Het valt tegen en ik vind het heel erg dat dit zo is.

Herkenbaar....
Ik heb een herplaatsertje waarmee ik in het begin echt een klik had; ze was levendig, lief en leergierig, allemaal dingen die ik bewonder en aanmoedig in een hond.

Nu, een jaar later, heeft ze andere dingen laten zien; ze is een klein onzeker hondje, dat nu pas aan het 'groeien' is.

Ze loopt weg zodra ze de kans heeft, en dat is eigenlijk de eigenschap waar ik het meeste op af knap...

Ik had haar gekozen voor de kinderen, een jaar nadat mijn grote vriend was overleden; ik heb bewust zolang gewacht, wilde geen surrogaat of wat dan ook.
Ze is nog altijd die speelse hond, leert kunstjes bij de kinderen en is lief, een beetje té (een allemansvriend, vanwege haar verleden; wil iedereen pleasen en paaien.)

Ik heb een beetje afstand genomen om onze relatie beter te bekijken; en eerlijk; dat werkt stukken beter.

Ik bekijk haar nu meer als een 'andere' hond, zie haar zwaktes en angsten, geef vertrouwen en doe activiteiten met haar. Ik tast af, hou  haar goed bij me en zet de lijnen uit. (dit moet je altijd doen naar de mogelijkheden van de leeftijd; nooit teveel willen ineens)

Nu gaat het beter; ze blijft beter bij me, kent de uren van de dag en de geplogenheden; dat is stukken rustiger.(en ze is natuurlijk in wezen een schatje)

Ik ben er zeker van dat je, nu je zo je twijfels en onzekerheden zo kenbaar hebt durven maken en je dus weet waar voor jouw de triggers zitten, dat je ook in kalmer vaarwater terecht zult komen.

De puptijd is ook zwaar; dat valt niet te onderschatten. 
Het is pas op 'latere' leeftijd dat we van de 'perfecte' hond spreken. 

En die zware tijd, die zijn we eigenlijk allemaal snel vergeten.

Geef jezelf wat ademruimte, neem wat afstand, doe de dingen die je moet doen; zorgen en uitlaten; kweek een dagritme. (dat schept rust)
Je zult op een dag ontdekken dat je toch op één lijn bent uitgekomen met je pup.
Wij werden ook niet groot op een dag.

En...blijf hier al je vragen en twijfels neerzetten

Allemaal hartstikke bedankt voor jullie reakties!

Ik heb hier heel veel aan.

De vraag of er misschien iets anders speelt, daarvan kan ik zeggen dat ik mijn man jaren zowat heb gesmeekt om een hond in huis te nemen.
Het zou zo geweldig zijn, ik zou alles met plezier doen en het zou ons gezin goed doen enzzzz.
Dus op een bepaalde manier voelt het alsof ik gefaald heb to nu toe en er geen bal vab bak.
Ik denk ook van; oh help, wat heb ik ons gezin aangedaan soms.
We zijn van een rustig ontspannen gezin gegaan naar een tja, soms bijna gestrest gezin, althans ik dan.
Het draait vooral om Bobby in de zin van dat mijn kind en man soms maar even moeten wachten terwijl zij ook hun moeder en vrouw terugwillen, die gezellige spontane vrouw, huh waar is ze toch?
(we hebben Bobby vanaf 9 weken oud).

We keken er naar uit, ook naar de wandelingen die nu een constante opletsessie is waar je niet ontspannen van kan genieten nu.

Het punt is vaak ook met uitlaten dat andere honden moeilijk te negeren zijn gezien de meesten hier los lopen in het bos waar wij wonen.
Je kunt er wel verder op uit trekken, echter kom je eerst veel honden tegen voor je rustiger plekken tegenkomt, en dan nog.
Dus die loslopende honden komen vaak ook naar ons toe waneer Bobby aangelijnd is.
En wil je negeren dan gaat dat vaak lastig.

In ons gezin is het wel zo dat ondanks Bobby's 'streken' hij wel erg geliefd is bij mijn man en zoon.
Vaak vergeten zij de 'snertstreken sneller dan dat ik doe, dus daar kan ik wel een voorbeeld aan nemen.
Maar daarnaast ben ik degene die het meest met Bobby optrekt en doet dus zien zij niet steeds de dingen die ik wel zie.

Sinds een aantal dagen is Bobby droog in huis!
Ik weet het niet maar ik gebruik de bench meer ipv buiten de bench slapen en dit lijkt te werken.
Voorheen plaste hij er nog in en in het begin ook veel poepen maar het lijkt alsof hij nu zijn eigen plekje niet meer wil bevuilen ineens.
Hij piepte , blafte en huilde ook als een wolf waneer ik even weg of boven was maar dit is nu al een paar dagen niet meer zo (erg).
Poep eten, daar krijgt hij de kans niet meer voor omdat Bobby nu altijd aangelijnd is maar hij zoekt wel naar drollen en had er gister nog een in zijn bek die hij niet los wilde laten, toen heb ik zijn bek opengetrokken zodat hij het eruit liet vallen...
Het commando los kent hij wel, behalve bij drollen dus.

