Aanpassen

"Hoe komt het toch", vraag ik mij wel eens af gedurende onze wandelingen, "dat die gekke hond van mij zich zo blij voelt? Waarom komt hij zo braaf als ik hem roep? Vanuit zijn basis bekeken, heeft hij er geen enkel belang bij om op roepen te reageren. Of toch wel? Het antwoord is: aanpassing. Gedurende zijn hele leven heeft hij geleerd (en leert hij nog) dat hem wat leuks wacht als zijn mens hem bij zich roept. Het begint al thuis. Daar volgt in principe altijd een beloning als hij wordt geroepen. Denk maar aan: "Kom, (we gaan even spelen)". Of: "Kom" (hij krijgt zijn voer). Of "Kom" (en we lijnen hem aan om uit te gaan). Dit vergt aanpassing van de hond om op ons woord "kom" te leren reageren. Aanpassen is voor de hond, maar ook voor andere diersoorten, eigenlijk gewoon. Vergelijk de jachttechnieken maar. Binnen een diersoort worden vaak verschillende technieken toegepast, al naar gelang de omstandigheden waarin ze verkeren. Veel of weinig beschutting, grote temperatuurverschillen per dag, aanwezigheid van grote of kleine prooidieren, spelen allemaal een rol. En dus moeten de dieren zich aan aanpassen aan de dan aanwezige situatie. Dus eigenlijk is het niet zo gek, dat onze hond zich in veel gevallen spontaan aan ons aanpast. Maar... dit vraagt van ons dat wij ons aanpassen als het dier ons niet zo goed begrijpt. Dan moeten wij niet op zijn zware onvoldoende ingaan, maar desnoods zijn onvolkomenheid vergeten.  Echter, van dat wat hij wel kan, kunnen we gebruik maken door hem hoger te becijferen. Dan kunnen we van de 8 een 9 proberen te maken. 

Veel honden zijn best wel gelukkig denk ik.

Ik zie dat hier ook wat je verteld.

Alles met het baasje doen is leuk.

Tegenwoordig moet hondenopvoeding vooral leuk zijn, en dat is het ook.

Je krijgt er een blije hond voor terug.

Vroeger moest veel met harde stem en een soort van geweld.

20 jaar geleden ofzo. Je wist niet beter.

Hier zijn de honden ook blij.

Aanpassen aan de hond, het is een wisselwerking.

Zij aan jou.jij aan hen.

Ik doe het graag, ze zijn graag bij me.

Dat is het leuke van een hond het trouw zijn.

Als je hond al langer bij je is snapt hij ook de kleine gebaren bv, als ik met de jongste wil wandelen en de oudste moet thuis blijven, doe ik de kamerdeur open en geef een knik met mn hoofd.

De jongste snapt dat komt naar de gang en wij gaan er samen vandoor.

Denkelijk is dit niet precies wat je bedoelt, het kwam zomaar in me op.

Mijn vriendinnen zeggen altijd jij leeft voor je honden.....ja klopt.

Onze honden zijn altijd een 9

En dingen doen die je samen leuk vindt.

Zo heb ik met Black ooit een seizoen jachttraining gedaan, ik dacht dat het wel leuk voor hem zou zijn, als jachthond zijnde.

Maar dat was het niet voor Black, hij had een hekel aan koud wild oppakken en de dummy's interesseerden hem ook niet zo.

Dus zijn we toen hij oud genoeg was behendigheid gaan doen.

Daar zet hij zich helemaal in, dat vindt ie super leuk.

Black wil echt met je samenwerken, en niet zelfstandig werken.

Ook doen we detectiewerk, dat is ook al samenwerken met je hond.

En hoe meer je met hem doet en hem aanprijst, des te leuker hij het vindt.

Freggle is heel anders, die wil liever zijn eigen gang gaan.

Hij wil wel altijd bij je zijn, en ook graag wandelen en met een balletje spelen (dat doet hij nu niet meer zo vaak, hij is te oud).

Maar echt een werkhond zoals Black is hij totaal niet.

Dat maakt niks uit, hij is goed zoals hij is en hij is echt een trouw vriendje.

Jenna, hoe zal ik haar beschrijven. Ik heb nooit een zachtaardiger en meegaander hond als zij gekend. En ik denk dat zij op zich alles wil doen als haar mens het graag wil. Maar als je haar zelf vraagt denk ik dat zij heel andere dingen in haar kop heeft.

Ze komt niet als ik s avonds nog een laatste ronde wil maken, ze slaapt liever door. Als ik thuiskom komt ze niet enthousiast aangerend, soms komt ze heel bedaard aangelopen, soms blijft ze gewoon liggen.

Buiten durf ik haar alleen op bepaalde momenten los te laten, ze is geen hond die komt als ik haar roep en ze heeft iets belangrijkers (een spannende geur) te doen.

Als we in de tuin zijn en ik wil een bal of frisbee, of een tug of warspel doen, wat ze in het begin zo leuk vond (of dacht ik dat maar?) heeft ze veel meer zin om de tuin af te snuffelen wat daar gebeurd is sinds de laatste keer dat ze daar kwam.

Een lange boswandeling wat ik zo fijn vindt daar doe je haar veel minder plezier mee dan een korte ronde door de stad.

Ik beschouw die dingen die voor mij misschien niet zo leuk zijn, toch als positief, ze durft te laten zien wat ze wil, en dat lijkt me alleen maar goed. Vooral voor een hond die erg meegaand (op een ongezonde manier vind ik: ze krimpt in elkaar) en snel onder de indruk  is.

Een blije hond.... Jazeker. Blij als ze met je mee mag het bos in, blij als je haar vertelt dat er een ontmoeting met haar hondenvriendinnetjes aan staat te komen. Maar ook blij als ze zich na een drukke dag heerlijk tegen je aan op de bank nestelt en met een diepe zucht van genoegen in slaap valt.... En wie voelt dan de grootste blijdschap? 

Wat treffend, hoe je dat omschrijft.

Mijn honden hebben allemaal hun eigen rare 'iets' overgehouden aan hun tijd in Spanje.

Ik heb mij bij allemaal aangepast (volgens sommige mensen teveel, maar das ieders persoonlijke mening, ik heb het voor ze over, voor hen en uiteindelijk ook voor mij) aan hun specifieke ding, bij allen op een andere manier.

Andersom, hebben zij juist daardoor leren vertrouwen op mij.

En zich dus ook aangepast aan mij.

Voelen zich veilig, omdat ze weten, dat ik zorg dat het goed is.

Natuurlijk, bij de honden die ik heb, kan ik niet alles wegnemen.

En heb ik invloeden van buitenaf niet in de hand.

Maar inderdaad, van een 8 een 9 maken (of voor mijn part van een 6 een 7 maken en, bij sommige problemen zelfs van een 4 een 5 maken ).