Mijn hond heeft diarree, maar alleen als we weg zijn!

 
Een van onze honden had in het begin ook heel erge verlatingsangst, ondanks dat er nog andere honden in huis waren (of m'n man of anderen). Ik kon niet eens naar boven lopen om de was te doen of naar het toilet te gaan.. hij keerde totaal in zichzelf en wilde alleen mij nog maar. Vreselijk huilen en autistisch gedrag. Stress alom. 


Ik ben het ook op gaan bouwen, maar ik merkte op een gegeven moment vooral dat hij in paniek raakte als ik weg was gegaan zonder iets te zeggen. Ik gaf hem dan wat lekkers en ging weg... toen z'n lekkers op was, merkte hij dat ik plots weg was en raakte daardoor juist nóg meer in paniek. 
Ik ben toen bij iedere keer gaan zeggen: "Lieverd, ik ben zo terug, jij wacht hier". Hem een kus/knuffel gegeven en ben weg gegaan. En het gaf hem rust; hij wist dat ik weg ging. Na veel oefenen (eerst maar 10 seconden en dat rustig uitbreiden) wist hij ook dat ik altijd terug kwam. 

Ik geef hem steeds wat lekkers als ik weg ga, maar zorg vooral dat hij rustig is. Hij moet dus ook ontspannen in zijn mand liggen, eerder ga ik niet. Hij krijgt ontspannen z'n snoepje en dan zeg ik dus dat ik weg ga. En dat gaat nu helemaal prima :) 


Bij thuiskomst doe ik inderdaad ook niet gek, want hij moet niet denken dat het bijzonder is dat ik terug kom. Een "dag lieverd, ik ben er weer" op een normale toon en een aai over z'n bol, is genoeg. Ik ga er geen feestje van maken.


Jouw hond moet het vertrouwen weer zien terug te krijgen. Er gaat veel tijd en energie inzitten, maar het kan echt goed komen. 
En over de band betreft; ik ben niet altijd tegenstander daarvan, maar dan moet je hem wel op de juiste wijze gebruiken. En in dit geval bezorgt het de hond alleen maar meer stress en dit maakt het probleem alleen maar groter. 


Veel succes!

"  Een van onze honden had in het begin ook heel erge verlatingsangst, ondanks dat er nog andere honden in huis waren (of m'n man of anderen). Ik kon niet eens naar boven lopen om de was te doen of naar het toilet te gaan.. hij keerde totaal in zichzelf en wilde alleen mij nog maar. Vreselijk huilen en autistisch gedrag. Stress alom. Ik ben het ook op gaan bouwen, maar ik merkte op een gegeven moment vooral dat hij in paniek raakte als ik weg was gegaan zonder iets te zeggen. Ik gaf hem dan wat lekkers en ging weg... toen z'n lekkers op was, merkte hij dat ik plots weg was en raakte daardoor juist nóg meer in paniek. Ik ben toen bij iedere keer gaan zeggen: "Lieverd, ik ben zo terug, jij wacht hier". Hem een kus/knuffel gegeven en ben weg gegaan. En het gaf hem rust; hij wist dat ik weg ging. Na veel oefenen (eerst maar 10 seconden en dat rustig uitbreiden) wist hij ook dat ik altijd terug kwam. 
Ik geef hem steeds wat lekkers als ik weg ga, maar zorg vooral dat hij rustig is. Hij moet dus ook ontspannen in zijn mand liggen, eerder ga ik niet. Hij krijgt ontspannen z'n snoepje en dan zeg ik dus dat ik weg ga. En dat gaat nu helemaal prima  Bij thuiskomst doe ik inderdaad ook niet gek, want hij moet niet denken dat het bijzonder is dat ik terug kom. Een "dag lieverd, ik ben er weer" op een normale toon en een aai over z'n bol, is genoeg. Ik ga er geen feestje van maken.Jouw hond moet het vertrouwen weer zien terug te krijgen. Er gaat veel tijd en energie inzitten, maar het kan echt goed komen. En over de band betreft; ik ben niet altijd tegenstander daarvan, maar dan moet je hem wel op de juiste wijze gebruiken. En in dit geval bezorgt het de hond alleen maar meer stress en dit maakt het probleem alleen maar groter. Veel succes! "

Maaike

 Hoe heb je het het snachts dan altijd aangepakt? Of ligt jullie hond er gewoon bij? Krissy is namelijk een Berner en nogal vatbaar voor HD dus we willen haar zo min mogelijk de trap op sturen. Dit is natuurlijk nooit de vermijden met wandelen enzovoorts maar voor het idee blijft ze dus altijd onder. Zonder trilband. Maar we staan ook vaak genoeg op met een diaree cadeautje. Zal dit dan ook puur eraan liggen dat ik er het snachts niet ben?

