Rocky is te ver gegaan… happen naar een kind! En hoe dan verder?

Dat is iets wat je zelf los moet laten. Zoals je deze sfeer hier beschrijft, is het pure dreiging voor de hond. Wil je positief opbouwen, dan is confrontatietraining een goede optie om te laten gewennen. Je zou hiervoor een betrouwbare gedragstrainer om hulp kunnen vragen. Dit soort situaties zal je altijd tegenkomen op elk onverwacht moment en dan moet je kunnen anticiperen op dit gedrag. Aanlijnen en van de situatie afkeren is de makkelijkste weg, maar geen oplossing. Ik vind dit een klassehond, eerlijk gezegd. Hij is gekomen, terwijl hij de ruimte had om de confrontatie aan te gaan. Je weet nu wat je in dit soort situaties vooral niet moet doen, hem wederom loslaten en geen bevestiging geven. Aanlijnen is bevestiging en veiligheid. Het klein maken van de jongen, houdt niet in dat de hond dit als kalmerend signaal ziet. Integendeel, het is op dat moment een extra dreiging geweest, mogelijk ook de hond recht in de ogen aankijkend en is totaal onhonds.

Gewoon verder trainen op dit soort confrontaties en je kop niet laten hangen. Gewoon doorademen.

Voor Rocky was het wel intimiderend. En ik denk (dat heeft romeo ook). Het onvoorspelbare en rennen. Romeo kan samen met kinderen, totdat ze gaan rennen. Weet je zeker dat hij echt wou bijten of was het meer teveel adrenaline? Romeo gaat dan ook happen namelijk, maar niet bijten.

Wat een onzin trouwens om hem in te laten slapen. Zolang jij rekening houdt met wat veilig is en hij misschien nooit meer los kan is er niets aan de hand. (ik heb niet alle reacties gelezen, maar een paar)

Als ik je foto's zie lijkt het mij een heerlijke hond! Die geniet van het leven. Hij heeft het alleen buiten zijn vertrouwde plek wat zwaarder?

 Klopt helemaal, geschreven is best lastig en kan harder overkomen dan bedoelt.

Soms (hoeft niet zo bij jou te zijn / algemeen) kan juist kennis hebben over honden een valkuil zijn. Men gaat bijv. sneller oordelen zonder echt goed te kijken of het in het specifieke geval ook opgaat. Als iets vaak voorkomt is men sneller geneigd aan te nemen dat alles zo is en ga je blind varen. Weet niet of ik dit goed uitleg. 

Ik zou ook liever een hond hebben die niet koos voor de aanval. Maar ik denk dat honden verschillende persoonlijkheden hebben, net als mensen. En de ene zal eerder in het offensief gaan dan de andere. Dat dat gevaarlijk kan zijn en niet gewenst, dat ben ik met je eens. Maar om dat per definitie 'abnormaal' te vinden, dat vind ik nou net te ver gaan. Sommige honden moet je leren dat er een alternatieve respons is. 

En sommige honden worden onzekerder van wat zij zien als een onzekere houding bij een mens. Even een wat onschuldiger voorbeeld, maar mensen die bang waren van Janouk, daar begon hij tegen te "toeteren" een oorverdovend soort huilgeluid, waarbij mensen nog banger werden en helemaal uit zijn buurt bleven. Hetzelfde bij mensen die hem gingen "lokken" met uitgestoken hand. Hij had veel liever een stevige man die gewoon bleef staan en totaal niet onder de indruk was, dan stond bij binnen no time tegen de benen gedrukt knuffels in ontvangst te nemen. Dat gaf hem blijkbaar rust. Evenzo met andere honden: onrustige druktemakers konden op een indrukwekkend grom/uitval vertoon rekenen maar rustige zelfverzekerde honden, daar liep hij gewoon langs af. 

Misschien heb ik het wel helemaal verkeerd maar het gevoel bekruipt me alsof Rocky echt heel blij is met jullie. En er dus ook alles aan doet om jullie bij elkaar te houden. Iedere dreiging in Rocky zijn ogen die jullie uit elkaar kunnen halen wil hij oplossen. Goedschiks of kwaadschiks, alles is geoorloofd om ervoor te zorgen dat Rocky bij jou mag blijven. Hij is onzeker en jij bent zijn vaste maat, zijn zelfvertrouwen en zijn zekerheid. Ben jij onzeker is hij dat ook.

