Ik vind mijn pup niet leuk

Datzelfde had ik ook, toen Nika hier was. Ruim 2 jaar voor haar op de wachtlijst gestaan, maar de beginperiode kon ik maar amper aan. Het ging in het begin heel moeizaam met mijn reu en haar samen, en Nika jankte 's nachts alles bij elkaar. Ik sliep niet meer, dus was compleet op. Heb alles bij elkaar gejankt, ook geroepen dat ik het niet aankon... maar met de hulp van m'n vriend en beste vriendinnetje, heb ik mezelf ervan overtuigd dat het beter zou worden. En dat werd het! Nu is ze m'n lichtpuntje; als ik er doorheen zit, is zij één van de weinigen die me weer kan laten lachen. Een puppyperiode kan heel emotioneel zijn, zeker als je het niet gewend bent. Maar geef de moed niet te snel op!
Reacties als 'de pup verdient een ander baasje' vind ik dan ook zwaar overtrokken; zo'n conclusie kun je naar mijn mening nog niet trekken na zo'n korte periode, en ik heb er enkel respect voor dat de TS hier haar verhaal durft te doen.

Oh, ik was niet ingelogt op mijn computer... De andere berichten heb ik geplaats met mobiel.Maar ik was het dus.

.liefie, je hoeft je niet te schamen, het is juist super dapper en fijn dat je deelt hier en hier ben je echt op de juiste plek! Haar naam komt nog wel, is ook niet belangrijk.
Maar kop op en je bent echt super dapper!

Ik ben momenteel niet thuis en kan niet alle reacties lezen (heb de eerste gelezen), maar ik vind het wel spijtig dat als je niet zegt "je went er wel aan" dat je dan afgemaakt wordt door alle anderen ... Ik vind dat je beide meningen moet kunnen geven, maar er is wel een manier waarop je dat kan doen natuurlijk.
Ik zelf kan me niet voorstellen dat ik me zo zou voelen omdat ik puppy's geweldig vind, ik vind het dan ook heel jammer dat er iemand zich wel zo voelt en vind het bemoedigend dat er mensen zijn die over dit gevoel heen geraken. Maar ikzelf zou in dit geval zeggen, als je je er niet goed bij voelt, moet je misschien niet verder proberen en voor de pup zo snel mogelijk een andere thuis zoeken, nu hij nog zo jong is en dan de nieuwe eigenaars de kans geven om te kunnen genieten van de puppytijd van hun hond. Ook voor de pup is dit beter dan proberen en hem uiteindelijk toch weg te moeten doen omdat het niet klikt of om hem te houden maar nooit die band te krijgen. Hoe jonger de pup verplaatst wordt als dit de uiteindelijke beslissing zou zijn, hoe beter dit voor iedereen is, denk ik.
Als je zegt dat je wel van volwassen honden houdt, dan kan je toch ook voor een hond uit het asiel gaan, er zitten daar zoveel leuke honden die een baasje zoeken. Dan kan je er eerst misschien enkele keren mee gaan wandelen en zien of het klikt. Dit lijkt me, uit je eigen beschrijving, een veel beter optie voor jou.
Natuurlijk kan je enkel zelf de beslissing nemen, want jij weet echt hoe je gevoelens zijn, wij kunnen maar lezen en interpreteren. Maar ik zou het niet zien als opgeven als je de pup nu zo snel mogelijk een andere thuis zoekt als dat in zijn belang is omdat hij nu nog zo flexibel is, ik zou het eerder aanvoelen als opgeven als je het eerst een aantal maanden zou proberen en dan toch dezelfde beslissing zou nemen.
Ik wens je veel sterkte met de beslissing en hoop dat het uiteindelijk de beste zal zijn voor jou en voor de pup.

Er zit een verschil tussen 'maanden' en 4 dagen... ik weet uit ervaring dat er binnen een week nog zoveel kan veranderen. Als de TS zich over een week of twee nog steeds zo voelt, is een nieuw thuis zoeken voor de pup waarschijnlijk wel de beste oplossing, maar ik vind het persoonlijk te vroeg om dat nu al als advies te gaan geven.

