Mephisto's Mochi (Update p. 6)

Na een tijdje inactief te zijn hier op het forum en jammer genoeg ook op de hondenschool zijn we weer volledig terug (of dat hopen we tenminste). Ik heb ondertussen een heleboel medische onderzoeken doorlopen en weet vrijdag waarschijnlijk meer. Mochi is ondertussen zo'n 14 maanden oud en ik ben nog altijd even gek van hem als toen ik hem pas ben gaan ophalen bij de fokker.

Hij is uitgegroeid tot een compleet gestoorde, geniepige en bovendien sluwe sammenclown en daar horen natuurlijk de nodige capriolen bij. Ik verveel me geen seconde met die kleine man in mijn buurt. Ik kan met een eerlijk hart zeggen dat ik perfect gekozen heb wat betreft het ras.

Misschien heb ik qua karakter niet de hond gekregen die ik wou maar ik heb alleszins wel de hond gekregen die ik nodig had en ik zou het niet anders meer wilen.

Hier is alvast een recentere GSM-foto van Mochi, jammer genoeg is hij wel uit vacht dus lijkt ie best grappig.

Verder kunnen jullie alvast genieten van dit kort filmpje waarop Mochi een beetje losloopt en verkent. En ja hoor, op het einde gebruikt hij inderdaad die struik als toilet. Plichtsbewust dus het filmpje gestopt en de rotzooi opgelost, haha~

Ik hoop dit topic in de toekomst een beetje meer up-to-date te houden dus wens me geluk. Je kan onze kleine man natuurlijk ook steeds terugvinden op facebook. Gewoon zoeken op Mephisto's Mochi~

Super leuk dat je weer actief bent!!

Mochi blijft een knapperd

Dank je wel Angelique :) ik zal het hem maar niet zeggen of het stijgt nog naar zijn knappe kop. Hij is jammer genoeg (nog) niet zo breed als de meeste sammen maar hij is toch mijn favorietje~ 

Vandaag ben ik met Mochi gaan wandelen in het nabije stukje bos. Eigenlijk is Mochi met mij gaan wandelen want hij heeft los mogen lopen. Ik heb hem voor de eerste keer los laten lopen enkel met zijn halsband om. Hij had dus geen tuig om en ik had dus geen 'handvat' om hem bij vast te scharrelen moest het nodig zijn.

Best wel spannend maar het vertrouwen in mijn kleine kerel heeft geloond. Hij heeft me steeds in de gaten gehouden en luisterde goed naar de commando's die ik hem gaf. Hij heeft het zelfs nagelaten om een jogger achterna te zitten, ik had dus vandaag best wel zijn aandacht. 

Ik heb ook enkele korte filmpjes maar die post ik later wel als ik ze van mijn GSM afhaal. Niet zo simpel als je moet filmen en tegelijkertijd de boomwortels moet vermijden.

Hier is toch alvast een kleine foto van Mochi op het hoogste punt van de provincie Antwerpen. Hij is best wel fier op zichzelf!

Waauw ik blijf Mochi een knapperd vinden  is het een werklijn ? Hij is niet zo 'fluffy' of lijkt dat zo ? 

Ik weet dat er bij sammen niet echt een werk of show lijn is maar weet niet hoe ik het anders moet uitleggen 

Vind trouwens de groffere minder opgepofte sammen mooier. 

Dank je Tiffani :3 jouw Pepper is anders ook wel een knappe kerel hoor.

Tja, Mochi komt voort van twee ouders uit een 'showlijn' en papa is een enorme fluffy beer. Ik vrees echter dat meneer meer naar de 'werklijn' neigt, naar mama Jazz die inderdaad energie voor honderd heeft en minder fluffy is. Hier is een foto van mama en papa.

Hij is niet uit te putten en is altijd in voor een geintje. Even gaan liggen en dutten is heel zeldzaam voor onze kerel. Hij houdt liever lekker alles in de gaten om klaar te zijn als er dan toch iets zou gebeuren, haha~

Ah prachtige ouders 

Dankje voor je uitleg, en dat niet liggen herken ik hier ook, hij heeft nu 1 x gelegen en dat was op een hondenveld .. eerst n uur gefietst en daarna spelen toen was hij wel aardig uitgeput maarja na 5 min liggen was hij weer vol energie 

Hoi iedereen,

Ben weer terug onder de levenden. Mochi is ondertussen zo'n 2,5 jaartjes oud en een echte belhamel. Vanmorgen had hij echt ontzettend moeite met wakker worden. Als ik het niet beter wist zou ik denken dat hij last had van een kater. Meneer steekt ook steeds zijn pootjes door de gaten van de bench tijdens het slapen omdat hij absoluut in de breedte wil gaan liggen in plaats van in de lengte. 

*zucht*  

Na een kwartier kroelen besloot hij dan uiteindelijk om enkele snoepjes aan te nemen en dan weer languit in de bench te gaan dutten. 

Viel me vandaag ook weer op dat hij in slaapmodus zijn staart laat hangen waardoor hij echt op een 'poolwolf' lijkt. Stiekem vind ik het wel mooier als de staart niet op de rug gedragen wordt maar dit doet hij nooit. Maar goed ook want een blije Sam heeft het staartje op de rug...

Het lijkt al eeuwen geleden maar we leven nog. Mochi is momenteel al 6 jaartjes jong en we hebben samen al wat watertjes doorzwommen. Hij is uitgegroeid tot een supergekke maar stabiele hond. Ik ben heel dankbaar. Hier alvast een een fotootje.

Jammer genoeg moeten we wel melden dat Mochi jammer genoeg op deze leeftijd al erfelijke progressieve retina atrofie alsook diabetes heeft. Wat houdt dit concreet in?

