Oproep: mensen begrijpen mijn rouw niet 
Daarom probeer ik ook te zeggen de tijd zal t leren.
En ja in jou geval kan ik me ook goed voorstellen dat je een buitenlandse hond niet meer durft.
Je kiest een dier voor t leven. Of zij kiezen jou. En dan hoop je lange tijd aan een band te werken. Leuke dingen te ondernemen. En je leven te delen.
En jij hebt met Odi samen veel overwonnen. Samen aan dingen gewerkt dingen bereikt en jullie hadden nog zoveel tijd moeten krijgen om te kunnen genieten van alles wat jullie samen bereikt hebben.
Een hond was mijn hou vast buiten te komen. Beaty ontpopte destijds uitzichzelf als een ware hulphond.
Sadi haar enthousiasme deed bijna hetzelfde op een andere manier.
En voelde me simpelweg veiliger met hond. Ondanks dat Sadi alles en iedereen leuk lief en aardig vond en geen waaksheid toonde. (Doet ze nu overigens bij Jaimie wel)
Betreft ooit andere hond de toekomst kan ik niet zien. Voor mij zou het beter zijn. Maar dat moet het t voor de hond ook zo zijn.
Van de week was ik onrustig. Vroeg de begeleidster van Tjaard of een boswandeling niet wat is. "tjee wat moet ik met een boswandeling, ik ben me dan alleen maar bewust dat ik geen riem in mijn hand heb en de omgeving niet af hoef te scannen".
De tijd zal t uitwijzen. Aan de buitenkant van een hond/pup kun je niet zien hoe gevoelig ze dingen oppikken. Ik wil geen herhaling. Maar zonder voel ik me opgesloten. Alleen wandelen vind ik niet prettig eerder ongemakkelijk. En Tjaard kan niet ver met zijn etalagebeen (oorzaak zijn trombosebeen 2,5 jaar geleden) al gaat hij daar therapie voor krijgen eindelijk. Dus hoop dat het betert.
En we in elk geval makkelijker samen wat dingen lopend kunnen gaan doen.
Maar de tijd zal t leren. Voor nu moet ik t doen met wat we wel hebben en zonder hond. In maart mag tjaard op zijn 1ste afspr voor geheel klinisch genetisch onderzoek musschien dat daar iets gevonden word waardoor we nog meer kunnen doen om risicos te verkleinen. Dat zou ook al stress onzekerheid deels kunnen wegnemen. Als ze iets vinden.. Misschien dat ik dan de stap zou durven maken naar een hondje. Maar dan nog moet ik er achter kunnen gaan staan dat t geen lompe grotere hond zou worden.
Wellicht dat met tijd raad/inzicht komt.
Maar voor mij en daar ging t feitelijk om valt t zwaar. En Beauty heb ik mega gemist maar dat was afscheid in vrede uit liefde. Daar stond ik met hart en ziel achter.
Sadi herplaatsen was uit pure liefde voor haar. Wetend dat t voor mijzelf niet de beste keus zou zijn. Maar zij was afhankelijk van mijn keus en haar belang stond voorop.
En ik ben echt wel voor haar blij dat het voor haar goed is ze een nieuw fijn thuis heeft met meer ruimte en vrijheid. Waardoor ze tot rust kon komen en nu veel relaxter is. Houden van haar zal ik altijd blijven doen.
Vrolijke stuiterende heerlijke spontane knuffelbeer. "
Jee het lijkt me inderdaad nog weer heel anders als een dier is herplaatst dan wanneer hij er niet meer is. Ik vind het dan ook zeer knap dat je hier nog mee praat en volgt! Want wat je zegt, ook al is het fijn om haar te volgen je wordt wel telkens met je neus op de feiten gedrukt. Maar ik heb enorm veel respect voor jullie beslissing, die oprecht is genomen vanuit wat het beste was voor Sadi en niet uit eigen belang. Want ik denk dat we hier allemaal wel hebben meegekregen hoe gek jij met haar was!
Ik kan ook begrijpen dat je een andere hond nu niet aandurft omdat je niet wil dat het weer mis gaat. Wat je misschien wel zou kunnen doen, mits je daarvoor open staat, een vast oppashondje zoeken die dan een dagdeel bij jullie komt of waar je lekker mee kunt wandelen? Ik weet, het is zeker niet hetzelfde als een eigen hond, maar je hebt dan wel het stukje routine en een beetje het zorgen voor.