Ik maak me natuurlijk ook de hele tijd zorgen of ik het wel goed doe: ze moet de bench leren, dus zodra ze bij me komt liggen, leg ik haar steeds in de bench. Gisteren liep ze er 4-5 keer vanzelf in. Maar dan hoor ik weer dat ze ik juist moet "bonden" en dat ze wel op mijn schoot moet liggen. Maar als ze niet aan de bench went, kan ik niet even naar de supermarkt. En je leest overal dat je hier meteen de eerste dag mee moet beginnen, maar ja, ze moet die bench eerst helemaal leuk vinden. En dan knijp ik m alweer. OH, straks krijgt ze verlatingsangst...! En dan kan ik niet meer weg...  En dan.. En dan..... Etc.

Voorbeeld 2
Ze ligt in een doos naast mijn bed: als ze huilt moet ik haar negeren, maar een ander zegt juist weer dat je haar af en toe moet aanhalen omdat een leider (ik) ook moet laten zien dat ik haar steun. Dus zoveel mensen zeggen zoveel dingen dat ik niet meer weet wat ik moet doen.
 
De meeste mensen zeggen dat ik beter naar mijn gevoel moet luisteren, maar dan blijf ik bang dat ik iets verkeerd doe. Maar toch is dat wel de manier.

Liefde moet groeien en komt bij sommige mensen niet vanzelf! Heb geduld!

Super..., hulde aan de hulptroepen 

Hartstikke goed aangepakt.., even samen een weekje de puppestress delen zal je hopelijk de nodige ademruimte geven.
Ik heb zelf (bewust) nooit een pup gehad, maar onze onopgevoede, niet in huis gewoond hebbende Spaanse schone heeft ook hier de nodige aanpassingen en hoofdbrekers gevergd..., maar ook dat is helemaal goed gekomen.
Gun jezelf de adempauze en beging lekker met een frisse blik helemaal opnieuw 

.helemaal mee eens.

Je moet inderdaad vooral je eigen gevoel volgen, er zullen altijd mensen blijven die vinden dat je het niet goed doet, dat je het beter zus of zo kunt doen.

Je zou 's nachts inderdaad ook gewoon best even je hand in de doos kunnen hangen. Zodat Pup ruikt 'hee, daar is vrouwtje' en weer dat ze niet alleen is.

Je moet er je eigen weg een beetje in vinden, kost ook even tijd om erachter te komen wat voor jullie fijn werkt.
Mensen zeggen ook altijd dat je een pup niet altijd achter je aan moet laten lopen. Als ik naar de wc ging, liep Mellow gewoon mee (de eerste keren niet, nu is de verf van de muur naast de deur ). En steeds vaker keek ze even naar buiten en ging vervolgens weer terug naar haar mand/kussen of de bank.

O ja, wat betreft bang zijn dat je iets verkeerd doet: dat heb ik nu nog steeds af en toe wel eens
Dat is misschien ook wel vrouw-eigen, altijd alles beter dan goed willen doen 

Wie wordt er in dit topic afgemaakt dan door alle anderen omdat hij/zij niet zegt "je went er wel aan"?

Ik heb zelf ook iets van twee weken in mijn hoofd.

.

Als er iets ingewikkeld is, is het wel het doolhof van al die verschillende visies en meningen... Je wilt het zo graag goed doen, maar hoe weet je dan wat goed is.

Het is echt heel belangrijk om in alles dicht bij jezelf te blijven, je eigen aard en kern. Iets kan nog zo goed aanbevolen worden, maar als het niet bij je past kom het ook niet overtuigend over.

En een pup mag je echt vertrouwen en geborgenheid geven. Prima, in doos naast je bed en even je hand op de pup als deze wat piept. Lekker laten contact liggen is goed voor vertrouwensrelatie en binding. Je kiest voor een bench...Op andere momenten kun je weer aan positieve Bench training doen toch? Dat kan zelfs spelenderwijs. Lekkertjes erin gooien zonder dat je pup het ziet en.... tadaaaa verrasssing

Een pup kan en mag net als een kind vanuit veilige bescherming van vertrouwde relatie de wereld gaan ontdekken en op eigen pootjes leren staan.

Er is hier op het forum een opvoedrubriek en daar kun je al je vragen, twijfels en visie delen.

En in aanvulling op mijn vorige reactie...

