Bink

Ja Robert zo zyn we met zn allen op het forum ik ben ook zo erg ziek geweest ik wilde niet meer buiten gaan altyd Wenen en wenen ik heb zeer veel te danken aan de mensen op hp die me steunden tot myn man na enkele maanden een pup wou ik was er in het begin niet zo voor in het gedacht ik ze niet zou aanvaarden maar eens ze er was begon het te beteren nu kan ik niet meer zonder hond ze verdienen alle een goede thuis al vervangen ze nooit ons lieverds de tyd komt

Een andere hond, het is erg persoonlijk, Robert.

Nadine heeft het goed gedaan.

Bij mij persoonlijk heeft het jaren geduurd voordat ik na Alfa Ayla kreeg. En na Ayla ook jaren voordat Vera en later Lexi, Mara en Pien kwamen. Niet alleen omdat je een hond soms qua omstandigheden niet kunt bieden wat hem of haar toekomt, maar ook qua gevoel.

Jij moet ook eerst nog rouwen om Bink, wennen aan een leven zonder bink. Met hulp.

Sterkte!

En wij zijn hier altijd.

Mee eens manon we vergeten nooit onze lieverds maar ik heb Door jullie ingezien dat je nog een gelukkig kan maken zonder jullie denk ik dat het niet zou gegaan zyn al ween ik soms nog om myn lieve queenie na 11 maand het gaat nooit helemaal voor by en het missen blyft ook voor altyd

Het heeft tijd nodig en dan ben je er feitelijk nog niet.

Acht maanden na het overlijden van Speedy en Tessa kwam Hailey bij ons wonen, het was erg wennen. Ze brengt heel veel blijdschap, maar het is ook pijnlijk duidelijk dat de tijd met Speedy en Tessa voor altijd voorbij is en nooit meer terugkomt. 

Rouwen en een nieuw begin gaan nu hand in hand verder. Maar ik kan wel zeggen dat nu we allemaal een beetje gewend zijn aan elkaar dat ik steeds meer kan genieten van dit nieuwe hoofdstuk wat we begonnen zijn.

Na het overlijden op nog geen 4-jarige leeftijd van mijn vorig hondje, dat door ernstige erfelijke aandoeningen veel zorg en aandacht kreeg, heb ik ca. een half jaar gewacht voor dat ik een nieuwe hond wilde.

Achteraf gezien had ik dit veel eerder moeten doen. Een nieuwe hond, in mijn geval pup, zorgde er voor dat ik niet langer in mijn verdriet bleef hangen. Vergeten zal ik mijn Cavalier nooit; zij heeft een plaats in mijn hart. Mijn nieuwe pup bracht verlichting en afleiding in een heel moeilijke tijd.

Ik heb duidelijk gevoeld, dat mijn Cavaliertje - hierboven - niets anders wilde, dan dat ik niet verdrietig bleef om het gemis van haar en mij een jong en vrolijk pupje toewenste; waarvan ik weer kon genieten.

Ik wil je ook geen nieuwe hond aanraden hoor. Alleen voor mij was het zo goed. Ik bleef ook zo hangen in mijn verdriet. Ook 8 maanden gewacht en achteraf heb ik mezelf lopen pijnigen. Ik had het eerder moeten doen. Maar ik was er niet klaar voor. Het voelde gewoon niet goed om aan een andere hond überhaupt te denken.....en nu voelt het goed. Sterkte....

Hoi Robert,

Ik heb pas ook dit besluit moeten nemen en achteraf heb ik daar een beetje spijt van gehad, ik heb het in ieder geval in blinde angst en verdriet om de verkeerde reden gedaan, ook als was het lijf van mijn hond 'op' ook hij had er nog prima dagen tussen zitten.

De keuze in onomkeerbaar en heftig.. als goede baas is het echter je plicht vind ik om de keuze voor je hond te maken, voor de hond en niet voor jou.