Zie je Sadi nu nog weleens of heb je besloten dat niet te doen?
Een hond was mijn hou vast buiten te komen. Beaty ontpopte destijds uitzichzelf als een ware hulphond.
Sadi haar enthousiasme deed bijna hetzelfde op een andere manier.
En voelde me simpelweg veiliger met hond. Ondanks dat Sadi alles en iedereen leuk lief en aardig vond en geen waaksheid toonde. (Doet ze nu overigens bij Jaimie wel)
Betreft ooit andere hond de toekomst kan ik niet zien. Voor mij zou het beter zijn. Maar dat moet het t voor de hond ook zo zijn.
Van de week was ik onrustig. Vroeg de begeleidster van Tjaard of een boswandeling niet wat is. "tjee wat moet ik met een boswandeling, ik ben me dan alleen maar bewust dat ik geen riem in mijn hand heb en de omgeving niet af hoef te scannen".
De tijd zal t uitwijzen. Aan de buitenkant van een hond/pup kun je niet zien hoe gevoelig ze dingen oppikken. Ik wil geen herhaling. Maar zonder voel ik me opgesloten. Alleen wandelen vind ik niet prettig eerder ongemakkelijk. En Tjaard kan niet ver met zijn etalagebeen (oorzaak zijn trombosebeen 2,5 jaar geleden) al gaat hij daar therapie voor krijgen eindelijk. Dus hoop dat het betert.
En we in elk geval makkelijker samen wat dingen lopend kunnen gaan doen.
Maar de tijd zal t leren. Voor nu moet ik t doen met wat we wel hebben en zonder hond. In maart mag tjaard op zijn 1ste afspr voor geheel klinisch genetisch onderzoek musschien dat daar iets gevonden word waardoor we nog meer kunnen doen om risicos te verkleinen. Dat zou ook al stress onzekerheid deels kunnen wegnemen. Als ze iets vinden.. Misschien dat ik dan de stap zou durven maken naar een hondje. Maar dan nog moet ik er achter kunnen gaan staan dat t geen lompe grotere hond zou worden.
Wellicht dat met tijd raad/inzicht komt.
Maar voor mij en daar ging t feitelijk om valt t zwaar. En Beauty heb ik mega gemist maar dat was afscheid in vrede uit liefde. Daar stond ik met hart en ziel achter.
Sadi herplaatsen was uit pure liefde voor haar. Wetend dat t voor mijzelf niet de beste keus zou zijn. Maar zij was afhankelijk van mijn keus en haar belang stond voorop.
En ik ben echt wel voor haar blij dat het voor haar goed is ze een nieuw fijn thuis heeft met meer ruimte en vrijheid. Waardoor ze tot rust kon komen en nu veel relaxter is. Houden van haar zal ik altijd blijven doen.
Vrolijke stuiterende heerlijke spontane knuffelbeer. "
Zou een hulphond ander niet wat voor je zijn? Ik heb vorig jaar één van mijn eigen honden opgeleid tot (PTSS) hulphond. Zodoende kan zij nu met mij overal mee naartoe en heb ik weer iets meer vrijheid. Ik kom ook nergens alleen, heb altijd iemand om mij heen (mens of dier) nodig. Het is een lang en pittig traject in sommige gevallen maar wellicht het overwegen waard als je hier eenmaal aan toe bent natuurlijk. Organisaties van hulphonden zijn er immers ook in gespecialiseerd een hond te zoeken die echt bij je past en juist je kan helpen met je gevoelige en onzekere karakter in plaats van hier op te reageren. Dat is immers dan de hond zijn/haar taak in plaats van dat dit je in problemen brengt. Er bestaan tegenwoordig heel veel verschillende soorten hulphonden en ook heel veel verschillende soorten hulphondenscholen. Ik kan het in ieder geval zeker mensen aanbevelen met mentale problemen die steun halen uit een hond. Ik heb er nog geen minuut spijt van gehad en ben erg blij met zowel de ondersteuning die ik heb gekregen vanuit de hulphondenschool als de ondersteuning die mijn eigen meisje me geeft nu ze officieel is geslaagd voor haar examen en een dekje mag dragen.
