn excuses voor die zin dat je de hond weg doet alsof het een pakjes koekjes is , dit klopt niet omdat je ook aan je hond gewerkt hebt en al langer hiermee tobt . (ik sprak vanuit mijn emoties )

Daar is dan toch een prachtige herplaatsrubriek voor....

Ach, die lieverd had hier de oude dagen mogen slijten, maar heb al een herder die liever dr aandacht niet verdeeld

Ik heb dit topic eens doorgelezen en moet zeggen dat ik ook erg schrik van de negatieve reacties van mensen. Het is voor veel mensen hier heel zwart wit en zo werkt het niet in het lezen. Het  feit da TS hier een topic opent en zo vaak post geeft aan dat ze echt wel veel geeft om haar dier en dat ze gewoon een oplossing wilt omdat het zo niet gaat. Als ze niks om haar dier zou geven dan zou ze hem heel jong al hebben afgestaan. Mensen...ga eens uit van het postitieve in een mens en sta open voor het hele verhaal en geef niet zo je ongezouten mening als je niet in haar situatie zit...

dat wilde ik even kwijt....

" In principe helemaal niets, dus ook daar kan ik best in meegaan...
 
en ja...er zijn hier op HP thank god! heel veel geluksvogelhondjes die met hun kont in een diamanten mandje zijn gevallen...kan er zo wel 10 opnoemen...
 
Waar ik hier  als lezer vooral moeite mee heb ( en ook bij eerdere herplaatsingen in het verleden andere mensen, andere topics...) is alle onduidelijkheid, het geklooi met het dier, niet precies weten en vooral begrijpen wat er nou eigenlijk "mis" is met de hond...
maar er komen naarmate het topic vordert, altijd steeds meer dingen bij die vlgs TS niet deugen...?
maar eh...honden stinken, zijn wel eens vervelend, luisteren niet altijd wanneer het moet, hebben allemaal hun mindere dingetjes...
( en daarom zijn ze ook zo leuk! )
 
Al met al krijg ik het gevoel dat het niet echt een weloverwogen keuze is..en dat de hond wegdoen niet de oplossing zal zijn in deze...
Ikzelf denk eerder dat TS oververmoeid is het niet meer ziet zitten door alle druk, en dat het probleem hem dus helemaal niet echt in de hond zit..
en uiteraard vind ik, net als een paar voorgangers, dat ze daar hulp voor zou moeten zoeken...de moeheid en de stress...
 
Ik las het linkje wat Dobry plaatste op de eerste blz...daar verdiende Storm nog een plekje in de hemel..
nu moet ie weg...
 
Ik doe heus, echt waar, mijn best om het te begrijpen, hoe je
(vooral) na 8 jaar tot de conclusie kunt komen dat het hem niet meer gaat worden...
maar dat begrijp ik dus niet..
 
want velen zeggen ; ze heeft het tenminste 8 jaar geprobeerd dus dan hou je toch heel veel van een dier...
ik denk ; was er wat eerder mee gekomen dan had ie tenminste nog een eerlijke kans gehad, want waar kan een 'moeilijke' hond van 8 jaar in godsnaam nog terecht..
In de praktijk vinden oude honden heel moeilijk nog dat welverdiende fijne plekje, waar alles gaat zoals het hoort te gaan...
 
en dat vind ik zo zielig..ik hoop dat iemand dat een heel klein beetje snapt...
 
en weet je..misschien reageer ik idd soms fel, I know... maar voor mij mogen ze juist in de 'stormy days' , die ik en met mij ieder ander, net zo goed ook heeft gekend,
echt alles van me afnemen...maar mijn honden,  daar blijf je ten alle tijde van af...
de rest.....daar kom ik wel overheen...
 
dat dus.... "

esther

Ik lees vooral geen echte keuze maken, blijven hangen in de besluiteloosheid. Eerlijkheidshalve moet ik daarbij wel aangeven dat mijn gevoel daarover naast dit topic ook zelfde strekking eerdere topics en PB contact meespeelt. Want ze is er zeker wel eerder mee gekomen en vaker dan 1 keer in de afgelopen jaren.

Ik ga en wil niks invullen voor TS over het hoe, wat en waarom. Maar als, zoals door haarzelf geschreven wordt, herplaatsen niet gaat en de hond binnen omstandigheden houden niet gaat en je slachtoffer blijft voelen van de omstandigheden ... dan bevind je je in een onmogelijke patstelling. Zo'n patstelling kan jaren voort sudderen zal op gezette tijden (zoals nu en ook al eerder) de emmer doen overlopen. Om nog maar te zwijgen over de impact die dat op de hond heeft.

Bij het in huis halen van een hond hoort verantwoordelijkheid nemen voor die hond. Ik ga niet beweren dat verantwoordelijkheid nemen betekent dat je maar blijft eindeloos moet blijven aanmodderen tot 'de dood ons scheid'. Er zal in situatie als deze een knoop doorgehakt moeten worden...