Ik kan je garanderen; pijn doet het toch en verdriet zul je hebben.. nu  of over 3 maanden.. alleen het ook nog rondlopen met een schuldgevoel kan ik je niet aanraden en kun je voorkomen.
Als je hond geen leven meer heeft, laat hem gaan ..zoals je ook hoopt dat men voor jou zou doen als je niet meer kon communiceren en zou lijden.

Maar als er nog goede dagen over zijn dan moet je die lekker even gebruiken natuurlijk.!
Wees eerlijk tegen je trouwe viervoeter en tegen jezelf.

Sterkte Robert!

Vincent, Bink is er al 3 maanden niet meer,

Robert vertelt dat zijn verdriet en het gemis nog zo groot is.

Excuus Robert, 

Gecondoleerd met je verlies :-(

Koester de mooie momenten en sterkte...

Geeft niet Vincent en dank je wel..... Topic is ook wel lang geworden. De mooie momenten koester ik zeker en Bink zal nooit uit m'n leven verdwijnen. Ik heb nu wel hulp ingeschakeld omdat ik het niet los kan laten, of wil.... het is soms heel verwarrend. Merk dat ik steeds meer betere dagen hebben maar de off-dagen zijn er nog teveel waardoor ik voor m'n gevoel minder functioneer. Maar gaat wel goed komen. Ik wens jou ook heel veel sterkte met je genomen besluit, wat ongetwijfeld toch het beste is geweest voor je lieve vriend.......

Nog heel veel sterkte

Och Robert, ik lees het nu pas. Wat erg van Bink. Ik weet hoe moeilijk het is zonder trippelende hondenvoetjes en de blijdschap waarmee je begroet wordt als je thuiskomt :-(

Een ander hondje kan Bink niet vervangen en het voelt ook als een soort verraad. Ooit, als de tijd rijp is misschien, zo denk ik er ook over. 

Mijn hondje Wicky is 15 december 2014 ingeslapen en ik heb nog steeds de neiging om niet te knoeien met hagelslag. Als ik mijn ogen dichtdoe zie ik hem zo voor me. 's avonds zoek ik een ster in de hemel en zeg in gedachten tegen hem dat ik hem nog steeds mis.

Sterkte, jouw Bink was een kanjer en jij bent een baasje uit duizenden voor hem geweest!

Sja en dan gaat je drukke leven verder en doe je wat je moet doen.. Alle vaste momentjes in de dag met je viervoeter doen nu pijn.
Ik heb 2 kleine kinderen en dat leid behoorlijk af maar dan ben je even alleen..
Of dan komt er een buurvrouw die het nog niet had gehoord.. en laat je een foto van het graf zien en dan is het weer foute boel..

Het zijn up en downs en je doet er niks aan.. zit je in een down dan is het kaa uu thee en als je in een up zit en je realiseert je dat, zit je meteen weer in een down.. waardeloos  het is nu 3 weekjes zonder Indy en man, wat mis ik 'm :-(

Sterkte daarzo!

Inmiddels een half jaar verder merk ik dat ik meer vrede krijg met het afscheid van Bink! Ik weet nu dat ik het goede het gedaan. Kon ik de tijd terugdraaien had ik het anders gedaan maar wat ben ik blij dat Bink zoveel ellende ie bespaard....... Zou de berusting nu echt komen? Ik hoop het want elke dag ik Bink, brand een kaarsje en hij staat naast m'n pa. Wat meer kan je doen? Denk dankbaar zijn voor een langer lijden. Het gemis wordt niet minder maar de berusting wel, merk ik nu..... Sterkte voor allen die ook deze keuze moeten of hebben moeten maken... en wie weet, over een paar jaar, red ik een kansloze hond uit het asiel.... Maar Bink is Bink en dat veranderd nooit

Berusten is wel de goede omschrijving denk ik ja.
Indy ging  op 1 april, we bezoeken nog 2 wekelijks zijn graf (is een eindje weg) en af en toe kruipt t weer omhoog.. er is geen dag dat ik niet aan 'm denk en ben erg blij dat ik voor mij en mn zoon een nageltje aan een kettinkje heb van Indy.
Ik hoop ook op berusting..soms lijkt dat even zo. Tijd :-(

Sterkte met Bink Robert, het blijft een waardeloos iets, een onvoorwaardelijk trouwe vriend moeten verliezen.

