Ik vind mijn pup niet leuk

Ps ben echt benieuwd hoe het met ts gaat, sinds 3 febr niet meer gehoord! 

Beste Hozie,

Ik heb dit forum zo goed als helemaal gelezen en ben heel benieuwd hoe het inmiddels gaat.

Ik heb sinds 2 weken een puppy (ook een labrador) en ik moet zeggen dat mijn vriend en ik er ook echt heel erg aan moeten wennen hoor.

Zeker toen ze er net was heb ik ook 2 x gehuild. Je slaapt weinig, je moet alles aanpassen en als ze dan bijvoorbeeld steeds blaft kan dit frustrerend zijn.
Probeer rustig te blijven en denk dat het goed komt. Dit is namelijk echt zo.
Ik word zelf op momenten dat ik een beetje down ben weer blij als ik buiten met haar loop en we krijgen een complimentje over haar van een voorbijganger oid.

Het is ineens een hele verantwoordelijkheid en hoe goed je je ook voorbereidt, het is in het echt altijd anders.
Het is heel druk en je moet je hele ritme en dagelijkse bezigheden aanpassen aan je pupje.
Dit kan spanning veroorzaken omdat het wennen is en je wilt ook graag alles goed doen, er ligt een soort druk op je.

Probeer om niet teveel te twijfelen aan jezelf en onthou dat liefde moet groeien.

Probeer te genieten van de leuke momenten met je pup.
Daarnaast groeien labs heel snel en zijn ze erg slim. Hiervan kan je profiteren.

Ook ik volg puppy cursus met mijn lab (nu 9,5 week oud) en dit versterkt mijn band met haar heel erg, het is super om je pup zo goed bezig te zien en thuis te oefenen. Ik ben heel trots als ze soms op commando al kan zitten.

Ook die lieve blik met die puppy ogen doet me smelten.

Onthou dat je echt niet de enige bent die niet op een roze wolk zit, het is immers geen roze wolk!
Tuurlijk het puppy uiterlijk is om op te vreten maar het gedrag.. net kinderen die plak je het liefst af en toe ook achter het behang!

Ik hoop dat het beter gaat!

Sterkte.

Ik herken me ook wel een beetje in dit verhaal. Het was al een tijd geleden dat we onze vorige hond hadden en ik kon me alleen nog de leuke momenten van de puppytijd herinneren. Ik heb de dagen voor ik haar mocht halen echt afgeteld. Maar toen ze er was....Oei! wat viel de eerste week tegen; heb echt een paar keer gedacht, waar ben ik aan begonnen?

Maar ondanks dat ik soms gek werd van het eindeloze `nee` herhalen, begon ik toch al heel snel leuke dingen te zien, haar guitige koppie ( ook bij ondeugend zijn) het vrolijke aan komen hobbelen zodra je beneden komt, haar enthousiasme als ze aan het spelen is met andere hondjes, 's avond lekker bij je komen liggen als ze moe is, en dan die diepe zucht als ze moe in slaap valt, koppie nog even op je schoot....soms kan ze me nog altijd to 'wanhoop'drijven met haar gedrag, maar de mooie en leuke momenten nemen meer en meer de overhand.  Ze is inmiddels bijna 5.5 maanden oud en ik wil haar voor geen goud meer missen 

Ik ben benieuwd hoe het je inmiddels vergaat?

Ben het met je eens Misha!

Mijn pup is pas 2 weken bij ons maar herken me nu al in jouw verhaal!

Ze kan nu bijvoorbeeld bijna altijd zitten op comando en dat is dan echt een moment om van te genieten.

Ik ben ook heel benieuwd hoe het nu gaat!

Blijkbaar een topic van reeds 4 jaar geleden. Toch wil ik iedereen hier bedanken. Zoveel mooie, eerlijke reactie’s op iemand die zich bijzonder kwetsbaar opstelt.

Forums lenen zich makkelijk tot welles-nietes-ik-weet-het-beter-ik-heb-gelijk-toestanden. Fijn te lezen hier dat het ook anders kan...

En ook voor mij best een hele steun. Jarenlang pups en honden gehad. Tot op de dag van vandaag 7 jaar geen hond gehad. Sinds drie dagen een pup in huis en alles wat hier reeds beschreven is klopt ook voor mij: angst verkeerde beslissing genomen

te hebben, angstig om verkeerd te reageren en daardoor in problemen te komen

met de pup, vermoeid, heel wat organisatie, massa’s geduld, schuldgevoel omdat ik twijfel en het loodzwaar vind, knoop in

mijn maag... Kortom, volledig met gedachten in de toekomst, zo blokkeert een mens werkelijk en is het moeilijk het pupje graag te zien. Ik ga er vanuit dat ook dit wel voorbij gaat. Hoe kan het anders dat ik na talloze pups op te voeden, volledig vergeten ben dat het best zwaar was? Omdat enkel de mooie, vreugdevolle herinneringen blijven. Dus die vreugdevolle momenten komen er wel aan. De kunst is nu om mezelf toe te staan best verdriet, angst, twijfel te hebben en dat beetje extra lief zijn voor mezelf. Kan ook de lieve, onschuldige pup alleen ten goede komen. Kortom, dank aan allen! En succes iedereen! 

Tuurs, heel goed van je dat je het probeerd, en doorzet, maak zelf een topic aan met waar je tegen aanloopt, dit topic is van vier jaar geleden en wordt gauw niet naar gekeken....en als je zelf een topic nu aanmaakt, krijg je hulp en advies....doen zou ik zeggen...komt jou en je pup ten goede.

Toen ik mijn eerste pup kreeg, jaaaaaren geleden , had ik ook spijt van mijn beslissing.

Ik was katten gewend, had nooit een hond gehad, wat was dat een verschil!

Ik heb spijt gehad, ja, maar ik heb nooit, nooit ook maar een moment overwogen mijn pup te herplaatsen. 

Ik was moe, steeds maar weer de pup achterna lopen, buiten gaan, de pup eiste aandacht, nooit eens lekker op je schoot liggen slapen, maar steeds weer aandacht... de pup snorde niet, als hij het leuk had, de pup ging niet uit zichzelf op de bak, zoals de katten deden; de gedachte om de pup te herplaatsen, kwam echter nooit in me op.

De enige gedachte die ik had, was : je hebt hem gewild, je gaat er mee door en maakt er het beste van.

Dat is de reden, dat ik weinig (of geen) geduld heb met pup eigenaren die wél die gedachten hebben.  Ik kan het niet begrijpen, herplaatsen was gewoon geen optie...

Ik probeer niet meer te reageren op zulke topics, omdat ik slecht reageer, maar nu wil ik toch even zeggen waarom ik zo reageer : ik   begrijp   het   niet...