Ik denk dat herplaatsen dus ook totaal geen zin heeft, ik denk dat het gedrag alleen maar erger zal worden. Ook denk ik niet dat een spuitje de oplossing is (dan zou mijn hond daar wellicht ook voor in aanmerking komen en no way dat Gruul ooit een spuitje krijgt tenzij hij echt heel ziek is)

Ik herken een aantal dingen in Rocky die ik in Gruul terug zie na aanleiding van je schrijven. Gruul is ook een opvanger, we hebben hem vanaf dat hij ong. 2 jaar is. Ik ga verder niet uitbreiden op welke overeenkomsten ik zie omdat ik eigenlijk ook maar op gevoel en speculatie reageer. Als TS wil mag ze best een pm sturen voor uitgebreide info.
Ik zeg dit puur omdat als je de oorzaak weet je ook weet waaraan je moet werken. Hij wil jou beschermen dus is hij waaks. Het is logisch in mijn ogen als jij al zo lang met hem bezig bent, al zoveel hebt overwonnen dat de band tussen jou en Rocky ook speciaal is. Misschien hebben wij niet eens door hoe belangrijk die band voor Rocky is.

Sorry dat ik weinig advies kan geven waar je daadwerkelijk iets mee kan. Ik wil je nog een dikke knuffel geven, en geef Rocky niet op!

(alles wat ik schreef is gebaseerd op mijn intuïtie en mijn magere kennis van honden gedrag, het is zeker niet per direct de waarheid maar ik wilde mijn visie toch graag even delen, wellicht dat een ander invalshoek om de hele zaak te bekijken ook geen kwaad kan) 

Tja, wat was er op dat moment DE trigger? Waarom deed je hond dat? Waarom hapte hij? Waarom beet hij (gelukkig) niet? De meest kleinste signaaltjes zijn zo enorm belangrijk!

Maar wat zal jij je vreselijk gevoeld hebben en vast nog en denken hoe nu verder? Ik kan me dat helemaal voorstellen. Zo fanatiek bezig om zijn leventje terug te geven en dan gebeurd er dit?! Heftig!

Maar vergeet niet dat jullie al zover gekomen zijn. Een hond met verleden, zal nooit helemaal (helaas) herstellen. Je zal altijd waaks moeten blijven en dingen voor zijn. Dat is nu eenmaal zo, wanneer je voor een hond gaat met een verleden.

Dat heb ik ook met mijn hond, al is zij zoveel kleiner. Ik zal altijd alert moeten blijven om haar voor te zijn, wanneer ze wellicht een mogelijke uithaal wil doen.

Kinderen hou ik op afstand, of slechts heel even, met nauwgezette instructies vanuit mijn kant. Maar dan daarna gauw weer verder en haar rijkelijk belonen, wanneer ze het goed gedaan heeft. Ben blij met die kleine stapjes, want dat was voorheen helemaal niet mogelijk.

Juist omdat mijn hond zoveel kleiner is, vind ik het des te dapper, wat jij bent aangegaan. Je hebt je hond al zoveel meegegeven.

Ik denk dat na dit alles, het erg belangrijk is om in het vervolg goed naar jezelf te luisteren. Voelt het niet goed, dan is neen en blijft het neen. Want ik proef in je verhaal een twijfel, voordat je hem losliet. Blijf een volgend keer bij je standpunt, als het niet goed voor je voelt en laat je vooral niet ompraten! Jij kent je hond het best en moet er voor hem zijn!

Wellicht was dit een bevestiging voor de hond?! Wie zal het zeggen.

Ik hoop dat je het vertrouwen weer terug krijgt in jezelf en in je hond. Jullie zijn zover gekomen. Laat je niet uit het veld slaan. En kijk wie jullie nog verder kan helpen.

Houdt in je achterhoofd, hij had ook kunnen bijten, en dat heeft hij (gelukkig) niet gedaan. Daarbij wil ik uiteraard niet goedkeuren van hetgeen wat hij nu heeft gedaan. Hij luisterde naar je (helemaal super) toen je hem bij je riep en liet zich aanlijnen.

Wens je veel kracht en sterkte toe!