Hij is eigenlijk zo goed als blind en kan niet functioneren zonder tweemaal per dag een injectie met insuline te krijgen. Dit is niet alleen duur maar ook nog eens superonhandig. Omdat hij regelmaat nodig heeft en geen pieken in activiteit mag ervaren is op vakantie of daguitstap gaan helemaal uitgesloten voor ons gezin. Zelfs een uitstapje naar het bos of de zee is uitgesloten door de specialisten. 

Klinkt allemaal best eng maar op zich is m'n dikke vriend echt supergoed bezig en hij is nog steeds z'n eigen vrolijke zelf. Ik vervloek mezelf wel vaak dat m'n lieverd zo'n brute pech heeft qua gezondheid. Voel me helaas ook vaak schuldig alhoewel zelfs de specialisten zeggen dat zijn aandoeningen allemaal niet door mij in de hand gewerkt zijn.

Hij is nog zo jong. Levensverwachting van een Sammetje ligt toch makkelijk tot 10 jaar, niet? Ik hoop hem nog héél lang bij me te hebben. Ondanks de tegenslagen voel ik me gezegend met deze bengel in huis.

Ja hoor, hier zijn we weer! Onze dikke vriend is ondertussen 7 jaar oud en is nog steeds compleet gek in het kopje. Meneer blijft volhouden dat hij nog een springerige puppy is ondanks het feit dat hij compleet stekeblind is en tweemaal daags insuline ingespoten krijgt. Zijn suiker is allesbehalve onder controle maar we blijven vechten en ondertussen genieten we met volle teugen van elkaar. Hier even wat gekke smartphone shots.

Het jaar 2021 is voorlopig best wel een bagger jaar qua gezondheid. Onze gekke wolk is er in geslaagd van een gat in zijn lichaam te krijgen ter grootte van een pingpongbal ter hoogte van zijn anaalklieren en wist herhaaldelijk hotspots op te lopen ondanks het feit dat hij bijna dagelijks wordt geborsteld. Ik kan je zeggen dat ik ondertussen best wel goed overweg kan met de isobetadine, het scheerapparaat en injectienaalden. Ondertussen wordt hij ook wat kaal op de neusrug. Onze dierenartsenpraktijk weet met hem geen weg meer. Ze denken dat hij vervloekt is. We blijven echter volhouden, hij nog het meest.

Ondanks de ellende en de lege portemonnee voel ik me echt gezegend met deze gekke floef, hij heeft een gouden karakter dat ik voor geen geld ter wereld meer kan missen. Ik hoop snel nog eens een camera mee te kunnen nemen tijdens een uitstapje zodat ik wat outdoor foto's van hem kan nemen. Hij is zo geweldig om bezig te zien, ben nog altijd even verliefd op hem als 7 jaar geleden. Wat een kanjer hoor!

Leuk dat je trouw een jaarlijkse update schrijft en foto's deelt.

Het is niet allemaal rozengeur, maar je houdt van Mochi, geeft hem o.a. de nodige medische verzorging en geniet van hem. Honden zijn sterk ondanks ongemakken en aandoeningen.

Ik hoop dat jullie nog lang van elkaar kunnen genieten.

Wat een pech heeft hij in zijn leventje. Maar zo te lezen geniet hij met vollen teugen van het leven.

Heel veel geluk verder met hem.

Je schrijft nog net zo enthousiast over Mochi als in het begin. Leuk om te lezen.

Ik hoop dat jullie nog heel lang van elkaar gaan genieten. En dat hopelijk de pech met zijn gezondheid nu eerst maar eens voorbij is.

Bedankt iedereen! Zo lief dat jullie even reageren. 

Hij heeft inderdaad brute pech qua gezondheid maar ik ben echt blij dat hij desondanks nog altijd zoveel levensvreugde en blijdschap ervaart. De kinderen zijn echt dol op hem en de oudste plusdochter (15j) vind het interessant om te helpen als we hem (medisch) verzorgen. Ze vindt het wel zonde dat zijn mooie vacht hier en daar geschoren moest worden. Jammer genoeg zat er niets anders op om de wonden te verzorgen en te laten helen.

Hout vasthouden maar momenteel mankeert hij niets buiten zijn suikerziekte/blindheid. Dat is echt al een zegen voor ons. Mannelijk baasje zit echter wel met een gebroken hand en ik met een gekneusde voet omwille van onze witte wolk en zijn lompigheid die er niet op verbetert.

Verder ontdekt dat een flexilijn best wel handig kan zijn tijdens de uitlaatrondjes.

(Krijg de foto niet gedraaid. Tips?)

Zowel Mochi als mijn zoontje netjes aangelijnd tijdens het wandelen samen. Ze vinden het beiden in elk geval wel super. 

ha leuke foto van beide Bengels 

Fijn ook dat de oudste veel belangstelling toont voor de verzorging. Ik denk dat je zo goed bezig bent, al levert het dan ook weleens een gekneusde voet of gebroken hand op. (al is dat wel heel lastig natuurlijk)

" ha leuke foto van beide Bengels 
Fijn ook dat de oudste veel belangstelling toont voor de verzorging. Ik denk dat je zo goed bezig bent, al levert het dan ook weleens een gekneusde voet of gebroken hand op. (al is dat wel heel lastig natuurlijk) "

Dobry

Och, het is maar een kleintje vergeleken met wat hij zelf al heeft moeten doorstaan. We kunnen maar denken dat we zo een beetje empatisch proberen te zijn.

Ik mis wel de activiteiten die we niet meer doen om een hypo/hyper te voorkomen. We geven hem nog voldoende beweging maar echt hiken, lange boswandelingen en stepjöring zitten er niet meer in. Prioriteit is nu echt wel om zijn suiker onder controle te krijgen.