Maak het op dit moment ook niet al te ingewikkeld. Eis niet het perfecte van jezelf. Je gaf zelf al aan er even doorheen te zitten. Als je meer rust, vertrouwen en balans hebt gevonden worden dit soort dingen ook makkelijker. Lekker chillen met de pup op de bank

Ik heb dan wel geen pup gehad, maar toen Odi in huis kwam, heb ik het enorm zwaar gehad.

Odi was 8 maanden toen hij in huis kwam. Hij vond mij niet leuk, de enige die hij leuk vond, was mijn andere hond. En zij vond hem niet leuk. Hij was overal bang voor, zocht geen steun bij mij. Maar ik moest hem wel verzorgen! Dat is me zwaar gevallen...
In de nacht mijn bed uit, want hij was niet zindelijk. Overdag steeds maar ontlasting en plasjes opruimen, want hij kwam niet aangeven dat hij moest...

Dit heeft een maand geduurd, pas toen begonnen we met het opbouwen van onze band.

En nu, 1 jaar later, denk ik af en toe nog 'kan ik dit wel?' We hebben een enorm sterke band hoor, en ik wil hem nooit meer kwijt... Maar een hond vraagt aanpassingen, aanpassingen die in het begin moeilijk zijn om te maken...

Mijn verhaal is dan niet helemaal hetzelfde als de pupverhalen, maar wilde hem toch graag delen, misschien heb je er iets aan...
Geef de moed niet op, je hebt met een reden voor haar gekozen!

.ho ho, ze wordt  door niemand hier afgemaakt, alleen een paar kritische noten die geplaatst zijn!

Super dat er hulp komt! De puppy-rozengeur-en-manenschijn is hier ook niet geweest hoor. En na een paar nachten niet of in ieder geval slecht slapen, dan komt alles even extra hard op je bordje; dat is ook hartstikke lastig!

Het valt tegen, het is niet wat je gehoopt of gedroomd had, en dan is het soms lastig om daar mee om te gaan. Je hebt al veel fijne berichtjes gehad, maar ik wil nog wel even een kanttekening zetten: de berichtjes met 'na een maand kan je niet meer zonder', je mag daar ook best langer voor uittrekken.


Hier was het de eerste periode ook echt niet leuk, en ook hier hebben we serieus overwogen om de pup een ander huisje te geven, omdat ons dit veel meer 'fair' leek tegenover de pup zelf. Maar goed, nu ben ik iemand die absoluut niet van opgeven houdt, en ik wilde al jaaaaren een hond die er nu eindelijk was, dus ik heb toch doorgezet. Pas na een aantal maanden, misschien zelfs wel langer, begon ik onze hond pas echt leuk(er) te vinden. En dit werd meer en meer hoe ouder ze werd.

Nu, 3 jaar later, is het echt een leuke hond en zouden we haar echt niet meer kunnen missen! Ze heeft een heel eigen willetje, is echt niet de makkelijkste, maar we zouden haar absoluut voor geen goud willen ruilen. Het allermooiste is nog wel dat ze ons ontzettend veel geleerd heeft! (Ze zeggen ook wel eens: je krijgt niet de hond die je wilt, maar de hond die je nodig hebt).

Het is nogal confronterend om van je roze wolk te donderen. Vooral als je er zolang op hebt gewacht en je je er zoveel van had voorgesteld. Misschien had je er nog wel meer aan opgehangen dan je je bewust bent. Zo in het vluchtig lezen krijg ik de indruk dat er best wel een verandering heeft plaatsgevonden (niet meer werken? Met een waarschijnlijk onprettige rede?) en de pup is idd geen wondermiddel waardoor alles goedkomt. Sterker nog een pup gooit je leven door elkaar. 
Goed dat je moeder je komt steunen. Vooral goed dat jij dat hebt geregeld. En misschien is het idd verstandig om er met je huisarts over te praten. 

Ik heb met mijn tweede hond een verschrikkelijke puppentijd gehad en het totale gebrek aan steun en begrip uit mijn omgeving heb ik als bijzonder frustrerend ervaren. Moet er wel bij zeggen dat mijn leukste hond ooit geworden is, daar kan niemand overheen.