En wat nu als er eens een jong kind ineens wil knuffelen? Kinderen zijn impulsief en luisteren vaak niet. Wat nu als zo'n jong kind ineens ongevraagd pal voor hem gaat zitten? Hoe kun je verantwoording nu bij zo'n kind leggen? Nee dat kan niet, verantwoording ligt bij de eigenaar en de vraag is kan de eigenaar ervoor zorgen dat de hond geen schade toebrengt aan mensen...

Deze hond neemt de stap om aan te vallen, hij had ook bij zijn baas kunnen blijven of weglopen, maar nee deze hond gaat naar de jongen toe met open bek en valt aan. Niet echt bijten maar wel tanden laten voelen is ook aanvallen.

 Dat klopt, we zijn het eens. Want ik schrijf ook niet dat het abnormaal gedrag is voor een hond, maar helemaal normaal is het in mijn ogen ook niet voor een huishond. Bij wilde dieren zeg ik, o.k. Dat gedrag is normaal. Maar bij een huishond is dit geen geaccepteerd gedrag. Dit gedrag is denk ik, ook niet alledaags. Tenminste, ik zie een hoop honden hier, wij wonen aan een plas met strandje, en daar lopen er veel los, maar bovenstaand gedrag heb ik nog niet gezien. Dus daarom schreef ik, dat ik de hond niet normaal kan noemen. Zijn gedrag is afwijkend van de gewone huishond. Hoop dat ik het zo duidelijk heb omschreven.

Mijn hond kan hetzelfde reageren als jij hierboven beschrijft. Soms is hij angstig, onzeker bij bepaalde mensen. Hij gaat dan ook blaffen, of grommen en laat duidelijk merken dat hij de situatie niet prettig vind. Maar hij valt niet uit. Hij houdt de mensen op afstand, of loopt zelf weg. Dat vind ik acceptabel. Hij hoeft geen jolige allemansvriend te zijn, dat verlang ik niet van mijn hond. 

Sorry Blaise op de een of andere manier is jou tekst ook gequote wat niet de bedoeling was.

 Nou Liek, dan vraag ik me af waar de ouders zijn en waar hun gebrek aan opvoeding vandaan komt. Een kind mag ook de straat niet op enz. 

Hier betrof het geen kind maar een jongeman die het beter wist en de waarschuwingen van de baas in de wind sloeg. 

Deze reactie is zo kort door de bocht ....

jij bent ten alle tijden verantwoordelijk voor je hond, zorg dat een kind niet kan knuffelen als je weet dat je hond dat niet op prijs stelt.

ook ik ga in de fout, net als iedereen, zit op het terras, even een voorbeeld, en er komt een jongentje van vijf jaar naar me toe, vraagt ... mag ik aaien ? jazeker zei ik, maar het kind vond Bamse zo leuk dat tie boven op haar gaat zitten, nee mijn hond doet niets, maar...... het is en blijft een hond toch ?

kind eraf gehaald, even later met nog een kind, ozo leuk, tot ik zei, nu niet meer, moeder komt erbij, bijt de hond ? verbazing alom, moet een hond dan alles maar goed vinden ? nee toch ?

als je weet dat de hond niet graag kinderen heeft, ben het dan voor, zorg dat er een kind niet bij de hond zomaar komt knuffelen, vele honden vinden dat niet prettig, en dan niet zeggen, als kinderen komen knuffelen wat dan ? opletten en alert blijven, doorlopen en voorkom dat kind knuffelt.

Ja precies, jij bent diegene die je hond vrij houdt van kids.

Het is de verantwoording van de baas om daarvoor zorg te dragen.

Vertrouw je het niet, dan loop je desnoods met een grote boog er om heen of de andere kant op.

Of het moet een rustig kind zijn die goed luistert naar wat je zegt.
Let daarbij steeds erg goed op je hond!

 

En wat nu als er eens een jong kind ineens wil knuffelen? Kinderen zijn impulsief en luisteren vaak niet. Wat nu als zo'n jong kind ineens ongevraagd pal voor hem gaat zitten? Hoe kun je verantwoording nu bij zo'n kind leggen? Nee dat kan niet, verantwoording ligt bij de eigenaar en de vraag is kan de eigenaar ervoor zorgen dat de hond geen schade toebrengt aan mensen...