Die van ons ook 40 kg, dus voor ons was dit ook een dingetje en een afweging die we moesten maken. Ik vind z'n geestelijke toestand heel belangrijk, dus we hebben hem inderdaad mee naar boven genomen. Wel goed opgelet dat hij rustig de trap op en af liep, want vooral dat denderen en meerdere treden tegelijk nemen, is heel slecht. En de dierenarts heeft toen aangeraden om een tuigje om te doen, zodat we hem beter konden begeleiden op de trap. 


Hem eerst dus altijd meegenomen, zodat hij op z'n gemak was. Op een gegeven moment was hij zo op z'n gemak, dat hij soms ook aan de andere kant van de slaapkamer ging liggen (in plaats van naast mij). En toen vond hij het boven een keer te warm (hij heeft nogal een vacht) en toen ging hij beneden onderaan de trap liggen in de hal. En hij is daarna zelfs een keer zelf in de huiskamer blijven liggen (de deur laten we altijd open). 
Nu kiest hij soms om boven te komen, soms blijven hij beneden in de hal. Hij ligt dan graag tegen de trap aan, zodat hij ons wel kan horen. 
Wij willen hem nu ook leren beneden te blijven, want hij is in augustus verkeerd terecht gekomen met spelen. Hij heeft z'n pootje toen beschadigd, dus traplopen moeten we nu eigenlijk niet meer doen. Sinds drie weken slaapt hij daarom nu beneden. En dat doe ik inderdaad hetzelfde; ga maar lekker liggen (wachten tot hij echt ontspannen is) en dan pas zeg ik "slaap lekker lieverd, blijf jij hier maar wachten". Hij gaan dan liggen wachten.. en hij heeft nu niet meer door of hij 10 minuten wacht (en slaapt) of 10 uur ;) 
Maar daarvoor heeft hij dus wel heel lang zelf mogen kiezen. Ik vind het het meest belangrijk dat ze op hun gemak zijn en vertrouwd zijn. Het heeft bij ons zeker een jaar geduurd voor hij ook beneden in de hal kon slapen. Misschien als ik er meer aan had gedaan een half jaar of eerder, maar ik heb me er niet meer druk om gemaakt. Want hoe meer je jezelf druk maakt, hoe erger het voor de hond zal zijn; ze voelen alles aan. 


Vooral op je eigen gevoel letten en geduld hebben. Niet te veel willen en alles doen op het tempo van de hond. Als je dat aanhoudt, komt het echt vanzelf wel. 


Ik bedenk me nu trouwens dat onze hond de eerste twee jaar altijd op hetzelfde tijdstip mij wakker kwam maken. Rond 3 uur 's nachts werd hij altijd wakker, liep dan naar mij toe en legde z'n neus tegen mijn gezicht aan. Hij had dan even een aai over z'n bol en een 'het is goed lieverd, ga maar slapen' nodig en dan ging hij weer liggen. Dat was zowel toen hij nog boven lag als toen hij ook beneden ging liggen. Iemand heeft wel eens gezegd dat ik dat moest verbieden, want het was immers lastig dat je wakker wordt gemaakt? Ik ben het daar niet mee eens, blijkbaar had hij dat nodig. Ik heb hem trouw iedere nacht een aai over z'n bol gegeven (soms gewoon in m'n slaap) en pas nu besef ik me dat hij dit sinds een jaar niet meer doet! Het komt dus vanzelf wel.. Ik denk dat als ik het was gaan forceren en hem niet had gegeven wat hij nodig had, het alleen maar erger was geworden. 

En nu heb ik een hond die rustig de hele dag alleen kan blijven en 's nachts alleen beneden kan blijven. Geheel ontspannen en in diepe slaap. Hij kijkt nu soms zelfs verstoord op zodra ik binnen kom en uren ben weg geweest ;) Baas, je maakt me wakker!!