.lekker je hand in de doos, zo laat je zien dat jij er voor haar bent! En ga echt op je eigen gevoel af, je kan wel tips vragen en krijgen en daar haal je de tips uit die bij jou passen. Ik ben altijd veel te lief voor mijn kids en hond zeggen ze, tja zo ben ik en zo zijn mijn kids en hond opgevoed. Ze hebben regels en houden zich eraan, maar hebben ook veel vrijheid en inspraak, daar voel ik me prettig bij! 
Met de bench, haar eten geven in de bench, af en toe handje voer in de bench dat ze er zelf ingaat, maar soms is lekker bij jou op schoot slapen super fijn, voor jullie allebei!

Enorm dapper dat je hier zo je verhaal neer durft te zetten. Ik heb met de komst van onze Misia dat ook wel een klein beetje gehad hoor. Ze was geen pup meer, maar wel een zwervertje met puppengedrag, hahaha. Ze was niet zindelijk, knauwde op spullen en hapte speels in onze vingers en voeten, kende bijna niks, etc. Ik verheugde me enorm op haar komst, maar de tijd van zindelijk maken was best zwaar. Elk uur er uit, ook 's nachts, om haar zindelijk te maken en dan tussendoor nog regelmatig plasjes vinden (en dan geen kleine puppyplasjes, maar grote hondenplasjes, haha.. Ik heb veel wasjes moeten draaien ). We moesten samen het dagelijks ritme vinden en Misia was voorheen een zwerfhondje en moest ook echt even wennen aan in een huis leven. Maar nu doet ze het super, zou haar niet meer kwijt willen en in die 6 maandjes ben ik me echt steeds meer aan haar gaan hechten.

Wat bij ons echt hielp om was leuke dingen samen doen, zoals speurspelletjes, zoekspelletjes (verstoppertje), samen lekker genieten van het zonnetje op een bankje in het park, samen lekker kroelen, samen op een leuke cursus, die niet gericht was op presteren, maar draaide om plezier en 'socialisatie' (Misia deed mee met puppencursus omdat ze nog niks van commando's kende).

Maar super dat je mams je komt helpen! Kan je misschien even tussendoor wat bijslapen, want slecht slapen maakt de situatie inderdaad echt niet makkelijker, haha.

Heel veel succes nog!

Het gevoel van 'doe ik het wel goed': het hoeft allemaal niet perfect Dat is nu juist de grote les die onze hond, Taika, mij geleerd heeft. Ik ben een absolute controlfreak, wil overal de controle over hebben, alles moet perfect gaan, maar.... met dat gaat nu eenmaal niet met een pup!
Laat dat dus los, en doe inderdaad lekker wat je gevoel je ingeeft. Je zal zien dat het een stuk ontspannender wordt.
Als jij het fijn vindt dat ze de bench lekker ingaat en alleen thuis kan blijven, dan doe je dat. De band komt er echt wel. Als je liever wilt dat ze op schoot komt, dan doe je dat, de bench aanleren kan je ook wat later doen. Echt, gewoon doen wat je gevoel aangeeft. Elke hond is ook anders daarin, en je leert vanzelf wat jouw hondje nodig heeft.
Niet te krampachtig aan regeltjes en vanalles vasthouden; ga er losjes mee om. Komt goed!

Je mag enorm trots zijn op jezelf!!
Echt heel knap dat je om hulp durft te vragen, zowel hier op 't forum als aan je familie!!

Fijn dat je mams 'n week komt meis, laat je maar heerlijk 'n beetje verwennen en niet zo aan jezelf twijfelen hoor!! Probeer niet zo hard voor jezelf te zijn en laat 't maar gewoon gebeuren, ook de tranen zijn ok. Het is ook niet niks, zo'n pupsel in huis. Er zijn altijd mensen die zich overal mee bemoeien, overal 'n mening over hebben en 't standaard beter denken te weten maar probeer maar fijn je eigen weg te vinden en je hart te volgen.

Hoop dat 't zonnetje lekker schijnt voor jullie, buitenlucht is goed voor jou en je kleine meisie, geeft weer 'n beetje ruimte in je hoofd en dan hoop ik dat je samen met je mams 'n hele fijne week hebt en 't nare gevoel wat je nu hebt een beetje af kan zwakken zodat 't allemaal wat minder zwaar voor je wordt meis, je mag echt trots zijn op jezelf!!

Gelukkig kent Nederland 17 miljoen hondentrainers die het allemaal beter weten. De meeste hebben nog nooit een hond gehad en ook die weten het veel beter. DUS.....niets van anderen aantrekken. Zoek een goede hondenschool en vraag om een priveles. Zodat er even 1 op 1 in alle rust antwoorden op jouw vragen gegeven kan worden. Dat geeft enorm veel rust, houvast en duidelijkheid.