Fijn te horen dat het wat beter gaat, verandering van gevoel sukkelt daar vaak wat achteraan, komt goed!
Wel herkenbaar hoor, hier ook iemand die jaren "zeurde", nu voel ik me ook meer verantwoordelijk. Het huis elke dag een zand- en stofbak, veel lopen, al met al behoorlijk wat meer werk dan ik dacht, maar het blijft het waard. 

ps ik kreeg de tip om banaan te geven maar totaal verbaasd als ik ben lust hij dit niet, de veelvraat.
Ik zal het anders door zijn eten prakken.

Fijn dat het beter gaat
Misschien kun je voor het los laten van drollen iets heeeel lekkers mee naar buiten nemen, een paar stukjes kaas of vlees ofzo. Iets wat hij verder niet krijgt (zodat het bijzonder blijft) en proberen dat hij het hiervoor wel los laat?
Mikey van mij kent ook wel los, met papiertjes rommeltjes enzo.. maar ligt er een patatbakje met mayo resten dan kent ze het toch ineens niet meer  Voor dit soort 'nood' gevalletjes heb ik dan ook altijd een paar stukjes hondenworst bij me en dit gooi ik dan vlak bij dr op de grond terwijl ik 'los' zeg. Als ze dan loslaat om de worstjes te pakken kan ik snel het bakje weghalen bijvoorbeeld. Misschien lukt dit bij jou ook als je het magische ruil-ingredient hebt gevonden

Gr. Alexandra

Fijn dat het beter gaat ! Wat ik proef in je laatste bericht, is dat je de lat heel erg hoog heb gelegd voor jezelf, door een stapje terug te nemen zal je zelf ook wat meer adem ruimte kunnen creéren.
Het is even wat werk, maar vergeet ook niet te genieten van elkaar !
Toi toi

Ik denk dat als je niet alleen tegenover jezelf maar ook tegenover je omgeving kunt toegeven dat het allemaal wat tegenvalt dat je een eind op weg bent om ermee overweg te kunnen. Net als bij een baby is een jonge hond niet altijd een roze wolk, daar pleur je keihard vanaf. Dat je hier je verhaal kwijt hebt gekund zal je ook opgelucht hebben.
En als je dan ook nog een schuldgevoel erbij krijgt, wordt het er niet beter op. Misschien toch tijd om naar jezelf te kijken en je af te vragen waarom je je er zo bij voelt. Waarom je zoveel moet van jezelf.
En met je hond gewoon zien wat er is en niet wat er volgens jou had moeten zijn.

goed om te horen dat het al wat beter gaat.
Ik heb in bijna exact hetzelfde straatje gezeten met Jerome. Man wat een dondersteen was dat zeg! Maar geen moment heb ik gedacht dat ik hem niet graag zag, integendeel, ik ben er sterker uitgekomen. Ik zie van mezelf dat ik veel meer geduld heb gekregen. En nu is hij 3 jaar EN mijn beste maatje.
Maar je ziet, met geduld kom je een heel eind en over een jaar ga je lachen met al zijn streken
Veel succes!!

ik zou wel willen wisselen hoor.. ik heb liever een moeilijke dominante hond dan een angstige pup, ik kan je alleen dit maar zeggen.. in de jaren dat ik opgegroeid ben met honden  heb ik gemerkt dat de honden dat zich het meeste stout en druk enz gedraagden, zijn uiteindelijk net de liefste honden geworden, gewoon doorbijten want anders ga je er spijt van hebben.

Er zijn veel meer mensen die er doorheen zitten als ze een puberende hond hebben hoor.. Probeer als dingen niet lukken, gewoon een stapje terug te doen. Soms gaan dingen die ze eerst heel goed deden, plotseling slecht. Laat je daar niet door uit het veld slaan maar maak het de hond (en jezelf) wat makkelijker. Probeer op die manier succesjes e boeken. Dit is goed voor het zelfvertrouwen van jezelf en van je hond en zal zeker ook de band ten goede komen. Later kun je dit dan weer rustig op gaan bouwen, als de basis weer helemaal goed is. Hier heb ik zelf heel veel aan gehad. Vraag geen commando's van je hond,waarvan je zeker weet dat hij ze niet op volgt, als het loslopen even niet zo goed gaat, rustig aanlijnen en zo proberen even ellende te voorkomen. En als je hond zich wél goed gedraagt natuurlijk prijzen Op die manier kom je er echt door heen.