" Die van ons ook 40 kg, dus voor ons was dit ook een dingetje en een afweging die we moesten maken. Ik vind z'n geestelijke toestand heel belangrijk, dus we hebben hem inderdaad mee naar boven genomen. Wel goed opgelet dat hij rustig de trap op en af liep, want vooral dat denderen en meerdere treden tegelijk nemen, is heel slecht. En de dierenarts heeft toen aangeraden om een tuigje om te doen, zodat we hem beter konden begeleiden op de trap. Hem eerst dus altijd meegenomen, zodat hij op z'n gemak was. Op een gegeven moment was hij zo op z'n gemak, dat hij soms ook aan de andere kant van de slaapkamer ging liggen (in plaats van naast mij). En toen vond hij het boven een keer te warm (hij heeft nogal een vacht) en toen ging hij beneden onderaan de trap liggen in de hal. En hij is daarna zelfs een keer zelf in de huiskamer blijven liggen (de deur laten we altijd open). Nu kiest hij soms om boven te komen, soms blijven hij beneden in de hal. Hij ligt dan graag tegen de trap aan, zodat hij ons wel kan horen. Wij willen hem nu ook leren beneden te blijven, want hij is in augustus verkeerd terecht gekomen met spelen. Hij heeft z'n pootje toen beschadigd, dus traplopen moeten we nu eigenlijk niet meer doen. Sinds drie weken slaapt hij daarom nu beneden. En dat doe ik inderdaad hetzelfde; ga maar lekker liggen (wachten tot hij echt ontspannen is) en dan pas zeg ik "slaap lekker lieverd, blijf jij hier maar wachten". Hij gaan dan liggen wachten.. en hij heeft nu niet meer door of hij 10 minuten wacht (en slaapt) of 10 uur  Maar daarvoor heeft hij dus wel heel lang zelf mogen kiezen. Ik vind het het meest belangrijk dat ze op hun gemak zijn en vertrouwd zijn. Het heeft bij ons zeker een jaar geduurd voor hij ook beneden in de hal kon slapen. Misschien als ik er meer aan had gedaan een half jaar of eerder, maar ik heb me er niet meer druk om gemaakt. Want hoe meer je jezelf druk maakt, hoe erger het voor de hond zal zijn; ze voelen alles aan. Vooral op je eigen gevoel letten en geduld hebben. Niet te veel willen en alles doen op het tempo van de hond. Als je dat aanhoudt, komt het echt vanzelf wel. Ik bedenk me nu trouwens dat onze hond de eerste twee jaar altijd op hetzelfde tijdstip mij wakker kwam maken. Rond 3 uur 's nachts werd hij altijd wakker, liep dan naar mij toe en legde z'n neus tegen mijn gezicht aan. Hij had dan even een aai over z'n bol en een 'het is goed lieverd, ga maar slapen' nodig en dan ging hij weer liggen. Dat was zowel toen hij nog boven lag als toen hij ook beneden ging liggen. Iemand heeft wel eens gezegd dat ik dat moest verbieden, want het was immers lastig dat je wakker wordt gemaakt? Ik ben het daar niet mee eens, blijkbaar had hij dat nodig. Ik heb hem trouw iedere nacht een aai over z'n bol gegeven (soms gewoon in m'n slaap) en pas nu besef ik me dat hij dit sinds een jaar niet meer doet! Het komt dus vanzelf wel.. Ik denk dat als ik het was gaan forceren en hem niet had gegeven wat hij nodig had, het alleen maar erger was geworden. En nu heb ik een hond die rustig de hele dag alleen kan blijven en 's nachts alleen beneden kan blijven. Geheel ontspannen en in diepe slaap. Hij kijkt nu soms zelfs verstoord op zodra ik binnen kom en uren ben weg geweest Baas, je maakt me wakker!! "

Maaike

 Wat een heerlijk verhaal dit. Ik hoop wel dat het gauw beter gaat met zijn pootje! 

De overeenkomsten zijn zeer groot tussen onze honden ( niet alleen het formaat). Het is niet zozeer dat ze piept als ik naar boven ga of aleen weg ga, ze gaat wel nerveus voor de gangdeur liggen en kijkt dus ook constant naar die deur.  Totaal niet relaxed dus. We gaan haar nu ook weer de vrijheid geven om mee naar boven te kunnen. Ze denderd gelukkig nooit over een trap daar doet ze altijd heel rustig mee ( dat zit er tenmiste goed in -.-). Morgen dan weer vanaf punt nul beginnen maar dan met een Kong met iets smeerkaas erin. Daar zal ze dan weet lekker mee bezig blijven.  

Ik ben ontzettend blij dat ik vandaag toch even een berichtje heb opgezet want het geeft wel weer even de moed om overnieuw te beginnen. 

Wat ik ook altijd deed was wel 5 tot 10 keer per dag even m'n huis uit liep, al was het alleen even om wat in de kliko in de voortuin te gooien.
Ik deed dat altijd als ik zag dat hij heel relaxed in huis lag te slapen, in diepe rust. Als ik dan de gangdeur opende om naar de voordeur te gaan, moest hij ook zo blijven liggen. Zodra hij z'n hoofd al optilde corrigeerde ik dat met 'Nee, blijf wachten'. Hij moest dan dus rustig blijven liggen, ik liep dan de deur even kort uit en kwam weer naar binnen. Ging daarna ook gewoon weer door met waar ik mee bezig was en negeerde hem verder ook.
Zodra hij echt opstond of zelfs naar me toe liep zodra ik de gangdeur open deed, stuurde ik hem terug naar de plek waar hij lag. Hij moest daar dan weer terug van mij liggen. Echt exact op die plek, niet 1 meter verder richting mij of zo, want die onzekerheid is niet nodig. Dus terug op de plek waar hij lag en weer helemaal niet moeten liggen. Soms sta je echt even te wachten, maar wacht dan ook gewoon rustig. Ga pas verder met wat je wilde doen, op het moment dat hij doet wat jij verwacht. Daarna weer het commando gegeven "wachten", en weer naar m'n kliko gelopen. Gewoon even heel kort weg en dan weer naar binnen, zodat hij merkte dat ik altijd terug kwam. Dat heb ik af en toe groter uitgebreid en ben ik langer buiten gebleven, even een praatje gemaakt met de buurvrouw bijvoorbeeld.
Het was niet echt een oefening om het alleen zijn te blijven, maar wel een oefening waarin hij merkte dat het niet uitmaakte dat ik de voordeur uit ging, dat hij gewoon ontspannen kan blijven. 