 

Deze hond neemt de stap om aan te vallen, hij had ook bij zijn baas kunnen blijven of weglopen, maar nee deze hond gaat naar de jongen toe met open bek en valt aan. Niet echt bijten maar wel tanden laten voelen is ook aanvallen. "

 Hahaha moet denken aan de nieuwe reclame voor verzekeringen, heb je die gezien? De techniek is er klaar voor (auto die automatisch rijdt)....wij ook (techniek wat niet werkt hihihi).

Grrr...mijn hele tekst weg als reactie op Liek, onzin.... daar kwam het op neer....mijn hond haat kleine kinderen....doe er alles aan om nare situaties te voorkomen...maar....wanneer gaan sommige ouders dat ook eens doen....is altijd gemakkelijk om te roepen dat een hond een kind gebeten heeft....wat deed dat kind ? ....niets ? Het is niet alleen de eigenar die met de vinger gewezen moet worden hoor...is wat kort door de bocht...

 Oh nu zijn het weer de ouders die verantwoordelijk zijn?? Waarom schuif jij de verantwoording af? Jouw hond = jouw verantwoording, simpel zat.

Als je een hond hebt, dien je ervoor te zorgen dat jouw hond geen schade toebrengt aan anderen... En een beetje simpele ziel snapt nog wel dat kinderen een onvoorspelbare factor zijn, dus hou je daar rekening mee.. Als je dat te lastig vindt, kun je beter een bart smit hond nemen, beste Blaise.

Ik denk dat NIEMAND wil dat zijn of haar hond een kind bijt. In welke context dan ook. Het kan wel gebeuren omdat honden nu eenmaal met hun tanden praten en dat er vele mogelijkheden en momenten zijn dat het mis kan gaan. 

Persoonlijk vind ik het overigens wel een groot verschil in temperament - en dus ook in mate van 'probleem" of een hond hapt als er een kind bovenop valt, aan een staart trekt of of een hond de aanval kiest terwijl hij ook een andere optie kan kiezen. 

In het eerste geval is het de ouder van het kind net zo goed aan te rekenen en kan het onder de lessen "zo gaan we niet met dieren om" vallen, in het laatste geval zou ik toch meer denken "dit is de verantwoordelijkheid van de eigenaar van de hond".

Moet weer denken aan de moeder van ons vorige buurjongetje, die het koekje (wat ze vaak kregen via het tuinhek,) net buiten het bereik van onze hond stond te zwaaien. Zelfs de geduldige en lieve Chenak was het zat, sprong tegen hem op en trok het koekje uit zijn hand. Daar zat een vinger tussen. Commentaar van de moeder "dan moet je ook maar niet zo klieren". 

Mocht iemand het leuk vinden, ik heb mijn gedachten een keer uitgebreid op een rij gezet in deze blogpost: http://huskyheren.blogspot.nl/2014/03/bijtertje.html

 dit noemen ze vrije opvoeding zeker?

ja jouw hond jouw verantwoordelijkheid maar wie is er verantwoordelijk voor het kind toch niet de eigenaar van de hond?

sorry maar ik ben thuis opgevoed met het principe eerst vragen aan de mensen of je de hond mag aaien en dan pas aankomen en dat is mij al geleerd op vrij jong leeftijd. ok kinderen beseffen mss nog niet de gevaren maar net zoals eigenaars van honden verantwoordelijkheden hebben hebben in zo een gevallen ook de ouders van kinderen hun verantwoordelijkheden....

ik doe het anders, ik jas de tekst van mijn blog er gewoon integraal in - als je het vervelend vindt suzan dan verwijder ik het weer

Laatst kwam mijn broer op bezoek, met vrouw en jongste zoon, 9 maanden jong. Spannend hoe mijn heren daar dan op reageren. Hij is nog zo klein en die twee mannen van mij ineens zo groot. Tot grote hilariteit van z'n moeder bracht Shadow de kleine Thomas een klein knuffel hondje. Dat had hij weliswaar gestolen uit de keuken (hangt normaal aan mijn sleutelhanger) maar een kniesoor die daar op let. Spot vond het maar raar, vooral toen Thomas bij mij op schoot zat. Dichter en dichter kwam de snufneus. Eerst de voetjes inspecteren, toen de ongetwijfeld geurrijke luierregio en langzaam snuit richting snoetje. Ineens had dat kleine knuistje de lip van Spot stevig omklemt. Uiteraard grepen wij direct in. Gelukkig deed Spot een stapje achteruit. Niks gebeurd.