Klopt Vincent, en bij de een komt de berusting eerder dan de ander. Ik ben er nog lang niet maar weet nu wel dat ik goed heb gehandeld. Je houdt ze het liefst je hele leven bij jij maar zo werkt het dus niet. Mooi dat jij en graf hebt (ook al is het ver), Bink staat in een urn naast m'n pa. Soms confronterend maar ook wel fijn, hij is er elke dag! Veel sterkte ook

Klinkt het raar als ik zeg dat ik het fijn vind om te horen dat er berusting/rust begint te komen Robert.

Wat een impact zoiets op je hele welzijn kan hebben kan je toch ook nooit van te voren bedenken.

En soms duurt de impact gewoon veel langer als verwacht... sterker nog... had je waarschijnlijk nooit verwacht dat je je zo zou gaan voelen na je dappere besluit.

Maar je komt er wel Robert, langzaam aan, jezelf de tijd geven die je nodig hebt en je niets aantrekken van wat anderen vinden of denken.

En ooit.... misschien ooit geef je jezelf weer de ruimte om de stap te nemen om een andere hond in je leven toe te laten.

En Bink zal dan alleen maar super blij zijn dat jij op dat punt aangekomen bent .... en zal blij zijn voor de nieuwe hond dat die zijn of haar leven met zijn baas mag gaan leven 

Dank je wel

Ina, Misty en Aysa

Ik ben er nog niet maar gaat steeds beter. Had me nog rottiger gevoeld als ik ik Bink door had laten lopen voor mijn plezier. Het is goed zo, met ups en downs....... En als ik er aan toe ben zal een asielhond zeker nog een paar mooie krijgen hier......

Zoals je schrijft klink je al zoveel beter

En dat je er nog niet bent... alleen maar goed dat je je bewust bent van de valkuilen die emoties brengen

Maar je krabbelt op en weet dat je de juiste beslissing genomen hebt, ondanks de pijn het jou soms nog doet

Blij om te lezen, dat je beseft, dat je goed heb gehandelt.

Liefde voor je dier, is ook laten gaan. Hoe verdrietig het ook is.

Heel blij om te lezen, dat het beter gaat met je.

Je zal echt echt in een heel diep dal, wat te begrijpen is.

Fijn om van je te horen ook.

Fijn weer even van je te horen Robert!

Ja..het gemis zal blijven denk ik, maar hopelijk kun je zo stilaan met een glimlach aan je Bink terug denken. De goede dingen, de leuke dingen die jullie samen hebben meegemaakt.

De keuze die je een half jaar geleden moest maken was een daad van liefde en het is goed om te lezen van je dat je daar meer en meer in berust.

Je komt er wel!

Hoi Robert,

Fijn dat je ons even laat weten hoe het nu met je is.

Ben blij voor je dat je het langzaam een plekje kunt geven.
Het gemis zal blijven maar het wordt milder.

Zo zie je maar weer dat we hier eerlijk tegen je waren, een half jaar geleden.
Als het net is gebeurd kun je het niet geloven dat het gevoel anders wordt. De pijn is dan te sterk.
Nogmaals, ook ik heb na 3 en 4 jaar nog dagelijks verdriet maar het is draagzaam.
Als je zo intens van je vriend(jes) gehouden hebt blijft het een leven lang bij je .

Ook het inzien dat het goed is voor je lieverd wat je beslist hebt .....dat besef komt ook pas later als de ergste pijn iets draagbaarder wordt.