Nu reageert hij amper als ik wat in de kliko gooi. Stond hij eerst gelijk bij de deur, doet hij nu niet eens z'n ogen meer open haha.

Misschien dat de buurvrouw onbewust toch ook meespeelt in je gedachte. Jouw hond is waarschijnlijk ook heel gevoelig en voelt alles feilloos aan. Op het moment dat jij weg gaat, denk je misschien onbewust toch "als het maar goed gaat, als hij maar geen lawaai maakt, als de buurvrouw maar niet boos wordt..". Die spanning werkt natuurlijk helemaal niet bij aan de situatie. Sterker nog, jouw hond zal denken: baasje is gestresst en maakt zich zorgen, blijkbaar moet ik dat ook doen! 
Dus heb even schijt aan je buurvrouw en denk aan je hond. Dan vind ze het misschien maar even lastig, maar dat is de enige manier om naar een oplossing te werken. 


Gooi desnoods een kaartje in de bus met "Ik vind het heel vervelend dat u steeds last ondervindt van onze hond, dat is uiteraard helemaal niet onze bedoeling. We starten met een nieuwe training, om dit probleem te verhelpen. Het kan daardoor voorkomen dat u hem tijdelijk wat vaker zal horen. Alvast bedankt voor het begrip."
Dan hoef je haar niet te spreken, maar breng je haar wel op de hoogte. En verder laat je haar lekker links liggen. Dat je netjes blijft op het kaartje is natuurlijk alleen maar om de lieve vrede te behouden haha. 

 Ik ben vanochtend dus ook met deze oefening begonnen. Na het wandelen heb ik haar op haar plaats gelegd en ben gewoon mijn ding gaan doen. Ieders keer als ze toch een poging maakte om te komen kijken legde ik haar weer terug. Dit is nog erg erg erg stroef maar ik merk wel dat ze het al vreemd vind. Het wenningsproces is bezig :P. We hebben nu ook schijt aan de buurvrouw aangezien haar hond weer om 5 uur de hele buurt heeft wakker geblaft.Ik zat er inderdaad vaak mee omdat ze ook met politie dreigde en verdere stappen. Klaar mee dus.  Mijn hond mag lekker blaffen als ze dat nodig vind. Ook al een aantal dingen bestelt voor haar als ze alleen is echt bezig te houden (extra grote kong met vulling) De trilband hebben we vanochtend "disarmed" en achter in de kast gegooid (je weet maar nooit). Ik ben eens benieuwd hoe het gaat lopen en zal ook wel eens updaten tussendoor. Voor nu vooral de training dat ze minder aanhankelijk word aan mij. 

Moeilijk he? Achteraf had ik er soms misschien meer moeite mee dan m'n hond haha. Hij kon soms echt laten zien hoe erg hij het zonder mij vond, dat ik me op een gegeven moment schuldig begon te voelen en me zorgen om hem maakte als ik weg was en ik er niet voor hem was. 

Achteraf ben ik heel blij dat ik toen heb doorgezet. Ik heb gelukkig een hoop nuchtere mensen om me heen die mij even met beide benen op de grond zetten, zodra ik de overbezorgde hondenmama begon uit te hangen ;)
Maar nu het is gelukt is m'n hond vele malen gelukkiger dan dat hij toen was. Hij is nog steeds gehecht aan mij, maar vertrouwd nu ook op zichzelf. 

Heel veel succes!! En niet opgeven, het kan best zijn dat een keer minder gaat. Dat wil niet zeggen dat het helemaal mislukt is, alleen dat het die ene keer niet gelukt is. Volgende keer weer beter! :)

Misschien is dit wat..Een kong aanschaffen en beloning in doen.Brokjes met wat yoghurt en dit in de vrieskist doen en dit geven voor dat je weg gaat.( kan dus van alles en nog wat zijn wat de hond lekker vind en in de freezer kan) Ze zijn best wel lang bezig met zo'n kong en het leid af op het moment dat je weggaat.Dit heeft in ieder geval goed geholpen bij mijn hond