Maar om inderdaad even terug te komen op het onderwerp waar het om ging... Geen enkele hond kan het verdriet van het gemis van diens voorganger wegnemen nee. Zelfs verzachten is in sommige situaties niet mogelijk. Zo een verlies is gewoon een stuk van je hart dat verloren gaat en ook niet meer terug zal komen. Ik weet niet of je kun zeggen dat je daar mee moet leren leven, want ik weet eerlijk gezegd niet of ik dat zelf ooit wel zal kunnen leren. Maar het is wel de keiharde waarheid van het liefhebber en verzorgen van zo een trouwe viervoeter... Ze veranderen je leven voor altijd, in positieve zin maar na hun overlijden of verhuizing toch ook wel deels in negatieve zin. De kunst is die positieve herinneringen te laten overwegen maar ook die kunst onder de knie krijgen is knap lastig.
Positieve herinneringen zijn er absoluut. En als ik Sadi op filmpjes zie voel ik zeker een blijheid dat het haar goed gaat.
Hulphond heb ik vaker over gedacht maar wat je al zegt daar komt een hoop bij kijken. Inclusief de financiën voor de opleiding.
Ik ben redelijk woonplaats gebonden en weet dat je er ook voor naar locatie moet. En dan hebben we de issue of zo'n hond dan voor mij getrain miet worden autisme en ptss of voor mujn vriend niet aangeboren hersenletsel (vergelijkbare klachten waar ik tegen aan loop. Plus hij problemen heeft met waarneming in het verkeer.
Maar sowieso moet eerst de herplaatsing verwerkt zijn.
Hulphond heb ik vaker over gedacht maar wat je al zegt daar komt een hoop bij kijken. Inclusief de financiën voor de opleiding.
Ik ben redelijk woonplaats gebonden en weet dat je er ook voor naar locatie moet. En dan hebben we de issue of zo'n hond dan voor mij getrain miet worden autisme en ptss of voor mujn vriend niet aangeboren hersenletsel (vergelijkbare klachten waar ik tegen aan loop. Plus hij problemen heeft met waarneming in het verkeer.
Maar sowieso moet eerst de herplaatsing verwerkt zijn. "
Een hulphond kan volledig gratis zijn qua opleiding/training... Is de mijne ook. Zijn alleen niet veel stichtingen die deze kosten op zich nemen maar ze bestaan wel. Deze hebben echter wel wachtlijsten dat dan weer wel.
Ik weet niet waar je woont maar mijn hulphondenschool komt ook aan huis. Dit geldt echter wel alleen voor bepaalde delen in ons land (waar ze instructeurs hebben). Er bestaan ook hulphonden die verschillende dingen kunnen maar veelal is de hulphond wel echt voor één baas dus zal er waarschijnlijk wel een keus tussen jullie gemaakt moeten worden waarop hij/zij getraind zal worden dan. Niet dat de hond dan niet meer met de ander dingen mag doen natuurlijk, maar niet als deze officieel in dienst is (tijdens dienst is de hond dan echt van één baas, zonder dekje van allebei).
Ja het is ook niet iets om nu gelijk mee bezig te zijn hoor, heb je helemaal gelijk in! Maar ik wilde je de tip wel even mee geven. Als je ooit meer informatie wilt weet je me te vinden. Maar alles op z'n tijd. Zeker niet zoiets willen haasten. Het is beter om langer ergens over te doen dan te snel te willen gaan, zeker bij zoiets kwetsbaars en persoonlijks als dit.
Ik kan ook begrijpen dat je een andere hond nu niet aandurft omdat je niet wil dat het weer mis gaat. Wat je misschien wel zou kunnen doen, mits je daarvoor open staat, een vast oppashondje zoeken die dan een dagdeel bij jullie komt of waar je lekker mee kunt wandelen? Ik weet, het is zeker niet hetzelfde als een eigen hond, maar je hebt dan wel het stukje routine en een beetje het zorgen voor.
Zie je Sadi nu nog weleens of heb je besloten dat niet te doen? "
Ik heb Sadi alleen op fotos en filmpjes gevolgt.
Sadi doet t super en ik wil haar niet uit balans brengen door haar op te zoeken. Al zou ik haar dolgraag willen zien. Anderzijds denk ik dat t voor mij niet goed zou zijn.
Zeker niet zolang t niet verwerkt is.