Robert veel sterkte in je verdere verwerking hiervan........en laat weer eens wat van je horen (lezen)

Sterkte verder we vergeten ze nooit maar liefde is afscheid nemen als het nodig is ze hebben geen pyn meer je kon niet anders zoals velen onder ons maar de mooie jaren vergeten we ook nooit

Robert fijn dat je iets laat horen,hoe het verder gaat.In ons hart zullen ze altijd zijn.
Doe zo verder .

Fijn iets van je te horen en wat je zegt,het juiste woord is inderdaad misschien berusting,je weet dat het niet meer verandert,dat Bink niet meer terug komt,maar zonder pijn is bij al onze overleden vriendjes.Bij mij heeft het meer dan een jaar geduurd,voordat ik zover was,dat ik zonder te huilen over bobby kon praten en nu na bijna 2 jaar,mis ik hem nog elke dag en brand er elke minuut dat ik thuis ben een kaarsje bij zijn foto en urn.Er valt nog steeds geregeld een traan,maar ik ben nu ook zover dat wanneer er het juiste hondje voorbij komt,ik hem/haar wil adopteren.Sterkte ,ze zitten nu eenmaal zo diep in ons hart.

Ik lees dit nu pas allemaal en alhoewel ik laat ben, wil ik nog zeggen dat ik erg meeleef met het verlies van Bink en blij dat het toch iets beter gaat met je.

Weet ook wat het is, maar ik vind dat jij de beste beslissing nam voor Bink. Zoals je zelf schreef, het zou erger geweest zijn als je hem had laten verder leven omdat je hem niet kwijt wilde, terwijl je eigenlijk wist dat het voor hem geen echt leven meer was. Ik heb zelf ooit die fout gemaakt met Yoshike, hij was nog heel gezond maar zijn pootjes lieten het afweten. Ik kon me er maar niet toe brengen om afscheid te nemen, ik was egoïstisch en daardoor liet ik hem niet snel genoeg gaan. Heb ik mezelf nooit vergeven. Toen de tijd er kwam dat ik merkte dat mijn allerliefste Tibootje niet meer verder kon, heb ik wel enkel aan hem gedacht. Hem eerst nog alle kansen gegeven, maar toen dat niet werkte heb ik met veel verdriet afscheid genomen.

Hij stierf op de leeftijd van 11jr aan een rughernia op 22 januari van dit jaar. Ik bleef totaal gebroken achter. Hij was er opeens niet meer, mijn alles, mijn beste maatje, een hond uit de duizend. Ik heb altijd herplaatsers en ook mijn gouden Tibootje kwam uit het asiel.

Toen hij er niet meer was, viel er veel weg want ik deed alles met mijn hond. En opeens, reeds op 8 februari was daar die oproep voor Freya, een sukkelaartje dat erg ziek was en totaal verkeerd zat bij mensen. Uit medelijden nam ik haar mee. In het begin bleek het de verkeerde beslissing, want ze was ziek, niets liep zoals het moest en ik dacht de hele tijd aan Tibo, vergeleek en dat mocht niet. Nu zijn we verder en ik ben heel blij dat ik haar toch mee nam, ze begint nu ook mijn hondje te worden. Ze is niet Tibo maar dat hoeft niet.

Zo zal het later beslist ook voor jou zijn. Dat wens ik je in ieder geval van harte toe !

Wat een mooi verhaal. Bink zal altijd voor mij nummer 1 zijn maar begin te merken dat ik nog genoeg liefde over heb om een asielhondje wat mooie jaren te geven. Nu nog niet, Bink zit te diep maar ik ga het zeker nog een keer proberen...... Niets zoveel liefde als een hond voor een baasje en andersom..... En nee, hoeft geen Bink te zijn, maar begin te merken dat dat helemaal niet belangrijk is..... Elk  dier verdient een mooi leven en einde, net als de mens

Fijn om te lezen dat het wat beter met je gaat Robert!