Maar wat als Spot had gesnauwd. Begrijpelijk? Acceptabel?

Laatst las ik de volgende vraag op een forum “Mag een hond naar een kind grommen of bijten?” Tamelijk voor de hand liggend antwoord toch? Althans, ik mag toch hopen dat de meeste hondeneigenaren antwoorden “Liever niet, nee.” Je zou toch verbaast staan te kijken als iemand antwoordde "Nou, sinds dat ettertje van drie straten verder een been mist, gedraagt hij zich een stuk minder asociaal". Tja, belletje trekken is zo lastig in de rolstoel. Of dat dat peutertje zonder oor er toch ook best schattig nog uitziet en tegenwoordig kunnen ze zoveel, daar kan best een kunstoortje aangenaaid worden te zijner tijd. Niemand wil dat dat gebeurt. Toch?

Maar vragen of je een hond moet verbieden om te grommen, heeft ook wat vreemds. Want wat als de vraag is, mag een hond bang zijn? Wie antwoordt er dan "Nee, natuurlijk niet!".

Een hond kan grommen of happen omdat boos is, moe, bang, geschrokken, gefrustreerd of bezitterig. Allemaal emoties die complexe sociale wezens bezitten. Allemaal emoties die tot bijtincidenten kunnen leiden. Of dat gebeurt of niet, zal voor een deel bepaald worden door hoe honden met die emoties omgaan. Deels karakter, deels leerproces. Waar de invloed van de baas om de hoek komt kijken. Ik vind het bijvoorbeeld niet nodig dat mijn honden naar elkaar grommen of happen over een speeltje.

Net als mijn moeder het overigens ook niet nodig vond dat mijn zus de vingers van mijn broer tussen de lade klemde omdat de inhoud van die la van HAAR was. Waarom zou dat dan anders moeten zijn tussen honden en kinderen?

Een grote handicap is dat ze niet dezelfde taal spreken. Zowel verbaal als non-verbaal. Mensen begroeten elkaar frontaal, lopen op elkaar af, kijken elkaar aan. Geven elkaar een hand of een zoen. Maar hoewel ik het normaal vind dat iemand die mij wil begroeten op mij af loopt en zijn hand uitstrekt, vind ik het toch minder prettig als een wildvreemde op mijn af zou komen en zijn armen om mij heen zou slaan. Maar een hond recht aan kijken en recht op hem af lopen is vergelijkbaar met een wildvreemde om de nek vallen. Denk dan eens aan een kind dat een vreemde hond wil knuffelen en er op af rent. Visualiseer en huiver.

Spot vond als pup kinderen maar eng. Tegelijk zag hij er heel schattig uit, waardoor kinderen op hem af kwamen rennen. Ik dacht dat goed aan te pakken door mensen met kinderen bij mij thuis uit te nodigen zodat ik de situatie onder controle kon houden. Foutje, andermans kinderen controleren bleek lastig. Het zoontje van een goede vriendin rende achter Spot aan die onder de stoel kroop en naar hem ging zitten blaffen. Zucht.. werk aan de winkel.

Ik wil namelijk niet dat mijn honden schrikken of bang zijn van rennende en gillende kinderen. Dus ging ik met Spot op stap, zocht rustige kindjes op die honden gewend waren, die zich rustig lieten besnuffelen en hem onder de kin kriebelden. Op het moment dat ik het marktpleintje op liep en er drie kleine koters op hem afgestormd kwamen, ging er pontificaal voor staan en gaf als een strenge juf een STOP signaal. Zo leer je ook nog eens je eigen assertiviteit gebruiken. Het werkte. Begrijpende en enigszins dankbare glimlach van een moeder. Rustige kennismaking volgde. Blijkbaar is het soms net zo’n uitdaging je kind te leren niet op een hond af te stormen als omgekeerd.