Gemiddeld 1 cursist per cursus heeft niets met de pup. Het komt echt heel veel voor en vrijwel altijd komt het goed.

Ik reageer even op deze post, maar ik heb het vaker gezien in dit topic, dat mensen iets zeggen als "maar een pup is toch superleuk en schattig, ondanks dat het ook zwaar is".

Ik denk (maar misschien vul ik te veel voor de TS in?) dat het niet gaat om de pup zelf. Als het andermans pup was geweest, was ze er waarschijnlijk helemaal weg van geweest. Ik denk dat het de plotselinge verantwoordelijkheid is die zo op je kan drukken. Dat dat kleine, kwetsbare wezentje compleet afhankelijk is van jou. Wat doe je als jij ziek wordt en niet meer goed voor hem kan zorgen? Gaat het wel lukken om de hond goed op te voeden? Kun je hem wel bieden wat hij nodig heeft?

Natuurlijk zijn dat dingen die je van tevoren overdenkt. Maar op het moment dat het zo ver is, dan kun je toch heel erg 'schrikken' van die ontploffing van verantwoordelijkheidsgevoel die op je neerkomt. En dat komt echt op het moment dat het hondje er daadwerkelijk ís, niet van tevoren als je aan het voorbereiden bent en alles plant. Het heeft ook niet te maken met wat je voorbereid hebt, maar puur met gevoel.
Daardoor kun je helemaal niet goed zien hoe leuk en lief het diertje eigenlijk is, want je bent véél te druk met je zorgen maken. Waardoor je in een vicieuze cirkel terecht komt en je de pup ook lang niet zo leuk vindt als je verwacht had - want je had nooit rekening gehouden met die plotseling opkomende gevoelens van onzekerheid en angst.

Het is inderdaad al genoemd, maar heel veel vrouwen (en vast ook mannen) hebben dit als ze net een baby hebben gekregen. Alleen hoor je dat ook weinig, want het is toch een beetje de norm dat je gewoon heel erg blij moet zijn met het kindje dat je gekregen hebt. Terwijl die angst/verantwoordelijkheidsgevoel/druk natuurlijk helemaal los staat van het feit of je gek bent op je kind. Daarbij, ook je baby moet je leren kennen! Dat is ook een nieuw wezentje. Dat geldt ook voor je pup.

De een ervaart meteen een band, loopt over van verliefdheidsgevoelens. De ander niet, die schrikt van zichzelf en van zijn/haar gevoelens. Maar om nou te zeggen, als je niet meteen verliefd bent, dan komt dat niet goed... ik vind dat inderdaad ook te kort door de bocht, want in mijn ervaring (ook in mijn omgeving) is dat toch vaak een angst die je door de tijd heen overwint en waarónder je liefde voor je nieuwe familielid verstopt zit.

En juist als iemand zo van honden houdt en zich zo voorbereid heeft, denk ik, dat komt wel goed, dat is geen verkeerde keus geweest, maar je moet wel die moeilijke onzekere periode door om dat te kunnen zien.

Uiteindelijk moet de TS dat natuurlijk wel zelf ook ervaren/er vertrouwen in hebben dat dat komt. Maar ik kan me voorstellen dat je deze gevoelens ook met een herplaatser zult hebben, hoe leuk je die ook vindt.

Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar fotos van de puppsel , zwart,choco of blond?

Heeeeel mooi verwoord door Aurelia!!!!

Pup in huis: steen in mijn maag

Je bent niet de eerste en ook niet de laatste. Hierboven een link van iemand die iets dergelijks heeft ervaren. Misschien kun je iets met de reacties die toen zijn gegeven en met het verhaal van degene waarbij het ook zo tegen viel.

Sterkte.

Nb. Sorry ik zie dat Marleen zelf al naar haar topic refereert.