En t hier op hp komen. Vaak is t een paar dagen achtereen dan weer paar dagen niet afhankelijk hoe ik me voel.
Er zijn toch baasjes en honden waarvan ik graag af en toe lees hoe het gaat. Plus mocht er toch ooit een hondje komen moet ik wel bijhouden wat ik weet en beetje bijblijven qua nieuwe ontwikkelingen.
Overijssel-Deventer.
Ik weet alleen dat onze verzekering een autismehond niet vergoed. Daar heb ik destijds naar geïnformeerd voor Sadi kwam.
Waarschijnlijk als we zover zouden komen en die keus zouden moeten maken zal dat lastig liggen.
Daar zou dan een professional in mee moeten kijken.
Maar eerst moet alles een plek hebben.
Ik weet alleen dat onze verzekering een autismehond niet vergoed. Daar heb ik destijds naar geïnformeerd voor Sadi kwam.
Waarschijnlijk als we zover zouden komen en die keus zouden moeten maken zal dat lastig liggen.
Daar zou dan een professional in mee moeten kijken.
Maar eerst moet alles een plek hebben. "
Nee de verzekering betaald het ook niet, ook niet in mijn geval. Ik heb zelfs niet eens een verklaring van een arts, hoewel ik deze wel zo van mijn psych zou krijgen hoor. Maar dat doet/regelt de hondenschool allemaal zelf als dit niet vergoed wordt vanuit de ziektekostenverzekering (wat helaas nog regelmatig het geval is, zeker bij hulphonden voor psychische problemen). Omdat ze echter een stichting zijn kunnen ze om die reden ook maar een beperkt aantal trajecten starten per jaar. Als je zelf je hond kunt opleiden kom je eerder in aanmerking zoals in mijn geval, voor nieuwe trajecten waar ook aankoop begeleiding zit of dat zij zelf intern een hond voor je opleiden is geloof ik een wachtlijst van een aantal jaren voor op dit moment.
Ze zijn vooral werkzaam in het noorden en oosten van ons land dus wat dat betreft maak je misschien wel kans voor begeleiding aan huis in dit geval. Ik heb het overigens over Hulphondenschool De CLiCK.
Hé maar welterusten hè, ik ga ook lekker onder de wol...
Ik heb Sadi alleen op fotos en filmpjes gevolgt.
Sadi doet t super en ik wil haar niet uit vslans brengen door haar op te zoeken. Al zou ik haar dolgraag willen zien. Anderzijds denk ik dat t voor mij niet goed zou zijn.
Zeker niet zolang t niet verwerkt is.
En t hier op hp komen. Vask is t ern pasr dagen achtereen dan weer paar dagen niet afhankelijk hoe ik me voel.
Er zijn tich baasjes en honden waarvan ik graag af en toe lees hoe het gaat. Plus mocht er toch ooit een hondje komen moet ik wel bijhouden wat ik weet en beetje bijblijven qua nieuwe ontwikkelingen. "
Dat snap ik! En ik vind het ook erg leuk dat je op hp blijft komen, of het nou een paar dagen wel en dan weer een paar dagen niet is maakt toch niet uit. Als dat jouw manier is om er toch te blijven komen, helemaal top.
Ik ben zeker heel blij dat jullie allebei zijn blijven reageren anders had ik niet over hulphonden geleerd. Ik wist niet dat dit ook voor psychische klachten kon, alhoewel een hulphond ook bij mijn lichamelijke klachten misschien kan helpen.. Ik ga mij hier zeker verder in verdiepen!
Bij mij persoonlijk was het ook zo dat naast het verdriet van het overlijden van Mika, daar nog extra verdriet van hondloos zijn boven op kwam. Dat was geen onderdeel van de rouw voor mij maar echt een los verdriet wat er nog eens bij kwam. Het was dan ook voor het eerst in 22 jaar dat ik geen hondeneigenaar was, alhoewel ik soms een paar weken op vakanties zonder hond zat was dit natuurlijk totaal anders.