Wat betreft het zindelijk worden: Veel reuen zijn erg laat voor ze helemaal zindelijk zijn. Ik ken een hond, die tot 8 maanden helemaal niet zindelijk was. Dat is natuurlijk erg lang, maar uiteindelijk heeft hij het wel geleerd. (Natuurlijk hopen dat de zindelijkheid van Bobby nu vooral bergopwaarts zal gaan..)

Veel succes! Uiteindelijk wordt-ie wel volwassen!

Ik heb even vluchtig door het hele topic heen gelezen dus sorry als ik iets gemist heb..

Mira, ik denk dat iedere hondeigenaar wel eens dat moment heeft van "waar ben ik aan begonnen" je bent niet alleen. Ook ik heb dat moment gehad, met mijn Stafford reu Hunter, hij was een ontzettende irritante vervelende puber en hij koste mij een hoop werk maar dat wordt nu beloond en ik heb een ontzettend goede band met hem.
Waar jou verhaal meer op mijn ervaring lijkt is met onze Husky Ares, ik heb gedeeltelijk zijn puppy tijd meegemaakt (ik woonde toen nog niet bij mijn vriend en daar woonde Ares wel en zag hem alleen in het weekend) dus een echte band had ik niet met hem, daar kwam bij dat ie een ontzettend vocale hond is en om alles dus ging janken. Daar werd ik op een gegeven moment zo gek van dat we erover na hebben gedacht hem te herplaatsen, ook omdat ik geen band met hem leek te kunnen krijgen. Ik deed van alles met hem, wandelen, fietsen, trainen, spelen om een band te krijgen maar het lukte me niet. Ik woon sinds een half jaar bij m'n vriend en dus ook bij Ares en sindsdien is er wel een hoop veranderd. Ares is volwassener, rustiger en minder vocaal en sinds hij gecastreerd is een stuk liever en aanhankelijker. Anders dan met mijn andere 2 honden Bayley en Hunter waar ik in het begin dol op was (op Hunter zijn puber streken na) en meteen een band mee had ik dat met Ares dus niet, inmiddels gaat het stukken beter en groeit de band. Het was dus zeker niet liefde op het eerste gezicht en ik begreep hem niet, maar ik accepteer hem wel en probeer me zo goed mogelijk in hem in te leven zodat we een goede band kunnen krijgen. Kleine stapjes maar het gaat de goede kant op.

Er is dus hoop, zeker weten, en niet altijd heb je meteen een klik of een band, ik denk dat iedereen dat wel kent en meegemaakt heeft.

Je schrijft dat het nu beter gaat met Bobby, ik denk dat dat ook komt doordat hij jou heel goed aanvoelt en als jij je beter voelt, voelt je hond zich ook beter. Probeer positief te blijven naar hem toe, hoe moeilijk hij soms ook is, accepteer hem hoe hij is.'

wat vervelend !
ik zie het soms ook even niet zitten met Sandy of Diva dat hoort er bij !
maar je moet ook wel van hem kunnen genieten als iets goed gaat of die lekker bij e komt zitten !
hoop dat het steeds wat beter gaat !

Een heel andere tip. Koop of leen het boek van Marley & me...
Het lost niets op aan het gedrag van jouw hond, maar je zal er wel om kunnen lachen en erachter komen dat sommige labradors nog vele malen erger zijn dan die van jou '

Dat van dat wandelen snap ik heel goed. Ik heb ook een periode gehad met Doby dat ik niet meer van het wandelen kon genieten. Moest steeds voor en achter me kijken of er geen fietsers, joggers of andere wandelaars waren waar hij naartoe zou crossen, moest hem steeds terugroepen omdat hij constant te ver wegliep (en meestal kwam hij dan niet meteen terug), moest steeds oplettend zijn dat hij niet onder de prikkeldraad doorglipte naar de koeien en hun vlaaien (en vaak zat hij er toch). Stresserend!
Terwijl het wandelen toch net een bron van ontspanning en van genieten hoort te zijn.

Maar dat veranderde allemaal snel toen ik ontdekte voor welke balletjes hij een moord doet (met een voetbal voor zijn neus bv. ziet hij geen enkele hond/mens/koe meer staan).

En heb je al eens geprobeerd om op andere uren te gaan wandelen? Voor 8u30 's morgens en na 20u 's avonds kom je niet veel mensen of honden meer tegen. Dan kun je ook eens wat rustiger wandelen, zonder constant te moeten oefenen.

Als Doby buiten iets opeet (was hij ook zo erg in, bij voorkeur drollen van velerlei oorsprong), krijgt hij van mij een time-out van 5 minuten (wat wil zeggen dat hij 5 minuten moet blijven zitten). Loopt hij daarentegen netjes langs iets heen, komt zijn balletje tevoorschijn.
Helpt bij hem fantastisch, hij heeft al maanden bijna niets meer naar binnen gewerkt.