Zolang je geen echt keuzes maakt, de gevolgen daarvan accepteert en de volle verantwoording neemt, je maar besluiteloos voort blijft sudderen, tja, dan gaat op den duur alles over en teveel worden en kan er letterlijk van alles met de haren bijgesleept worden.

Ik heb oprecht meegevoel met TS en ik (h)erken. Maar ik weet ook dat als je je slachtoffer blijft voelen van de omstandigheden (die je ooit zelf gecreëerd hebt toen je de hond in huis haalde) het een hele lange vervelende 'zit' wordt voor alle partijen en er nooit echte hechting (in je eigen hart) tot stand kan komen omdat de hond dan weer omarmd en dan afgewezen wordt (De hond kan niet blijven en de hond kan niet weg)   nah ja .. of de kip of het ei zoiets.

Als je ervoor kiest te accepteren dat herplaatsen geen optie is (alle achterdeurtjes in alle gaten en kieren van je hoofd heel bewust sluiten) en kiest om de hond te omarmen tot de dood scheidt, hebben spuitpoep, harenoorlog, scheten en weet ik het wat veel minder impact. Is het onmogelijk om de hond te omarmen tot de dood scheidt zul je naar mijn mening moeten kiezen om hem weg te doen. Misschien geen diamanten mandje, maar wellicht ploft hij heerlijk met zijn kont in de boter in een bronzen mand.

Ik vind het niet fair een hond er tussenin te laten slingeren. Het dier kan er helemaal niets aan doen en verdiend duidelijkheid en een mens die hem duidelijkheid verschaft.

Echt Chocomelk, je krijgt er heel veel voor terug als je de verantwoording neemt om een keuze te maken. In je hart weet je het antwoord al, het duurt alleen soms wat langer voordat je hoofd het ook weet.

Hang in there en van mij een hele liefdevolle kriebel voor Storm

"  
 
Ik lees vooral geen echte keuze maken, blijven hangen in de besluiteloosheid. Eerlijkheidshalve moet ik daarbij wel aangeven dat mijn gevoel daarover naast dit topic ook zelfde strekking eerdere topics en PB contact meespeelt. Want ze is er zeker wel eerder mee gekomen en vaker dan 1 keer in de afgelopen jaren.
 
Ik ga en wil niks invullen voor TS over het hoe, wat en waarom. Maar als, zoals door haarzelf geschreven wordt, herplaatsen niet gaat en de hond binnen omstandigheden houden niet gaat en je slachtoffer blijft voelen van de omstandigheden ... dan bevind je je in een onmogelijke patstelling. Zo'n patstelling kan jaren voort sudderen zal op gezette tijden de emmer doen overlopen. Om nog maar te zwijgen over de impact die dat op de hond heeft.
 
Bij het in huis halen van een hond hoort verantwoordelijkheid nemen voor die hond. Ik ga niet beweren dat verantwoordelijkheid nemen betekent dat je maar blijft eindeloos moet blijven aanmodderen tot 'de dood ons scheid'. Er zal in situatie als deze een knoop doorgehakt moeten worden...
 
Zolang je geen echt keuzes maakt, de gevolgen daarvan accepteert en de volle verantwoording neemt, je maar besluiteloos voort blijft sudderen, tja, dan gaat op den duur alles over en teveel worden en kan er letterlijk van alles met de haren bijgesleept worden.
 
Ik heb oprecht meegevoel met TS en ik (h)erken. Maar ik weet ook dat als je je slachtoffer blijft voelen van de omstandigheden (die je ooit zelf gecreëerd hebt toen je de hond in huis haalde) het een hele lange vervelende 'zit' wordt voor alle partijen en er nooit echte hechting (in je eigen hart) tot stand kan komen omdat de hond dan weer omarmd en dan afgewezen wordt (De hond kan niet blijven en de hond kan niet weg)   nah ja .. of de kip of het ei zoiets.
 
Als je ervoor kiest te accepteren dat herplaatsen geen optie is (alle achterdeurtjes in alle gaten en kieren van je hoofd heel bewust sluiten) en kiest om de hond te omarmen tot de dood scheidt, hebben spuitpoep, harenoorlog, scheten en weet ik het wat veel minder impact. Is het onmogelijk om de hond te omarmen tot de dood scheidt zul je naar mijn mening moeten kiezen om hem weg te doen. Misschien geen diamanten mandje, maar wellicht ploft hij heerlijk met zijn kont in de boter in een bronzen mand.
 
Ik vind het niet fair een hond er tussenin te laten slingeren. Het dier kan er helemaal niets aan doen en verdiend duidelijkheid en een mens die hem die duidelijkheid verschaft.
 
Echt Chocomelk, je krijgt er heel veel voor terug als je de verantwoording neemt om een keuze te maken. In je hart weet je het antwoord al, het duurt alleen soms wat langer voordat je hoofd het ook weet.
 