Mika was dan misschien ook geen officiële hulphond, maar honden kunnen toch zoveel betekenen bij ziekte en isolement. Die band die je op opbouwt.. Nu begin ik ook emotioneel te worden dus ik laat het hierbij ;)
Mika was dan misschien ook geen officiële hulphond, maar honden kunnen toch zoveel betekenen bij ziekte en isolement. "
Mijn eerste 'hulphond' was ook geen officiële. Na haar overlijden merkte ik pas hoeveel zij mij hielp in het dagelijks leven en hoeveel minder ik kon nu ze er niet meer was. Ik had destijds een vriendin met een autisme hulphond dus ben me zodoende hier in gaan verdiepen. Maar goed om niet teveel van dit thema af te wijken, het hele verhaal kan hier gelezen worden...
Bij mij persoonlijk was het ook zo dat naast het verdriet van het overlijden van Mika, daar nog extra verdriet van hondloos zijn boven op kwam. Dat was geen onderdeel van de rouw voor mij maar echt een los verdriet wat er nog eens bij kwam. Het was dan ook voor het eerst in 22 jaar dat ik geen hondeneigenaar was, alhoewel ik soms een paar weken op vakanties zonder hond zat was dit natuurlijk totaal anders.
Mika was dan misschien ook geen officiële hulphond, maar honden kunnen toch zoveel betekenen bij ziekte en isolement. Die band die je op opbouwt.. Nu begin ik ook emotioneel te worden dus ik laat het hierbij
"digitale knuffel.
Rouwen en het stuk meer isolement doordat je niet meer met een hond hoeft te lopen. Niet meer spontaan aan de praat raakt met andere hondenbezitters en zo. Zijn inderdaad 2 verschillende dingen die beide hun impact achterlaten.
Rondom hulphonden is er al veel veranderd en zijn er nog steeds veranderingen gaande.
Men is zich steeds meer gaan beseffen hoe groot en belangrijk de rol van een hond kan zijn. En dat daar door enige training een hond veel dingen geleerd kunnen worden. Zoals bij ptss en autisme iemand uit de gespannen situatie weghalen.
Tussen baasje en gesprekspartner in te gaan staan om een veilige afstand te creëeren.
Om op bepaalde momenten pootjes te geven of een ander trucje te doen om t baasje uit een blokkade of emotionele stemming te halen.
Vaak zijn er maar heel kleine dingetjes nodig om heel veel te bereiken. Waar op zo'n moment het praten of aanraking van een mens enkel averechts werkt.
Plus voor veel contact met het dier rustgevend werkt.
ik heb nog niet alles gelezen. Red ik qua concentratie niet. Maar mooi en duidelijk verwoord. Ik keer zeker terug om af en toe een paar stukken te lezen.
Rouwen en het stuk meer isolement doordat je niet meer met een hond hoeft te lopen. Niet meer spontaan aan de praat raakt met andere hondenbezitters en zo. Zijn inderdaad 2 verschillende dingen die beide hun impact achterlaten"
Thanks :)
Ja ik ga er rustig een tijdje wat meer informatie over verzamelen.
Ik heb het stuk gelezen, aardig artikel en mooie foto van "onze"HP-er!
Hond puk (Gast)
Op 21 dec is onze lieve puk 12 jaar oud geworden maar toch onverwachts nadat we een beklemde zenuw hernia dachten arts wilde hem niet meer wakker maken uit roesje , was hij vol tumoren in de rug ,dag voor kerst gecremeerd we hebben , dagen gehuild , reacties is maar een hond , asiel heeft nog wel een labrador , maar zoals een mens uniek is denken wij dat het ook met een dier zo is ,
Héél véél sterkte hier weten we wat het is iemand uit het gezin dat weg valt niet makkelijk nog véél sterkte gewenst
Gecondoleerd en natuurlijk sterkte toegewenst
Heel erg veel sterkte. Ze zijn een onderdeel van het gezin. Maken deel uit van. Zoveel aanvoelend. Niks hoeven uitleggen.
Mensen die zo makkelijk zeggen in t asiel zit nog wel een labrador. Zijn mensen die nog nooit een echte band net een dier hebben gehad. Begrijpen het niet. Heel vervelend zulke opmerkingen.
Heel veel sterkte en neem de tijd die nidig is om t een plek te geven en kiester herinneringen. Wanneer je er aan toe bent zul je bij cele herinneringen weer glimlach ervaren.
Voor nu en tot zolang voor jou nodig is. Mag je alle tijd nemen om te rouwen. Zo'n kanjer kwijt raken is een groot gemis.
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?