In elk geval mooi dat je hond het goed toelaat dat je iets uit zijn mond peutert, wil toch zeggen dat hij niet bezitterig is.

Alles is al wel gezegd,

het woordje strijd vind ik wel opvallend in je eerste post. Alsof jullie elkaars tegenstanders zijn ipv medestanders

Misschien kan je proberen je op leuke dingen voor jullie samen te concentreren, de wandelingen leuk te maken door bijv aandachtspelletjes te doen, of zoekspelletjes, wat kleine oefeningetjes, over een tak springen, om een steen heenlopen, iets begraven en laten zoeken etc. etc.

In dit topic staan leuke ideetjes om wat plezier te maken samen met je hond

http://www.hondenpage.com/hondenforum/132959/baasje.php?baasje=11804

Nog beter dan het boek Marley & Me is de film  
Echt waar, álles valt in het niet als je die film bekijkt  
Ik heb zó ontzettend moeten lachen (het einde dan weer niet), alles waar ik met Mellow tegenaan liep, waar ik zoveel moeite mee had, allemaal peanuts vergeleken bij Marley  
 
En het komt écht allemaal goed, neem dat van mij aan  

Nog even een vraagje: wat doe je als hij poep eet? Ben je de hele wandeling al gespannen en denk je continu 'als ie maar niet...'?

ik ben geen expertin, maar ik merk aan wat je schrijft dat je

- er zelf een beetje doorheen zit , dus misschien moet je idd maar wat hulp uit handen geven? ken je mensen met honden? wees zo brutaal en zoek een oppas... al is het maar voor 1 dagje...

- dat je toch nog wel heel erg met bepaalde verwachtingen in je hoofd rond loopt... dat is heel goed te
begrijpen, maar ik denk dat je daar van af moet, omdat die ook in de weg staat nu..

En in het algemeen; klinkt hard en miss dat er nu allerlei mensen over mij heen vallen.. maar een hond is een hond. En helemaal als je zulke (schijnbaar te hoge) verwachtingen hebt, moet je misschen maar af en toe tegen jezelf zeggen; tja, het is "maar"  een hond.. Soms kan je juist vanuit die gedachte die "maar" gedachte, zoveel stress  en verwachtingen loslaten. en ik denk dat je dat nu het allermeest nodig hebt

ik denk ook dat je t heel goed doet !

Hi super alle tips enz!

@Cindy, ja dat ben ik wel, hoewel ik het niet constant ben.
Er zijn ook stukken die we ontspannen lopen of spelen.
Toch ben ik altijd op mijn hoede voor ehm tja poep en andere honden.

Dat herken ik dus wel  
 
Hij heeft natuurlijk ook wel een beetje de leeftijd, veel honden doen het op die leeftijd en ineens is het over.
 
---

Ik was continu gefocust op poep en maar te voorkomen dat ze er te dicht bij in de buurt zou komen (want dan zou ze het opeten). En dat maakte het voor haar dus juíst interessant (want als ze er niet bij in de buurt mag komen, dan moet het wel iets héél bijzonders zijn), waardoor ze gelijk een hap nam als ze er een vond. 
Toen ik dat een beetje losliet en haar gewoon liet snuffelen ("is bah he") ging het al snel beter. Even snuffelen, een plasje erover en weer doorlopen. 
Soms pakt ze er nog wel eens een, maar een ferm "LOS!" zorgt 9 van de 10 keer wel dat ze 'm los laat. 's Avonds niet, dus gisteravond was het feest  Ik ga 's avonds om half twaalf ook niet keihard "LOS!" staan tetteren en een fluisterend "los!" werkt niet zo goed
Op zo'n moment laat ik d'r ook maar, het zit er toch al in ("je bent een viezerik").

En van voorheen 3 drollen per wandeling naar nu hooguit 3 per week vind ik al een hele verbetering

Ik heb een poepvreter om 6 uur sóchtends en sávonds laat niet naar commando's lijkt te luisteren.
Die van mij is 10 , heeft een verlate pubertijd...
Het poep eten kwam met het zelfvertrouwen..waldo gaat voor mensen poep

Ik heb van de dierenarts veendrenkstof van sanofar en bokashia  voor vleeseters van bio-ron  hiervoor mee gekregen.
Ben pas net begonnen dus weet nog niet of het werkt...

Ondanks de superband met mijn hondjes heb ik echt wel dipjes gehad zeker toen waldo nog echt overal angstig voor was en niet alleen kon zijn.
Als je zelf even wat minder in je energie zit reageert je hond ook nog eens aaf rechts ..das best lastig soms.
Relativeren...en maak het jezelf makkelijker op moeilijke dagen
Als ik een baaldag heb ga ik echt geen zone in waar ik veel poep kan verwachten bv