Hang in there en van mij een hele liefdevolle kriebel voor Storm "

Petra, *Lily Jane* & Jip

 Wat kan jij dit mooi omschrijven, naar mijn mening sla je de spijker op z'n kop

 Dat doet ze nou altijd....

 eens, Petra kan dat heel goed

Ik vind dat je op die leeftijd een dier niet meer herplaatst en al helemaal niet als hij al veel trauma's achter de rug heeft. Kan je hond niet een weekje bij familie logeren zodat jij even op adem kunt komen? Als je 8 jaar zo met hem geleefd hebt, zullen die 4 jaar zo om zijn... Als je een kind krijgt, weet je toch ook niet of het gehandicapt zal zijn? Een dier is een levend wezen, als je ervoor kiest, hangen er nu eenmaal verantwoordelijkheden aan vast. Hem weg doen omdat het je even teveel wordt, vind ik echt niet fair tegenover je hond... je geeft zelf aan dat het een lief dier is voor de rest

Lana, wie zegt dat de hond met 12 jaar komt te overlijden..misschien wordt hij wel 16..en als de baas niet volledig voor het dier kan gaan dan voelt hij dat ook wel aan hoor..Begrijp met niet verkeerd, ik zou zelf ook alles op alles zetten te proberen de hond te kunnen houden maar we kunnen niet in het leven van TS kijken...Ken zelf een verhaal van een gezin dat de hond met pijn in het hart MOEST wegdoen omdat er een drieling geboren werd en toen die gingen kruipen en lopen was het niet te doen met de hond;  hij luisterde totaal niet meer en de kinderen zaten de hond steeds 'lastig te vallen' en dat werd gevaarlijk. Deze mensen hebben de hond bij heel leuke mensen laten plaatsen en spreken hen nog geregeld, hij is nu veel beter op zijn plaats.

Persoonlijk denk ik dat een hond van 8 bij de juiste personen best nog een gelukkig leven kan leiden .Zeker als hij  een aangepast leven moet lijden en dit met momenten stres kan opleveren .  Zal dit in een nieuw gezin zonder een verademing zijn  Gelukkig zijn honden ook meester in aanpassen

 Faro was 8 toen hij bij ons kwam, met een hele grote rugzak zoals mensen dat dan noemen, wij hebben die rugzak meteen weggekiept..

.

 Echt he.. Bij foto's van Faro zie je geen spoortje rugzak!

Alleen een mijn kont zit in de boter smoel 

Ollie is ook op achtjarige leeftijd (ongeveer) bij ons gekomen. Het asiel had zelfs gezegd dat ze 12 (?!) zou zijn. Er zijn dus altijd wel "gekken" (zoals wij) die oudere honden zullen adopteren. Ollie heeft zich ook perfect aangepast aan ons leven. Ondanks dat ze qua socialisatie waarschijnlijk een heleboel gemist heeft als jonge hond, hebben wij de meeste dingen goed kunnen trainen. 

" Ollie is ook op achtjarige leeftijd (ongeveer) bij ons gekomen. Het asiel had zelfs gezegd dat ze 12 (?!) zou zijn. Er zijn dus altijd wel "gekken" (zoals wij) die oudere honden zullen adopteren. Ollie heeft zich ook perfect aangepast aan ons leven. Ondanks dat ze qua socialisatie waarschijnlijk een heleboel gemist heeft als jonge hond, hebben wij de meeste dingen goed kunnen trainen. 
 
  "

Marijn en Ollie

 ik val er voor, als ik honden kijk, dan vind ik steeds de oudjes leuk. er zijn niet zo veel mensen die het doen helaas..

 Ja, ik ook hoor. Heerlijk, die mooie grijze snoeten 

Hallo lieverd,

Wat moet je moe zijn, al die jaren vechten voor je lieve hond, schipperen tussen de partijen want je wil niemand tekort doen. Het gevoel hebben dat je er alleen voor staat. Je man en een van je kinderen hebben autisme, dat zal niet makkelijk zijn en een grote flexibiliteit van jou vergen. En wat ik zo lees uit je noodkreten ben jij de enige die werkelijk om de hond geeft. Dat wil zeggen dat je echt plezier hebt om hem in je nabijheid te hebben en zijn vooruitgang te zien ondanks zijn iet-wat specifieke gebruiksaanwijzing. Je gezin zorgt wel mee voor de hond maar zien hem als iets wat bij het huis hoort en niet als een individu dat deel uitmaakt van jullie gezin.

Je neemt zo'n beslissing ook niet zomaar, daar gaat een lange tijd van tobben, overwegen en heroverwegen aan vooraf. Ik hoop dat je een goed thuis voor je hond vind, een plek waar hij zichzelf kan zijn, waar hij door iedereen geliefd wordt zodat je hem daar met een gerust hart kan laten blijven.

Een warme groet,

Erica

Ik hoop toch niet dat hij een leven gaat leiden. Daven heeft hier toch echt de juiste spelling gebruikt

Een leven leid je, en je lijdt pijn.

Je hebt gelijk Michelle!De verwarring bij mij was het leiding nemen, maar het is correct zoals jij het aangeeft!

Je hebt gelijk Michelle!De verwarring bij mij was het leiding nemen, maar het is correct zoals jij het aangeeft!

"  

Ik hoop toch echt dat hij een leven kan leiden ipv lijden. "

Renate

 Je hebt gelijk  heb het al veranderd