De volgende stap was negeren, rustig naast mij zitten temidden van rennende en gillende kinderen. Tweesnijdend zwaard: zo leert hij niet te schrikken maar ook niet te jagen op klein grut. Mijn honden hebben een sterke jachtpassie en roedelgedrag, dus ik geloof niet in 'onschuldig' tikkertje spelen met kinderen. Tragische voorbeelden van roedels op jacht zijn er genoeg. Dus stond ik daar midden op het drukke dorpsplein bij de lokale wielerwedstrijd met alleen maar aandacht voor mijn jonge husky, vervuld van trots op een hond die "niets" deed. We werden hiervoor beloond op het strand van Bretagne; een jongedame begon ineens te rennen en radslagen te maken en Spot kijkt naar mij en loopt rustig door. Ik gloei van voldoening en glim van trots.

Het is prettig als kinderen en honden vreedzaam samen kunnen leven, tegelijk lijkt het me ook heel moeilijk als er hond en kleine koter in een huis ronddarren. Laatst zag ik een filmpje op Youtube waarvan mijn tenen gingen krullen. Zo’n filmpje dat voelt als kijken naar een koorddanser zonder vangnet in een live voorstelling. Hond en kleine zitten op een kleed, de hond heeft een bot en de kleine pakt het af. Waarop de hond de kleine een lebber geeft en het terug pakt. En zo gaat het nog even door. (Voor wie het zelf wil zien: http://youtu.be/3mVfyuFp3NQ ). Waarom ik dit filmpje van die lieve hond zo eng vindt? Allereerst omdat ik de hond niet ken en dus niet weet hoe geduldig die is. Maar er is meer: volwassen honden zijn vaak verdraagzaam naar pups, die mogen veel. Ze hebben een “puppy’ vrijbrief’. Sommige honden hebben dat ook naar kleine kinderen. Chenak was zo’n hond. Zelfs toen een bezoekende peuter bovenop hem donderde, deed hij niets anders dan mij aankijken of ik hem wilde bevrijden. Net zo tolerant was hij naar puppy Janouk. Tot die wat ouder werd en hij weer eens probeerde uit Chenak's bak te eten. Een woeste grom, een hap in de lucht. Piepend zat ‘noukje beduusd aan de andere kant van de kamer. Hij had niks, nog geen schrammetje, het was een keurige correctie van Chenak. Nog een keer probeerde Janouk het. Hetzelfde resultaat. Dat Janouk alleen een gekwetst ego had, kwam uiteraard ook door zijn vliegensvlugge reactie en dikke vacht. Een stuk sneller en steviger dan een peutertje van een jaar of twee. En als de tanden wel contact maken met het tere kindervel, vaak ook nog op ooghoogte, dan heeft de hond “ineens” gebeten “terwijl daarvoor zo vaak ….. het wel goed ging als…. “ (in te vullen naar keuze, het kind aan de voerbak kwam, het kind erbij op het kussen kroop etc etc). Krijgt hondlief het stempel vals of onbetrouwbaar.

Wat in hondse taal een waarschuwing is, is tussen hond en kind een bijtincident. Hoe vervelend zo’n incident ook is, het is wel belangrijk om ook naar de mate van schade te kijken. Een schrammetje, een oppervlakkige kneuzing is een waarschuwing. Ongewenst, dat zeker. Reden voor beraad. Idealiter zou een hond zich niet gerechtigd en niet genoodzaakt moeten voelen om zo’n hevige correctie te moeten geven. Het kan zijn dat er al een heel gesprek aan vooraf is gegaan: wegkijken, lippen likken, weglopen, verstijven en dan uiteindelijk de grom en hap. Of niet, want ook honden verschillen in hoe vaak en hoe duidelijk ze waarschuwen.