Ik kan slecht tegen veranderingen. Na een aantal pups weet ik wel hoe het voor mij werkt. Ik zorg dat er een paar mensen in mijn omgeving zijn die me af en toe willen ondersteunen. Bijv. een dagje oppassen of eens een extra keertje uitlaten. Dan redt ik het uiteindelijk wel.
En ik maak het mezelf zo makkelijk mogelijk zodat ik niet om de haverklap een plas uit een kleed moet poetsen. Ik ruim het kleed gewoon een half jaar op. Praktische zaken die ik wel leuk vind combineer ik dan door pupje mee te nemen. Zo socialiseer ik de pup en doe zelf ook iets leuks.
Vaak gebeurt er gaandeweg van alles: pup wordt ziek, maakt iets naars of iets extreem leuks mee, doet iets geks, of blijkt ineens toch intelligenter dan ik dacht, en pas op die momenten gaat mijn hart steeds een stukje verder open. En zo groei je steeds meer naar elkaar toe. Wanneer mijn honden een jaar of 3 zijn kan niemand ons nog wat maken: we gaan voor elkaar door het vuur!
Echt: die dag komt ook voor jou! Maar je geduld wordt vreselijk op de proef gesteld.
Ik wens je sterkte, maar ook heel veel plezier samen in de toekomst. En: schaam je er maar niet voor. Voor mij is het een doodnormale reactie.

Hier ook één die zo'n "periode" heeft gehad. Al vanaf mijn 6e stond een pup/eigen hond hebben heel hoog op mijn verlanglijstje. Heb in het pension gewerkt voor drie maanden en toen ik 18 was heb ik stage gelopen in het dierenasiel bij de honden. De hele dag met de honden op pad en lekker knuffelen en doen, mijn verlangen voor een eigen hond was nog groter en ik kreeg eindelijk akkoord van mijn ouders! Ik was oud en volwassen genoeg om de verantwoordelijkheid te kunnen dragen. Ras uitgezocht, fokker uitgezocht, langs geweest en toen hadden we dan eindelijk Evy thuis.
Al gauw had ik het beeld dat wij geen pup, maar een monster in huis hadden. Het beet in ALLES. De bank, de glazen tafel, het kleed, de muziekinstallatie, de lectuurmand, de kasten, enz. Er werd altijd gezegd "laat je pup maar direct los, hij loopt wel netjes achter je aan", maar wij waren puppedupje dus direct kwijt. Geen spoor van te bekennen in ons overzichtelijke park. Uiteindelijk een kwartier gezocht en toen lag ze onder de bosjes op onze voeten te loeren, zich van geen kwaad bewust de aanval op onze veters ingezet. Pup gevangen en aangelijnd en toen gauw terug naar huis. Kan je wel vertellen, ze was erg moe van het avontuur.
Uiteindelijk toen Evy vier maanden was heb ik huilend bij de instructeur gestaan. Ik zat er echt helemaal doorheen. Er kwam ter sprake dat de pup even voor één of twee weken naar hun toe zou gaan. Iedereen in het gezin was moe en emotioneel. Evy deed ondertussen een aanslag op de riem. We hebben wat handvaten mee naar huis gekregen en afgesproken dat we het er over een week nog eens over zouden hebben. Evy is nooit met de trainer mee naar huis gegaan.  Nu is ze het voorbeeldhondje op de hondenschool en zijn wij volgens iedereen de besten van de groep. Iedereen raakt niet uitgepraat over hoe het toch komt dat Evy en ik met elkaar kunnen lezen en schrijven. Niemand die de geschiedenis weet, behalve de instructeur. Het enige wat hij dan doet is knipogen, wat inhoud: zie je wel, ik zei toch dat het goed zou komen.

Ik zou Evy echt voor geen goud willen missen. Ze is mijn maatje, mijn beste vriendin, mijn hulphond en mijn alles. Ze is er altijd. Ik wens je heel veel succes en sterkte en ik hoop dat je pup en jij een super band gaan krijgen!

Zou de volgende keer even tot 10 tellen.  Je bericht kan best bot en hard over komen op de TS terwijl dat helemaal niet nodig is lijkt mij en ik hoop ook niet jouw bedoeling. TS zit er op dit moment even doorheen en vaak zijn berichten dan een stuk emotioneler dan het in werkelijkheid is.
Als ik je een tip mag geven dan zou je de volgende keer open vragen kunnen stellen (beter niet beginnen met "waarom", want dat heeft een negatieve lading), dan geef je de TS meer ruimte om te antwoorden zonder dat ze zich direct moet gaan verdedigen. 

Hopelijk vat je mijn bericht niet op als aanval of iets dergelijks!