Het is dus als baas wel heel belangrijk dat je je hond goed kent en signalen kan interpreteren. Een kind kan dat niet. Een veel gehoord advies: laat kind en hond nooit zonder toezicht samen. Leuk, maar niet genoeg. Veel bijtincidenten gebeuren gewoon waar pa en ma bij staan. Erbij zijn is niet genoeg als je niet anticipeert op wat er kan gebeuren (een interessant artikel hierover staat hier http://www.robinkbennett.com/2013/08/19/why-supervising-dogs-and-kids-doesnt-work/ ). Om goed te kunnen anticiperen moet je je eigen hond wel heel goed kennen. Dat duurt even, kan ik uit ervaring vertellen. Chenak en Janouk hadden hele duidelijke verhoudingen. Na die ene snauwpartij is er nooit over voer gevochten. Kon ik ze rustig ieder een bot geven zonder me zorgen te hoeven maken over gevechten. Likten ze gezellig samen de lasagneschaal uit. Dat was bij de jonge draakjes wel even anders. Vooral Shadow had er een handje van om te claimen. Ik kan me nog herinneren dat ik ze de eerste keer eten gaf, tegen Shad’s bak aanstootte en er een hele diepe grom uit dat kleine puppeke kwam. De buurvrouw die erbij was heeft het er nog soms over. Of die keer dat ik ze allebei een speeltje met voer gaf: Shadow liet de zijne vallen en stormde op Spot af en vloog hem aan om zijn speeltje af te pakken. Daar ben ik dus niet van gediend. Ik bepaal. Ik geef, het is niet aan Shadow om zo te reageren. Toch is het best moeilijk te sturen. Wat ik beschrijf waren escalaties, maar het gaat vaak veel subtieler. Ik geef wat aan Spot en die laat het vallen en loopt weg. “Goh, hij hoeft het niet” is de voor de hand liggende gedachte. Tot je de kop van Shad ziet. Strakke blik, starre houding. Spot pakt niet om de confrontatie met Shad uit de weg te gaan. Met trainingen als samen de yoghurtbeker uitlikken en “als jij Spot z’n speeltje pakt verdwijnen op magische wijze alle speeltjes” zijn we nu op een stadium dat er nog steeds wel eens gediscussieerd wordt, maar zonder escalaties.

Maar wat als we nu 1 hond gehad hadden. Die dol was op zijn balletje. Gromt als je dat af wil pakken. Dus leer je je kind het balletje niet af te pakken. Maar hondlief denkt groots. Het balletje is OOK van hem als het een meter bij hem vandaag ligt. Of twee meter. Of tien. Niet denkbeeldig hoor, ik dacht dat Spot niet wilde apporteren. Tot ik twee filmpjes wilde maken, een van de apporterende husky (Shadow) en een van de niet apporterende (Spot). Toen Spot aan de beurt was, deed ik Shad binnen in zijn bench in plaats van buiten in de kennel. Tot mijn grote verbazing apporteerde Spot wel, beter nog dan Shadow. Maar onder het toeziend oog van de felle donder durfde hij gewoon niet aan de balletjes te komen. Terug naar de 1-hond met kind situatie. Hond ligt in de tuin, bal op een metertje of tien. Zoontje komt naar buiten. Hond kijkt op. Claimt bal met De Blik. Kind ziet balletje maar Blik niet. Hond verstart en gromt. Kind pakt balletje, niets vermoedend. Moet ik de rest nog uittekenen? “Maaaaam, Fido beet mij en ik deed niks, mam, echt niet, ik wilde lekker met hem met het balletje gaan spelen”. Dikke tranen. Wat een verdriet. Voor alle partijen.

De vraag of een hond een kind MAG bijten klopt niet. Het gaat er niet om wat een hond 'mag' het gaat erom wanneer je als baas genoeg je best hebt gedaan om leed te voorkomen.

Ja Liek, je reageert nu onder een andere naam als gast. Je had zeker de hond meteen in willen laten slapen, niet?

Jij bent het type ouders die de fabrikant van een mes aanklaagt als je kind er zich mee snijdt.

 Ik ben hier ooit lid geweest.. toen was ik Liek, en nu ben ik nog steeds Liek. Beetje paranoia beste Blaise?  Ik weet wel weer waarom ik trouwens mijn account heb verwijderd destijds... zoveel dommigheid is niet tegen op te boksen..

@ Stephanie:

En jij denkt dat kinderen altijd precies doen wat ze geleerd is? Nooit eens stoute dingen doen en niet luisteren? Whahaha, je hebt zelf geen kinderen zeker?

Verder eens met wakkere husky(was jij eerst slapende husky?) dat het nogal verschilt of een hond (zoals hond van ts) kiest voor een aanval of vlucht...

Maargoed... teveel simpele zielen die het niet snappen of te arrogant zijn en vinden dat anderen maar rekening moeten houden met hun enz enz... pffff ben er weer vandoor...

@wakkere husky.
Super voorbeelden.
En je hebt er meerdere gehad.!